Εμφανιζόμενη ανάρτηση

ΔΗΜΟΣΚΟΠΉΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Ενόψει της επετείου της Οκτωβριανής Επανάστασης - Παράθεση ερευνών κοινής γνώμης για το πώς βλέπουν σήμερα οι πολίτες των τ. σοσιαλιστικών χωρών την περίοδο του σοσιαλισμού (ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ - updated 17-4-2019)

ΛΕΝΙΝ: Λοιπόν πώς τα περνάτε στον Καπιταλισμό; Αφιερωμένο στην τεράστια παρακαταθήκη της Οκτωβριανής Επανάστασης παρουσιάζουμε έρευνες...

Δυναμώνουμε το ΚΚΕ παντού! Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές 2019

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Λαϊκή Συσπείρωση Δ.Μακεδονίας : Να συμπεριληφθεί στην ημερήσια διάταξη το θέμα της αξιολόγησης των υπαλλήλων βάσει του Ν. 4250/2014 κατά την αμέσως προσεχή συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Δυτικής Μακεδονίας

κ. Περιφερειάρχη
κ. Πρόεδρε
H Κυβέρνηση με τον Νόμο 4250/2014 επιβάλλει την απαράδεκτη μεθόδευση της κατηγοριοποίησης των υπαλλήλων στα πλαίσια ψευδεπίγραφης «αξιολόγησης». Από την πρώτη μέρα τονίσαμε ότι  απορρίπτουμε το νομοθετικό πλαίσιο της “αξιολόγησης” κι απαιτούμε να καταργηθεί ο νόμος 4250/14.
Θεωρούμε απαράδεκτη το τσουβάλιασμα των υπαλλήλων σε άριστους, ικανούς και ανεπαρκείς με βάση τα κριτήρια που θα βάζει η κάθε εξουσία και μάλιστα με προκαθορισμένα αυστηρά ποσοστά βαθμολόγησης. Η διαδικασία δεν έχει καμία σχέση με την βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών για τις ανάγκες του λαού, με την εξασφάλιση υλικοτεχνικής υποδομής των υπηρεσιών και την επιμόρφωση των εργαζομένων.
Για εμάς το «όχι» στο νόμο αυτό σημαίνει όχι  στις απολύσεις, όχι στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, όχι στην αποσάθρωση των κοινωνικών υπηρεσιών. Σημαίνει όχι στο αστικό κράτος που υπηρετεί τους επιχειρηματικούς ομίλους, στηρίζει την ανταποδοτικότητα και τη φορομπηξία.
Το ΚΚΕ και η Λαϊκή Συσπείρωση έγκαιρα ενημέρωσαν τους εργαζόμενους ότι πρόκειται για νόμο  που βασικό στόχο έχει το χτύπημα τους δικαιώματος της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, την επιβολή ελαστικών μορφών απασχόλησης και τελικά, τη χειροτέρευση των όρων αμοιβής, με τη διαμόρφωση νέου μισθολογίου συνδεδεμένου άμεσα με την αξιολόγηση.
Η αξιολόγηση αποτελεί εργαλείο που δεν υπηρετεί τους εργαζόμενους και τις διευρυμένες λαϊκές ανάγκες, δεν οδηγεί στην παροχή ποιοτικών υπηρεσιών, ούτε στην εξάλειψη των αιτιών που τις υποβαθμίζουν.
Θέλουν το 15% των υπαλλήλων να παίρνει το δρόμο της απόλυσης, να τίθεται σε κατάσταση ομηρίας.
Θέλουν να καταργούν τμήματα και Δ/νσεις, να υποβαθμίζουν άλλα, να αξιολογούν δηλαδή τις Δημόσιες Δομές με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ανάλογα με τη βιωσιμότητά τους, την ολόπλευρη εφαρμογή της σχέσης κόστους-οφέλους, το κυνήγι του κέρδους.
Η ΛΑΪΚΉ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ καταγγέλλει και απαιτεί την κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου του Ν. 4250/2014
Ζητούμε την άμεση σύγκληση του Περιφερειακού Συμβουλίου Δυτικής Μακεδονίας ώστε να ληφθεί απόφαση ότι ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΔΟΘΕΙ καμία πράξη επιμερισμού ποσοστών αξιολόγησης υπαλλήλων και δεν θα αποσταλεί κανένας φάκελος εργαζομένου εκτός των υπηρεσιών της Περιφέρειας στα πλαίσια του δήθεν επανελέγχου των προσλήψεων.
 Καλούμε τον κ. Περιφερειάρχη, το Περιφερειακό Συμβούλιο να δεσμευτούν ότι δεν θα στηρίξουν και δεν θα υπογράψουν καμία απόφαση που απαιτείται για την εφαρμογή του νόμου για την αξιολόγηση. Να δοθεί εντολή να μην υλοποιηθεί η διαδικασία που προβλέπει ο κατάπτυστος νόμος. Με απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου απαιτούμε την κατάργησή του. Να ανακληθούν όποιες τυχόν ενέργειες έχουν γίνει προς την κατεύθυνση εφαρμογής του νόμου.
Επειδή στο πλαίσιο του αντιδημοκρατικού Ν. 3852/2010 δεν μπορεί μια μόνη παράταξη της μειοψηφίας να θέσει θέμα για συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως ή να επιτύχει την εγγραφή θέματος στην Ημερήσια Διάταξη καλούμε Εσάς και την πλειοψηφία να θέσετε το παραπάνω θέμα στην ημερήσια διάταξη συζητήσεως  κατά την αμέσως προσεχή συνεδρίαση  του Περιφερειακού Συμβουλίου Δυτικής Μακεδονίας ώστε να ληφθεί απόφαση περί αποχής από κάθε ενέργεια που προβλέπεται από τον Ν. 4250/2014, να μην αποσταλεί κανένα έγγραφο που να αφορά επιμερισμό ποσοστώσεων ή να συμβάλει καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην «αξιολόγηση», να μην εφαρμοστεί το άρθρο 42 του νόμου που αφορά τον επαναπροσδιορισμό κριτηρίων για τις συμβάσεις του Προεδρικού Διατάγματος Παυλόπουλου, αλλά και να απαιτηθεί η κατάργηση του νόμου.
Με τιμή
Ιωάννης Βήττας – Περιφερειακός Σύμβουλος, επικεφαλής Λαϊκής Συσπείρωσης Δυτικής Μακεδονίας
Βασιλης Καραντζίδης – Περιφερειακός Σύμβουλος

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Τροπολογία του ΚΚΕ για την άμεση κατάργηση του ΕΦΚ - ΦΠΑ στο πετρέλαιο θέρμανσης και το φυσικό αέριο

Τροπολογία για την άμεση κατάργηση του ΕΦΚ αλλά και του ΦΠΑ που επιβαρύνει τόσο το πετρέλαιο θέρμανσης όσο και το φυσικό αέριο για οικιακή χρήση, κατέθεσε ηΚοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ στο σχέδιο νόμου του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων «Οργάνωση της νομικής μορφής των θρησκευτικών κοινοτήτων και των ενώσεών τους στην Ελλάδα και άλλες διατάξεις αρμοδιότητας Γενικής Γραμματείας Θρησκευμάτων».
Παρατίθεται το κείμενο της τροπολογίας:
«Αιτιολογική Έκθεση
Τον Οκτώβριο του 2012 τέθηκε σε εφαρμογή το μέτρο της εξίσωσης του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο Θέρμανσης και κίνησης.
Μια εξίσωση που πραγματοποιήθηκε στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο που επιτρέπει η σχετική ευρωενωσιακή οδηγία (2003/96 ΕΚ).
Η εξίσωση αυτή σε συνδυασμό με τις αυξήσεις στις τιμές του πετρελαίου εκτίναξε την τελική τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, καθιστώντας το απλησίαστο για τη λαϊκή οικογένεια, η οποία εξαιτίας των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης και της αντιλαϊκής πολιτικής διαχείρισής της, έχει οδηγηθεί σε σημαντική επιδείνωση της θέσης της ώστε να μη μπορεί να καλύψει βασικές ανάγκες επιβίωσης, όπως της προστασίας από το ψύχος.
Το αποτέλεσμα ήταν εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες να μη μπορούν να προμηθευτούν πετρέλαιο θέρμανσης και να προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες θέρμανσης καταφεύγοντας ακόμη και σε μέσα επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον.
Τα μέτρα της κυβέρνησης για το επίδομα θέρμανσης αποτελούν κοροϊδία, δεν μπορούν να αντισταθμίσουν την αδυναμία κάλυψης των αναγκών θέρμανσης της λαϊκής οικογένειας, ούτε βέβαια και τα ημίμετρα που προτείνουν τα άλλα κόμματα για μείωση του συντελεστή του ΕΦΚ ή για διεύρυνση του κριτηρίου για τους δικαιούχους του επιδόματος θέρμανσης.
Για το ΚΚΕ η επείγουσα αντιμετώπιση του προβλήματος βρίσκεται στην άμεση κατάργηση του ΕΦΚ αλλά και του ΦΠΑ που επιβαρύνει τόσο το πετρέλαιο θέρμανσης όσο και το φυσικό αέριο για οικιακή χρήση.
ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΣΘΗΚΗ
Στο σχέδιο νόμου του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων "Οργάνωση της νομικής μορφής των θρησκευτικών κοινοτήτων και των ενώσεών τους στην Ελλάδα και άλλες διατάξεις αρμοδιότητας Γενικής Γραμματείας Θρησκευμάτων"
Άρθρο 1
Από την ψήφιση του παρόντος καταργείται ο ΦΠΑ και ο ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης και στο φυσικό αέριο για οικιακή χρήση».

40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΜΙΝΗ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»


Η σημερινή μέρα είναι δικιά μας
Μέρα δική μας η σημερινή, μέρα του «Ριζοσπάστη». Ηταν πριν 40 χρόνια, 25 Σεπτέμβρη 1974, όταν μετά από 27 χρόνια βαθιάς παρανομίας ο «Ριζοσπάστης», όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, κυκλοφορούσε ελεύθερα. Κατακτούσε μαζί με το ΚΚΕ τη νόμιμη έκδοση και κυκλοφορία του.
Ηταν 18 Οκτώβρη του 1947, μέρα Σάββατο, που ο «Ριζοσπάστης» στο τελευταίο πριν την 27χρονη παρανομία φύλλο του έγραφε: «Οι φύλακες γρηγορούν και ο "Ριζοσπάστης", που στάθηκε ακλόνητος στις επάλξεις του όταν αντιμετώπιζε τη φωτιά και το σίδερο της χιτλερικής και της αγγλικής κατοχής, δε θα υποστείλει ποτέ την τιμημένη σημαία του. Γιατί η σημαία του "Ριζοσπάστη" είναι σημαία του ΚΚΕ».
Και πράγματι, κράτησε ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ. Η συνεχής έκδοση και κυκλοφορία του ήταν ταυτόσημη με την ασίγαστη πάλη του ΚΚΕ. Μέσα στη νύχτα της βαθιάς παρανομίας ήταν ο φάρος που φώτιζε με τη φλόγα των ασταμάτητων όλ' αυτά τα χρόνια εκδόσεών του σε τακτά χρονικά διαστήματα - κυκλοφορώντας με χίλιους - δυο κινδύνους από χέρι σε χέρι - τη δράση των κομμουνιστών. Οι συντάκτες του, οι τυπογράφοι του και οι διακινητές του ήταν ένα με το κάθε παράνομο φύλλο, που ως συνέχεια της ψυχής τους και της καρδιάς του ΚΚΕ, χτυπούσε για να δίνει πνοή στο εργατικό και το λαϊκό κίνημα. Και έτσι έγραψαν μια απαράμιλλη ηρωική ιστορία.
Η ύπαρξη και ζωή του «Ριζοσπάστη» είναι ταυτισμένη με το ΚΚΕ, γιατί κομμουνιστικό κόμμα χωρίς εφημερίδα δεν μπορεί να διεξάγει αποτελεσματικό αγώνα για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Η εφημερίδα, ως όργανο της ΚΕ, πρέπει να λύνει ταυτόχρονα ζητήματα: Ενημέρωσης - αποκάλυψης - διαφώτισης, όλα αυτά υποταγμένα στην προώθηση της στρατηγικής, του Προγράμματος του Κόμματος.
Ο «Ριζοσπάστης» λοιπόν φτάνει καθημερινά την πολιτική του Κόμματος σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε χώρο δουλειάς, γειτονιά, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, για όλα τα ζητήματα που βρίσκονται σε εξέλιξη. Το ρόλο του λοιπόν ως καθημερινού συντρόφου στη δράση πρέπει να τον επιβεβαιώνει διαρκώς.
Είναι ξεκάθαρο ότι η ενημέρωση, ο σχολιασμός, η προπαγάνδα γενικότερα, δεν είναι έννοιες αταξικές, όπως δεν είναι αταξική και η πολιτική γενικά. Εκφράζουν αντίθετα ταξικά συμφέροντα.
Δεν είναι τυχαίο ότι το κεφάλαιο δημιουργεί και αναπτύσσει πολύμορφα «μέσα ενημέρωσης». Μ' αυτά βομβαρδίζουν καθημερινά το νου των ανθρώπων, χτυπώντας ίσια τη συνείδησή τους. Μα η πολυμορφία των ειδήσεων των σχολιασμών των γεγονότων απ' όλο τον κόσμο, αλλά και η πολυμορφία του έντυπου και ηλεκτρονικού λόγου, εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, ραδιόφωνο και διαδίκτυο βρίσκονται στρατηγικά στην ίδια όχθη, ανεξάρτητα από τις όποιες επιμέρους διαφορές στην προπαγάνδα τους. Ο σκοπός τους κοινός. Να κυριαρχεί παντού η διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας, ο κόσμος να «βλέπεται» με τα «μάτια» των «από πάνω» των μεγαλοεπιχειρηματιών, της εξουσίας του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και οργανισμών. Να επιτυγχάνεται έτσι ο αποπροσανατολισμός και τελικά η χειραγώγηση της εργατικής τάξης των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Συστατικό μέρος αυτής της προσπάθειας είναι το «θάψιμο» των ταξικών εργατικών, λαϊκών αγώνων, η αντικομμουνιστική προπαγάνδα, η ανισότιμη μεταχείριση του ΚΚΕ, η αποσιώπηση ή διαστρέβλωση της πολιτικής του γραμμής.

Στρατευμένος στην υπόθεση των «από κάτω»
Ο «Ριζοσπάστης», ως εφημερίδα του ΚΚΕ, είναι ταγμένος με την υπόθεση των «από κάτω» της εργατικής τάξης, των μισθωτών εργαζομένων, των φτωχών αυταπασχολουμένων και αγροτών, των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων. Είναι ταγμένος στην προσπάθεια όχι μόνο να ιδωθεί ο κόσμος με τα μάτια των «από κάτω», αλλά να αλλάξει κιόλας για τα συμφέροντα των «από κάτω».
Να συμβάλει δηλαδή στην προσπάθεια του ΚΚΕ για την ανασύνταξη του κινήματος της εργατικής τάξης, τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, την προβολή της πρότασης του ΚΚΕ για την εργατική - λαϊκή εξουσία, της ρεαλιστικότητας - επικαιρότητας του σοσιαλισμού.
Ο «Ριζοσπάστης» κρίνεται και θα κρίνεται καθημερινά ως όπλο στην προσπάθεια για αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στο κίνημα, στην προσπάθεια για την άνοδο της οργανωμένης δράσης ιδιαίτερα τμημάτων νέων εργαζομένων στα σωματεία, ως όπλο στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με τις θέσεις των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, στην αντιπαράθεση με τον αντικομμουνισμό, στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής δράσης, στη διαφώτιση ευρύτερων τμημάτων εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων.
Αυτό το καθήκον, αυτή η ευθύνη, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί ικανότητα συνδυασμού της ανάδειξης των προβλημάτων, της αποκάλυψης της ταξικής τους ρίζας, αποκάλυψη δηλαδή του ταξικού αντιπάλου, με επιχειρήματα, δείχνοντας τη διέξοδο σε όφελος του λαού. Ετσι ώστε να δημιουργούνται σωστά κριτήρια προσέγγισης των εργατικών - λαϊκών προβλημάτων, να βαθαίνει η σκέψη, να διακρίνει την ουσία πίσω από τα φαινόμενα. Να διαμορφώνονται δηλαδή προϋποθέσεις χειραφέτησης στην εργατική - λαϊκή συνείδηση, να αποδεικνύεται η αναγκαιότητα συμμετοχής στην πάλη, συμπόρευσης με το ΚΚΕ. Ο «Ριζοσπάστης» βαδίζει σ' αυτόν το δρόμο, παρά τα όποια κενά και αδυναμίες.
Μπροστά στις σύγχρονες απαιτήσεις
Στις σύγχρονες συνθήκες, μπροστά στο ΚΚΕ υψώνονται νέες, ακόμα μεγαλύτερες, απαιτήσεις του ιδεολογικού αγώνα, της πάλης των ιδεών μέσα στις γραμμές του κινήματος. Στη δυσκολία των συνθηκών επιδρά σημαντικά η αντεπανάσταση και οι συνέπειές της στη συνείδηση της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, στην κατάσταση του κινήματος, αλλά και η επίδραση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Πριν ένα χρόνο στην εφημερίδα πραγματοποιήθηκαν αλλαγές με στόχο να βελτιώσουν και να αναβαθμίσουν την εφημερίδα, παίρνοντας βεβαίως υπόψη και τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει το Κόμμα μας, στην προσπάθεια να επιτελέσει το σύνθετο καθήκον της ως όργανο της ΚΕ του Κόμματος, ως καθημερινός σύντροφος για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Εχουμε πολύ δρόμο ακόμα στο να ανταποκριθούμε με τη μεγαλύτερη δυνατή επάρκεια στις ανάγκες της καθημερινής διαπάλης, να γίνεται αποτελεσματικό όπλο στη δράση των κομμουνιστών, των οπαδών και των φίλων του Κόμματος.
Ο «Ριζοσπάστης» πρέπει να μπει στο κέντρο της καθημερινής δράσης των κομμουνιστών, των φίλων, οπαδών του Κόμματος, άλλων αγωνιστών που δρουν στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Το στοίχημα αυτό θα κερδηθεί από τον καθένα και την καθεμιά μας στην προσπάθεια για αύξηση της κυκλοφορίας της εφημερίδας μας εκεί όπου ζει και εργάζεται η εργατική τάξη, οι νέοι που κατάγονται από τα λαϊκά στρώματα, οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι στις πόλεις και τα χωριά, χτίζοντας γερούς ιδεολογικούς και πολιτικούς δεσμούς.

ΦΛΩΡΙΝΑ: Κάλεσμα σε σύσκεψη για την ανεργία. Ξεκινούν σειρά πρωτοβουλιών και κινητοποιήσεων


Το Σωματείο Εμπορικών Ιδιωτικών Υπαλλήλων και Υπαλλήλων σε Επιχειρήσεις Παροχής Υπηρεσιών Ν. Φλώρινας μαζί με το Σωματείο Εργατοτεχνιτών και Εργαζομένων στην Ενέργεια (ΣΕΕΝ), απευθύνει πλατύ κάλεσμα σε όλους τους άνεργους, τους νέους, τους εργαζόμενους την Τετάρτη 1 Οκτώβρη στις 19:00 στην σύσκεψη που θα πραγματοποιηθεί στο Εργατικό Κέντρο Φλώρινας. 
Σας καλούμε να συμμετέχετε στην συζήτηση και να συμβάλετε στην προσπάθεια για την υλοποίησης του σχεδιασμού των δράσεων, για να οργανώσουμε το επόμενο διάστημα τις κινητοποιήσεις και να πάρετε ενεργά μέρος στο 2μηνο πρόγραμμα δράσης του ΠΑΜΕ συμμετέχοντας μαζικά, τόσο στην συγκέντρωση στις 4 Οκτώβρη (11 το πρωί στην Πλατεία Γ. Μόδη) όσο και στο Πανελλαδικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα την 1η Νοέμβρη. Να αγωνιστούμε ενάντια στην ανεργία, στην κατάργηση των ΣΣΕ, στη διάλυση της κοινωνικοασφαλιστικής προστασίας, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του.
Να διεκδικήσουμε μια ζωή πάνω στις σύγχρονες ανάγκες μας και όχι στα ψίχουλα που μας προσφέρει η κυβέρνηση της ΕΕ, του ΔΝΤ και των μονοπωλίων. 

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

26 Σεπτέμβρη 1944: Η Συμφωνία της Καζέρτας

Του Γιώργου Μαργαρίτη* 
Καθώς πλησίαζε το τέλος του Σεπτέμβρη του 1944, οι εξελίξεις στην Ελλάδα φαίνονταν στάσιμες. Με τη σχεδόν «άνευ όρων» προσέλευση των προερχόμενων από τις δυνάμεις της Αντίστασης υπουργών και την ανάληψη των υπουργείων τους, είχε ολοκληρωθεί η «κυβέρνησις Εθνικής Ενώσεως», όπως παραπλανητικά την ονόμαζε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Το «παραπλανητικά» αφορούσε τις μη δημόσιες πράξεις της: η τοποθέτηση του δηλωμένου αντικομμουνιστή και πρωτεργάτη της συνένωσης των «εθνικών οργανώσεων» -συχνότατα δωσιλογικής υφής-  σε μια και μόνη αντικομμουνιστική κίνηση, στρατηγού Βεντήρη, ως Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού, είχε γίνει κρυφά, χωρίς να ανακοινωθεί ούτε στα «αξιόπιστα» μέλη της κυβέρνησης. Το ίδιο και η τοποθέτηση του στρατηγού Σπηλιωτόπουλου, στελέχους του κατοχικού κράτους και πρώτου Αρχηγού της κατοχικής Χωροφυλακής, στη θέση του Στρατιωτικού Διοικητή Αθηνών. Για να αποκτήσει δε ο νέος αυτός διοικητής στρατεύματα, βρισκόταν σε εξέλιξη η μεταφορά βρετανικών όπλων στην Αστυνομία και τη Χωροφυλακή της Αθήνας με βρετανικά πλοία που έφθαναν στην Κερατέα και το Πόρτο Ράφτη και, χάρη σε μια γενική σύμπνοια κατακτητών, κατοχικού κράτους και παρακράτους, μεταφέρονταν στην ακόμα γερμανική Αθήνα. Ταυτόχρονα, με προσωπική επίβλεψη του ίδιου του Τσόρτσιλ, βρισκόταν σε εξέλιξη η διαδικασία «ηρωοποίησης» της πραιτωριανής 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας. Η μονάδα αυτή μεταφέρθηκε στο μέτωπο της Ιταλίας για να «ματωθεί σε λογικά όρια» και να αποκτήσει τις αναγκαίες δάφνες που θα της έδιναν το ηθικό δικαίωμα να πυροβολήσει -αν αυτό ήταν απαραίτητο- το λαό της Αθήνας και της Ελλάδας. Τίποτε από τα παραπάνω δε γινόταν με βάση την όποια διαδικασία θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «κυβερνητική απόφαση». Τα πάντα εκπορεύονταν από τη συνεννόηση Παπανδρέου - Βρετανών ή ενίοτε Βρετανών και μόνο Βρετανών. 
Κανένα όμως μέτρο δεν ήταν αρκετό για να κατασιγάσει τους φόβους στο Λονδίνο και στην Καζέρτα της Ιταλίας όπου είχε εγκατασταθεί η κυβέρνηση του Παπανδρέου. Οι Γερμανοί καθυστερούσαν την αποχώρησή τους από την Ελλάδα και ο ΕΛΑΣ, με τη δράση του κυρίως στην Πελοπόννησο, τίναζε στον αέρα την προσεκτικά οργανωμένη επιχείρηση των Βρετανών για προσεταιρισμό και «αναβάπτιση» των Ταγμάτων Ασφαλείας. Τα τελευταία, με τις ευλογίες της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα (γνωστή ως Δύναμη 133) επρόκειτο να αλλάξουν στρατόπεδο και να μετονομαστούν σε μονάδες του ΕΔΕΣ ή ακόμα και του ΕΛΑΣ, εκεί όπου οι συσχετισμοί το επέβαλαν. Το σύνολο των Βρετανών Αξιωματικών Συνδέσμων επιδιδόταν σε αυτό το θεάρεστο έργο της «μετονομασίας» των δωσιλογικών σχηματισμών σε «συμμαχικές» μονάδες, οδηγώντας συχνά τα πράγματα ως τα όρια της κωμωδίας. Στην Πελοπόννησο, πάντως, από όπου αναχωρούσαν οι Γερμανοί αφήνοντας πίσω τους πάνοπλα τα Τάγματα Ασφαλείας και τη Χωροφυλακή, ο ΕΛΑΣ δε φάνηκε να πείθεται από τη φιλοσυμμαχική μεταστροφή των τελευταίων. Ζήτησε τον αφοπλισμό και την παράδοσή τους και, εκεί όπου αυτό δεν έγινε δυνατό, επιτέθηκε με σφοδρότητα και διέλυσε τις μονάδες αυτές της προδοσίας. Στο Λονδίνο και στην Καζέρτα εκτίμησαν ότι για να πάνε καλά τα πράγματα, ο ΕΛΑΣ έπρεπε να μάθει να υπακούει πιστά τις βρετανικές διαταγές και επιθυμίες. 
Για το λόγο αυτό, στρατιωτική ηγεσία του ΕΛΑΣ, όπως και του ΕΔΕΣ, για να φαίνεται κάποιο αντίβαρο, κλήθηκε να παρουσιαστεί ενώπιον του στρατηγού Σκόμπυ στην Καζέρτα. Δε θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι επρόκειτο για αιφνιδιαστική κίνηση. Αυτή τη φορά τα δεδομένα ήσαν λίγο - πολύ γνωστά σε όλους και δεν μπορούσε να γίνει λόγος ούτε για παρεξήγηση, ούτε για λάθος, όπως ακούστηκε μετά τη σύσκεψη του Λιβάνου - και προπαντός πολύ καιρό μετά από αυτή. Όταν η συμμαχική πρόσκληση, με την υπογραφή του Ανώτατου Διοικητή για το μέτωπο της Μεσογείου, στρατηγό Ουίλσον, έφτασε στην Ελεύθερη Ελλάδα, βρήκε την ηγεσία του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ συγκεντρωμένη στο χωριό Καστανιά. Η πρόσκληση μιλούσε για συνεννοήσεις σχετικά με τις επιχειρήσεις απελευθέρωσης της χώρας και προφανώς εννοούσε τη θέσπιση κανόνων που θα ρύθμιζαν τις κρίσιμες στρατιωτικές εκκρεμότητες στην υπό απελευθέρωση ελληνική επικράτεια. Η παρουσία του Γιώργη Σιάντου, που παρεπιμπτόντως κατείχε και τη θέση του πολιτικού εκπροσώπου του EAM στο Γενικό Στρατηγείο του EΛAΣ, στην Καστανιά επέτρεψε τη συνεννόηση με τους εκπροσώπους στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Αποφασίστηκε να προστεθεί στην αποστολή, δίπλα στον Σαράφη, ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος για να παρακολουθεί το νομικό μέρος των διαβουλεύσεων.
Oι συνομιλητές του Σαράφη στη φάση της προετοιμασίας της σύσκεψης, ο Σιάντος και ο στρατηγός Μάντακας, γραμματέας των Στρατιωτικών της ΠEEA, είχαν την εντύπωση ότι οι εξελίξεις εγγράφονταν στα προβλεπόμενα από τη συμφωνία του Λιβάνου - ίσως περίμεναν, για παράδειγμα, το διορισμό Έλληνα στρατιωτικού διοικητή των δυνάμεων που θα απελευθέρωναν την Ελλάδα (1). Tο όποιο στοιχείο του αιφνιδιασμού υπήρξε, βρισκόταν μάλλον στον καταιγισμό των εξελίξεων που ακολούθησαν την πρόσκληση. Τις αμέσως επόμενες ημέρες και πριν ακόμα μπορέσει να αναχωρήσει ο Σαράφης και ο σύνοδός του Δεσποτόπουλος από το αεροδρόμιο της Νεράιδας για την Ιταλία, καταιγισμός διαταγών και οδηγιών από την Ιταλία, τόσο από πλευράς Βρετανών όσο και από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης, μετέβαλε το σκηνικό.
Από την πλευρά της κυβέρνησης πρώτα, ο Παπανδρέου, πιστός στην τακτική των αιφνιδιασμών -ελιγμών αν προτιμάτε- στις ευνοϊκές συγκυριακά στιγμές, ανακοίνωσε δημόσια τον προαποφασισμένο διορισμό του στρατηγού Σκόμπυ ως διοικητή των συμμαχικών δυνάμεων στην Ελλάδα, δυνάμεων που, εξυπακούεται, περιλάμβαναν τον EΛAΣ και τον EΔEΣ, όπως και τα επερχόμενα βρετανικά στρατεύματα. Οι εκπρόσωποι της Αντίστασης δεν πήγαιναν έτσι στην Καζέρτα ως «συνομιλητές», αλλά ως υφιστάμενοι που παρουσιάζονταν στο διοικητή τους. O Βρετανός στρατηγός μάλιστα, πριν ακόμα πιστοποιηθεί ο διορισμός του αυτός, έσπευσε να εκδώσει διαταγές που αφορούσαν το πιο κρίσιμο από τα ζητήματα που απασχολούσαν το αντιστασιακό κίνημα, την πολιτική δηλαδή απέναντι στα Τάγματα Ασφαλείας. Oι σχετικές οδηγίες του Σκόμπυ άνοιγαν το δρόμο σε πολλές εκδοχές και πιθανότητες. Σύμφωνα με αυτές, το προσωπικό των Ταγμάτων Ασφαλείας που βρισκόταν σε ζώνες γερμανικής κατοχής -στα μέσα Σεπτέμβρη η κατάσταση αυτή αφορούσε το σύνολο σχεδόν των Ταγμάτων- έπρεπε είτε να προσχωρήσει στις συμμαχικές - ανταρτικές ή άλλες- δυνάμεις και να στραφεί εναντίον των Γερμανών, είτε, στην περίπτωση που δεν επιθυμούσε να πράξει κάτι τέτοιο, να παραδοθεί, να αφοπλιστεί και να περιμένει την κρίση της ελληνικής κυβέρνησης περί του μέλλοντός του. Εξυπακούεται ότι η πρώτη εκδοχή άνοιγε το δρόμο σε περίπλοκες καταστάσεις.
Για τις περιοχές όπου οι Γερμανοί είχαν ήδη αποχωρήσει ή βρίσκονταν σε στάδιο αποχώρησης, κατάσταση που αφορούσε την Πελοπόννησο, οι εντολές του Σκόμπυ άφηναν επίσης περιθώριο για αμφιλεγόμενες εξελίξεις. Tα εκεί Τάγματα Ασφαλείας όφειλαν να παραμείνουν -συγκροτημένα μάλλον, πουθενά οι διαταγές του Σκόμπυ δεν πρόβλεπαν κάτι το διαφορετικό- ως την άφιξη κάποιου αξιωματικού των συμμαχικών δυνάμεων. Προφανώς, ένας οποιοσδήποτε αξιωματικός του EΛAΣ δεν είχε εξουσιοδότηση στο πεδίο αυτό. O Βρετανός, κατά πάσα πιθανότητα, αξιωματικός θα «μεσολαβούσε», ώστε το προσωπικό των Ταγμάτων να αφοπλιστεί και να οδηγηθεί σε στρατόπεδα κάτω από τη φύλαξη Βρετανών στρατιωτών και ανταρτών. Όσοι αρνιόνταν τη «διαμεσολάβηση» του αξιωματικού αυτού, θα αφήνονταν στη διάθεση των ανταρτών, δηλαδή του EΛAΣ. Δεν ήταν οι επιθυμητές για τον ΕΛΑΣ κατευθύνσεις, καθώς ο δρόμος για την ενσωμάτωση των δωσιλογικών στρατιωτικών σωμάτων στο μετααπελευθερωτικό αντι-εαμικό στρατόπεδο βρισκόταν, από κάθε πλευρά, ανοικτός. 
Για τον Σαράφη, που περίμενε στη Νεράιδα ως τις 20 Σεπτέμβρη τη βελτίωση των καιρικών συνθηκών που θα επέτρεπαν την αναχώρησή του για την Ιταλία, αυτό το πακέτο διαταγών περιείχε σημαντικές ανατροπές των ως τώρα δεδομένων. H ανάληψη της ανώτατης διοίκησης όλων των στρατιωτικών δυνάμεων που θα απελευθέρωναν τη χώρα από Βρετανό στρατηγό ήταν μία σοβαρή ανατροπή, οι ασάφειες όμως που συνόδευαν την τύχη των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν, στο τακτικό πεδίο, ακόμα σοβαρότερη εξέλιξη. Άνοιγε στην ουσία ο δρόμος για την ένταξή τους στη μετααπελευθερωτική στρατιωτική πραγματικότητα της χώρας. Στη μεν Πελοπόννησο, ο αφοπλισμός των συγκροτημένων μονάδων τους, κατόπιν συμμαχικής «διαμεσολάβησης», διατηρούσε το οργανωτικό δυναμικό τους, ενώ η πρόβλεψη για από κοινού φύλαξη των κρατουμένων από Βρετανούς και αντάρτες μπορούσε εύκολα να παρακαμφθεί αν τα στρατόπεδα συγκέντρωσής τους μεταφέρονταν σε κάποιο από τα μικρά νησιά που περιέβαλαν την Πελοπόννησο. Ακριβώς εκεί μεταφέρθηκαν, στον Πόρο ή στις Σπέτσες.
Στη βόρεια Ελλάδα και στην Αθήνα, οι διαταγές του Σκόμπυ πιστοποιούσαν τη διαδικασία που είχε ήδη ξεκινήσει. Μεμονωμένοι στρατιωτικοί των Ταγμάτων Ασφαλείας και άλλων σχηματισμών συνεργασίας με τους κατακτητές, αλλά και συγκροτημένες στρατιωτικές μονάδες, προσχωρούσαν στην πιο κοντινή ή μακρινή οργάνωση που είχε πάρει -μερικές πολύ πρόσφατα- το στίγμα της αναγνώρισής της ως «συμμαχική δύναμη». Στη Μακεδονία, η προσχώρηση Ταγμάτων Ασφαλείας ή ποικιλώνυμων παράλληλων προς τη Βέρμαχτ σχηματισμών πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας, κάτω από την άμεση καθοδήγηση των εκεί Βρετανών αξιωματικών συνδέσμων της Δύναμης 133.
H επισήμανση αυτών των μεταβολών φαίνεται ότι έγινε από τον Σαράφη στους Σιάντο και Mάντακα -ο τελευταίος μάλιστα είχε διοριστεί επιπρόσθετα ως αντικαταστάτης του Σαράφη στη θέση του Στρατιωτικού Διοικητή του EΛAΣ- πριν ακόμα ο πρώτος αναχωρήσει για την Ιταλία. Kατά τον Σαράφη, οι επισημάνσεις του δεν προκάλεσαν ιδιαίτερη έκπληξη και αντίθετα πήρε τη διαβεβαίωση ότι όλα αυτά ήταν σε γνώση της ηγεσίας του EAM, του EΛAΣ και του KKE, η οποία και τα είχε ήδη αποδεχθεί. Ο εκβιασμός της πλευράς του Παπανδρέου και των Βρετανών φαίνεται πως και πάλι λειτουργούσε. H μόνη ασφαλιστική δικλείδα που προστέθηκε στις προηγούμενες συνεννοήσεις ήταν ότι ο Σαράφης θα έπρεπε να συμβουλεύεται τους υπουργούς που προέρχονταν από το χώρο της αριστεράς πριν από κάθε του κίνηση.  
***
Στις 20 Σεπτέμβρη, μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι -το αεροπλάνο βλήθηκε από γερμανικά αντιαεροπορικά πυρά πάνω από τα Γιάννενα-, οι Σαράφης και Δεσποτόπουλος έφθασαν στο Μπάρι και την επόμενη ημέρα στην Καζέρτα. Στα ανάκτορα της περιοχής της Νάπολης, σε κλίμα κοσμοπολίτικου ξενοδοχείου, έγινε η προπαρασκευή του κλίματος για την επικείμενη διάσκεψη. H ενημέρωση πάνω στα ουσιώδη ήταν ελάχιστη, όπως και η συγκεκριμένη προετοιμασία των θεμάτων που επρόκειτο να συζητηθούν. Αντίθετα, φαίνεται ότι γινόταν μία παράλληλη πληροφόρηση πάνω σε ζητήματα μικρότερης ίσως σημασίας που τόνιζαν όμως το ρόλο του βρετανικού παράγοντα στις επικείμενες εξελίξεις. O Σαράφης αναφέρει την ενημέρωση που είχαν για τη μεταφορά της τόσο πολύτιμης για την Ελλάδα ανθρωπιστικής βοήθειας την επαύριο της απελευθέρωσης. Στην ενημέρωση που έκανε κάποιος ταξίαρχος Σπρίνχολ, έγινε σαφές ότι, για τεχνικούς λόγους, την ευθύνη θα την είχε η οργάνωση M-L (Militairy Liaison), που θα βρισκόταν κάτω από βρετανική στρατιωτική διοίκηση και όχι η σχετιζόμενη με τα Ηνωμένα Έθνη -με τις HΠA ειδικότερα- OYNPA (2). Tο νόημα της παρατήρησης αυτής δεν ήταν δυνατό να παρερμηνευθεί ούτε από τον πλέον ακατατόπιστο ακροατή. Τα εφόδια θα χρησιμοποιούντο ως μέσο προπαγάνδας, πολέμου ή και εκβιασμού. 
Στις 24 Σεπτέμβρη, αφού η φιλική ατμόσφαιρα είχε -κατά τους Bρετανούς- προετοιμάσει το κατάλληλο κλίμα, ξεκίνησε η σύσκεψη. Για την ακρίβεια, ξεκίνησε μία σειρά διαβουλεύσεων, που πολύ δύσκολα μπορούσε να περιγραφεί με τον ενιαίο αυτό όρο. Σε μία πρώτη φάση, στα μεγαλοπρεπή ανάκτορα της Καζέρτας που χρησίμευαν τότε ως Γενικό Στρατηγείο των συμμαχικών Δυνάμεων της Μεσογείου, ο επικεφαλής των βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων που βρίσκονταν ή επρόκειτο να φτάσουν στην Ελλάδα και ταυτόχρονα «αρχιστράτηγος» των ελληνικών δυνάμεων μετά από απόφαση του Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής και έγκρισης της κυβέρνησης Παπανδρέου, στρατηγός Σκόμπυ, υπαγόρευσε μια σειρά διαταγών με τις οποίες θα έπρεπε να συμμορφωθούν οι προσκεκλημένοι στρατιωτικοί του υφιστάμενοι - οι ηγέτες των στρατιωτικών δυνάμεων της Αντίστασης δηλαδή.
Την επομένη, οι διαβουλεύσεις συνεχίστηκαν σε ελληνικό πλαίσιο, καθώς οι Σαράφης και Ζέρβας συναντήθηκαν με κυβερνητικό κλιμάκιο που περιλάμβανε, εκτός από τον Παπανδρέου, τους υπουργούς Σβώλο, Ζεύγο, Τσάτσο και Σγουρίτσα. Στη συνάντηση αυτή εκδηλώθηκαν οι αντιρρήσεις του στρατηγού Σαράφη, οι οποίες, παρά τα περί του αντιθέτου γραφόμενα, ήταν περισσότερο τεχνικού παρά ουσιαστικού χαρακτήρα. Το ζητούμενο ήταν ο ακριβής καθορισμός των αρμοδιοτήτων του στρατηγού Σκόμπυ -έτσι ώστε να περιοριστεί η δυνατότητα παρέμβασής του στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας- καθώς και η ακύρωση της τοποθέτησης του Σπηλιωτόπουλου στη θέση του Στρατιωτικού Διοικητή Αττικής. Περισσότερο επιθετικές ήταν οι επισημάνσεις του «νομικού συμβούλου» του αρχηγού του ΕΛΑΣ, Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου, σύμφωνα με τις οποίες, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ επαρκούσαν για την απελευθέρωση της χώρας και την τήρηση της τάξης σε τρόπο ώστε η παρουσία βρετανικών στρατευμάτων να είναι περιττή. Φαίνεται πως η υπόθεση έληξε με συμβιβασμό, καθώς ο μεν Σπηλιωτόπουλος παρέμεινε στη θέση του, αποκλείστηκε όμως η τοποθέτηση στρατιωτικών διοικητών που δεν θα ανήκαν στον ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και τη Μακεδονία, όπου σημαντικές δυνάμεις στην υπηρεσία των Γερμανών και της κυβέρνησης Ράλλη βρίσκονταν σε διαδικασία μετατροπής τους σε τμήματα του ΕΔΕΣ ή άλλων νεόκοπων «εθνικών οργανώσεων».  
Η τελική σύσκεψη έγινε στις 26 Σεπτέμβρη, με την παρουσία του ίδιου του Παπανδρέου, πολλών υπουργών, του Σαράφη και του Ζέρβα, ενώ από βρετανικής πλευράς το ενδιαφέρον τονίστηκε με την παρουσία του επικεφαλής του Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής στρατηγού Ουίλσον, ο οποίος και θα υπέγραφε τη Συμφωνία από τη βρετανική πλευρά. Ο Σκόμπυ και μέρος του επιτελείου του βρίσκονταν επίσης εκεί. Από την πλευρά των εκπροσώπων του ΕΛΑΣ επαναλήφθηκε η σχετική με την ανάγκη βρετανικών στρατευμάτων άποψη. Τελικά, όμως, ο συμβιβασμός έκλεισε σε πολύ πιο περιορισμένο πλαίσιο. Οι αρμοδιότητες του Σκόμπυ περιορίστηκαν κατά τι, καθώς απαλείφθηκε η σχετική με την επιβολή του νόμου και της τάξης αποστολή του και ο ΕΛΑΣ, η Πολιτοφυλακή, όπως και ο ΕΔΕΣ, απέκτησαν το δικαίωμα να συλλαμβάνουν δωσιλόγους, μέσα στο πλαίσιο των διαδικασιών και των περιορισμών που έθετε η κυβέρνηση. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, όμως, το βασικό σημείο που ενδιέφερε τις δυνάμεις της Αντίστασης ήταν το πέμπτο, σχετικό με τα Τάγματα Ασφαλείας. Τα τελευταία θεωρούνταν ρητά και κατηγορηματικά, «όργανα του εχθρού»... «Θα χαρακτηρισθούν ως εχθρικοί σχηματισμοί, εκτός αν παραδοθούν συμφώνως προς διαταγάς εκδοθησομένας παρά του στρατηγού διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις». Το τελευταίο άφηνε ίσως ανοικτό το μέλλον σε κάποιες πρόσθετες περιπέτειες, προς το παρόν όμως απέτρεπε τον κίνδυνο ενοποίησης των στρατιωτικών δυνάμεων της δωσιλογικής κυβέρνησης της Αθήνας και του εξωτερικού κάτω από τη βρετανική προστασία. Όπως ήταν αναμενόμενο, το αντίτιμο αυτής της εξέλιξης πληρώθηκε σε σκληρό νόμισμα από τον ΕΛΑΣ. Στις συνημμένες στη συμφωνία αρχικές διαταγές του Σκόμπυ, η Αθήνα του Σπηλιωτόπουλου παρέμενε απαγορευμένη ζώνη για τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, όπως και η Θεσσαλονίκη, όπου όμως τα πράγματα ήσαν ασαφή και δεν υπήρξε διορισμός ειδικού στρατιωτικού διοικητή. Στην άλλη «επικίνδυνη» ζώνη, την Πελοπόννησο, η χρυσή τομή συνίστατο στην τοποθέτηση στρατιωτικού διοικητή από το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, οι διαταγές όμως με βάση τις οποίες αυτός θα κινείτο θα προέρχονταν απευθείας από το στρατηγείο του Σκόμπυ. Σε τελευταία ανάλυση, η Συμφωνία ήταν απλά ένας σταθμός σε μία πολιτική διεργασία που βρισκόταν σε εξέλιξη. Όλοι το διαισθάνονταν ότι οι Βρετανοί, οι οικονομικές -κατοχικές- ελίτ της Αθήνας και ο πολιτικός τους εκπρόσωπος Γεώργιος Παπανδρέου δε θα αρκούνταν στα όσα κέρδισαν στην Καζέρτα, όπως δεν αρκέστηκαν σε όσα προηγούμενα είχαν πετύχει. Γι' αυτούς, η μόνη επιθυμητή εξέλιξη ήταν ο αφανισμός του κινήματος της Αντίστασης και της κομμουνιστικής επιρροής στη χώρα. 
Τα όσα συνέβησαν στην Καζέρτα είναι συνέχεια της διαρκούς υποχωρητικότητας της ηγεσίας της Αντίστασης που ξεκίνησε στο Λίβανο. 
Η ηγεσία του μεγάλου λαϊκού αντιστασιακού κινήματος θα είχε μπροστά της εξαιρετικά δύσκολα προβλήματα να απαντήσει. Το ερώτημα ήταν μέχρι ποιο σημείο μπορούσε -ή ήθελε, ή σχεδίαζε- να φτάσει...    
1Tου στρατηγού Οθωναίου, όπως είχε γίνει κοινά αποδεκτό στον Λίβανο. Σχετικά με την πεποίθηση αυτή, βλ. Σαράφης Στέφανος, «O EΛAΣ», Αθήνα, 1964, σ. 394.
2 Σαράφης Στέφανος, «O EΛAΣ», Αθήνα, 1964, σ. 397.

* Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι ιστορικός, καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Άλλος ένας εργάτης σακατεύτηκε στο βωμό του κέρδους – Ανακοίνωση του ΠΑΜΕ Φλώρινας


Την προηγούμενη εβδομάδα εργάτης έχασε, όπως μας καταγγέλλουν εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Περιοχής, τα δύο δάχτυλά του, κατά τη διάρκεια της δουλειάς του στο εργοστάσιο ΤΟΤΤΗΣ-PACK, ως αποτέλεσμα της εντατικοποίησης της εργασίας και της έλλειψης μέτρων ασφαλείας. Το τελευταίο διάστημα στο ίδιο εργοστάσιο έχουν εφαρμοστεί από την εργοδοσία όλα τα αντεργατικά μέτρα (μειώσεις μισθών, απολύσεις κλπ).
Η συνειδητή απαξίωση των εγκαταστάσεων στους τόπους δουλειάς, παράλληλα με την έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας στο χώρο, καθιστά καθημερινό εφιάλτη των εργαζομένων τον κίνδυνο ατυχήματος.
Οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών και ιδιαίτερα οι συγκυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων φέρουν ακέραια την ευθύνη, διότι με την αποδυνάμωση των επιθεωρήσεων εργασίας έλυσαν τα χέρια των εργοδοτών που στο όνομα του κέρδους δε διστάζουν μπροστά σε τίποτα.
Τα συχνά ατυχήματα στους χώρους δουλειάς δεν είναι τυχαία. Γίνονται γιατί οι συνθήκες δουλειάς των εργαζομένων αντιμετωπίζονται ως κόστος από τους επιχειρηματίες.
Καλούμε όλους τους εργαζομένους:
·         Να μην κλείνουν τα μάτια τους μπροστά σε αυτά τα γεγονότα. Δεν είναι η «κακιά στιγμή», δεν φταίει η μοίρα μας. Πρόκειται για εγκλήματα για τα οποία κανείς δεν θα λογοδοτήσει αν δεν το απαιτήσουμε ΕΜΕΙΣ!
·         Καμία υποχώρηση στην εργοδοσία ούτε για μισθούς ούτε για δικαιώματα και προπάντων για την ζωή μας, για τις συνθήκες που δουλεύουμε, την υγιεινή και ασφάλεια.
·         Να συσπειρωθούν στα σωματεία, να τα κάνουν όπλο τους στον αγώνα ενάντια στην αδίστακτη εργοδοσία, να συστρατευτούν με το ΠΑΜΕ, να απατήσουν παντού ολοκληρωμένα μέτρα για την υγιεινή και ασφάλεια, καμία απόλυση που φέρνει εντατικοποίηση της δουλειάς γι' αυτούς που μένουν και ανεργία για τους απολυμένους.

Να διεκδικήσουν τα σύγχρονα δικαιώματά τους κόντρα στην πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης που συνθλίβει τη ζωή της εργατικής τάξης.


Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Όχι στο «χαφιεδοδιαγωνισμό» στην «Καρφούρ - Μαρινόπουλος - Ντία» απαιτεί το Σωματείο Εργαζομένων

α μην προχωρήσει στο «χαφιεδοδιαγωνισμό» απαιτεί από την επιχείρηση «Καρφούρ - Μαρινόπουλος - Ντία» το Επιχειρησιακό Σωματείο Εργαζομένων της Θεσσαλονίκης.
Στην ανακοίνωσή του το σωματείο σημειώνει:
«Ο χαφιεδισμός στο μεγαλείο του! Αφού μας μείωσε τους μισθούς έως 20%. Αφού απέλυσε εκατοντάδες πανελλαδικά μόνο τον τελευταίο χρόνο. Αφού η εντατικοποίηση της εργασίας μας τσακίζει κόκαλα, τρέχοντας να καλύψουμε δύο και τρία τμήματα λόγω έλλειψης προσωπικού, ε, τώρα, θα μας παρακολουθεί και ο μυστικός "χαφιές" πελάτης, πληρωμένος από την εταιρεία. Και όλο αυτό η καλή μας εταιρεία το βαπτίζει διαγωνισμό καταστημάτων με αμοιβή για το πιο εξυπηρετικό κατάστημα! Τι ειρωνεία!!!
Η εταιρεία αποθρασυνόμενη θέλει να επιβάλει "καθεστώς Νταχάου" στα καταστήματα με τη συνδρομή βεβαίως της κυβέρνησης, που νομοθέτησε μια σειρά αντεργατικούς νόμους, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.
Συνάδελφοι, ας μην ξεχνάμε ότι εμείς κρατούσαμε και συνεχίζουμε να κρατάμε όρθια τα μαγαζιά τους. Εμείς παράγουμε τα τεράστια κέρδη παίρνοντας ένα εξευτελιστικό αντάλλαγμα. Αυτοί μας θέλουν φοβισμένους, ανασφαλείς και τρομοκρατημένους για να μας έχουν του χεριού τους.
Η σιωπή και η αποδοχή μας, ελπίζοντας, κάθε φορά, ότι δεν θα έρθουν χειρότερα, μόνο χειρότερα έφεραν. Η οργάνωση στο Σωματείο και η αλληλεγγύη μας στα μικρά και μεγάλα προβλήματα είναι η μόνη λύση που έχουμε απέναντι στην επιχείρηση. Μπορεί όμως να αλλάξει αυτή η κατάσταση όσο κλεινόμαστε στο καβούκι μας; Όσο προσπαθούμε να βρούμε ατομικές λύσεις στα καθημερινά μας προβλήματα; Ξέρουμε πως όχι.
Όταν μόνος δεν μπορείς όλοι μαζί μπορούμε.
Και αυτό φοβούνται! Σήμερα έχουν καταφέρει να μας έχουν μόνους, αδύναμους και φοβισμένους. Όλοι ξέρουμε πως αυτό δεν βοηθάει. Αν δεν ενωθούμε τώρα, αν δεν το πάρουμε απόφαση πως άλλος τρόπος εκτός από την ενότητά μας στην πράξη δεν υπάρχει, ας περιμένουμε χειρότερα, αλλά με τη δική μας συνενοχή. Σωτήρες και προστάτες δεν υπάρχουν. Τα προβλήματα αφορούν εμάς, δεν θα μας τα λύσουν άλλοι.
Το ΔΣ του Σωματείου του παραρτήματος Θεσσαλονίκης απαιτεί από την επιχείρηση να μην προχωρήσει στο "χαφιεδοδιαγωνισμό". Καλεί σε αγωνιστικό συναγερμό τον κάθε έναν από εμάς αν η επιχείρηση επιμείνει.
Η ευθύνη είναι στο χέρι και στη στάση μας».

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

"Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει." 23-9-2014: ΓΙΑ ΤΑ 41 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΧΙΛΙΑΝΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
Ποιητής της Χιλής και όλων των λαών
41 χρόνια από το αιματοκύλισμα της Χιλής και από το θάνατο του ποιητή της, Πάμπλο Νερούδα, στις 23/9/1973
Ο ποιητής με τη γυναίκα του Ματίλντε Ουρούτια, το 1965, στην Ουγγαρία
«Κάποιος μ' ακούει και δεν το ξέρουν,
όμως εκείνοι, που γι' αυτούς τραγουδάω και που
το ξέρουν
συνεχίζουν να γεννιούνται και να γεμίζουν τον κόσμο».
Ετσι τέλειωνε το ποίημά του «Ο Λαός», οΠάμπλο Νερούδα,ξέροντας ότι και μετά το θάνατό του, τα τραγούδια του για το λαό του και όλους τους βασανισμένους λαούς, όσο κι αν τα πολεμούν οι δυνάστες των λαών, αυτά αθάνατα σαν οικουμενικές «καμπάνες» θα λένε τα πάθη των λαών και θα ηχούν της Ανάγκης το «σκοπό».
Αρχίζουμε την αναφορά μας στη ζωή, στους αγώνες και στο έργο του κορυφαίου κομμουνιστή ποιητή του 20ού αιώνα, Πάμπλο Νερούδα, από τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1973, ο χιλιάνικος λαός τιμά τον λατρεμένο του ποιητή, στο Στάδιο του Σαντιάγο. Παρών και ο τιμώμενος Νερούδα, παρά την άσχημη κατάσταση της υγείας του, λόγω λευχαιμίας. Στις 11 Σεπτεμβρίου, τα τανκς του αμερικανοκίνητου ανδρείκελου Πινοσέτ βομβαρδίζουν την κατοικία του εκλεγμένου Προέδρου της «Λαϊκής Ενότητας», Σαλβαδόρ Αλιέντε, και τον δολοφονούν εν ψυχρώ. Τα γεγονότα επιδεινώνουν την υγεία του Νερούδα, ο οποίος στις 14 Σεπτεμβρίου, στο σπίτι του, στην Ισλα Νέγκρα, γράφει στα «γρήγορα», όπως σημειώνει ο ίδιος, τις τελευταίες 4-5 σελίδες του βιβλίου του «Η ζωή μου (Απομνημονεύματα)» (μετάφραση Α. Ι. Λιβέρη, εκδόσεις «Αλκαίος») και τις τιτλοφορεί «Αλιέντε». Ο Νερούδα θεώρησε χρέος του να κλείσει το βιβλίο του, μιλώντας, όχι για τον εαυτό του, αλλά για τον ηρωικό θάνατο του Αλιέντε: «Χρειάστηκε να τον μυδραλιοβολήσουν για ν' αφήσει το αξίωμα που του εμπιστεύτηκε ο λαός, γιατί ποτέ δε θα το άφηνε. Θάψανε το σώμα του σε άγνωστο μέρος. Αυτό το ιστορικό πτώμα βάδισε προς τον τάφο, συνοδευόμενο από μια γυναίκα που κουβαλούσε μέσα της την οδύνη όλου του κόσμου».
Στην παραλία μπροστά από το σπίτι του, στην Ισλα Νέγκρα, οι βράχοι έχουν χαραγμένη τη μορφή του, το σήμα της ισότητας και αφιερώσεις
Ο Νερούδα, σε κατ' οίκον περιορισμό, στερούμενος και την ιατρική περίθαλψη, πεθαίνει στις 23 Σεπτεμβρίου. Ο χιλιάνικος λαός, αν και δολοφονείται καθημερινά, με επικεφαλής τη συντρόφισσα της ζωής του, τη συμπατριώτισσά του, πολυτραγουδισμένη με ερωτικά του ποιήματα, δεύτερη γυναίκα του Ματίλντε Ουρούτια - Νερούδα, συνοδεύει στην τελευταία κατοικία του τον ποιητή του. Η κηδεία του Νερούδα μετατρέπεται στην πρώτη αντίσταση του χιλιάνικου λαού στη χούντα του Πινοσέτ.
Απομνημονεύματα - «Ποίηση» αγώνων
Τούτο το αφιέρωμά μας στον Νερούδα θα «μιλήσει» για τη ζωή, τους αγώνες και το έργο του, προσφεύγοντας στα απομνημονεύματά του, τα οποία άρχισε να γράφει το 1970, μετά την εθελουσία έξοδό του από τη διπλωματία.
Ο Μεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες (το πραγματικό όνομά του), γεννήθηκε στο Παράλ, στις 12/6/1904. Δίχρονος, με τον σιδηροδρομικό πατέρα του, εγκαθίσταται στο χωριό Τεμούκο, το οποίο λάτρευε. Ταξιδεύοντας με τον πατέρα του, «δένεται» άλυτα για όλη του τη ζωή με το σκληρό βιοποριστικό αγώνα του χιλιάνικου λαού. Παιδί, ακόμα, διαβάζει φημισμένους Λατινοαμερικανούς και Ευρωπαίους συγγραφείς. Στο Γυμνάσιο, η καθηγήτριά του Γκαμπριέλα Μιστράλ (η πρώτη Λατινοαμερικάνα που πήρε Νόμπελ Λογοτεχνίας) τον μυεί στην κλασική ρωσική λογοτεχνία. Γυμνασιόπαιδο, ακόμα, δημοσιεύει ποιήματά του σε εφημερίδες και περιοδικά, με διάφορα ψευδώνυμα, ώσπου το 1920 επιλέγει το Νερούδα. Μετά το Γυμνάσιο σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο και μετέχει στους φοιτητικούς αγώνες. Αφήνει το Πανεπιστήμιο για να αφοσιωθεί στην ποίηση. Το 1923 δημοσιεύει το πρώτο του ποιητικό βιβλίο «Ηλιοβασιλέματα». Σύντομα καταξιώνεται ως σπουδαίος ποιητής.
Το 1927 αρχίζει η διπλωματική του καριέρα. Διορίζεται πρόξενος της Χιλής στην Απω Ανατολή, στην Αργεντινή και το 1934 στην Ισπανία, όπου μάχεται κατά του φρανκικού φασισμού - φονιά στο πλευρό του ισπανικού λαού και του μέγιστου ποιητή της Ισπανίας και πολυαγαπημένου του φίλου, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Λόγω της αντιφασιστικής δράσης του, η Χιλή τον καταργεί από πρέσβη. Πάει στο Παρίσι, απ' όπου βοηθά τον ισπανικό λαό. Με τον ομότεχνο, φίλο και ομοϊδεάτη του Λουί Αραγκόν, προετοιμάζει το Παγκόσμιο Συνέδριο Αντιφασιστών Συγγραφέων. Το 1937 επιστρέφει στη Χιλή. Ο λαός συναρπάζεται με την ποίηση του Νερούδα, ο οποίος μιλά παντού κατά του φασισμού. Το 1938, η πρώτη κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου της Χιλής τον στέλνει πρέσβη στο Παρίσι και αργότερα στο Μεξικό.


Το βραβείο του λαού
«Στα τέλη του 1943 ξαναγύρισα στο Σαντιάγο. Εγκαταστάθηκα στο σπίτι που απόκτησα με το σύστημα των δόσεων. Η χώρα μου δεν είχε αλλάξει: Τρομερή φτώχεια στις περιοχές των μεταλλείων και η κομψή κοινωνία που γέμιζε το Κάντρι Κλαμπ. Επρεπε ν' αποφασίσω. Η απόφασή μου μού στοίχισε καταδιώξεις και στιγμές εκρηκτικές», γράφει ο Νερούδα στη δεύτερη σελίδα των απομνημονευμάτων του. Στις 15/7/1945 προσχώρησε - και τυπικά - στο ΚΚ Χιλής, του οποίου εκλέγεται γερουσιαστής το 1947, ξέροντας καλά τι τον ...περίμενε.
«Ητανε της τύχης μου να υποφέρω όσα υπόφερα και της τύχης μου να αγωνιστώ όπως αγωνίστηκα, να αγαπήσω και να τραγουδήσω όπως τραγούδησα. Γνώρισα σε διάφορα σημεία της Γης το θρίαμβο και την ήττα, έχω ζωντανή στη μνήμη μου τη γεύση του ψωμιού, αλλά και τη γεύση του αίματος. Τι περισσότερο μπορεί να θέλει ένας ποιητής; Η ζωή μου στάθηκε η ίδια η ποίησή μου και η ποίησή μου υπήρξε το στήριγμα όλων των αγώνων μου. Αν και πολλά βραβεία μού δόθηκαν (σ.σ.. μεταξύ των οποίων το "Λένιν" - 1952 και το Νόμπελ - 1971), κανένα δεν μπορεί να παραβληθεί με το τελευταίο βραβείο. Να είμαι ο ποιητής του λαού μου. Το μεγάλο, το μοναδικό μου βραβείο είναι αυτό κι όχι τα βιβλία μου που μεταφράστηκαν σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου, ούτε τα βιβλία που γράφτηκαν για να αναλύσουν τα λόγια μου».
Ο γερουσιαστής Νερούδα, επειδή καταγγέλλει την προδοσία του λαού από τον εκλεγμένο με τις ψήφους του ΚΚΧ, Πρόεδρο Γκονσάλες Βιδέλα, διώκεται. Με εντολή του παράνομου πλέον ΚΚΧ, βγαίνει στην παρανομία, με το ψευδώνυμοΛεγκαρέτα. Μετά πολλών βασάνων, διαβαίνοντας βουνοκορφές των Ανδεων, περνά στην Αργεντινή. Με το διαβατήριο του φημισμένου Αργεντινού μυθιστοριογράφου Μιγκέλ Ανχελ Αστούριας, φθάνει στο Παρίσι. Οι παλιοί του φίλοι, Πικάσο, Πολ Ελυάρ, Λουί Αραγκόν φροντίζουν να του δοθεί πολιτικό άσυλο και γαλλικό διαβατήριο. Ο γαλλικός Τύπος γράφει ότι ο διωκόμενος Νερούδα βρίσκεται στο Παρίσι. Η χιλιανή κυβέρνηση σκυλιάζει και ισχυρίζεται ότι στο Παρίσι βρίσκεται ένας «σωσίας» του Νερούδα και ότι «ο αληθινός Νερούδα βρίσκεται στη Χιλή και η Αστυνομία επί τα ίχνη του. Η σύλληψή του είναι ζήτημα λίγων ωρών». Στο Παρίσι είναι και διάσημοι Ρώσοι φίλοι του (Ερεμπουργκ, Τιχόνοφ, Κορνέιτσουκ, Σιμόνοφ). Η διεθνής προοδευτική γνώμη μαθαίνει την περιπέτεια του Νερούδα. Στη συνέχεια, ο πρέσβης της Χιλής στο Παρίσι ζητά την απέλαση του ποιητή, αλλά ο αρχηγός της Γαλλικής Αστυνομίας (και αναγνώστης της ποίησης του Νερούδα) απορρίπτει το αίτημα και δίνει διαβατήριο στον Νερούδα.


Επιστροφή από την εξορία
Το 1949 είναι σύνεδρος στο Διεθνές Συνέδριο Ειρήνης, στο Παρίσι. Αυτή τη χρονιά, λήγει και η πολιτική εξορία του. Μόλις επιστρέφει στη Χιλή (1952), παντρεύεται την Ματίλντε, το μεγάλο έρωτα της ζωής του και προσκαλείται ξανά στην ΕΣΣΔ για τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από το θάνατο του Πούσκιν. «Αγάπησα με την πρώτη ματιά τη σοβιετική γη και κατάλαβα ότι απ' αυτήν, όχι μόνον προέκυπτε ένα ηθικό μάθημα για όλες τις γωνιές της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και θα προέκυπτε το μεγάλο πέταγμα». Στην ΕΣΣΔ γνώρισε σπουδαίους Σοβιετικούς δημιουργούς και έγινε φίλος με τον κορυφαίο Τούρκο ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, ο οποίος του «διηγήθηκε τα βάσανα του λαού του», όπως διηγείται.
Το 1950, στο Παρίσι, ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης, Ζολιό Κιουρί, του ανέθεσε μια αποστολή στην Ινδία. Να συναντηθεί με τον αντίπαλο της ειρήνης Παντίτ Νεχρού και να δώσει μια επιστολή του Κιουρί, και με τον Ινδό πυρηνικό φυσικό Μπαέρα και άλλους διανοούμενους. Το 1951 είναι η χρονιά της πρώτης επίσημης πρόσκλησής του από τη ΛΔ Κίνας, της απονομής του Βραβείου «Λένιν» για την Ειρήνη.
Στα χρόνια της εξορίας, ο Νερούδα, μαζί με την Ματίλντε Ουρούτια, ταξίδεψε σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, όπου όμως δεν ήταν ευπρόσδεκτος. Η χώρα που αγάπησε πολύ ήταν η Ιταλία. Το επίσημο κράτος και οι αρχές της, υποκύπτοντας στις πιέσεις της Χιλής, δεν τον δέχονταν πουθενά. Ηταν όμως λατρευτός - όπως και η ποίησή του - στο λαό της, στις οργανώσεις του, στους διανοουμένους του και στους δημάρχους του. Ο εξόριστος αποδιωχνόταν από τους Καραμπινιέρους και αποθεωνόταν από το λαό, σ' όποια πόλη πήγαινε, ενώ πολλοί δήμοι (λ.χ. Φλωρεντίας, Μιλάνου, Γένοβας) τον ανακήρυσσαν επίτιμο δημότη τους. Ο λαός της Ρώμης, μετά από σύγκρουσή του με τη Χωροφυλακή, κατάφερε να του επιτραπεί να μείνει στην Ιταλία. Ενας ιστοριογράφος - φυσικός τού παραχωρεί ένα εξοχικό σπίτι στο πανέμορφο χωριουδάκι Ανακάπρι, όπου ο Νερούδα και η Ματίλντε έζησαν ονειρεμένα (θυμίζουμε τη σχετική υπέροχη ιταλική ταινία «Il postino», «Ο ταχυδρόμος»). Εκεί ο ποιητής, μεταξύ άλλων, έγραψε το έργο «Οι στίχοι του καπετάνιου» (δημοσιεύτηκε ανώνυμα στη Νάπολη το 1952).
Διάσημος ο Νερούδα, από το 1952 έως το 1957, ζει ήρεμα και δημιουργικά στην πατρίδα του. Δημοσίευσε το βιβλίο «Τα σταφύλια και ο άνεμος» και έγραψε τις «Στοιχειώδεις Ωδές», «Νέες Στοιχειώδεις Ωδές», «Ωδές, τρίτο βιβλίο». Οργάνωσε, στο Σαντιάγο Συνέδριο με θέμα «Η κουλτούρα της αμερικανικής ηπείρου» και ταξίδεψε σε πολλές χώρες. Τον Απρίλη του 1957, άρρωστος, πηγαίνοντας μέσω Μπουένος Αϊρες στην Κεϋλάνη για ένα Συνέδριο Ειρήνης, συλλαμβάνεται από την Αστυνομία του διαδόχου του Περόν, πλην ...«δημοκράτη» δικτάτορα Αραμπούρου. Χάρη στην αλληλεγγύη των Αργεντινών και Χιλιανών συγγραφέων, ο ποιητής αποφυλακίζεται και πάει στο συνέδριο. Τα χρόνια που ακολούθησαν ξαναταξίδεψε σε σοσιαλιστικές χώρες, δυτικές και λατινοαμερικάνικες. Στη σοσιαλιστική Κούβα, έγινε φίλος με τους ηγέτες της επανάστασής της Φιντέλ Κάστρο και Τσε Γκεβάρα, στους οποίους αφιερώνει πολλές σελίδες των απομνημονευμάτων του.
Υποψήφιος Πρόεδρος
Στη δεκαετία του 1960, το ΚΚΧ απονέμει στον Νερούδα το μετάλλιο«Ρεκαμπάρεν» (η ανώτατη κομματική διάκριση στη μνήμη του πρωτοπόρου «οδηγητή» της εργατικής τάξης της Χιλής). Στα 1970, ένα πρωί, διηγείται ο ποιητής, πήγαν στο σπίτι του στην Ισλα Νέγκρα «ο γενικός γραμματέας του κόμματός μου και άλλοι σύντροφοι. Ερχονταν να μου προσφέρουν την υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, για λογαριασμό του κόμματός μας, υποψηφιότητα που θα πρότειναν στα έξι - εφτά κόμματα της "Λαϊκής Ενότητας"». Ο Νερούδα δέχτηκε, υπό τον όρο, όπως συμφώνησαν, να παραιτηθεί αν βρεθεί άλλος υποψήφιος. Με την υποψηφιότητά του, «άρπαξε φωτιά» η ψυχή του χιλιάνικου λαού. Χιλιάδες λαού τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν.
«Σε μιαν ευτυχή στιγμή έφθασε η είδηση: Ο Αλιέντε βέβαιος υποψήφιος της "Λαϊκής Ενότητας"». Ο Νερούδα παραιτείται, μιλά σε προεκλογική συγκέντρωση και ζητά από το λαό να ψηφίσει τον Αλιέντε. Η «Λαϊκή Ενότητα» νικά και στέλνει (Μάρτη του 1971) τον ποιητή ως πρέσβη στο Παρίσι. Η διεθνής κοινή γνώμη, με την ποίηση και τη διπλωματική δράση του Νερούδα, μαθαίνει και εκτιμά τα λαϊκά οράματα και προγράμματα της ειρηνικής χιλιανής επανάστασης. Αλλά και οι έξωθεν και έσωθεν αντίπαλοί της οργανώνουν τη δόλια αντεπίθεσή τους. Οι ΗΠΑ (διάβαζε Νίξον, ΙΤΤ, «Coca Kola», κλπ.) μεθοδεύουν την αρπαγή - κατάσχεση του κρατικοποιημένου από τον Αλιέντε χαλκού της Χιλής. Οι λιμενεργάτες της Γαλλίας και της Ολλανδίας, συμπαραστεκόμενοι στο χιλιάνικο λαό, δεν ξεφορτώνουν στα λιμάνια των χωρών τους τον παράνομα κατασχεμένο χαλκό. Η αμερικανοκίνητη αντίδραση λυσσομανά στη Χιλή. Δολοφονεί τον δημοκράτη αρχηγό του χιλιάνικου Στρατού, Σνάιδερ. Το στρατοδικείο καταδικάζει το φονιά σε τριάντα χρόνια φυλακή, αλλά ο αντιδραστικός Αρειος Πάγος μειώνει την ποινή σε δύο χρόνια!!!
Το SOS της επανάστασης
Η χιλιανή επανάσταση ζητά από τον ποιητή της να γυρίσει από το Παρίσι, για να βοηθήσει στις εκλογές της 4ης Μάρτη 1973. Αρρωστος, ήδη, από λευχαιμία, Γενάρη του 1973, ο Νερούδα επιστρέφει κι αρχίζει τον αγώνα κατά των εχθρών της λαϊκής κυβέρνησης. Γενάρη γράφει το έργο «Παρακίνηση σε νιξοκτονία και εγκώμιο στη χιλιανή επανάσταση» (κυκλοφόρησε το 1973, σε μετάφραση Δανάης Στρατη). Εργο, άκρως επίκαιρο, σήμερα. Αξίζει να παραθέσουμε ελάχιστα, έστω, αποσπάσματά του:
Αρχίζοντας το ποίημά του, ο Νερούδα «καλεί» τον μεγάλο Αμερικάνο ποιητήΓουόλτ Γουίτμαν να τον βοηθήσει:
«να σκοτώσουμε απ' τη ρίζα, στίχο το στίχο/ τον Νίξον, τον αιμόχαρο πρόεδρο», γιατί «Πάνω στη γη δεν υπάρχει ευτυχισμένος άνθρωπος,/ κανένας δε δουλεύει καλά στον πλανήτη/ όσο η μύτη του ανασαίνει στην Ουάσινγκτον». Ο Νερούδα ποιητικά κηρύττει την έναρξη της «δίκης» του Νίξον:
«Δε θα 'ναι για εκδίκηση ο χαμός του/ μα για ό,τι τραγουδάω και πιστεύω:/ στόχος μου η ειρήνη κι η ελπίδα./(...) Για χίλιους λόγους αγαπάω την ειρήνη:/ ένας, γιατί ο ύμνος της δουλειάς/ δένει με το ηλιόχρωμα του λεμονιού./ Αλλος γιατί τα λαϊκά προγράμματα / θα φτιάξουνε τρακτέρ και κερασιές:/ όλα τα καταφέρνουνε οι έρωτες κι η αγάπη/ του λαού, μέσα στην πάλη του/. (...) Καλούνται όλοι οι άντρες να τον σβήσουνε/ τον ματωμένο απατεώνα Αρχηγό,/ που διάταξε λαοί ολόκληροι να πάψουνε να ζουν,/(...) Κλητεύω το φονιά και τον υποχρεώνω/ να δικαστεί απ' τους φτωχούς ανθρώπους/ (...) Η φτωχιά πατρίδα μου, αδιάλλαχτη/ μέσα από λεηλασίες και σκουριές/ περίμενε του ξυπνημού την ώρα. Και καθείς/ καταλαβαίνει πως ο Σαλβαδόρ Αλιέντε/ απ' τα βορειοαμερικάνικα χαυλιόδοντα/ γλίτωσε το χαλκό μια και καλή/ κυρίαρχο χαρίζοντάς τον πάλι στη Χιλή./(...)
Εγώ θα μείνω με τους εργάτες να τραγουδήσω/(...) για των ψαράδων τον ωκεανό,/ για το ψωμί των παιδικών μας αηδονιών,/ και για την αγροτιά και για τ' αλεύρι μας,/ τη θάλασσα, το ρόδο και το στάχυ,/ τους σπουδαστές, τους ναύτες, τους φαντάρους,/ για όλους τους λαούς σ' όλους τους τόπους,/ για τη λυτρωτική τη θέληση/ των πορφυρών λαβάρων της αυγής./ Πάλεψε πλάι μου, κι εγώ θα σου χαρίσω τα όπλα όλα της ποίησής μου», καλούσε το λαό του ο ποιητής.
Ο λαός πάλεψε ενάντια στη σατανική «Ντόνια Κατσαρολίνα Λαγανίν», την πλουτοκρατία, που, για να μη χάσει την εξουσία της, δολοφόνησε το στρατηγό του λαού και μαζί με τη μικροαστή παραδουλεύτρα της βγήκε στους δρόμους με κατσαρολικά, συκοφαντώντας «τους αλήτες τους κομμουνιστάδες» και ξανάβγαλε, θριαμβευτικά, Πρόεδρό του τον Αλιέντε. Και τότε, «πίσω απ' την ΙΤΤ», με επικεφαλής τον Πινοσέτ, φύτρωσαν «νέοι κατεργαραίοι και φονιάδες/ κι άλλοι πατσάδες της ολιγαρχίας», επιτυγχάνοντας στις 11/9/1973 να ξαναβρεθεί «χωρίς ψωμί και φως/ η λαβωμένη πατρίδα κι ο Λαός» του Νερούδα.

Αριστούλα ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ - ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 

 ΚΚΕ: Ανακοίνωση για τη συνάντηση Σαμαρά – Μέρκελ

Σε ανακοίνωση για τη συνάντηση Σαμαρά – Μέρκελ το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει:
«Η συνάντηση Σαμαρά - Μέρκελ είναι μία ακόμη απόδειξη ότι η όποια συζήτηση ή διαπραγμάτευση, εντός του πλαισίου που καθορίζουν τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ και ο στόχος της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανάκαμψης, θα έχει οδυνηρά αποτελέσματα για το λαό, αφού όπως παραδέχτηκε ο πρωθυπουργός η σημερινή πολιτική θα συνεχιστεί.
Γίνεται φανερό ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ επιδιώκει «ελάφρυνση» του χρέους και του μνημονίου, όχι για να ανακουφιστεί πραγματικά ο λαός, αλλά για να εξασφαλίσει περισσότερο χρήμα για το μεγάλο κεφάλαιο και για ν’ αποσπάσει τη λαϊκή ανοχή στη συνέχιση της βάρβαρης πολιτικής. Άλλωστε, τόσο η ΕΕ όσο και το ΔΝΤ και η ΕΚΤ έχουν προεξοφλήσει τη συνέχιση των αντιλαϊκών μέτρων στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες, ανεξάρτητα με τη στάση που κρατάει ο καθένας στο ζήτημα του χρέους και του μίγματος πολιτικής που προτείνουν για την καπιταλιστική ανάκαμψη.
Είναι συνεπώς, αποπροσανατολιστική και εχθρική για το λαό η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση, την αξιωματική αντιπολίτευση και τ’ άλλα κόμματα που «προσκυνούν» την ΕΕ για το ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα αυτό τον αντιλαϊκό δρόμο, να διαπραγματευτεί καλύτερα το «τέλος του μνημονίου και της τρόικα». Όλοι τους κρύβουν ότι, με ή χωρίς τρόικα, με ή χωρίς νέο «πακέτο-μνημόνιο», ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει τα μνημόνια διαρκείας και τους μηχανισμούς επιτήρησης της ΕΕ, θα συνεχίσει να ματώνει για να ανακάμψει το κεφάλαιο. Γι’ αυτό άλλωστε και αυτά τα κόμματα δε δεσμεύονται για την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών του λαού ούτε καν για την ουσιαστική ανακούφισή του.
Μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση και τα χρέη είναι η πρόταση του ΚΚΕ για μονομερή, ολοσχερή διαγραφή του χρέους, με αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση του φυσικού και παραγόμενου πλούτου της χώρας. Αυτήν την προοπτική χρειάζεται να ισχυροποιήσει ο λαός με την πάλη και την ψήφο του, για να ορθώσουμε πιο αποτελεσματικά εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα και να ανοίξουμε το δρόμο για ριζικές αλλαγές υπέρ του λαού.»