Πτωχό το χριστουγεννιάτικο κινηματογραφικό τραπέζι, χωρίς εκπλήξεις και γεύσεις εκλεκτές... Ευτυχώς που εξακολουθούν να προβάλλονται κάποιες αξιόλογες ταινίες... Στο «Αστυ», για 3η βδομάδα ο «Λευκός θεός» του Κορνέλ Μουντρούτσο (Δείτε εδώ το Trailer), στο «Πτι Παλαί» το «Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του» του Ρόι Αντερσον (Δείτε εδώ το Trailer) και το «Κελί από χρυσάφι» του Ντιέγκο Κεμάδα - Ντίεζ στην «Αλκυονίδα» (Δείτε εδώ το Trailer).
Όσο για τις υπόλοιπες, η κωμωδία «Μια νύχτα στο Μουσείο: Το μυστικό του Φαραώ» (2014) του Σάουν Λέβι, μια αγγλοαμερικάνικη παραγωγή με τον Μπεν Στίλερ (Δείτε εδώ το Trailer),«Ο έβδομος γιος» (2014) σε έκδοση 3D, σε σκηνοθεσία Σεργκέι Μποντρόφ, με τον Τζεφ Μπρίτζες και την Τζουλιάν Μουρ. Μια φτηνή εποποιία, συμπαραγωγής ΗΠΑ, Αγγλίας, Καναδά και Κίνας, πνιγμένη στα στερεότυπα, στα ειδικά εφέ και σε υπόλοιπα συστατικά που χτίζουν μεγαλεπήβολα θεάματα με φαντασία gothic (Δείτε εδώ το Trailer). Ακολουθεί «Το μονοπάτι του θανάτου» (2014), θρίλερ αμερικάνικης παραγωγής σε σκηνοθεσία Σκοτ Φρανκ με τον Λίαμ Νίσον, ως αλτρουιστή ιδιωτικό ντετέκτιβ, σε ρόλο περιπλανώμενου ιππότη μέσα στη βίαιη μεγαλούπολη (Δείτε εδώ το Trailer) και, τέλος, σε κινούμενα σχέδια ένας ακόμα «Αστερίξ: Η κατοικία των θεών» (2014) σε 3D έκδοση και σε σκηνοθεσία των Αλεξάντρ Αστιέ και Λουί Κλισί. Γαλλική παραγωγή με πετυχημένη εικονογράφηση των εθνικών ηρώων του γαλατικού χωριού για οικογενειακή διασκέδαση. Προβάλλεται και με ελληνικούς υπότιτλους αλλά και μεταγλωττισμένη (Δείτε εδώ το Trailer)... Καλά Χριστούγεννα!
Κριτική: Τζία Γιοβάνη
«Γκρέϊς του Μονακό» (Grace of Monaco) του Ολιβιέ Νταάν
Πολυδιαφημισμένη η ταινία για την Γκρέις Κέλι, έστω με αρνητικούς τόνους! Το πράγμα άρχισε με τη σύγκρουση του σκηνοθέτη με τον Αμερικανό διανομέα, συνεχίστηκε με τη σφοδρή κριτική των παιδιών της Κέλι που αποκάλεσαν «φάρσα», τη διαφημιζόμενη ως δράμα παραγωγή και ολοκληρώθηκε με το «χτύπημα» σύσσωμης της κριτικής μετά την προβολή της ταινίας, τον περασμένο Μάη, στις Κάννες. Το ότι η ταινία δεν παρουσιάζει το παραμικρό ενδιαφέρον δεν συνιστά λόγο ικανό να εμποδίσει την προσέλευση του κοινού, δεδομένου ότι οι κινηματογραφικές παραγωγές που εισβάλλουν στον οριοθετημένο χώρο των κουτσομπολίστικων εντύπων έχουν αποδειχθεί στεγανές στην όποια αρνητική κριτική, αφού οι εν δυνάμει αποδέκτες «διδάσκονται» και, καθημερινά «εξασκούνται», στην ηδονοβλεψία στις κρεβατοκάμαρες των επωνύμων. Η ταινία δίνει μια συνοπτική εικόνα της χολιγουντιανής σταρ Γκρέις Κέλι - που συναντά τον πρίγκιπα του Μονακό, τον παντρεύεται και χρίζεται πριγκίπισσα. Το γεγονός ότι η Γκρέις εγκατέλειψε το χόλιγουντ, τον τόπο που γεννιούνται και παίρνουν ζωή οι μύθοι, για τον πρίγκιπα του Μονακό, συνιστά μύθο από μόνο του...
Πριγκίπισσα ή αστέρας του Χόλιγουντ; Ιδού η θεμελιώδης εσωτερική σύγκρουση της ηρωίδας, το ενδιαφέρον σημείο πάνω στο οποίο θα έπρεπε να επικεντρώνει η ταινία. Γιατί, ο κάπως προοδευτικός Ρενιέ που δεν ακολουθεί κατά γράμμα το πρωτόκολλο, όταν η χώρα έρχεται σε σύγκρουση με τη Γαλλία του Ντε Γκολ, αξιώνει από την Γκρέις να εγκαταλείψει την όποια σκέψη της για συνέχιση της καριέρας και να μετουσιωθεί σε πιο «αντιπροσωπευτική». Η ταινία αντίθετα, εστιάζει σε κάτι που έγινε χρόνια αργότερα. 'Η μάλλον, σε κάτι που δεν έγινε. Στο πώς, δηλαδή, η Γκρέις δεν επέστρεψε στην Αμερική. Ετσι η ίντριγκα, σε μεγάλο βαθμό, συνίσταται σε μια «μη πράξη», κάτι που καθιστά την ταινία αδιάφορη και χωρίς ίχνος υπεραξίας. Το φιλμ του Νταάν ισχυρίζεται ότι ξεκαθαρίζει τον ομιχλώδη μύθο που μέσα του τυλίγει το πρόσωπο της Γκρέις του Μονακό και επιμέρους το κατορθώνει, για να ρίξει όμως αμέσως μετά την πρωταγωνίστριά του, σε ένα παρόμοια μονοδιάστατο μοντέλο δομής και αφήγησης μιας βιογραφίας.
Η ταινία με τις πολιτικές συγκρούσεις που επακριβώς, ουδέποτε διευκρινίζονται, με ένα ελαττωματικό σενάριο σε επίπεδο ίντριγκας και με καταστροφικούς συχνά διαλόγους, διαθέτει καλή και φιλόδοξη φωτογραφία που παιχνιδίζει με αρκετά εφέ. Η Νικόλ Κίντμαν δε, παρότι εκφραστική ηθοποιός, όταν τα κλισέ εξουσιάζουν, σπάνια καταφέρνει να αποδώσει εκείνη την ιδιαίτερη λάμψη που πρέπει στο πρόσωπο που υποδύεται. Η Κίντμαν ομοιάζει περισσότερο με κέρινο είδωλο της Γκρέις Κέλι. Είδωλο κομψότατο, αλλά κενό. Το ίδιο ισχύει και για τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, τη φιγούρα του οποίου αναγνωρίζουμε κάπου μετά την εισαγωγή. Όταν η κάμερα τον πλησιάζει κι εκείνος αρχίζει να μιλά, αποδεικνύεται και αυτός κέρινο, κενό είδωλο του Βρετανού σκηνοθέτη, μια φτηνή καρικατούρα.
Η ομιλία της Γκρέις τέλος, ενώπιον του Ντε Γκολ, του συζύγου της και όλων των βαρύγδουπων επωνύμων είναι επιθετικά σχεδόν, συναισθηματική. Είναι ένα ξέσπασμα, ένας ύμνος στην αγάπη που κάνει όχι μόνο τη Γαλλία να εγκαταλείψει τα σχέδιά της για προσάρτηση του Μονακό, αλλά ακόμα και τους πιο ορκισμένους εχθρούς, στη σκοτεινή πλατεία, να βγαίνουν «αγκαλιασμένοι» από την αίθουσα...
Με τους: Νικόλ Κίντμαν, Τιμ Ροθ, Παζ Βέγκα, Φρανκ Λαντζέλα, κ.ά.
Παραγωγή: «Grace of Monaco», Γαλλία, ΗΠΑ, Βέλγιο, Ιταλία (2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog μας δεν έχει ούτε ειδησεογραφικό χαρακτήρα ούτε έχει θέση ενός φόρουμ.
Δοκιμαστικά ενεργοποιούμε την χρήση σχολίων. Αυτά όμως θα δημοσιεύονται ΜΟΝΟ εφόσον έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα σε σχέση με τις αναρτήσεις, όσα δηλαδή προσφέρουν κάποια επιπλέον συγκεκριμένη πληροφορία (άντε τις πρώτες μέρες μπορεί να κάνουμε μια εξαίρεση).
Γι αυτό είναι πιθανόν πολλοί φίλοι ή "φίλοι" να μην βλέπουν το σχόλιό τους δημοσιευμένο.
Αυτονόητα ΔΕΝ θα δημοσιεύονται απρεπή σχόλια.
Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ, των μαζικών φορέων, των ταξικών σωματείων είναι διαρκώς παρόντα στην κοινωνία και μπορεί εύκολα να τους συναντήσετε. Όποια συζήτηση, απορία, διαφωνία καλό θα είναι να εκφράζεται δια ζώσης.