Εμφανιζόμενη ανάρτηση

ΔΗΜΟΣΚΟΠΉΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Ενόψει της επετείου της Οκτωβριανής Επανάστασης - Παράθεση ερευνών κοινής γνώμης για το πώς βλέπουν σήμερα οι πολίτες των τ. σοσιαλιστικών χωρών την περίοδο του σοσιαλισμού (ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ - updated 17-4-2019)

ΛΕΝΙΝ: Λοιπόν πώς τα περνάτε στον Καπιταλισμό; Αφιερωμένο στην τεράστια παρακαταθήκη της Οκτωβριανής Επανάστασης παρουσιάζουμε έρευνες...

Δυναμώνουμε το ΚΚΕ παντού! Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές 2019

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΕΙΣ

«Σε χαιρετώ ω εταιρεία»


«Η μοναδική θετική είδηση εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια έρχεται από τον ιδιωτικό τομέα (...) Ο αργοκίνητος και απολύτως διεφθαρμένος δημόσιος είναι αφερέγγυος σε εγχώριους και ξένους επενδυτές, καθοδηγείται από ανόητους, αμαθείς και αποκλειστικά εξυπνάκηδες αργόμισθους πολιτικούς και "συμβούλους", χωρίς πείρα αληθινής εργασίας και στελεχώνεται, στη συντριπτική του πλειονότητα, από αργοκίνητο προσωπικό, που ο στόχος του δεν είναι η εργασία, αλλά η άκοπη και απρόσκοπτη αμοιβή (...) Ο ιδιωτικός τομέας έχει καταστραφεί, πληρώνοντας ένα απολύτως διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό Δημόσιο. Το οποίο παραμένει αλώβητο χάρη στη σοβιετικού τύπου δομή και προστασία (...) Αν υπάρχει μια ελπίδα να βγει ο τόπος από τη δεινή θέση, που βρίσκεται, και που τα χειρότερά της δεν έχουν έρθει ακόμα, αυτή είναι η ευελιξία των ιδιωτών (...) Ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να είναι πιο ευέλικτος, εργατικός και εφευρετικός. Δεν είναι δουλειά του, όμως, να προστατεύει τους πολίτες και να εργάζεται για το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Αυτό, είναι καθήκον του Δημόσιου» (με αφορμή τη συνένωση των τραπεζών το άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).



και η ώριμη ανάγκη

«Από τη συγχώνευση των δύο τραπεζών δε θα προκύψει κανένα όφελος για την καταχρεωμένη λαϊκή οικογένεια και τους μικρούς επιχειρηματίες, που θα αντιμετωπίσουν έναν πιο ισχυρό τοκογλύφο.

Δραματικές θα είναι οι συνέπειες και για τους εργαζόμενους σε αυτές τις τράπεζες, που θα βρεθούν αντιμέτωποι με απολύσεις και νέα επίθεση στις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς. Η συγκεκριμένη εξέλιξη προμηνύει και άλλες συγχωνεύσεις στον τραπεζικό τομέα. Γι' αυτό χρειάζεται κοινό μέτωπο των εργαζομένων απέναντι στις τράπεζες και στις δυνάμεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Με όποιο τρόπο και διαδικασία και αν γίνει η συγχώνευση - ισχυροποίηση των μονοπωλίων στον τραπεζικό τομέα, με τη συμμετοχή του κράτους, ελληνικού ή ξένου κεφαλαίου, το αποτέλεσμα για το λαό δεν αλλάζει (...) Η ισχυροποίηση των μονοπωλίων δεν αποτελεί απάντηση στην κρίση και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα τμήματα του κεφαλαίου, τις αντιφάσεις του συστήματος και προετοιμάζει νέα πιο βαθιά κρίση.

Αυτή η αντικειμενική διαδικασία καταδεικνύει πόσο ώριμη και επιτακτική ανάγκη είναι να αλλάξουν ιδιοκτήτη όλα τα μονοπώλια, να περάσουν από τα χέρια της πλουτοκρατίας στα χέρια του λαού και της κοινωνίας, να λειτουργήσουν με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο, για να απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και της κοινωνίας προς όφελος του λαού. Να υπάρξει μόνο μια κεντρική τράπεζα και ορισμένοι εξειδικευμένοι κρατικοί πιστωτικοί οργανισμοί» (από την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ / ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ).



Ούτε συναίνεση ούτε δημοψήφισμα


]

Την ένταση μιας παράπλευρης προσπάθειας της κυβέρνησης να χειραγωγήσει τις λαϊκές συνειδήσεις, σηματοδοτεί η συζήτηση σήμερα (31.08.2011) στο Υπουργικό Συμβούλιο του νομοσχεδίου για τα δημοψηφίσματα. Είναι ψέμα ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να εκμαιεύσει μέσα από τα δημοψηφίσματα τη γνώμη του λαού για ζητήματα «εθνικής σημασίας» ή για ψηφισμένους νόμους. Είναι ψέμα ότι επιδιώκει τη μεγαλύτερη συμμετοχή του λαού «στον έλεγχο της εξουσίας», όπως έλεγε τις προάλλες ο αρμόδιος υπουργός Εσωτερικών. Ο πραγματικός στόχος της κυβέρνησης είναι να νομιμοποιήσει προσχεδιασμένα αντιλαϊκά μέτρα και αντιδραστικές αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα, αξιοποιώντας και το δημοψήφισμα.








Δεν πέρασαν πολλές μέρες απ' όταν ο Χ. Καστανίδης έλεγε σε συνέντευξη ότι ακόμα και το Ασφαλιστικό θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα δημοψηφίσματος. Η κυβέρνηση προανήγγειλε ακόμα δημοψηφίσματα για θέματα σχετικά με τη λειτουργία και τους θεσμούς του αστικού συστήματος, όπως η θητεία και ο αριθμός των βουλευτών, η συνταγματική αλλαγή για το νόμο περί ευθύνης υπουργών, ακόμα και τα οικονομικά των κομμάτων ή ο εκλογικός νόμος. Πρόκειται για μέτρα που είτε κάνουν το αστικό σύστημα πιο επιθετικό απέναντι στο ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ, είτε ρίχνουν νερό στο μύλο της αυταπάτης ότι μπορεί το πολιτικό σύστημα στον καπιταλισμό να γίνει «τίμιο», μέσα από το μερεμέτισμα των θεσμών του, ώστε να ενσωματωθούν οι λαϊκές αντιδράσεις για την κυρίαρχη πολιτική.





Τα δημοψηφίσματα αποτελούν ψηφίδα στο μωσαϊκό της δρομολογημένης αλλαγής στο πολιτικό σκηνικό, με στόχο να βρεθεί ο λαός στο καναβάτσο, να γίνει συμμέτοχος στην επίθεση εναντίον του ή να καταστεί ανενεργός στην άμυνα και την αναγκαία αντεπίθεση. Η συζήτηση για συναίνεση των αστικών κομμάτων μέχρι τη συγκυβέρνηση έχει τον ίδιο στόχο. Πετροβολούν το λαό με μέτρα και επιτίθενται με λύσσα στη συνείδησή του, σπρωγμένοι από τα αδιέξοδα της βαθιάς κρίσης και της αστικής διαχείρισης. Συμφέρον του λαού είναι να μεγαλώσει κι άλλο τις δυσκολίες τους. Να φοβίσει τους πάνω, που προσπαθούν να τον φοβίσουν. Ισχυρό ΚΚΕ και οργάνωση παντού, για να βγει ο λαός νικηφόρα στην αντεπίθεση.



ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 31.08.2011



Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Θα παλέψουμε να βάλουμε εμπόδια στην εφαρμογή του νόμου !

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ

Θα παλέψουμε να βάλουμε εμπόδια στην εφαρμογή του νόμου

Αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη Βουλή για το νόμο - πλαίσιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση

Υπερψηφίστηκε χτες επί της αρχής το νομοσχέδιο - έκτρωμα για την ανώτατη εκπαίδευση από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τον ΛΑ.Ο.Σ. και την Ντόρα Μπακογιάννη.
Κατά τη διάρκεια της χτεσινής συζήτησης στη Βουλή, μίλησε για το νόμο η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.
Παίρνοντας αφορμή από την προχτεσινή παρέμβαση του πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου, που είπε ότι στα πανεπιστήμια είχαμε ένα σοβιετικό μοντέλο που πρέπει να καταργηθεί, η Αλέκα Παπαρήγα, στην αρχή της ομιλίας της, είπε ότι ο πρωθυπουργός αλλοιώνει την πραγματικότητα και έκανε δύο επισημάνσεις για το σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα:
«Πρώτον, ο φοιτητής και η φοιτήτρια πριν τελειώσει, στο τελευταίο έτος πριν πάρει το πτυχίο του, ήξερε πού θα πάει να δουλέψει.
Δεν υπήρχε περίπτωση να πάρεις το πτυχίο και να ανοίγεις τις αγγελίες και να ψάχνεις τις ευκαιρίες στις εφημερίδες, για να πιάσεις δουλειά. Αυτό δεν αρέσει, βεβαίως, στον πρωθυπουργό. Δεν άρεσε ποτέ και δεν αρέσει και σήμερα.
Δεύτερον, η ειδίκευση που παρείχε το σοσιαλιστικό πανεπιστήμιο στηριζόταν σε ένα σφαιρικό επίπεδο γνώσεων - φιλοσοφικών, μαθηματικών, γλωσσικών, λογοτεχνικών - που όχι μόνο έδιναν ένα υψηλό μορφωτικό επίπεδο στον επιστήμονα, ανεξάρτητα της ειδίκευσης του πτυχίου που είχε, αλλά του έδιναν τη σοβαρή και τη σύγχρονη δυνατότητα, όταν απαξιώνονται οι γνώσεις - διότι οι γνώσεις απαξιώνονται και μάλιστα ταχύτατα σήμερα - να μπορεί να επιμορφώνεται, μέσα βεβαίως από το δημόσιο, κοινωνικό, σοσιαλιστικό σύστημα, ώστε να μη μένει πίσω από τις εξελίξεις και να μην έχει τις γνώσεις, οι οποίες έχουν ξεπεραστεί», τόνισε η Αλ. Παπαρήγα.

Να προβληματιστούν όσοι ψηφίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ

Ακόμα, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε στην προχτεσινή επίθεση της υπουργού Παιδείας προς το ΚΚΕ ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί «είτε το θέλει το ΚΚΕ είτε όχι». Απάντησε η Αλέκα Παπαρήγα:
«Εγώ σας λέω ότι και με τους κανόνες αυτής της αστικής δημοκρατίας που έχουμε σήμερα και με βάση και το Σύνταγμα έχει δικαίωμα το άτομο - πολύ περισσότερο που εμείς δεν μιλάμε για ατομικές δράσεις, αλλά για προϋποθέσεις κινήματος - να επιδιώξει να αντιπαλέψει αυτόν το νόμο πριν γίνει πραγματικότητα ως μέρος της πάλης για αλλαγή συσχετισμών δύναμης και για ανατροπές, αν και εφόσον το θελήσουν.
Βεβαίως, αυτό θα κριθεί όχι επειδή αποφασίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα στον Περισσό - εννοείται - αλλά κατά πόσο διαμορφώνονται τέτοιες δυνάμεις ισχυρές μέσα στα πανεπιστήμια και από φοιτητές και από πανεπιστημιακούς που θα αντιπαλέψουν αυτόν το βάρβαρο νόμο».
Και κάλεσε ιδιαίτερα: «Αυτό που πρέπει να σκεφθούν, βέβαια αυτοί που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και τα ανάλογα κόμματα του ίδιου προσανατολισμού είναι το εξής: Ψηφίζουν ένα κόμμα και την άλλη μέρα το κόμμα τους τούς λέει ότι δεν έχουν δικαίωμα να αντιδράσουν, γιατί το ψήφισαν και πρέπει να καταλάβουν ότι πραγματικά ψηφίζουν κόμματα και πολιτικές, οι οποίες το "περίστροφο" πριν απ' όλα τα στρέφουν και εναντίον των ίδιων των ψηφοφόρων. Γιατί, βεβαίως, τα προβλήματα δεν κάνουν διάκριση μέσα στο λαό, αν είναι κομμουνιστές, ΠΑΣΟΚ, Νεοδημοκράτες ή οτιδήποτε άλλο».

Ο ανορθολογισμός, η αποσπασματικότητα θα πολλαπλασιαστούν

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στηλίτευσε την προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι τάχα όποιος αντιδρά στο νόμο είναι... «συντηρητικός» και αναφερόμενη στις διάφορες μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει στην Παιδεία εξήγησε:
«Ανοίξατε τις πόρτες στα πανεπιστήμια, όχι με την έννοια να μην υπάρχει κανένα εμπόδιο ταξικό στην πρόσβαση των παιδιών στα πανεπιστήμια, αλλά γιατί θέλετε μια σύγχρονη εργατική τάξη, πιο μορφωμένη, να ανέβει η παραγωγικότητα, για να ανέβει και ο βαθμός εκμετάλλευσης.
Τώρα αλλάζετε. Τώρα η στρόφιγγα θα κλείσει, γιατί με τις νέες τεχνολογίες στα χέρια των καπιταλιστών, χρειάζεται λιγότερη ζωντανή ανθρώπινη δύναμη και μπορεί με λιγότερο υψηλά εξειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό να ανέβει η παραγωγικότητα της εργασίας και θέλετε τους πολλούς με ληξιπρόθεσμες γνώσεις για φτηνό εργατικό δυναμικό, που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες της κερδοφορίας, της εκμετάλλευσης και όλων των άλλων».
Και στάθηκε ιδιαίτερα στην αποδιάρθρωση των σπουδών που φέρνει ο νόμος, επισημαίνοντας: «Δυστυχώς, να το πω καθαρά, δεν φωτίστηκε το ζήτημα αυτό και από τους ίδιους τους πανεπιστημιακούς που αντιδρούν στο νομοσχέδιο. Έγινε συζήτηση για τη διοίκηση. Είναι πρόβλημα».

Ειδικά για τις σπουδές, η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε:
«Τώρα με την πολλαπλότητα των πτυχίων και των πιστοποιητικών, με τη διασύνδεση των πανεπιστημίων, με τις δίχρονες και τρίχρονες επαγγελματικές σχολές, θα πολλαπλασιαστούν οι επικαλύψεις, φαινομενικές ή πραγματικές, με τους αποφοίτους των ΤΕΙ. Εδώ κι αν θα γίνει ο χαμός.
Η αναδιάρθρωση των σπουδών που κάνετε, αν θέλετε, είναι εξίσου φοβερό ζήτημα με όλα τα άλλα που έθιξαν οι βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, την εμπορευματοποίηση, την κατάργηση της δωρεάν Παιδείας κ.λπ.
Για μας είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα και δεν το κρίνουμε από στενή ιδεολογική σκοπιά. Ο ανορθολογισμός, η αποσπασματικότητα, η τυπικότητα στη σκέψη, τα κουτάκια "ναι, όχι, ναι, όχι", θα πολλαπλασιαστούν».

Για τον προσανατολισμό και τους σκοπούς της έρευνας
Στάθηκε ακόμα ιδιαίτερα στο θέμα της πανεπιστημιακής έρευνας, λέγοντας:
«Βάζω το εξής ερώτημα: Ποιος φταίει γιατί δεν έχουμε πανεπιστημιακή έρευνα για το ποια επαγγέλματα είναι βαρέα και ανθυγιεινά; Το ΚΚΕ φταίει; Ολοι φταίμε; Ε, όχι δεν φταίμε εμείς. Δεν έχουμε κανένα φταίξιμο. Φέρνετε εδώ την κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών και παραδέχεστε ότι δεν στηρίζεται σε επιστημονική έρευνα, αλλά στην πρακτική εμπειρία και στη σύγκριση των επαγγελμάτων μεταξύ τους. Ποιος είναι αρμόδιος να κάνει έρευνα στα θέματα των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων; Ο πρόεδρος του ΣΕΒ; `Η το ΙΟΒΕ; Αρμόδια είναι τα πανεπιστήμια. Να υπάρξει και διεθνής συνεργασία με άλλα πανεπιστήμια. Θα είναι έρευνες μακράς πνοής.
Ποιες είναι οι έρευνες των πανεπιστημίων που έχουν γενική και καθολική αξία; Να πουλάμε έρευνα στον επιχειρηματία; Και το κυριότερο είναι ότι το φαινόμενο υπάρχει, δεν είναι καινούργιο και θα ενταθεί. Η έρευνα θα υπαγορεύεται ως εξής: Θα μου δώσεις μία έρευνα ή μια καινοτομία για ένα νέο προϊόν, το οποίο όμως μπορώ να το χρησιμοποιήσω εγώ γρήγορα και να βγάλω κέρδος».
Και στα παραπάνω αντιπαρέβαλε την πρόταση του ΚΚΕ για μια οικονομία και κοινωνία σοσιαλιστική «όπου τα αποτελέσματα της έρευνας θα πηγαίνουν στο σύνολο και θα κρίνονται από το σύνολο και όχι από τον μεμονωμένο επιχειρηματία και πολύ περισσότερο όχι με όρους κερδοφορίας».

Χρόνια τώρα μεθοδεύετε την κατάργηση του ασύλου...

 Η Αλέκα Παπαρήγα έκλεισε την ομιλία της ξεκαθαρίζοντας:
«Ναι, θα παλέψουμε για να παρεμβάλουμε δυσκολίες - στα πανεπιστήμια είναι πολύ εύκολο να βάλεις εμπόδια και δυσκολίες - να αξιοποιήσουμε, αν θέλετε, και αντιθέσεις που μπορεί να υπάρχουν εκεί μέσα για να μην προωθηθεί στο σύνολό του ή στα βασικά του σημεία ο νόμος, αλλιώς δε θα έχουμε καμία αλλαγή στην Ελλάδα. Θα πρωτοστατήσουμε. Είναι άλλο πράγμα οι κουκουλοφόροι και τα γνωστά που συζητάμε τα οποία, αν θέλετε, τα αξιοποιείτε κι εσείς και άλλο πράγμα το οργανωμένο μαζικό κίνημα, το εργατικό, το λαϊκό, το φοιτητικό, το σπουδαστικό που διεκδικεί παρεμπόδιση των μέτρων. Αφού εσείς παίρνετε τα μέτρα, το λιγότερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να τα παρεμποδίσει, αλλιώς δε θα αλλάξει καμία κατάσταση. Θα γίνουμε "φυτά" όλοι, θα εφαρμόζουμε ένα νόμο που δεν τον πιστεύουμε. Αφήστε το ότι δεν τον πιστεύουμε. Πάνω απ' όλα δεν συμφέρει τη μεγάλη πλειοψηφία.
Τέλος, είναι φανερό τι κάνετε για το άσυλο. Χρόνια ολόκληρα μεθοδεύετε την κατάργηση του ασύλου υπέρ του χαφιεδισμού, των μηχανισμών καταστολής και υπέρ του "μπάτε σκύλοι αλέστε" των επιχειρηματικών ομίλων. Το σπουδαστικό και το φοιτητικό κίνημα, αν ήθελε, μπορούσε να υπερασπίσει το άσυλο μια χαρά και έχουν ευθύνη όλες οι πολιτικές νεολαίες και τα κόμματα γι' αυτήν την κατάσταση.
Εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη για τα ζητήματα αυτά. Προστατέψαμε το άσυλο όσο μπορούσαμε και το προφυλάξαμε. Αυτή τη στιγμή καταργείτε το άσυλο με πρόσχημα τις καταστροφές που κάνουν είτε άνθρωποι που δεν ξέρουν τι θέλουν - αυτοί είναι μία μειοψηφία - είτε συγκεκριμένοι μηχανισμοί που έχουν μπει για να δημιουργήσουν ανοχή του λαού απέναντι σ' αυτό το ζήτημα. Δεν είναι τόσο απλό το θέμα. Καταργώντας το άσυλο θα οξυνθεί η κατάσταση στα πανεπιστήμια, γιατί δεν νομίζω οι φοιτητές να κάθονται να τρώνε ξύλο μέσα στις αίθουσες των πανεπιστημίων όπως τρώγαμε εμείς κάποτε ξύλο ή δεν θα δεχτούν συνδικαλιστές να τους πετάνε από το παράθυρο όπως έκαναν παλιότερα, αν νομίζετε ότι με την κατάργηση του ασύλου καταργείτε και μια σειρά από αρνητικά φαινόμενα. Μάλλον αυτά θα οξυνθούν.
Απ' αυτήν την άποψη, επαναλαμβάνω εκ μέρους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας - δεν ήταν προσωπική άποψη του κυρίου Ζιώγα - ότι ευχόμαστε αυτός ο νόμος να μην εφαρμοστεί, όπως είχαμε καταφέρει να περάσει χρόνος, να καθυστερήσει η προώθηση μέτρων και να μην εφαρμοστούν ορισμένα μέτρα του προηγούμενου νόμου. Δεν λέω ότι είμαστε εμείς αποκλειστικά που συνεισφέραμε. Υπήρχαν και άλλες δυνάμεις με σωστές ή λαθεμένες απόψεις, αλλά αυτό τώρα είναι ένα άλλο θέμα.
Εμείς θα κάνουμε ό,τι μπορούμε σ' αυτήν την κατεύθυνση μ' έναν όρο βεβαίως, ότι συμφωνεί ένα μεγάλο μέρος των φοιτητών, των εργαζομένων στα πανεπιστήμια και των πανεπιστημιακών. Δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο μ' ένα σύνθημα και είμαστε βέβαιοι ότι έτσι θα γίνει».





ΝΟΜΟΣ - ΠΛΑΙΣΙΟ - ΕΚΤΡΩΜΑ

Δε θα εφαρμοστεί!

Δυναμικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ και του ΜΑΣ ενάντια στο νόμο - έκτρωμα για την Ανώτατη Εκπαίδευση


Ο νόμος - πλαίσιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση δε θα εφαρμοστεί δήλωσαν, χτες το απόγευμα, φοιτητές, σπουδαστές και εργαζόμενοι που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο που διοργάνωσαν το ΠΑΜΕ και το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ), στο κέντρο της Αθήνας. Αποκάλυψαν το αλισβερίσι που έγινε, χτες, στη Βουλή, για να επιτευχθεί η «περιβόητη» συναίνεση, που έχει ως στόχο, πιο αποτελεσματικά, να γκρεμιστεί, ό,τι έχει απομείνει από το δημόσιο πανεπιστήμιο, να διαλυθεί το επιστημονικό περιεχόμενο των σπουδών, να καταργηθεί κάθε δικαίωμα μέσα στο πανεπιστήμιο - επιχείρηση.

Φοιτητές και εργαζόμενοι φώναξαν συνθήματα και, μετά από τις ομιλίες που έγιναν, έκαναν μια δυναμική πορεία μέχρι τη Βουλή, ξεκαθαρίζοντας πως ο νόμος - πλαίσιο δε θα εφαρμοστεί και αυτή η υπόθεση αφορά όλο το λαό.

Στη συγκέντρωση πρώτος το λόγο πήρε ο εκπρόσωπος της ΔΗΠΑΚ στη Διοικούσα Επιτροπή της ΠΟΣΔΕΠ, Νίκος Παπαλεξίου, μεταφέροντας ότι: Η ΔΗΠΑΚ «δηλώνει την πλήρη αντίθεσή της με το νέο νόμο-πλαίσιο και καλεί τα μέλη ΔΕΠ/ΕΠ που αρνούνται να γίνουν υπεργολάβοι των μονοπωλίων, να αντιταχθούν στη νέα λαίλαπα. Να αγωνιστούν με όλες τους τις δυνάμεις ώστε να μην εφαρμοστεί ο νέος νόμος-πλαίσιο που θα είναι η ταφόπλακα του δημόσιου πανεπιστήμιου».

Στη συνέχεια, ο Δημήτρης Βιτάλης, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, υπογράμμισε πως «αυτό το νομοσχέδιο δε διορθώνεται και θα κάνουμε κάθε προσπάθεια να ανατραπεί, να μείνει στα χαρτιά». «Δίνουμε σε κάθε αμφιθέατρο τη μάχη της ενημέρωσης», είπε προσθέτοντας ότι το ΜΑΣ θα «απευθύνει κάλεσμα σε όλα τα Διοικητικά Συμβούλια να ορίσουν Γενικές Συνελεύσεις, να συζητήσουν οι φοιτητές και να πάρουν καταδικαστική απόφαση οι φοιτητικοί σύλλογοι εναντία στο νόμο - έκτρωμα». Το ΜΑΣ θα οργανώσει «δυναμικές παρεμβάσεις για να μπλοκαριστεί κάθε μορφή επιχειρηματικής λειτουργίας στα ιδρύματα».

Τέλος, μίλησε ο Ηλίας Πατίδης, στέλεχος του ΠΑΜΕ, ο οποίος περιέγραψε την κατάσταση και τους ταξικούς φραγμούς σε όλη την εκπαίδευση, τα άθλια δεδομένα με τα οποία ξεκινά η φετινή σχολική χρονιά κ.ά. Σημείωσε πως το νομοσχέδιο αυτό πρώτα απ' όλους αφορά την εργατική τάξη «γιατί χαλάει τα μυαλά των παιδιών μας, θέλει αυτά που έχουν εργατική καταγωγή να απαρνηθούν την τάξη τους, να στραφούν ενάντια στους γονείς τους. Γιατί διαμορφώνει συνθήκες μεγαλύτερης εκμετάλλευσης των εργατών και υπαλλήλων, στρέφει τη νέα βάρδια ενάντια στην παλιά. Το παιδί θα πιέζει τον πατέρα του και τη μάνα του για ακόμα φτηνότερα μεροκάματα, για δουλειά όπως όπως και όσο όσο».

Ριζοσπάστης, 25.08.2011





Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Το Σάββατο 21/8/2011 η προφεστιβαλική εκδήλωση της ΚΝΕ στο Αμύνταιο




Νομαρχιακή  Οργάνωση  Φλώρινας
της  Κομμουνιστικής  Νεολαίας  Ελλάδας


Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η
Το Σάββατο 21/8/2011 η προφεστιβαλική εκδήλωση της ΚΝΕ στο Αμύνταιο,
στα πλαίσια του 37ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – ΟΔΗΓΗΤΗ.

     Με κεντρικό σύνθημα «Ο δικό σου δρόμος - για τις δικές σου ανάγκες: Με το ΚΚΕ για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ», πραγματοποιείται, το Σάββατο 21 Αυγούστου 2011, στις 8:00΄ το βράδυ, στην κεντρική πλατεία του Αμυνταίου, η προφεστιβαλική εκδήλωση της ΚΝΕ, στα πλαίσια του 37ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – ΟΔΗΓΗΤΗ.
     Η φετινή εκδήλωση είναι αφιερωμένη στον αγώνα ενάντια στην ανεργία και στα ναρκωτικά, στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για τη διέξοδο από την  καπιταλιστική οικονομική κρίση.
     Το πρόγραμμα της εκδήλωσης περιλαμβάνει:
     * Συναυλία από ερασιτεχνικό μουσικό συγκρότημα.
     * Προβολή DVD.
     * Έκθεση φωτογραφίας και βιβλίου.
     * Πολιτική ομιλία από τον Γιάννη Παντελίδη – Γραμματέα του Σ.Π. Δυτ. Μακεδονίας
                                                                               και μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ.


18 – 8 – 2011
    

ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΒΑΡΥΚΟΥ




Κοινοβουλευτική Ομάδα

Λεωφ. Ηρακλείου 145, 14231 ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ,
τηλ.: 2102592213, 2102592105, 2102592258, fax: 2102592155
e-mail: ko@vouli.kke.gr, http://www.kke.gr
Γραφεία Βουλής: 2103708168, 2103708169, fax: 2103707410







  ΕΡΩΤΗΣΗ
Προς την Υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης & Θρησκευμάτων


Θέμα: Ανάκληση της απόφασης για συγχώνευση του Γυμνασίου Βαρικού Δήμου Αμυνταίου Φλώρινας


Ανάστατη είναι η τοπική κοινωνία της Δημοτικής Ενότητας Βαρικού, Δήμου Αμυνταίου Φλώρινας, εδώ και καιρό, εξαιτίας της απόφασης της Κυβέρνησης να συγχωνευτεί το Γυμνάσιο Βαρικού με το Γυμνάσιο Λεχόβου.
Η συγχώνευση αυτή δημιουργεί σοβαρότατο πρόβλημα στα παιδιά. Αρκεί να σημειωθεί ότι  το Βαρικό είναι χαρακτηρισμένο, ως δυσπρόσιτη περιοχή- δυσπρόσιτο Γυμνάσιο και οι μαθητές καθημερινά, θα πρέπει να μετακινούνται σε μια απόσταση 20 χιλιομέτρων σε ένα κάκιστο οδικό δίκτυο που γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνο  ιδιαίτερα τη διάρκεια του χειμώνα (σφοδρές χιονοπτώσεις, ομίχλες κλπ).
Επίσης ο  Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων αναφέρει ότι  ο Δ/ντής Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Φλώρινας υποστηρίζει με εισήγησή του ότι η απόφαση πάρθηκε χωρίς να ληφθούν υπόψιν μορφολογικά, κλιματολογικά, οδικά και εδαφολογικά κριτήρια .
Υπό αυτές τις συνθήκες μπαίνει ζήτημα ασφάλειας και χάσιμο χρόνου  για την απόδοση των παιδιών.
Αποδεικνύεται ότι στόχος των συγχωνεύσεων δεν είναι η βελτίωση της παρεχόμενης γνώσης αλλά η προώθηση του σχολείου της αγοράς, παρά και ενάντια στις ανάγκες και τα δικαιώματα μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών.

ΕΡΩΤΑΤΑΙ η κ Υπουργός αν σκοπεύει να ανακαλέσει την απόφασή για τη συγχώνευση του Γυμνασίου Βαρικού

           
Οι βουλευτές
Γιάννης Ζιώγας

Θεόδωρος Ιγνατιάδης

Σοφία Καλαντίδου

Σπύρος Χαλβατζής



Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Το πρωτοσέλιδο της γερμανικής καθημερινής εφημερίδας JUNGE WELT για το τείχος του Βερολίνου



Bild: jW-Archiv

Wir sagen an dieser Stelle einfach mal: Danke

für 28 Jahre Friedenssicherung in Europa

für 28 Jahre ohne Beteiligung deutscher Soldaten an Kriegseinsätzen

für 28 Jahre ohne Hartz IV und Erwerbslosigkeit

für 28 Jahre ohne Obdachlosigkeit, Suppenküchen und »Tafeln«

für 28 Jahre Versorgung mit Krippen- und Kindergartenplätzen

für 28 Jahre ohne Neonaziplakate »GAS geben« in der deutschen Hauptstadt

für 28 Jahre Geschichtswissenschaft statt Guidoknoppgeschichtchen

für 28 Jahre Club Cola und FKK

für 28 Jahre ohne Hedgefonds und Private-Equity-Heuschrecken

für 28 Jahre ohne Praxisgebühr und Zwei-Klassen-Medizin

für 28 Jahre Hohenschönhausen ohne Hubertus Knabe

für 28 Jahre munteren Sex ohne »Feuchtgebiete« und Bild-Fachwissen

für 28 Jahre Bildung für alle

«ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ»


Όταν πρωτοδημιουργήθηκε η Ναυτιλιακή Εταιρεία Λέσβου (ΝΕΛ), εμφανίστηκε σαν «Εταιρεία Λαϊκής Βάσης». Όλοι ήθελαν κι όλοι «έπρεπε» να έχουν μερικές μετοχές για να στηρίξουν την «εθελοντική» προσπάθεια «για το καλό του νησιού». Όλοι τη στήριξαν γιατί ... «είναι δικιά μας». Μετά πέρασε ο καιρός κι η ΝΕΛ είναι πια μια εταιρεία που καμμιά σχέση δεν έχει με το «τοπικό στοιχείο». Αγοράζεται και πουλιέται μεταξύ των μεγάλων καπιταλιστικών εφοπλιστικών ομίλων. Οι τιμές της κι οι υπηρεσίες της διώχνουν τον τουρισμό απ΄ τη Λέσβο. Τα καράβια της αφήνουν το νησί για να πάνε σε πιο κερδοφόρες περιοχές. Σήμερα «φοράει» Κυπριακή σημαία για να μην πληρώνει φόρους στο Ελληνικό κράτος. Δε θα γράψω όμως για τη ΝΕΛ σήμερα. Για το «Φορέα Τουρισμού της Μήθυμνας» θα γράψω.


Θέλω ακόμα να σας θυμίσω την «Πυραμίδα» του Τροχανά, που ξεκίνησε από κάποιους ανθρώπους που γυρνούσαν στους φίλους τους κι έλεγαν «Δώσε 200.000 δρχ να κάνουμε ταμείο, να οργανώσουμε ένα συνεταιρισμό, θα έχουμε όλοι μας απο ένα εξοχικό, θα επενδύσουμε τα χρήματα κλπ, κλπ» και το παρουσίαζαν και σαν άκρως προοδευτικό και «συλλογικό» το όλο εγχείρημα. Η κατάληξη είναι γνωστή. Όπως όλα τα «αεροπλανάκια» κι οι «πυραμίδες». Αυτά για να έχουμε ένα υπόβαθρο σκέψης, μνήμης και κρίσης.

Η Αρουντάτι Ρόι [1], έγραψε ένα άρθρο στο διεθνή τύπο, με τίτλο «Οι ιεραπόστολοι είναι νεοφιλελεύθεροι» όπου ανέφερε την εμπειρία απ΄ τη χώρα της, την Ινδία. Το μένος της είναι εναντίον των «Εθελοντών» και των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» (ΜΚΟ), που όμως δημιουργούνται και αφειδώς χρηματοδοτούνται κατ΄ εντολή των κυβερνήσεων και των πολυεθνικών και ο ρόλος τους είναι να κλείνουν τα μάτια των λαών, να περνάνε την πολιτική των μονοπωλίων, να ξεγαλάνε τον κόσμο με ωραία λόγια, στο όνομα κάποιων ευαισθησιών ή αναγκών του λαού. Αναφέρει ένα παράδειγμα όπου μια μεγάλη εταιρεία καταχράστηκε όλες τις πηγές νερού μιας μεγάλης περιοχής της Ινδίας, αποκομίζοντας κέρδη πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων. Άφησε όμως έτσι τον κόσμο της περιοχής χωρίς νερό. Οπότε δημιούργησε μια Μ.Κ.Ο. και τη χρηματοδότησε με πέντε - δέκα εκατομμύρια ευρώ για να διαχειριστεί «το πρόβλημα του νερού της περιοχής».

Θα πεις φίλε αναγνώστη: Πού πάει τώρα η «γραφική» σκέψη μου. Πάει εκεί που πάει κι δική σου. Άλλη μια ιδιωτική κερδοσκοπική εταιρεία, έκανε την εμφάνισή της στο Μόλυβο. Επειδή όμως δεν είναι SIC στις μέρες μας να εμφανίζεσαι απλώς σαν ένας ακόμα φορέας κέρδους, εφαρμόζει την πεπατημένη της κυβερνητικής γραμμής, εφαρμόζει κατά γράμμα το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και εμφανίζεται σαν «κοινωφελής», σαν «εθελοντισμός», σαν «κοινωνική προσπάθεια», σαν «σωτήρες» εν τέλει. «Θα προβάλλει αυτόνομα τον τουρισμό του Μολύβου», «Θα πάρει πρωτοβουλίες για τον τουρισμό του Μολύβου», «Θα έχει ο Μόλυβος μια δική του πολιτική» και άλλα τέτοια που ακούγονται σαν αναγκαία στο αυτί του Μολυβιάτη. Εγώ όμως ο «τρελός» που «δεν καταλαβαίνω» (αλήθεια είναι αυτό ... δεν καταλαβαίνω τίποτα) έχω πάλι μερικές απορίες.

Απορία πρώτη: Έχω γράψει επανειλλημένα (κι είναι κοινή συνείδηση στο Μόλυβο) ότι μια σημαντική αιτία της κακοδαιμονίας του τουρισμού του Μολύβου, είναι η παράδοση της «τουριστικής πρωτεύουσας του νησιού», άνευ όρων στα τουριστικά μονοπώλια (πρακτορεία, κλπ). Αυτά που εκβιάζουν τον κόσμο, που ρίχνουν τις τιμές, που αφήνουν απλήρωτα τα δωμάτια, που έχουν δημιουργήσει κυκλώματα κι εξαρτήσεις, που έχουν ξαναμοιράσει το ειδόσημα σε βάρος των Μολυβιατών. Τότε σταμάτησε κι η προβολή του Μολύβου ως προορισμού απ΄ τα διεθνή πρακτορεία. Θα γίνει ποτέ κάποια κριτική και αυτοκριτική (έστω εκτίμηση) απ΄ όλους αυτούς που οδήγησαν το Μόλυβο στην αδράνεια και την αφάνεια; Τι ρόλο έχει παίξει προσωπικά ο καθένας σ΄ αυτή την εξέλιξη; Πώς θα σας φαινόταν η ιδέα «Να βάλουμε το Λύκο να φυλάει τα πρόβατα»; Πώς σας φαίνεται που «Βάζετε τους τουριστικούς πράκτορες να εξασφαλίσουν την προβολή του Μολύβου»; πως σας φαίνεται που ένα «ισχυρό» επιχείρημα όσων θέλουν να βάλουν κι άλλους αφελείς στο αεροπλανάκι είναι ότι «συμμετέχει και μια μεγάλη τουριστική εταιρεία»;

Απορία δεύτερη: Αυτή η «προβολή», στα πλαίσια της «ελεύθερης αγοράς», δεν είναι «δουλειά» των πρακτορείων; Αφού δεν μπόρεσαν να την κάνουν (την προβολή) σαν επαγγελματίες του είδους, τι είναι αυτό που θα τους κάνει να μπορέσουν να την πραγματοποιήσουν «σαν φορέας»; Μήπως τα ξένα λεφτά που μαζεύουν απ΄ τον κοσμάκη κι η τσάμπα (εθελοντική ) δουλειά των κορόϊδων;

Απορία τρίτη: Ισχυρίζομαι ότι η ιστορία κινείται από συμφέροντα κι όχι από πρόσωπα (παίζουν κι αυτά σημαντικό ρόλο). Η αλλαγή της δημοτικής αρχής το 1990 ήταν κυρίως οικονομικού χαρακτήρα. Κυριάρχησαν οι ξενοδόχοι κι οι πράκτορες σε βάρος των Μολυβιατών, των εργαζόμενων, των νοικοκυριών και των μαγαζιών. Άλλαξε η πολιτική του Μολύβου για τον τουρισμό. Πώς συνέβη αυτό; Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι της κατρακύλας που ακολούθησε και συνεχίζεται; Σε ποιο στρατόπεδο ήταν τότε ο καθένας που σήμερα ... «αγωνιά»; Ποιον στήριξε τότε; Σε ποιο «πρόγραμμα» ... «έβαλε πλάτη»;

Απορία Τέταρτη: Όταν πρωτοήρθε ο «Καποδίστριας» και ιδιαίτερα ο «Καλλικράτης» κάποιοι μιλούσαν για εκσυγχρονισμό και εξαντλούσαν την κριτική τους στο αν στη Λέσβο θα έχουμε πέντε ή τρεις δήμους. Έβαλαν πλάτη για να περάσει ο Καλλικράτης με την ψήφο τους σαν παράγοντες του τόπου και με την προσωπική τους ψήφο υπέρ του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ. Σήμερα που είναι περισσότερο από προφανές το μέγεθος της καταστροφής που έφερε μαζί του ο Καλλικράτης κι η συνολική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, πως στέκονται απέναντι στο πρόβλημα αυτοί που το δημιούργησαν κι αυτοί που το αποδέχτηκαν;

Απορία πέμπτη: Λέτε το όφελος απ΄ τη δράση αυτού του «Φορέα» να είναι οφέλιμο για όλους; Και γι αυτούς που έβαλαν στο ταμείο 1000 ευρώ, και γι αυτούς που έβαλαν 500 ευρώ, και γι αυτούς που έβαλαν 250 ευρώ και γι αυτούς που έβαλαν μικρότερα ποσά; Η πρόταση που έγινε στη Γ.Σ. αυτού του φορέα: «Θα διαφημίζονται μόνο όσοι έχουν βάλει τα πολλά λεφτά», δείχνει και τον προσανατολισμό. Το ότι σ΄ αυτό τον οργανισμό έχουν δικαίωμα στο εκλέγειν και το εκλέγεσθαι μόνο όσοι έβαλαν τα πολλά λεφτά, πού πάει η δουλειά: Ένα «αεροπλανάκι» που λειτουργεί όπως όλες οι «Πυραμίδες».

Απορία έκτη: Νομίζετε ότι μπορείτε να λύσετε το πρόβλημα του τουρισμού του Μολύβου αυτόνομα, όταν βουλιάζει όλη η χώρα; έχετε ακούσει τίποτα για την «κρίση» που μαστίζει όλη την Ευρώπη; Αυτή πως θα την λύσετε; Έχετε κάποιο τρόπο να κάνετε τον τουρίστα – πολίτη να έχει λεφτά για ξόδεμα;

Και μερικές προτάσεις: Υπόβαθρο όλης αυτής της προσπάθειας είναι λέει ο υγιής εθελοντισμός. Για το καλό του τόπου τα κάνουν όλα. Δε θα ρωτήσω πάλι τι άλλο έχουν κάνει για το καλό του τόπου και πόσο καλό έκαναν όλα αυτά τα χρόνια οι πράξεις τους στο τόπο. Θα πάρω σαν δεδομένη τη διάθεσή τους για κοινωνική προσφορά και θα τους κάνω μερικές προτάσεις:

- Να κάνετε εσείς τον τροχονόμο τα βράδια για να μη κυκλοφορούν τα μηχανάκια μέσα στο χωριό μέχρι τις 5 ή ώρα το πρωί. Να βγάλετε και μπλοκάκια για να γράφετε τους παραβάτες. Κόψτε και ένα προκαταβολικό πρόστιμο στους μόνιμους παραβάτες και στείλτε το στο σπίτι σας. Ή εσείς ή ο γιός σας ή η γυναίκα σας έχει κάνει αυτή την παράβαση 1000 φορές ο καθένας. Στολή δε θεωρείται απαραίτητη. Αρκεί να έχετε μαζί σας την ταυτότητα του «Φορέα».
- Να κάνετε βάρδιες στα χωράφια γιατί μας κλέβουν τα ζαλταλούδια και δεν έχουμε πια μπεχτσήδες. Τους κατάργησε το κράτος.
- Να κάνετε μπλόκο στη διασταύρωση της Καλλονής κι αν δείτε τουρίστα να πηγαίνει προς Ερεσσό ... τρυπήστε του τα λάστιχα και φέρτε τον με το ζόρι στο Μόλυβο.
- Η παραλία θέλει καθαριότητα. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό. Μπορείτε επίσης να κερνάτε φρούτα τους τουρίστες που κάνουν μπάνιο. Θα είναι χαριτωμένο.
- Αν το Σεπτέμβρη αργήσουν να ρθούν δάσκαλοι στο δημοτικό, μπείτε να κάνετε μάθημα να «μη χαθούν οι ώρες». - Αν φύγει ο αγροτικός γιατρός και δεν στείλει (που δε θα στείλει) το κράτος άλλον ... ξέρετε εσείς! Δε θα κάνετε δα και καμμιά ... εγχείρηση! Ψιλοπράγματα. Αρκεί κανείς να έχει καλή διάθεση.
- Και να μη το ξεχάσω: βάλτε όλα τα δυνατά σας να πιάσετε τον εμπρηστή. Πάλι σας ξέφυγε.
- Να κάνετε μια συγκέντρωση με όλους τους υπαλλήλους όλων των επιχειρήσεων του Μολύβου και να τους πείτε ότι τα πράγματα είναι δύσκολα κι «αν δεν βοηθήσουν όλοι θα κλείσουμε». Και να τους ζητήσετε να μην πληρώνονται. Δε φτάνει που τους δίνεται δουλειά θέλουν και λεφτά από πάνω; Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που σε ξενοδοχεία δουλεύουν εργαζόμενοι χωρίς να πληρώνονται. Πάρτε την τεχνογνωσία από κει.
- Να βγάλετε μια διαταγή που να απαγορεύει τις συμβάσεις εργασίας στο Μόλυβο. Έτσι κι αλλιώς δεν τις εφαρμόζει κανένας (όχι ότι στο υπόλοιπο τουριστικό νησί τις εφαρμόζουν δηλαδή).
- Όταν θα έρθετε στην εξουσία εσείς κι όλες οι άλλες Παπανδρεϊκές Μ.Κ.Ο. της Ελλάδας, εμένα να με στείλετε εξορία (παρακαλώ δεν έχω πάει ποτέ στην Αμοργό και Ανάφη).

Μάνος Δούκας

[1]: Αρουντάτι Ρόι - Ινδή συγγραφέας, βραβείο Νόμπελ (Ο Θεός των μικρών πραγμάτων) ακτιβίστρια κατά της παγκοσμιοποίησης και ιδιαίτερα κατά των «Μη κυβερνητικών Οργανώσεων».

ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ


 
Εδώ και περισσότερο από 20 μήνες, τα αστικά επιτελεία και τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης, γανώνουν το μυαλό του λαού με αναλύσεις του τύπου «τα μέτρα είναι αναγκαία, γιατί η ελληνική οικονομία είχε παθογένειες που πρέπει να διορθωθούν». Προσπαθούσαν με αυτόν τον τρόπο να παρουσιάσουν την Ελλάδα σαν τη θλιβερή εξαίρεση στον κανόνα που ισχύει για τις άλλες καπιταλιστικές χώρες, για τις οποίες μάλιστα υπονοούσαν ότι τα λαϊκά στρώματα ζουν καλύτερα, επειδή, σε προηγούμενες περιόδους, είχαν αποδεχτεί μεταρρυθμίσεις σαν αυτές που τώρα σαρώνουν μισθούς και δικαιώματα στην Ελλάδα. Τώρα που η καπιταλιστική κρίση δείχνει ακόμα πιο καθαρά τα δόντια της στα μεγάλα οικονομικά κέντρα της ΕΕ, πυροδοτώντας μια νέα κούρσα μέτρων, στη βάση των όσων έχουν, εδώ και χρόνια, συναποφασιστεί στην ΕΕ, τα παπαγαλάκια άλλαξαν τροπάρι και προσαρμόζουν την προπαγάνδα τους ως εξής: «Εδώ παίρνονται μέτρα στην Ιταλία και την Ισπανία, που είναι οικονομικά μεγαθήρια στην ΕΕ, θα διαμαρτυρηθούμε εμείς που είμαστε μια μικρή οικονομία;». Πέρα από το δεδομένο θράσος τους, αυτό που μάταια προσπαθούν να κρύψουν οι αστοί και οι γραφίδες τους είναι το γεγονός ότι η κρίση, ούτε χρέους είναι, ούτε βέβαια οφείλεται σε ιδιαιτερότητες της μιας ή της άλλης οικονομίας, ανεξάρτητα αν αυτές επηρεάζουν τη μορφή και το χρόνο εκδήλωσής της. Είναι κλασική καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής και τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο κατατείνουν στην υποτίμηση κεφαλαίου και στόχο έχουν να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων που θα επιβιώσουν από τον αδυσώπητο ανταγωνισμό. Αυτή η τάση είναι νομοτελειακή, μη αναστρέψιμη σε ό,τι αφορά τους αστούς και το σύστημα που υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να είναι συνοδοιπόρος τους σε ένα δρόμο ανάπτυξης που τρέφεται από το δικό του ιδρώτα. Η διέξοδος γι' αυτόν βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, που γεννάει κέρδη για τους λίγους, κρίσεις και φτώχεια για τους πολλούς.
Πηγή: Ριζοσπάστης

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ - ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΜΠΕΡΤΟΛΝΤ ΜΠΡΕΧΤ

ΜΠΕΡΤΟΛΝΤ ΜΠΡΕΧΤ
Ο δημιουργός των ... «σεισμών που μέλλονται να 'ρθούν»
 
Από τα «μαύρα δάση», στις πολιτείες τον έφερε η μητέρα του, όταν ήταν ακόμα «μέσα στο κορμί της». Εκεί, «στις πολιτείες της ασφάλτου», στο Αουγκσμπουργκ, στις 10 του Φλεβάρη του 1898, γεννήθηκε ο Μπέρτολντ Μπρεχτ. Ο ποιητής, ο πεζογράφος, ο δραματουργός, ο θεωρητικός, ο σκηνοθέτης, ο δάσκαλος, ο «στρατευμένος» στο μαρξισμό και σοσιαλισμό, του οποίου το πολύμορφο έργο, για τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, αποτέλεσε, όχι μόνο μια πρωτοπορία, αλλά και πολιτιστική «επανάσταση» στη Δυτική Ευρώπη του 20ού αιώνα.Μια επανάσταση, που γνώρισε διεθνή απήχηση. Επηρέασε πολλούς καλλιτέχνες παγκοσμίως. Αλλά και πολεμήθηκε πολύμορφα, όσο κανένα άλλο αισθητικό κίνημα, από δηλωμένους κι αδήλωτους εχθρούς του μαρξισμού και του σοσιαλιστικού κόσμου. Συκοφαντήθηκε και άμεσα και έμμεσα. Κι ακόμα λοιδορείται. Και από «άσπονδους φίλους»... Από πρώην «αριστερούς» και άλλους «σοσιαλιστές» διανοούμενους, αφού, όπως έγραφε ο Μπρεχτ, «το ξημέρωμα κάθε μέρας/ αρχίζει με το λάλημα του πετεινού/ που μαρτυράει από παλιά/ μια προδοσία». Συκοφαντείται, λοιδορείται, υποτιμάται, κυρίως από εκείνους που ξέρουν καλά, αλλά απεύχονται, την αναπόφευκτη προοπτική του οραματικού στίχου του Μπρεχτ: «Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται να 'ρθούν».
«Φωνή» του χθες για το αύριο
Τι κι αν γεννήθηκε στη δύση του 19ου αιώνα. Τι κι αν δημιούργησε και πέθανε στον περασμένο, πλέον, 20ό αιώνα. Ο Μπρεχτ και το έργο του είναι του 21ου αιώνα. Και θα είναι εκείνης της εποχής, που η εργατική τάξη, όλοι οι εκμεταλλευόμενοι άνθρωποι και οι λαοί θα απελευθερωθούν από τον καπιταλιστικό «ζυγό». Τότε, που θα μπορούν πια με σιγουριά να πουν: «Τις δυσκολίες των βουνών τις ξεπεράσαμε/ Τώρα έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε/ Τις δυσκολίες των πεδιάδων» και θα ξέρουν τι ταιριάζει για πάντα να γραφεί στην «ταφόπετρα» αυτού του επαναστάτη και αθάνατου δημιουργού: «Εκανε προτάσεις. Εμείς/ Τις δεχτήκαμε».

Σήμερα, δεν είναι λίγοι αυτοί, που με σαρδόνιο χαμόγελο μιλούν για «τέλος» των σοσιαλιστικών ιδεών. Για «τέλος της Ιστορίας». Και άλλοι - αρκετοί δυστυχώς - συγχυσμένοι, μιλούν για «διάψευση των οραμάτων», προσαρμόζονται ...στη σημερινή κατάσταση ή παραδίδονται σε μια μακροπρόθεσμα καταστροφική - και για τους ίδιους - παθητικότητα, γυρίζοντας αστόχαστα την «πλάτη τους στο μέλλον». Σ' αυτούς τους τελευταίους, ο Μπρεχτ λέει: «Ο,τι έγινε έγινε./ Το νερό που έριξες στο κρασί σου/ Δεν μπορείς να το ξαναβγάλεις./ Ολα όμως αλλάζουν./ Να ξαναρχίσεις/ Μπορείς και με την τελευταία σου πνοή».Χθες συμπληρώθηκαν 103 χρόνια από τη γέννηση του Μπρεχτ. Ευκαιρία, λοιπόν, να τιμήσουμε την τεράστια αξία, την οικουμενική διάσταση, τη διαχρονικότητα, αλλά και την εξαιρετική επικαιρότητα της δημιουργίας του. Ο «Ρ» πολλές φορές, από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν, έχει δημοσιεύσει αφιερώματα για τον Μπρεχτ, με εκτενή βιοεργογραφικά στοιχεία, από αφορμή τις επετείους της γέννησης ή του θανάτου του (14/8/1956). Τούτο το αφιέρωμα επιλέγει να αναφερθεί στη μέγιστη και διαχρονική αξία του έργου του, παραθέτοντας «αποδεικτικά στοιχεία». Να τον τιμήσει μέσα από «δείγματα» της ιδεολογο-αισθητικής θεατρικής σκέψης του, αλλά και εκπληκτικά επίκαιρης ποίησής του, καθώς ο Μπρεχτ έγινε διεθνώς γνωστός ως θεατρικός συγγραφέας, αλλά ελάχιστα γνωστός ως ποιητής και ως «οικοδόμος» μιας καινοτόμου, ριζοσπαστικής θεατρικής θεωρίας. Θεωρία ανατροπής των ιδιωμάτων και κοινωνικών στόχων του αστικού θεάτρου, με την οποία «εξόπλισε» το επικό, διδακτικό, για την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες, θεατρικό του έργο. Θεωρία, η οποία «γονιμοποίησε» και «γαλούχησε» και κάποιους από τους σημερινούς διεθνούς φήμης δημιουργούς του θεάτρου.
Ο ποιητής Μπρεχτ

Ο Μπρεχτ σαν ποιητής ξεκίνησε. Δημοσιεύοντας από τα δέκα του χρόνια ποιήματα (και πεζά) στο σχολικό περιοδικό και στην ομώνυμη εφημερίδα της γενέτειράς του. 20χρονος, επιστρατευμένος σαν νοσοκόμος, ζώντας τη φρίκη του πολέμου, γράφει και εκδίδει τον αντιπολεμικό ποίημα «Ο θρύλος του νεκρού στρατιώτη». Σ' όλη του τη ζωή ο Μπρεχτ έγραφε ποίηση. Εκτός από τα ποιήματα - τραγούδια, με τα οποία «δόμησε» την πληθώρα των θεατρικών του έργων, πάνω από χίλια ποιήματα αριθμούν τα «άπαντά» του. Ανάμεσά τους και πολλά ερωτικά. Και για τους δικούς του, όχι λίγους, έρωτες από την πρώτη νιότη του (τότε που το παρατσούκλι του ήτανε «Μπίντι» και της αγαπημένης του, της Πάουλα Μπανχόλστερ, ήτανε «Μπι»), καθώς ο κάθε άλλο παρά όμορφος Μπρεχτ, ήταν εξαιρετικά γοητευτικός, αφάνταστα σαγηνευτικός άντρας.Ας δώσουμε δυο - τρία παραδείγματα της ερωτικής του ποίησης. «Αδυναμίες», τιτλοφορείται αυτό το τρίστιχο: «Δεν είχες καμία/ εγώ είχα μία:/ αγαπούσα». «Πώς ήταν», τιτλοφορείται το τετράστιχο: «Η πίκρα σου ήταν και πίκρα μου/ η πίκρα μου ήταν και δική σου/ μ' εμέ όταν δεν είχες μια χαρά/ δεν είχα ούτ' εγώ μαζί σου». Μικρά, αλλά έξοχα «δραματουργήματα» είναι τα εκτενέστερα ποιήματά του «Μπαλάντα για την "εβραιοπουτάνα" Μαρία Σάντερς» (για μια φτωχιά εβραία που εξευτελίζουν οι ναζί) και «Η μπαλάντα της Χάννα Κας». Της δύστυχης, που έλαχε κι αγάπησε «τον Τζακ τον Κεντ, το Μακρύ Μαχαίρι/ κι αυτός την έσυρε μαζί του», κι απ' αυτόν έγινε μάνα. Και «Απ' το δικό της πιο φτωχό ρούχο άλλο δεν ήταν/ και Κυριακή για κείνην δεν υπήρχε/ κι ούτε να πάνε οι τρεις τους για γλυκό/ κι ούτε είχαν πίτα στο τηγάνι/ και φυσαρμόνικα καμιά να παίξουν./ Κι' η μια τους μέρα ήταν σαν τις άλλες/ και δεν τους έβλεπε του ήλιου αχτίδα./ Κι όμως, φίλε μου, η Χάννα Κας/ πάντα τον ήλιο είχε στα μάτια» (μετάφραση Γιώργος Βελουδής).
Ο έρωτας στην ποίηση του Μπρεχτ δεν είναι πλατωνικός, ιδεαλιστικός, εγωπαθικός. Είναι έρωτας πραγματικός, ο οποίος σχεδόν πάντα «καθρεφτίζει» την κοινωνική πραγματικότητα. Τόσο που συχνά η ερωτική του ποίηση - ιδιαίτερα όταν το ποίημα μιλά για τον έρωτα κάποιας άμοιρης προλετάριας, όπως, λ.χ., το συνταρακτικό ποίημα «Για την παιδοκτόνο Μαρία Φαρράρ» - να ανάγεται σε πολιτική ποίηση, η οποία βεβαίως κυριαρχεί στο ποιητικό έργο του.
Πρώτιστος στόχος της ποίησής του στα προπολεμικά και στα πολεμικά χρόνια ήταν η αποκάλυψη του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού και η ταξική αφύπνιση, συνειδητοποίηση και ενεργοποίηση της εργατικής τάξης και όλων των λαϊκών στρωμάτων, είτε με συλλογές (με πρώτες το «Συναξάρι του Μπέρτολντ Μπρεχτ» και το «Αναγνωστικό για τους κατοίκους των πόλεων», 1927), είτε με μεμονωμένα ποιήματα:
«Το άδικο προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά./ Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια./ (...) Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυριάρχων/ Μα κι από τους καταπιεσμένους λένε τώρα πολλοί:/ Αυτό που θέλουμε, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει./ Οποιος ακόμα ζει, δε λέει: Ποτέ!/ Οταν πουν ό,τι είχανε οι κυρίαρχοι να πούνε/ Θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι./ Ποιος φταίει σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς./ Ποιος φταίει σαν η καταπίεση συντριβεί; Εμείς πάλι./ Οποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!/ Οποιος χαμένος είναι, να παλέψει!/ Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο (...)». («Εγκώμιο στη διαλεκτική», μετάφραση Νάντια Βαλαβάνη).
Στο ποίημα «Εγκώμιο για τον κομμουνισμό» λέει: «Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν./ Αλλά εμείς ξέρουμε:/ Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος./ Δεν είναι η παραφροσύνη, μα/ Το τέλος της παραφροσύνης./ Δεν είναι το χάος. Μα η τάξη./ Είναι το απλό/ Που είναι δύσκολο να γίνει» (μετάφραση Ν. Βαλαβάνη).
«ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΨΗΛΑ/ θεωρούνε ταπεινό να μιλάς για το φαΐ./ Ο λόγος; έχουνε/ κιόλας φάει./ (...) Αν δε νοιαστούν οι ταπεινοί/ γι' αυτό που είναι ταπεινό/ ποτέ δεν θα υψωθούν./ (...)ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΡΠΑΝΕ ΤΟ ΦΑΪ ΑΠ' ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ/ κηρύχνουν τη λιτότητα./ Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα/ ζητάν θυσίες./ Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους/ για τις μεγάλες εποχές που θά 'ρθουν./ (...) ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΨΗΛΑ ΛΕΝΕ: ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ/ είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά./ Ομως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους/ μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα./ Ο πόλεμος γεννιέται απ' την ειρήνη τους/ καθώς ο γιος από τη μάνα./ Εχει τα δικά της/ απαίσια χαρακτηριστικά./ Ο πόλεμός τους σκοτώνει/ ό,τι άφησε όρθιο/ η ειρήνη τους» («Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου», μετάφραση Μάριος Πλωρίτης).
Ιδιος ο στόχος και της ποίησής του στα χρόνια της εξορίας στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, όπου υπήρξε θύμα του μακαρθισμού («Από τους καρχαρίες γλίτωσα/ τις τίγρεις τις εσκότωσα/ και με καταβροχθίσαν/ οι κοριοί», μετάφραση Μ. Πλωρίτης.)

Πρώτιστος στόχος της ποίησής του και μετά την επιστροφή του στη Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία ήταν η συνειδητή ενεργοποίηση του λαού για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού:
«Πώς θα οικοδομηθεί η μεγάλη τάξη/ Δίχως τη σοφία των μαζών; Αυτοί που δεν ακούνε συμβουλές/ Δεν μπορούν να βρουν το δρόμο/ Για τους πολλούς./ Εσείς οι μεγάλοι δάσκαλοι,/ Ν' ακούτε όταν μιλάτε!» («Ερώτημα»). «Η δικαιοσύνη είναι το ψωμί του λαού./ (...) Οταν το ψωμί είναι καλό κι άφθονο/ Το συγχωράμε ότι δεν υπάρχει άλλο φαΐ./ Θρεμμένος με το ψωμί της δικαιοσύνης/ Μπορεί ο άνθρωπος να βγάλει τη δουλιά/ Που φέρνει την αφθονία (...) Ποιος ψήνει το ψωμί; Οπως και τ' άλλο ψωμί/ Ετσι και το ψωμί της δικαιοσύνης/ Πρέπει να ψήνεται απ' το λαό./ Αφθονο, ωφέλιμο, καθημερινό» («Το ψωμί του λαού»). «Κάποτε όταν θά 'χουμε καιρό/ Θα σκεφθούμε πάνω στις ιδέες όλων των μεγάλων στοχαστών/ Θα θαυμάσουμε τους πίνακες όλων των μεγάλων ζωγράφων/ Θα γελάσουμε μ' όλους τους χωρατατζήδες/ Θα κορτάρουμε όλες τις γυναίκες/ Θα διδάξουμε όλους τους ανθρώπους» («Κάποτε όταν θά 'χουμε καιρό», μετάφραση Πέτρος Μάρκαρης).
Ο θεωρητικός του Θεάτρου
Εξέχουσα θέση στα θεωρητικά κείμενα του Μπρεχτ κατέχει το έργο του «Μικρό όργανο για το θέατρο». Για ένα θέατρο της «επιστημονικής εποχής», το οποίο να ψυχαγωγεί, να διδάσκει και να κάνει το θεατή να σκέφτεται. Ενα θέατρο, κόντρα στην «Αισθητική της διεφθαρμένης αστικής τάξης, που κατάντησε παρασιτική, βρέθηκε σε τέτοια αξιοθρήνητη κατάσταση, ώστε ένα θέατρο θα κέρδιζε σε γόητρο κι ελευθερία κίνησης, αν λεγόταν καλύτερα θέατρο», έγραφε σαρκαστικά ο Μπρεχτ.
Ο Μπρεχτ ήθελε ένα θέατρο που απέδειχνε αυτό που βιώνουμε τραγικά στις «νεοταξικές» μέρες μας: «Η αύξηση της παραγωγής προκαλεί αύξηση της αθλιότητας και από την εκμετάλλευση της φύσης κερδίζουν μόνο μερικοί και μάλιστα με το να εκμεταλλεύονται ανθρώπους. Αυτό που μπορούσε να είναι η πρόοδος για όλους, έγινε για το προβάδισμα λίγων, κι ένα, όσο πάει μεγαλύτερο, μέρος της παραγωγής χρησιμοποιείται για την κατασκευή καταστροφικών μέσων δεινών πολέμων. Στους πολέμους αυτούς, οι μανάδες όλων των εθνών αγναντεύουν, σφίγγοντας στην αγκαλιά τους τα παιδιά τους, αγναντεύουν κατάπληκτες τον ουρανό για να δούνε τις νέες φονικές εφευρέσεις της επιστήμης».
Διαλεκτικός ο Μπρεχτ ήξερε ότι το θέατρο «μπορεί να αναλάβει μια τέτοια κριτική στάση, αν παραδοθεί το ίδιο στα ορμητικά ρεύματα μες στην κοινωνία και συνταιριαστεί μ' εκείνους που θα πρέπει να είναι οι πιο ανυπόμονοι να πραγματοποιήσουν μεγάλες μεταβολές». Και ως προς αυτή την επιλογή του, ομολογούσε: «Αν όχι τίποτ' άλλο, μας σπρώχνει μια ξεκάθαρη επιθυμία, να εξελίξουμε την τέχνη μας με τις απαιτήσεις της εποχής μας. Το θέατρο πρέπει να μπει στην υπηρεσία της πραγματικότητας». Και υπογράμμιζε ότι οι εκμεταλλευόμενοι πρέπει να «ψυχαγωγηθούν με τη σοφία που προέρχεται από τη λύση των προβλημάτων, με το θυμό που σ' αυτόν μπορεί ωφέλιμα να μετατραπεί ο οίκτος για τους καταπιεσμένους, με το σεβασμό μπρος στο αξιοσέβαστο της ανθρωπιάς, δηλαδή της φιλανθρωπίας, και, με δυο λόγια, με καθετί που τέρπει τους παραγωγικούς ανθρώπους».
Για την επιστήμη και την τέχνη
Ο Μπρεχτ πίστευε ότι «η επιστήμη και η τέχνη συμπίπτουν σε τούτο, πως και οι δυο έχουν σκοπό να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή των ανθρώπων», καθώς «η μια ασχολείται με τη συντήρησή τους, η άλλη με την ψυχαγωγία τους» και ονειρευόταν μια εποχή, μια κοινωνία, που η τέχνη να αντλεί την ψυχαγωγία «από τη νέα παραγωγικότητα, που μπορεί να καλυτερέψει τη συντήρησή μας και που η ίδια» (σ.σ. η παραγωγικότητα) «όταν μείνει ανεμπόδιστη, να είναι η μεγαλύτερη απ' όλες τις διασκεδάσεις». Αλλά για νά 'ρθει αυτή η εποχή και τέτοια κοινωνία, τόνιζε:
«Χρειαζόμαστε θέατρο, που δεν περιορίζεται να μας δίνει μόνο συναισθήματα, απόψεις και αυθορμητισμούς, που επιτρέπει κάθε φορά το ιστορικό πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων όπου διαδραματίζονται οι υποθέσεις, αλλά ένα θέατρο, όπου θα χρησιμοποιούνται σκέψεις και αισθήματα που παίζουν ρόλο στη μεταβολή του πεδίου».
Ο Μπρεχτ δεν τό 'κρυβε ότι οι απεικονίσεις της πραγματικότητας στο θέατρό του γίνονταν «για τους ρυθμιστές του ποταμού, τους φρουτοπαραγωγούς, τους κατασκευαστές μεταφορικών μέσων, τους ανατροπείς της κοινωνίας, παρέχοντάς τους τον κόσμο στο πνεύμα τους και τις καρδιές τους, για να τον αλλάξουν κατά το κέφι τους». Και για να πετύχει ο στόχος του θεάτρου του, στο «Μικρό όργανο για το θέατρο», όπως και σε άλλα κείμενά του, διαμόρφωσε «κανόνες» για όλους, ανεξαιρέτως, τους συντελεστές της θεατρικής τέχνης. Χαρακτηριστικός είναι ο παρακάτω, ο οποίος ουσιαστικά αφορά όλους τους καλλιτέχνες:
«Αν ο ηθοποιός δε θέλει να είναι παπαγάλος ή μαϊμού, πρέπει να κάνει κτήμα του τη γνώση της εποχής του πάνω στην κοινωνική ζωή, παίρνοντας μέρος στους ταξικούς αγώνες. Μπορεί αυτό να φανεί σε μερικούς σαν κατάπτωση, μιας και τοποθετούν την τέχνη, αφού προηγουμένως έχει τακτοποιηθεί η πληρωμή, στις πιο ψηλές σφαίρες. Οι περισσότερες, όμως, αποφασιστικές μάχες του ανθρώπινου γένους δίνονται πάνω στη γη, όχι στους αιθέρες και "έξω" στη ζωή, όχι μες στους εγκεφάλους. Κανείς δεν μπορεί να υψωθεί πάνω από τις αντιμαχόμενες τάξεις, γιατί κανείς δεν μπορεί να υψωθεί πάνω απ' τον άνθρωπο. Η κοινωνία δεν έχει κανένα κοινό μεγάφωνο, όσο είναι χωρισμένη σε τάξεις. Ετσι, όσοι λένε πως δεν ανακατεύονται στην πολιτική, σημαίνει πως ανήκουν στην άρχουσα τάξη» (μετάφραση Δημήτρης Μυράτ).

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο Ελληνας Λούης Τίκας τα έβαλε με τον Ροκφελερ & επεσε νεκρος





Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Απτον Σίνκλερ "βασιλιάς άνθρακας"από την "σύγχρονη εποχή",αναδημοσιεύεται ένα έρθρο του "//παραλληλογράφου//" αφιερωμένο στον ηγέτη των ανθρακορύχων του Λάντλου, Λούη Τίκα ή Ηλία Σπαντιδάκη που έπεσε νεκρός κατά την διάρκεια ένοπλης απεργίας στο Κολοράδο των Ε.Π.Α. Είναι διδακτικό και για τον τρόπο που βλέπουμε οι ίδιοι τους μετανάστες. Προσθέτω εδώ και την είσαγωγή από το μπλοκ "προμηθέας", πάνω στο ίδιο θέμα, που μου άρεσε:


Σας θυμίζει τίποτα το όνομα Λούης Τίκας (Louis Tikas);

Αν όχι, μήπως το όνομα Ηλίας Σπαντιδάκης;

Προφανώς όχι.

Η νεότερη ελληνική ιστορία δεν καταδέχεται ν' ασχοληθεί με «ρετάλια»

που ηγήθηκαν λούστρων και ανθρακωρύχων.

Προτιμά στρατηγούς ή πρωθυπουργούς κι ας μην διέθεταν αυτοί ούτε μια σπίθα

από τη φλόγα που έκαιγε στην ψυχή απλών ανθρώπων σαν τον Λούη.



Ο κρητικός που τα έβαλε με τους Ροκφέλερ!

του Κώστα Α. Μπογδανίδη απο το Cretalive.gr



Στην Κρήτη τον ξέρουν ελάχιστοι, στην Αμερική τον αντιμετωπίζουν ως ήρωα.

Η Παγκόσμια εργατική τάξη τον τιμά ως ένα από τους πρωτοπόρους του συνδικαλισμού και των αγώνων για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Στο Κολοράντο του έστησαν άγαλμα και το όνομά του έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα. Το όνομά του Λούης Τίκας, αλλά όταν έφυγε από το χωριό του , κοντά στο Ρέθυμνο τα χαρτιά του έγραφαν Ηλίας Σπαντιδάκης!

Ο κρητικός που τιμάται σήμερα σε όλο τον κόσμο το Πάσχα του 1914 έπεσε νεκρός από τις σφαίρες της Πολιτοφυλακής του Κολοράντο. Ήταν το θύμα σε μια αιματηρή μάχη που έδωσαν οι ανθρακωρύχοι κατά του καθεστώτος που ήθελε να επιβάλει ο Ροκφέλερ. Ο Λούης Τίκας ήταν στην πραγματικότητα ο αρχηγός των εργατών ανάμεσα στους οποίους ήταν ακόμη πολλοί Έλληνες και κρητικοί που πήγαν στις ΗΠΑ για να ζήσουν το ‘αμερικάνικο όνειρο’. Αντ’ αυτού έζησαν την επονομασθείσα «Σφαγή του Λάντλοου» που υπήρξε μία από τις αιματηρότερες επιθέσεις της εργοδοσίας και του κράτους στο συνδικαλιστικό κίνημα των ΗΠΑ. Έγινε στις 20 Απριλίου του 1914 στην πόλη Λάντλοου του Κολοράντο και ήταν το αποκορύφωμα της εργατικής καταπίεσης των 12.000 ανθρακωρύχων της περιοχής.


Το χρονικό δεν γράφτηκε ποτέ και δεν περιλαμβάνεται στα βιβλία της αμερικανικής ιστορίας.



Και είχε σχεδόν ξεχαστεί, ώσπου το 1944 ο Γούντυ Γκάρθυ έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο «The Ludlow Massacre»( «Σφαγή του Λάντλοου» ). Το τραγούδι ακουγόταν συχνά στις διαδηλώσεις της δεκαετίας του ’60, κι έπειτα όλα ξεχάστηκαν πάλι…Πώς έγινε και στην Ελλάδα το όνομα του Τίκα έσβησε ίσως εξηγείται από τις συνθήκες-πολιτικές και κοινωνικές-που επικράτησαν στην χώρα μας. Δεν ήθελαν να ακούσουν για συνδικαλισμό, δεν ήθελαν να ακούσουν για δικαιώματα…



Η αρχή

Η κατάσταση στα αμερικάνικα ορυχεία ήταν σχεδόν μεσαιωνική: από το 1910 μέχρι το 1913, 618 ανθρακωρύχοι είχαν χάσει τη ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα. Και τα ημερομίσθια ήταν τόσο χαμηλά ώστε πολλές οικογένειες ικανοποιούνταν με τις «αποζημιώσεις θανάτου» που έφταναν τα εφτακόσια δολάρια (χώρια το φέρετρο των είκοσι δολαρίων). Τα ορυχεία είχαν ήδη μακριά ιστορία απεργιών: το 1894 –μόλις τέσσερα χρόνια μετά την ίδρυση του παναμερικανικού συνδικάτου εργατών ορυχείων- είχε γίνει απεργία στο Κριπλ Κρηκ του Κολοράντο, το 1896 στο Λέντβιλλ, το 1899 στο Κερνταλέν του Άινταχο, το 1902, η λεγόμενη απεργία του ανθρακίτη στην Πενσυλβάνια είχε διαρκέσει 164 μέρες. Το 1903 είχε σημειωθεί κύμα απεργιών σ’ όλα τα ορυχεία το Κολοράντο, το 1907 είχε γίνει η απεργία των ανθρακωρύχων στη Νεβάντα, ενώ την ίδια χρονιά είχε συμβεί η μεγαλύτερη εργατική τραγωδία των ΗΠΑ στα ορυχεία του Μόνονγκα της Δυτικής Βιρτζίνια (361 νεκροί).







Ήταν η εποχή που στην Αμερική κυκλοφορούσε ένας μύθος. Ότι δήθεν οι Έλληνες που δούλευαν στους σιδηροδρόμους και τα εργοστάσια ήταν συχνά απεργοσπάστες. Αν και δούλευαν σκληρά, σέρνονταν στα καφενεία και έμπλεκαν σε καβγάδες, είχαν τα χαρακτηριστικά ανθρώπων της εργοδοσίας: Ήταν αναλφάβητοι, ανοργάνωτοι, και επιρρεπείς στις κλεψιές και τα συνοπτικά μαχαιρώματα. Ήταν θύματα-αν και καθόλου αθώα. Έτσι τους παρουσίαζαν, αλλά υπήρχε κι ένα κομμάτι που ήθελε τους Έλληνες αγωνιστές, μαχητικούς και αλληλέγγυους με κινήματα που άρχισαν να αναπτύσσονται σε όλο τον κόσμο. Ένας από τους ηγέτες αυτής της ομάδας ήταν ο Λούης Τίκας. Ο Ηλίας Σπαντιδάκης που έγινε στη συνέχεια Λούης Τίκας ήταν είκοσι χρονών όταν μπήκε στο καράβι που τον έφερε από το Ρέθυμνο στη Νέα Υόρκη τον Μάρτιο του 1906. Έξι μήνες αργότερα βρέθηκε στο Κολοράντο μέσα στο βαγόνι ενός εμπορικού τραίνου. Οι δυτικές πολιτείες υπόσχονταν δουλειά και αγροτική ζωή, που φαινόταν πιο οικεία από εκείνη της μεγαλούπολης: ο Λούης Τίκας εγκαταστάθηκε στο Ντένβερ κι άρχισε να δουλεύει στα χαλυβουργία του Πουέμπλο καμιά τριανταριά μίλια μακριά, με ημερομίσθιο $1.75, για δώδεκα ώρες την ημέρα. Το 1910 ορκίστηκε Αμερικανός πολίτης και άνοιξε καφενείο στην οδό Μάρκετ του Ντένβερ, μια εργατική γειτονιά που έγινε η τοπική ελληνική παροικία: την εποχή εκείνη στο Ντένβερ ζούσαν 240 Έλληνες.

Συμπτωματικά, απέναντι απ’ το καφενείο βρίσκονταν τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου. Ο Τίκας, είτε έγινε από την αρχή μέλος των Wobblies, είτε όχι (οι μαρτυρίες είναι συγκεχυμένες), ήταν αποφασισμένος να αφομοιωθεί στην καινούρια χώρα, αντίθετα από τους περισσότερους συμπατριώτες του … Κάποιες πληροφορίες λένε ότι προσπάθησε να μπει στο αστυνομικό σώμα (πράγμα που για τα σημερινά δεδομένα φαίνεται λιγάκι παράδοξο), αλλά απερρίφθη εξαιτίας της εμπλοκής του με τους Wobblies. Είχε μια αθέατη πλευρά: αν πιστέψει κανείς τις φήμες, ήταν επικεφαλής ενός συνδικάτου λούστρων που το 1910 έκαναν απεργία ζητώντας αύξηση 100% (από πέντε σε δέκα σέντς!) ενώ άλλοι λένε πως δούλευε για μια ασφαλιστική εταιρία. Όπως και να έχει ο Λούης Τίκας αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή ανάμεσα στον συρφετό των καφενόβιων: μιλούσε καλύτερα αγγλικά απ’ οποιονδήποτε άλλον, και έστελνε τα εμβάσματα στην Ελλάδα για λογαριασμό των συμπατριωτών του που δεν ήξεραν πώς να φερθούν στο ταχυδρομείο και στην τράπεζα.

Ο Τίκας δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε ίσως αριστερός, οργανωμένος ριζοσπάστης ή συνεδητοποιημένος μαχητής των εργατικών δικαιωμάτων. Μάλλον κινούνταν απλός από την παραδοσιακή αξία του κρητικού «φιλότιμου». Ο κόσμος γύρω του είχε επιτακτική ανάγκη από φιλότιμο: οι Έλληνες του Κολοράντο βρίσκονταν στο έλεος των εταιριών και των αφεντικών που γεννιόνταν μέσα στην ίδια την ελληνοαμερικανική μειονότητα. Την εποχή που ο Λούης Τίκας έφτασε στο Ντένβερ, το μεγάλο αφεντικό ήταν ο Λεωνίδας Σκλήρης, από τη Σπάρτη, που έλεγχε τους Έλληνες εργάτες όχι μόνο στο Κολοράντο αλλά στη Γιούτα και τη Νεβάντα. Επρόκειτο για ένα είδος μαφίας: στην ελληνοαμερικάνικη εφημερίδα Ο εργάτης, ο Σκλήρης είχε μεταφέρει τη νοοτροπία της οθωμανικής ρουσφετολογίας στην αμερικάνικη ήπειρο, έβρισκε ευτελείς και υπηρετικές δουλειές για τη συμμορία του και τη χρησιμοποιούσε για ρουφιανιές. Οι Έλληνες «του Σκλήρη» εργάζονταν για $1.75 την ημέρα ενώ οι Γερμανοί και οι Ουαλοί έπαιρναν $2,.50.

Έτσι, το 1912, ενώ ξεσπούσε ο πόλεμος στα Βαλκάνια, ο Λούης Τίκας εγκατέλειψε το καφενείο χωρίς να δώσει εξηγήσεις. Είτε πήγε να δουλέψει χαφιές στα ορυχεία (οι εταιρείες προσλάμβαναν τους λεγόμενους scabs με σχετικά καλούς μισθούς), είτε πήγε να οργανώσει τους εργάτες: κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια. Πάντως, το Νοέμβριο του 1912 βρισκόταν στα ορυχεία του Φρέντερικ στο Κολοράντο, που ήταν σκαλαβοπάζαρα. Και στις 19 Νοεμβρίου ήταν επικεφαλής των 63 Ελλήνων που κατέβηκαν σε απεργία. Ίσως εκείνη τη στιγμή συνέβη η μεταστροφή του διστακτικού χαφιέ σε εργατικό ηγέτη. Η απεργία του Φρέντερικ ήταν η πρώτη «αμερικανική» του πράξη: η πρώτη πράξη ενός προλετάριου δυτικού τύπου σε πλήρη διάσταση από ανθρώπους σαν τον Σκλήρη που εκπροσωπούσαν το ήθος ενός παλιού κόσμου άγνοιας και υποτέλειας. Στη διάρκεια αυτής της απεργία συνέβησαν πολλά: όργιο εγκάθετων, προβοκάτσιες (οι «scabs» έβαλαν φωτιά στο κτίριο δίπλα στο φρέαρ του ορυχείου), συλλήψεις και φυλακίσεις. Ο Τίκας περιδιάβαινε τα ορυχεία του Νότιου Κολοράντο όλη εκείνη τη χρονιά. Κι όπως φαντάζεται κανείς δεν άργησε να ονομαστεί «Louis the Greek» που μερικοί αργότερα θυμούνταν και ως «Leo the Gretan» .



Η απεργία στο Λάντλοου

Η απεργία στο Λάντλοου άρχισε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1913, με πρωτοβουλία του συνδικάτου και με αιτήματα συστήματα ασφαλείας για τους εργαζόμενους, υψηλότερους μισθούς και αναγνώριση του συνδικάτου. Οι απεργοί ζητούσαν οχτάωρο και το δικαίωμα να ζουν έξω από τους οικισμούς των εταιρειών. Δεκατρείς χιλιάδες άνθρωποι άφησαν τα χαμόσπιτά του οικισμού και έστησαν σκηνές όπου εγκαταστάθηκαν και οργανώθηκαν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Επικεφαλής της απεργίας ήταν ο Τζον Λώζον και ο Λούης Τίκας που είχε μια ομάδα στήριξης από Κρητικούς, μερικοί από τους οποίους είχαν πάρει μέρος στις απεργίες του Μπίνγκχαμ στη Γιούτα. Τον Οκτώβριο, ο καταυλισμός των απεργών λειτουργούσε κιόλας σαν πόλη: πεντακόσιοι άνδρες, τριακόσιες πενήντα γυναίκες, τετρακόσια πενήντα παιδιά, ελληνικός φούρνος, ελληνικό καφενείο κλπ.

Η απεργία προκάλεσε την άγρια αντίδραση της οικογένειας Ροκφέλερ. Προσέλαβε το Πρακτορείο Ντετέκτιβ «Μπάλντουιν-Φελτς», προκειμένου να τρομοκρατήσει τους απεργούς και τη συνδικαλιστική τους ηγεσία. Το Πρακτορείο είχε σπουδαία φήμη σ’ όλη την Αμερική για την αποτελεσματικότητά του στην καταστολή απεργιών. Προμήθευσε την εργοδοσία με οπλισμένους φρουρούς, ελεύθερους σκοπευτές, πράκτορες, επαγγελματίες προβοκάτορες, ακόμη μ’ ένα τεθωρακισμένο όχημα με πολυβόλο.

Οι επιθέσεις των ανθρώπων της εργοδοσίας ήταν καθημερινό φαινόμενο στις κατασκηνώσεις, που εν τω μεταξύ είχαν στήσει οι απεργοί. Στις 17 Οκτωβρίου 1913 ένας απεργός σκοτώθηκε και δύο παιδιά τραυματίσθηκαν από τους πολυβολισμούς του τεθωρακισμένου οχήματος. Η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο με τους απεργούς να μην υποχωρούν. Στις 28 Οκτωβρίου ο κυβερνήτης του Κολοράντο, Ιλάιας Άμονς, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Απέστειλε την Εθνοφρουρά στο Λάντλοου για να επιβάλει την τάξη και να διαλύσει την απεργία. Η Εθνοφρουρά συνέχισε να κατατρομοκρατεί τους απεργούς, το ηθικό των οποίων χαλυβδωνόταν με την πάροδο του χρόνου. Ύστερα από τρεις μήνες στασιμότητας, ο κυβερνήτης Άμονς αποφάσισε να αποσύρει την Εθνοφρουρά, μη αντέχοντας το κόστος διατήρησής της επί μακρόν στο πεδίο της μάχης. Τότε οι Ροκφέλερ προσφέρθηκαν να επανδρώσουν με δικό τους προσωπικό την Εθνοφρουρά.

Στις 10 Μαρτίου 1914 ένας απεργοσπάστης βρέθηκε νεκρός στις γραμμές του τρένου κοντά στον καταυλισμό των απεργών. Ηταν η αφορμή για τις δυνάμεις καταστολής να ξεκαθαρίσουν μια και καλή την κατάσταση. Η Εθνοφρουρά με τη νέα της σύνθεση αποφάσισε να ισοπεδώσει τις τεντουπόλεις, αν και ήταν σε χώρο ιδιοκτησίας των ανθρακωρύχων. Επελέγη η κατασκήνωση Λάντλοου, 30 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης Τρίνινταντ. Το πρωί της 20ης Απριλίου οι εθνοφρουροί άνοιξαν πυρ, την ώρα που η ελληνική κοινότητα των ανθρακωρύχων γιόρταζε το Πάσχα με τον πατροπαράδοτο τρόπο. Οι απεργοί ανταπέδωσαν το πυρ και η μάχη διήρκεσε επί ώρες. Ο Λούης Τίκας, επικεφαλής της κατασκήνωσης, ζήτησε αργά το απόγευμα εκεχειρία από την Εθνοφρουρά. Ο επικεφαλής της, υπολοχαγός Λίντερφελντ, χτύπησε με τον υποκόπανο του όπλου τον Τίκα και τον έριξε στο έδαφος. Τρεις σφαίρες από όπλα εθνοφρουρών βρήκαν στην πλάτη τον πεσμένο συνδικαλιστή και τον αποτελείωσαν, σε ηλικία 30 ετών. Οι εθνοφρουροί επέδραμαν στη συνέχεια στην κατασκήνωση του Λάντλοου και την παρέδωσαν στις φλόγες. 17 άνθρωποι από την πλευρά των ανθρακωρύχων σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα, που έμεινε στην ιστορία ως «Η σφαγή του Λάντλοου».

Τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα απ’ άκρου εις άκρον των ΗΠΑ. Οπλισμένοι εργάτες από παρακείμενα ανθρακωρυχεία κινήθηκαν εναντίον της εθνοφρουράς του Κολοράντο, πολλοί άνδρες της οποίας αρνήθηκαν να χτυπήσουν τους απεργούς. Ομάδες απεργών δυναμίτισαν ανθρακωρυχεία και κατέλαβαν πόλεις του Κολοράντο. Στο Κογκρέσο, ο σοσιαλιστής βουλευτής του Ουισκόνσιν Βίκτωρ Μπέργκερ ζήτησε απ’ τους εργαζομένους να πάρουν τα όπλα για να υπερασπισθούν τους εαυτούς τους. Η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου. Έπειτα από 10 μέρες συγκρούσεων, ο κυβερνήτης του Κολοράντο, Ιλάιας Άμονς, ζήτησε την συνδρομή του Προέδρου Γούντροου Ουίλσον. Ο ομοσπονδιακός στρατός που εστάλη στην περιοχή αφόπλισε τους απεργούς, οι οποίοι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στα ανθρακωρυχεία χωρίς να γίνουν δεκτά τα αιτήματά τους. Μάλιστα, η εργοδοσία προχώρησε σε εκτεταμένες απολύσεις, αντικαθιστώντας τους απεργούς με μη συνδικαλισμένους εργάτες. Από την Εθνοφρουρά κανείς δεν διώχθηκε για τις επιθέσεις στους απεργούς και τις οικογένειές τους, που στοίχισαν τη ζωή σε 66 ανθρώπους, ηλικίας από 2,5 έως 45 ετών.

Σε ένδειξη διαμαρτυρία για τα γεγονότα του Λάντλοου, διάφοροι μεταρρυθμιστές και σοσιαλιστές οργάνωσαν πικετοφορίες σ’ όλη τη χώρα. Ο συγγραφέας Άπτον Σίνκλαιρ (που αργότερα έγραψε το μυθιστόρημα «King Coal»  - Ο Βασιλιάς Άνθρακας, ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που κυκλοφορεί στα ελληνικά απο τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή και αξίζει να διαβαστεί!) στήθηκε επί μέρες έξω από τα γραφεία του Ροκφέλλερ στη Νέα Υόρκη σε «σιωπηλή διαδήλωση», αλλά το Σοσιαλιστικό Κόμμα (με τη συνηθισμένη του στενοκεφαλιά) τον επέκρινε με το σκεπτικό, ότι «δεν φταίνε τα πρόσωπα αλλά το σύστημα». Στο Σικάγο πραγματοποιήθηκε μεγάλη διαδήλωση με πρωτοβουλία της εφημερίδας Masses. Ο Σίνκλαιρ και ο προοδευτικός δικαστής του Ντένβερ, Μπ. Μπ. Λίντσεϋ, ταξίδεψαν μαζί με γυναίκες απεργών σ’ όλη την Αμερική μιλώντας σε συγκεντρώσεις για την σφαγή του Λάντλοου. Τέλος, στο Τάρρυταουν της Νέας Υόρκης τέσσερα μέλη των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου σκοτώθηκαν από ωρολογιακή βόμβα που προοριζόταν για το σπίτι του Ροκφέλλερ.



Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η ΚΝΕ Με αφορμή την κατάθεση του νομοσχεδίου για τα ναρκωτικά

Νομαρχιακή Οργάνωση Φλώρινας


της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας



Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

Με αφορμή την κατάθεση του νομοσχεδίου για τα ναρκωτικά

ΟΧΙ σε όλα τα ναρκωτικά και στη νομιμοποίησή τους



Κανένας συμβιβασμός με τη «ναρκοκουλτούρα» και με τα προγράμματα, που, αντί να οδηγούν στην απεξάρτηση και στην πάλη για δικαιώματα και αξιοπρεπή ζωή, συντηρούν την εξάρτηση δεκάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων, κρατώντας τους στο περιθώριο της ζωής και οδηγώντας τους στο θάνατο.

Χρόνια τώρα ο Πρωθυπουργός και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να εξοικειώσουν τη νεολαία τόσο με τα ναρκωτικά, όσο και με έναν τρόπο ζωής που οδηγεί σε αυτά. Τους βολεύει χιλιάδες νέοι, αντί να είναι στους δρόμους του αγώνα και να διεκδικούν τη ζωή και το μέλλον τους, να είναι μαστουρωμένοι στο περιθώριο.

Το νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για την απελευθέρωση και νομιμοποίηση των ναρκωτικών, είναι μια ακόμα ενέργεια αντιδραστική, επικίνδυνη και εχθρική προς τη νεολαία, όπως είναι άλλωστε και ολόκληρη η πολιτική της. Επιβεβαιώνει ότι η πολιτική της και το σύστημα προσπαθούν να σπρώξουν τη νεολαία στην απάθεια, στην αδράνεια και στην καταστροφή. Επιδιώκουν τη γενίκευση της χρήσης των ναρκωτικών, ανοίγοντας έτσι την πόρτα στην ελεύθερη διάδοσή τους. Οι προτάσεις τους είναι δοκιμασμένες. Αποτελούν κατευθύνσεις της ΕΕ και άλλων διεθνών οργανισμών του κεφαλαίου και εφαρμόστηκαν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες με τραγικές συνέπειες. Αυτές οι σκοταδιστικές πολιτικές αποδεδειγμένα οδηγούν σε αύξηση της χρήσης ναρκωτικών (π.χ. στην Ολλανδία κατά 250%).

Είναι υποκριτικό το ενδιαφέρον τους για τους χρήστες που βρίσκονται στις φυλακές, αντί να είναι στα θεραπευτικά προγράμματα. Η ίδια η πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έχει συρρικνώσει τα «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα. Την ίδια στιγμή προωθούν την επέκταση των μονάδων υποκατάστασης στα νοσοκομεία και στις φυλακές, – δηλαδή τη χορήγηση «κρατικής πρέζας», – με στόχο τη «μείωση της βλάβης» (δηλαδή τη διαχείριση του θανάτου)!!!

Την ίδια πολιτική υπηρετούν και τα άλλα κόμματα του «ευρωμονόδρομου».

Η νομιμοποίηση των ναρκωτικών που εξήγγειλε η κυβέρνηση εξυπηρετεί τη «νομιμοποίηση» στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας των κοινωνικών αιτιών που γεννούν και αναπαράγουν το πρόβλημα και βρίσκονται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τα αδιέξοδά του. Στοχεύει στο μυαλό και στην ψυχή των νέων κυρίως ανθρώπων: Μια νεολαία μισοζαλισμένη, με σκυμμένο το κεφάλι, βολεύει το πέρασμα της πολιτικής τους. Μια νεολαία που στερείται τα δικαιώματα στη δουλιά, στην Παιδεία, την Υγεία, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τον ελεύθερο χρόνο, αλλά έχει «δικαίωμα» να καλλιεργεί χασίς σε γλάστρες, είναι ακίνδυνη για το σύστημα που με νύχια και δόντια υπερασπίζονται.

Τα ναρκωτικά δεν είναι «ελεύθερη επιλογή» κανενός, ούτε αρρώστια. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που εφαρμόζεται. Αυτοί που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους χρήστες, τους καταδικάζουν να είναι για πάντα εξαρτημένοι από τη μεθαδόνη, που θα τη μοιράζει το ίδιο το κράτος, αλλά και ιδιώτες γιατροί και φαρμακεία. Για πρόληψη, θεραπεία, επανένταξη δεν γίνεται κανένας λόγος.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είναι κατηγορηματικά αντίθετοι στο νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά, που νομιμοποιεί τη χρήση τους και καλούν τους εργαζόμενους, τους νέους, όλο το λαό να αντιδράσουν αποφασιστικά ενάντια στην καταστροφή και τον όλεθρο που ετοιμάζουν για τη νεολαία και τα παιδιά μας. Η αντίθεση και ο αγώνας ενάντια στο επικίνδυνο νομοσχέδιο της κυβέρνησης χρειάζεται να γίνει υπόθεση όλων των εργατικών - λαϊκών οικογενειών και των παιδιών τους. Να γίνει υπόθεση των εργατικών σωματείων, κάθε μαζικού φορέα σε Δήμους, χωριά και γειτονιές. Να γίνει υπόθεση των 15μελών και των 5μελών στα σχολεία και στις σχολές μαθητείας και κατάρτισης, των φοιτητικών και σπουδαστικών Συλλόγων, των πολιτιστικών και αθλητικών συλλόγων. Να διεκδικήσουν αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παροχή υπηρεσιών πρόληψης, απεξάρτησης με «στεγνά» προγράμματα και κοινωνικής επανένταξης, με πλήρη χρηματοδότηση από το κράτος και επαρκές επιστημονικό προσωπικό.

Καλούμε τη νεολαία να πει ΟΧΙ στους ψεύτικους παράδεισους και στη φυγή σε ατομικούς δρόμους.

ΟΧΙ στο διαχωρισμό σε «σκληρά» και «μαλακά». – ΟΧΙ σε όλα τα ναρκωτικά και στη νομιμοποίησή τους.

Να διεκδικήσει ζωή ολόκληρη και όχι με δόσεις.



5 – 8 – 2011

ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ




ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ



Η Δημοτική Αρχή και η πλειοψηφούσα παράταξη κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα προχωρά σε αποφάσεις, ενέργειες ή παραλείψεις που διογκώνουν προβλήματα αντί να τα επιλύουν:



- Επί περίπου τρεις μήνες παρέμειναν απλήρωτοι οι εργαζόμενοι του Νομικού Προσώπου Κοινωνικής Προστασίας και Αλληλεγγύης, Πολιτισμού, Αθλητισμού Δήμου Φλώρινας Η Λαϊκή Συσπείρωση πρωτοστάτησε στην αγωνιστική σύμπραξη των εργαζομένων, περιόδευσε στους περισσότερους παιδικούς σταθμούς, κατέθεσε αίτημα συζήτησης προ ημερησίας διατάξεως στο ΔΣ. Κάτω από την πίεση των εργαζομένων τελικά καταβλήθηκαν τα δεδουλευμένα όμως πρακτικά δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την απρόσκοπτη συνέχιση της μισθοδοσίας τους. Μάλιστα ο Πρόεδρος του Νομικού Προσώπου ανέφερε σε ερώτησή μας ότι «ίσως χρειαστεί Καλλικράτης» και στους παιδικούς σταθμούς, δηλαδή πρόγραμμα συγχωνεύσεων, για να βγουν πέρα. Η Δημοτική Αρχή δηλαδή, που εμφανιζόταν αντίθετη στις συγχωνεύσεως σχολικών μονάδων (για να τις αποδεχτεί τελικά) τώρα φαίνεται να σχεδιάζει το κλείσιμο παιδικών σταθμών «για να τα βγάλει πέρα». Ήδη εδώ και πολλούς μήνες η σίτιση των νηπίων έχει σταματήσει ή περιορίζεται σε ένα κουλούρι ή μια τυρόπιτα! Επιβεβαιώνεται δυστυχώς η θέση μας ότι οι δημοτικές αρχές που στηρίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα είναι ο μοχλός υλοποίησης της πιο άγριας λιτότητας ακόμα και σε τομείς όπως η Υγεία και η Παιδεία του λαού μας. Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να βρίσκονται σε εγρήγορση ώστε να αντιμετωπιστεί οποιαδήποτε μεθόδευση

- Ο κ. Δήμαρχος δεν απάντησε στο ερώτημά μας αν η εξαγγελθείσα μείωση τιμολογίων ΔΕΥΑΦ αφορά όλες τις επιμέρους χρεώσεις ή μόνο τη χρέωση του νερού (ένα πολύ μικρό μέρος δηλαδή) λέγοντας ότι δεν είναι ακόμα έτοιμος να απαντήσει, αν και ο ίδιος βιάστηκε να την προβάλει δηλώνοντας μάλιστα ότι έτσι θεωρεί ότι εκπληρώνει την προεκλογική του δέσμευση. Η δική μας θέση είναι ξεκάθαρη: Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας που αναφέρεται στη διαχείριση ύδρευσης και αποχέτευσης, κατάργηση με απόφαση της ΔΕΥΑΦ και του Δήμου του ειδικού τέλους του 80% σε όλες τις χρεώσεις, κατάργηση του ΦΠΑ σε ύδρευση και αποχέτευση που αποτελούν είδη πρώτης ανάγκης, να μη κόβεται το νερό σε άνεργους, απολυμένους, χαμηλοσυνταξιούχους που αδυνατούν να αποπληρώσουν τους λογαριασμούς.

- Η Δημοτική Πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο με μια πρωτοφανή κίνηση έκρινε με διαφορετικά κριτήρια την ανάθεση ξύλευσης συστάδων σε συνεταιρισμούς κατοίκων χωριών όπου βρίσκονται τα δάση αυτά! Έτσι θωρακισμένη πίσω από την αναιτιολόγητη αρνητική εισήγηση του προέδρου της ΤΚ Αλώνων, που δεν έκανε καν τον κόπο να εμφανιστεί στο δημοτικό συμβούλιο απέρριψε το σχετικό αίτημα δύο συνεταιρισμών του χωριού των Αλώνων για την ξύλευση συστάδων του Δάσους τους στερώντας εργασία από δεκάδες οικογένειες. Αντίθετα δέχτηκε (και καλώς) σχετικό αίτημα του Συνεταιρισμού των Άνω Κλεινών. Να τονίσουμε ότι η εισήγηση του εκάστοτε προέδρου δεν μπορεί να αποτελεί αυτοτελές κριτήριο ώστε να αποφασίσει το Δημοτικό Συμβούλιο. Αυτό καλείται να εκτιμήσει αν η θέση της εισήγησης είναι ορθή ή όχι, το ίδιο όμως οφείλει να κρίνει με ενιαία κριτήρια. Η απουσία αιτιολογίας από την πλευρά του Προέδρου αλλά και η προκλητική απουσία του κατά τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου για ένα θέμα που αφορά στον τόπο του, όπου θα εξηγούσε τους λόγους της άρνησής του αλλά και θα καλούνταν να ψηφίσει ο ίδιος, μάλλον εκθέτει ακόμα περισσότερο την δημοτική πλειοψηφία. Τέτοιες μεθοδεύσεις μόνο καχυποψία δημιουργούν. Να θεωρήσουμε ότι και στο μέλλον ανάλογες αποφάσεις θα λαμβάνονται κατά το δοκούν; Η Λαϊκή Συσπείρωση θα συνεχίσει να στηρίζει με κάθε τρόπο τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς που συνενώνουν τους κατοίκους ειδικά της υπαίθρου και βρίσκονται στο στόχαστρο καθώς εμποδίζουν την εισβολή ιδιωτών (της μαύρης εργασίας, των ανασφάλιστων εργαζομένων, των υπερκερδών) στους χώρους δραστηριότητάς τους. Η Δημοτική Αρχή πρέπει να ανακαλέσει άμεσα την απόφασή της.

- Η Λαϊκή Συσπείρωση για λόγους καλοπιστίας δεν καταψηφίζει γενικά τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που συζητούνται στο Δημοτικό Συμβούλιο θεωρώντας ότι αυτές προέρχονται μετά από οφειλόμενη ουσιαστική επεξεργασία, μαζί με φορείς, στην Επιτροπή Ποιότητας Ζωής (όπου δεν εκπροσωπούμαστε) ειδικά όταν εκεί αποφασίζονται ομόφωνα. Επίσης θεωρούμε αυτονόητη την δέσμευση του κ Δημάρχου ότι όταν παρουσιάζονται δυσλειτουργίες (σε ένα θέμα άλλωστε που δεν αποτελεί στοιχείo πολιτικής ή ιδεολογικής αντιπαράθεσης) θα επέρχεται διορθωτική παρέμβαση. Το ζήτημα που δημιουργήθηκε πρόσφατα στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου πρέπει να εκτιμηθεί πληρέστερα. Σίγουρα δεν μπορεί να είναι ανεκτή η τριτοκοσμική εικόνα που παρουσίαζε η κεντρική οδός της πόλης μας με τα δεκάδες παρανόμως σταθμευμένα οχήματα και ούτε κανείς μπορεί να επιθυμεί την επιστροφή στην προγενέστερη κατάσταση. Αν υφίσταται δυσανάλογη επιβάρυνση των παρόδιων καταστημάτων ο Δήμος, η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής και το Δημοτικό Συμβούλιο πρέπει να εξετάσει άμεσα μέτρα ανακούφισης όπως ζώνη ανεφοδιασμού, αυστηρά ελεγχόμενες εσοχές κτλ ενώ απαραίτητη είναι και η δημιουργία διάβασης πεζών που επιτέλους θα γίνεται σεβαστή. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την σπουδή ολοκλήρωσης του έργου ενώ ταυτόχρονα έχει ο ίδιος ο κ. Δήμαρχος απευθύνει πρόσκληση προς τους φορείς ώστε να συζητηθούν με νηφαλιότητα όλες οι παράμετροι της ρύθμισης. Πως να πείσει η δημοτική αρχή για την ειλικρινή διάθεση διαλόγου; Τα προβλήματα όμως της τοπικής αγοράς δεν οφείλονται σε μια κυκλοφοριακή ρύθμιση αλλά στην επιβολή και μέσα από τους δήμους της πιο άγριας φορομπηχτικής και γενικά αντιλαϊκής πολιτικής προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και που αφανίζουν την μικρομεσαία επιχείρηση.



Φλώρινα, 1-8-2011