Κινηματογράφος: Οι ταινίες της εβδομάδας (Trailer)

Δημοσίευση: Πέμ, 30/04/2015 - 20:52

Τελευταία Ενημέρωση: Πέμ, 30/04/2015 - 21:17

pdf

email

Print

Λίγες οι πρεμιέρες, συγκριτικά με προγενέστερες βδομάδες, και τίποτα σπουδαίο. Πολύς τενεκές στην αμερικανική ταινία επιστημονικής φαντασίας «Οι Εκδικητές: H Εποχή του Ούλτρον»(3D) (Avengers: Age of Ultron - 2015) του Τζος Γουέντον. Η Μαρβέλ, λογικά, ως εταιρεία παραγωγής, επιθυμεί να μαγνητίζει τις μάζες διασκεδάζοντάς τες. Τα τελευταία δεκαπέντε, τουλάχιστον, χρόνια ασχολείται με την κινηματογραφική αναγέννηση παλιών σούπερ ηρώων. Εδώ λειτουργεί με προσθετική λογική. Θέλει όλους τους ήρωές της (Αϊρον Μαν, Κάπτεν Αμέρικα, Θορ, Χαλκ και κόμπανι) παρόντες στην τρισδιάστατη συνέχεια του μπλόκμπαστερ. Καθένας τους προβαίνει σε επίδειξη δύναμης, αλλά μόνο ενωμένοι θα νικήσουν τον Ούλτρον, το κακό και πανίσχυρο ρομπότ που εποφθαλμιά τη Γη. (Δείτε εδώ το Trailer).

Και η «Γυναίκα από χρυσό» (Woman in Gold - 2015) του Σάιμον Κέρτις δεν είναι καλύτερη, κι ας έχει για κράχτη την Ελεν Μίρεν. Χολιγουντοποιημένη με κλασικά στερεοτυπικό τρόπο η αληθινή ιστορία της Εβραίας Μαρία Άλτμαν, που δεκαετίες μετά από τον Πόλεμο ξεκινά δικαστικό αγώνα κατά της αυστριακής κυβέρνησης να επανακτήσει την οικογενειακή περιουσία που λεηλάτησαν οι Ναζί. Φτάνει ως το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ για την επιστροφή πέντε ζωγραφικών έργων του Γκούσταβ Κλιμτ, ανάμεσά τους το περίφημο πορτρέτο «Γυναίκα από χρυσάφι». (Δείτε εδώ το Trailer).

Θα επαναλάβουμε ξανά τη χιλιοειπωμένη διαπίστωση: Ευτυχώς υπάρχουν οι επαναλήψεις! Και η τρέχουσα βδομάδα είναι ιδιαίτερα προικισμένη. Στο «Αστυ», από απόψε και για μία βδομάδα, προβάλλονται καθημερινά με ενιαίο, ημερήσιο εισιτήριο τρεις από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Στις 17.20, το αριστούργημα του Τούρκου Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν «Χειμερία νάρκη»(2014). Στις 20.40, το σουρεαλιστικό «Ενα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του» του Σουηδού Ρόι Αντερσον. Τέλος, στις 22.30, ο εκπληκτικής δύναμης«Λευκός Θεός» του Ούγγρου Κορνέλ Μουντρουτσό.

Την Πρωτομαγιά «Η εργατική τάξη πάει σινεμά» μετά από τη διαδήλωση! Ελεύθερη είσοδοςσε έντεκα φιλμ που θα προβληθούν σε «Αλκυονίδα» και «Στούντιο» την Πρωτομαγιά. Στην «Αλκυονίδα» (τηλεφωνήστε για λεπτομερές πρόγραμμα: 210.8220.008): «Aράγια» (1959), ντοκιμαντέρ της Μαργκό Μπενασεράφ. «Το αγόρι και ο κόσμος» (2013), κινούμενα σχέδια του Αλε Αμπρέου. «Δυο παιδιά της γειτονιάς» (1957), μυθοπλασία των Ιλια Γκουρίν και Αζντάρ Ιμπραγκίμοφ. «Ταξισυνειδησία» (2013), ντοκιμαντέρ του Κώστα Βάκκα. «Τhe Wobblies» (1979), ντοκιμαντέρ των Στιούαρτ Μπερντ και Ντέμπορα Σάφερ, και «Sir, No Sir» (2005), ντοκιμαντέρ του Ντέιβιντ Τζέιγκερ.

Στο «Στούντιο» οι προβολές έχουν στάνταρντ ώρες: «Απεργία» (1925), του Σεργκέι Αϊζενστάιν, στις 17.00. «Κούλε Βάμπε ή Σε ποιον ανήκει ο κόσμος» (1932), του Ζλάταν Ντούντοφ, στις 18.30. «Το αλάτι της γης» (1953), του Χέρμπερτ Μπίμπερμαν, στις 19.45. «Συντροφικότητα» (1931), του Γκέοργκ Παμπστ, στις 21.15 και «Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο» (1971), του Ελιο Πέτρι, στις 22.45.

Το εισιτήριο σε «Αλκυονίδα» και «Στούντιο» τις υπόλοιπες μέρες είναι 5 ευρώ και 3 μειωμένο.

Κριτική: Τζια Γιοβάνη

«Αράγια» (Araya) της Μαργκό Μπενασεράφ

Η Μαργκό Μπενασεράφ - πιονιέρικη γυναικεία φιγούρα πίσω από την κινηματογραφική μηχανή - γεννήθηκε το 1926 στο Καράκας της Βενεζουέλας και σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι στην θρυλική IDHEC. Εγινε γνωστή χάρη σε δυο της ντοκιμαντέρ. «Αρμάντο Ραβερόν» (1952) το πρώτο, αφιερωμένο στον ομώνυμο Βενεζουελάνο ζωγράφο, και «Αράγια» (1959) το δεύτερο, για τη σκληρή καθημερινότητα ανθρώπων και ζώων που συμβιώνουν για να επιβιώσουν στους φεουδαρχικούς βάλτους των αλυκών Αράγια, στα βόρεια της χώρας.

Σημαντικό για την ιστορία του κινηματογράφου το ντοκιμαντέρ «Αράγια, η κόλαση του αλατιού». Νωπογραφία μεγάλων διαστάσεων, πλήθος γυναίκες και άνδρες δουλεύουν ασταμάτητα. Αυτοί συνιστούν το αντικείμενο της ταινίας της Μπενασεράφ, που συνθέτει ποιητικά το πορτρέτο μιας μέρας από τη ζωή τριών οικογενειών που ζουν και δουλεύουν εκεί, κατά το φεουδαρχικό μοντέλο εργασίας, όπου όλοι υπακούν στον έναν και οι στόχοι παραγωγής δεν τους αφορούν. Οι άνθρωποι που πάνω τους εστιάζει ο φακός δεν είναι «ρόλοι» και η εικόνα τους δεν έχει κανενός άλλου είδους αξία. Βέβαια, η συμπάθεια για την κατάσταση των εργατών είναι αυθεντική... Ομως η ασπρόμαυρη εικόνα ωραιοποιεί τα ιδρωμένα μπούστα των εργατών και η ακραία εκμετάλλευση - θεματική συγγενής του ιταλικού νεορεαλισμού - φιλτραρισμένη μέσα από την εικόνα της ομορφιάς μεταμορφώνει την άθλια πραγματικότητα. Μέσω αυτής της διαδρομής η σκηνοθέτης αναφέρεται «μεταφορικά» στην εκμετάλλευση του εργάτη, κάτι που αντανακλά τη διανοητική απόσταση ενός δημιουργού που βλέπει τον κόσμο χωρίς να συμπεριλαμβάνει τον εαυτό του σ' αυτόν. Ισχυρή αντίληψη η παραπάνω στην τέχνη γενικότερα και το σινεμά ειδικότερα... Η έκβαση της ιστορίας έρχεται με την άφιξη των μηχανών που αντικαθιστούν τη χειρωνακτική εργασία, χωρίς όμως να αλλάξουν καθόλου την κοινωνική κατάσταση των εργατών. Από τη σκηνοθεσία απορρέουν ερωτήματα ηθικής τάξης, πώς μπορεί κανείς να κινηματογραφεί τη μιζέρια για να υπηρετήσει ένα στόχο, όποιος κι αν είναι αυτός. Την ίδια δεκαετία βέβαια, το βραζιλιάνικο «cinema novo» έδινε στο ερώτημα απαντήσεις αξιόλογες και δεσμευτικές ενώπιον της κοινωνίας.

Το «Αράγια» έλαβε στις Κάννες το 1959 το βραβείο των κριτικών και η Μπενασεράφ συμμετείχε ενεργά στο στήσιμο κινηματογραφίας στη Βενεζουέλα. Υπήρξε από τις ιδρύτριες της Εθνικής Ταινιοθήκης (1966) την οποία και διεύθυνε για τρία συνεχή χρόνια...

Παραγωγή: Βενεζουέλα, Γαλλία (1959).

Δείτε εδώ το Trailer