Χτες, 13 Μάη, ξεκίνησε το βαρύγδουπο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών, ενώ απόψε αρχίζει στο «Αστυ» το «Ταινιόραμα 2015», στο «Στούντιο» ένα αφιέρωμα στον Κέντζι Μιζογκούτσι και το Σάββατο 16 Μάη εγκαινιάζεται στην Ταινιοθήκη το αφιέρωμα «Εικόνες της κρίσης», το οποίο θα επιχειρήσει να παρουσιάσει την αναπαράσταση της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης στον κινηματογράφο μέσα από ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, από την περίοδο του βωβού σινεμά της δεκαετίας του '20 έως σήμερα...
Το «Ταινιόραμα» σε έκδοση 2015, συνώνυμο της γιορτής των σινεφίλ, περιλαμβάνει 168 ταινίες απλωμένες σε 56 μέρες, από τις 14 Μάη έως 8 Ιούλη. Καθημερινά προβάλλονται τρεις διαφορετικές ταινίες με ένα ενιαίο εισιτήριο 7 ευρώ. Αφιερωμένη σε Ευρωπαίους δημιουργούς, η πρώτη βδομάδα (κάθε μέρα σε διαφορετικό) ανοίγει απόψε με Φασμπίντερ (Απόγνωση, Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια, Βερόνικα Φος) και συνεχίζει με Βάιντα (Υπόθεση Δαντόν, Όλα για πούλημα, Κανάλ), με Μπέργκμαν (Η νύχτα των σαλτιμπάγκων, Κραυγές και ψίθυροι, Όλες αυτές οι γυναίκες), με Παζολίνι (Χοιροστάσιο, Κατά Ματθαίο ευαγγέλιο, Ακατόνε), με Τριφό (Οπωσδήποτε την Κυριακή, Το τελευταίο μετρό, Η γυναίκα της διπλανής πόρτας) και με Βέντερς (Το άγχος του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι, Η κατάσταση των πραγμάτων, Στο πέρασμα του χρόνου), ενώ ολοκληρώνεται την επόμενη Τετάρτη με το μεγάλο Κουροσάβα (Ο ηλίθιος, Ο καταδικασμένος, Ο θρόνος του αίματος).
Ένας ακόμα τεράστιος Γιαπωνέζος, ο Κέντζι Μιζογκούτσι, έχει την τιμητική του στο Στούντιο με προβολή τριών συνολικά ταινιών του. Κάτι σαν γεννήτορας του μοντέρνου ιαπωνικού σινεμά ο Μιζογκούτσι, δάσκαλος για δεκάδες δημιουργούς και διαμορφωτής μιας κινηματογραφικής γλώσσας επίκαιρης και ζωντανής, κέρδισε αργά την αναγνώριση στη Δύση, καθώς ο πρώιμος θάνατός του, σε ηλικία 58 ετών, άφησε την πορεία του, αν όχι ανολοκλήρωτη, τουλάχιστον ατελή. Καθημερινά προβάλλονται: Στις 18.30 το αριστούργημα «Ουγκέτσου Μονογκατάρι» (1953), στις 20.30 οι «Σταυρωμένοι Εραστές» (1954) και τέλος στις 22.30 ο «Επιστάτης Σάνσο».
Πρεμιέρα απόψε και για την πολύ ενδιαφέρουσα και με άψογη μορφικά αφήγηση τελευταία ταινία του 60χρονου Γάλλου Ολιβιέ Ασαγιάς, ταινία με τον παράξενο τίτλο «Τα σύννεφα του ΣιλςΜαρία», που παραπέμπει σε εντυπωσιακό καιρικό φαινόμενο που εμφανίζεται στις χιονισμένες Άλπεις. Ρητορική και ευαίσθητη ενδοσκόπηση στα στοιχεία της επιτυχίας, της διάρκειας και του εύθραυστου, που κυριαρχούν στο σύμπαν του επαγγέλματος του ηθοποιού. Κομψό και εγκεφαλικό πορτρέτο μιας ηθοποιού άξιας, παθιασμένης, ίσως και τυφλωμένης από τη δουλειά της, μιλά για την πορεία της προς την ωριμότητα, κάτι που η ίδια αρνείται θέλοντας να μένει γραπωμένη στα προνόμια της νιότης. Ταινία φτιαγμένη για τη Ζιλιέτ Μπινός, που υποδύεται τη σαραντάχρονη ντίβα. Για τη σχέση της ηθοποιού τόσο με την πολυμήχανη βοηθό της (Κρίστεν Στιούαρτ) όσο ανάμεσα σε παρελθόν και παρόν, σχέση που εξελίσσεται σε δράμα πάνω στη διαδικασία της δημιουργίας, την ερμηνεία και τα βιώματα... (Δείτε εδώ το Trailer).
Όσο για το αυστραλέζικο μπλοκμπάστερ του Τζορτζ Μίλερ «Mad max: Ο Δρόμος της Οργής»(2015) με τους Τομ Χάρντι και Σαρλίζ Θέρον, δεν έχουμε να πούμε τίποτα όσο οι εταιρείες διανομής επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους στις δημοσιογραφικές προβολές...
Κριτικη: Τζία Γιοβάνη
Οι ταινίες από την Παλαιστίνη αποτελούν πάντα έκπληξη, και μάλιστα ευχάριστη. Τα παραπάνω ισχύουν και για τη δεύτερη ταινία μυθοπλασίας της Παλαιστίνιας Νάζουα Νάζαρ, μια δημιουργική, καλλιτεχνική προσπάθεια που αντικατοπτρίζει και σχολιάζει την παλαιστινιακή ζωή, με τις καθημερινές της δυσκολίες και την πολυπλοκότητά της, στα υπό κατοχή εδάφη. Η Νάζαρ, κουρασμένη από τον καταιγισμό των ίδιων τηλεοπτικών στερεοτύπων όπου Γης, ήθελε να δουλέψει με παλαιστινιακές ιστορίες διαφορετικές από αυτές που το κοινό συνήθως κάθεται και βλέπει. Απλές ιστορίες, όπου οι Παλαιστίνιοι προσπαθούν να ζουν μια συνηθισμένη ζωή, κάτω από τις εξαιρετικές συνθήκες που επιβάλλει η ισραηλινή κατοχή, που βέβαια δεν μπορούν και δεν πρέπει να αγνοούνται.
Η σκηνοθέτης σπάει στερεότυπα και στάτους κβο. Σε μια εποχή που η αντίσταση στον κατακτητή έγινε συνώνυμο της τρομοκρατίας και των τζιχαντιστών, η Νάζαρ παρουσιάζει έναν Χριστιανό αντιστασιακό. Το πορτρέτο όμως της ισραηλινής κατοχής παραμένει αναλλοίωτο... Χωρίς φανφάρες, η ταινία δείχνει το πώς οι κατακτητές όχι μόνο περιορίζουν την ελευθερία κίνησης και πρακτικά την ίδια τη ζωή των Παλαιστινίων, αλλά τους κατακλέβουν, εκτός από τη γη τους - με τους εποικισμούς - και το νερό τους. Πολύτιμη πάντα στους κατακτητές η βοήθεια των συνεργατών τους, ευυπόληπτοι καθωσπρέπει κύριοι, που πλουτίζουν στα κρυφά κι έχουν και κάποιο μαγαζί για το ξέπλυμα του βρόμικου χρήματος.
Ψυχολογική κατά βάση η ιστορία του πατέρα / τρομοκράτη που αποφυλακίζεται μετά από 10 χρόνια και ψάχνει την κόρη του, γυρίστηκε στη Ναμπλούς και τη Βηθλεέμ. Ο γοητευτικός ηθοποιός που υποδύεται τον πατέρα είναι Αιγύπτιος και ήρθε με βίζα 4 βδομάδων για τα γυρίσματα, ενώ την ηρωίδα υποδύεται η Γαλλο - αλγερινή συνθέτης και τραγουδίστρια Σουάντ Μασί, που εμφανίζεται πρώτη φορά στην οθόνη.
Η σκηνοθέτης παρουσιάζει μια εξισορροπημένη εικόνα της παλαιστινιακής αντίστασης. Ο ευαίσθητος πατέρας που, ψάχνοντας να βρει την κόρη, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια «απαγορευμένη» ερωτική ιστορία, εμφανίζεται πιο πολυσύνθετος και πιο ανθρώπινος από το σύνηθες μονοδιάστατο πορτρέτο του θετικού, πέραν κάθε κριτικής, ήρωα. Η Νάζαρ παρουσιάζει μια συνθετότερη και ρεαλιστικότερη εικόνα ενός τόπου δουλειάς στην Παλαιστίνη, μιας βιοτεχνίας γυναικείων ρούχων, χωρίς να «ζαχαρώνει» τη ζωή και χωρίς να βάζει όλη την Ιστορία μέσα σε ένα φιλμ. Και ο πλούσιος επιχειρηματίας που έγινε πλούσιος ακριβώς γιατί προδίδει το λαό του πουλώντας το νερό των Παλαιστινίων στους εποίκους. Δεν υπάρχει πολιτική διάσταση χωρίς την κοινωνική και η κοινωνική συνδέεται εγγενώς με την πολιτική. Δεν υπάρχει διαχωρισμός περιεχομένου και αισθητικής, υποστηρίζει η Νάζαρ. (Αλκυονίς)
Με τους: Κάλεντ Αμπολ Νάγκα, Σουάντ Μάσι, Μάλακ Ερμιλεχ κ.ά.
Παραγωγή: Παλαιστίνη, Γαλλία (2012).
«Macondo» του Σουνταμπέχ Μόρτεζαϊ
Με αυθεντική αίσθηση χώρου και χρόνου η συγκινητική ιστορία του 11χρονου Τσετσένου, αρνείται κάθε είδους οίκτο και αποφεύγει τις ηθικολογίες τόσο στο σενάριο όσο και τη σκηνοθεσία. Γύρω από έναν άξονα με έντονα ντοκουμενταρίστικο χαρακτήρα, η σκηνοθέτης, χτίζει μια στοιχειώδη μυθοπλασία που χωρά στο πλαίσιο του ισχύοντος νομικού πλέγματος για τη διαδικασία της πρακτικής του πολιτικού ασύλου στην Αυστρία...
Στην ταινία, που μοιάζει με «εγχειρίδιο αιτούντων πολιτικό άσυλο στην Αυστρία», ο μικρός, ορφανός από πατέρα, γερμανόφωνος Ράμαζαν, ζει με τη μητέρα και τις δυο μικρότερες αδελφές του σε οργανωμένο προσφυγικό καταυλισμό στην περιφέρεια της Βιέννης, περιμένοντας την απόφαση των Αρχών. Ο μικρός που νοσταλγεί τον «ήρωα» πατέρα και τις ρίζες του, μέρα τη μέρα και εμπειρία την εμπειρία, ενδύεται το κοστούμι της ενηλικίωσης. Ο Ράμαζαν λειτουργεί σαν γέφυρα με τον έξω κόσμο, εν μέσω μικρών και μεγάλων συγκρούσεων. Πολιτισμικών, ηλικιακών, εσωτερικών, ρατσιστικών υποβοσκουσών και εκπεφρασμένων... Το ενδιαφέρον της ταινίας βρίσκεται στην απλότητά της και την αποφυγή κάθε νότας μελό. Η νατουραλιστική της ωστόσο αισθητική χαλιναγωγεί κάπου την όποια δημιουργικότητα...
Με τους: Ράμαζαν Μινκέλοφ, Ασλάν Ελμπιέφ, κ.ά.
Παραγωγή: Αυστρία (2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog μας δεν έχει ούτε ειδησεογραφικό χαρακτήρα ούτε έχει θέση ενός φόρουμ.
Δοκιμαστικά ενεργοποιούμε την χρήση σχολίων. Αυτά όμως θα δημοσιεύονται ΜΟΝΟ εφόσον έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα σε σχέση με τις αναρτήσεις, όσα δηλαδή προσφέρουν κάποια επιπλέον συγκεκριμένη πληροφορία (άντε τις πρώτες μέρες μπορεί να κάνουμε μια εξαίρεση).
Γι αυτό είναι πιθανόν πολλοί φίλοι ή "φίλοι" να μην βλέπουν το σχόλιό τους δημοσιευμένο.
Αυτονόητα ΔΕΝ θα δημοσιεύονται απρεπή σχόλια.
Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ, των μαζικών φορέων, των ταξικών σωματείων είναι διαρκώς παρόντα στην κοινωνία και μπορεί εύκολα να τους συναντήσετε. Όποια συζήτηση, απορία, διαφωνία καλό θα είναι να εκφράζεται δια ζώσης.