Αποδυναμωμένη βδομάδα η τρέχουσα και μάλλον πενιχρή, αφού, πέραν των δυο συμπαθητικών της ταινιών, δεν έχει να επιδείξει παρά Βίκινγκς, που το σινεμά τελευταία όλο και συχνότερα χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη άγριων περιπετειών, με πλαίσιο τη θάλασσα που ανοίγει και κλείνει τις αφηγήσεις... Εξωγήινη φυλή, κρίθηκαν, πιθανόν λόγω ιστορίας και παράδοσης, η πλέον κατάλληλη για να εκπροσωπήσει στο κινηματογραφικό φαντασιακό τη μάσκα της ετερότητας σε επίπεδο πολύ άμεσο, πολύ «σωματικό», πολύ επιδερμικό. Συνήθως σε τέτοιες ταινίες, για να διασκεδάσεις, αφήνεις το μυαλό σου στο σπίτι. «Η επέλαση των Βίκινγκς» (2014) λοιπόν, ελβετογερμανική και νοτιοαφρικανική συμπαραγωγή, σε σκηνοθεσία Κλαούντιο Φε, βγαίνει απόψε (Δείτε εδώ το Trailer). Μαζί και το αμερικανικό «Ηλίθιος και πανηλίθιος 2» (2014), μια επιεικώς βλακώδης συνέχεια του πρώτου μέρους που κυκλοφόρησε το 1994. Οι σκηνοθέτες Μπόμπι και Πίτερ Φαρέλι πάλι, με 6 σεναριογράφους παρέα, όλοι με επίπεδο φιλοδοξίας «ζερό» και αστεϊσμούς, ως προς το ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο, πρωκτικού σταδίου. (Δείτε εδώ το Trailer).
Πρεμιέρα και για το γερμανικό δράμα «Οι σταθμοί του σταυρού» (2014), με 14 σκηνές να δομούν το φιλμ, όσο η ηλικία της καθολικής πρωταγωνίστριας, που είναι έτοιμη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της θρησκευτικής κοινότητας απέχοντας από τις προκλήσεις της ζωής και να θυσιάσει τη ζωή της για να σώσει τον άρρωστο αδελφό της. Αργή, αυστηρή, εξουθενωτική και καταστροφική ταινία για το θρησκευτικό φανατισμό... Ανιαρό και βαρετό κήρυγμα, παρά την ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, την ακίνητη κάμερα, τις καλές ερμηνείες και τη φόρμα της, που συχνά φαντάζει αυτοσκοπός. Η σκηνοθεσία είναι του Ντίτριχ Μπρίγκεμαν. (Δείτε εδώ το Trailer)
Πρεμιέρα επίσης έχουν απόψε τόσο η αμερικανική, μεταγλωττισμένη στα ελληνικά, περιπέτεια κινουμένων σχεδίων «Κούμπα: Μια ζέβρα και μισή» (2014), σε σκηνοθεσία Αντονι Σίλβερστον (Δείτε εδώ το Trailer), όσο και η ελληνική κωμωδία «Από έρωτα» (2014), σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη. (Δείτε εδώ το Trailer).
Κριτική: Τζία Γιοβάνη
«Η νύχτα πριν πέσει το Παρίσι» (Diplomatie) του Φόλκερ Σλέντορφ
Ο καταξιωμένος τη δεκαετία του '70 Γερμανός σκηνοθέτης Φόλκερ Σλέντορφ για το «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ» (1975) που γύρισε μαζί με την τότε σύζυγό του, επίσης σκηνοθέτη, Μαργκαρέτε φον Τρότα και αργότερα για το «Τενεκεδένιο ταμπούρλο» (1979), γεννήθηκε με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ασχολήθηκε με το εθνικό και διεθνές τραύμα του ναζισμού, θέμα που ακόμη επεξεργάζεται. Τη φορά αυτή, μέσα από μια χαμηλού προϋπολογισμού ταινία, ένα δράμα δωματίου για τη μοιραία για το Παρίσι νύχτα της 24ης προς 25η Αυγούστου 1944. Οι σύμμαχοι βρίσκονται προ των πυλών, αλλά ο Φύρερ έχει ήδη αποφασίσει να ισοπεδώσει τη γαλλική πρωτεύουσα, για να τιμωρήσει την αλαζονεία των Γάλλων που ήδη θεωρούν τη γερμανική κυριαρχία παρελθόν. Νάρκες έχουν τοποθετηθεί σε όλα τα σημαντικά κτίσματα της πρωτεύουσας, όλα θα τιναχθούν στον αέρα μαζί με τα τρία εκατομμύρια των κατοίκων με το που ο Γερμανός διοικητής, στρατηγός φον Χόλτιτζ θα προφέρει την εντολή την αυγή...
Είναι ακόμα σκοτάδι, όταν εμφανίζεται στη σουίτα του στρατηγού στο ξενοδοχείο «Meurice», ως από μηχανής θεός, ο Σουηδός Πρόξενος Ράουλ Νόρντλινγκ, γεννημένος και μεγαλωμένος στο Παρίσι - όπως λέει ο ίδιος - για να τον μεταπείσει. Τον Ράουλ αυτόν μάλλον σκίασε ένας άλλος Ράουλ (ο Βάλενμπεργκ, που βοήθησε πολλούς Εβραίους από το πόστο του, στη Βουδαπέστη). Κι ενώ στη Γαλλία τίμησαν τον Νόρντλινγκ, δίνοντας το όνομά του σε δρόμους και πλατείες, στη Σουηδία έμεινε παντελώς άγνωστος. Μάλιστα, μετά την απελευθέρωση του Παρισιού, εκλήθη στη Στοκχόλμη από τον Βασιλιά Γουσταύο τον 5ο και τον σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό Περ Αλμπιν Χάνσον που τον επέπληξαν γιατί παρέβη τη σουηδική ουδετερότητα... Τον Σουηδό βιομήχανο και διπλωμάτη Ράουλ Νόρντλινγκ (1881-1962) υποδύεται στη θεαματική ταινία του Ρενέ Κλεμάν πάνω στο ίδιο θέμα αλλά με τίτλο «Το Παρίσι καίγεται;» (1965), ο Ορσον Γουέλς.
Βάση της κινηματογραφικής διασκευής συνιστά το θεατρικό έργο του Cyril Gely με τίτλο «Διπλωματία». Ο περιορισμός σε χώρο και χρόνο μπορεί να παραπέμπει στο θεατρικό χαρακτήρα του πρωτότυπου, η ταινία όμως δε γίνεται ποτέ θεατρική. Ο σκηνοθέτης αποδίδει την ένταση και τα διλήμματα των τελευταίων, πριν την καταστροφή, ωρών, προσπαθώντας να κρατήσει τον θεατή σε αγωνία και με κλασική και ώριμη σκηνοθεσία, υπαινίσσεται ότι προσπαθεί να αγγίξει, με άκρως ξεδοντιασμένο, αλλά πολύ καθωσπρέπει, σικάτο τρόπο, το θέμα της ευθύνης του ναζισμού, συλλογικής και ατομικής, εστιάζοντας, υπό τους ήχους της 7ης του Μπετόβεν, στην αμιγώς βερμπαλιστική πράξη, στο εσωτερικό ενός δωματίου με εκπληκτικά χρώματα και σκηνογραφικές λεπτομέρειες, στους δύο άνδρες που διαμόρφωσαν την Ιστορία. Το μόνο που μπορεί να κρατήσει τα μάτια του θεατή ανοικτά σε αυτήν την χλιαρή ταινία είναι οι ερμηνείες του Αρεστρουπ πρωτίστως και του Ντισολιέ δευτερευόντως...
Με τους: Αντρέ Ντισολιέ, Νιλς Αρεστρουπ, κ.ά.
Παραγωγή: ΓΑΛΛΙΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ (2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog μας δεν έχει ούτε ειδησεογραφικό χαρακτήρα ούτε έχει θέση ενός φόρουμ.
Δοκιμαστικά ενεργοποιούμε την χρήση σχολίων. Αυτά όμως θα δημοσιεύονται ΜΟΝΟ εφόσον έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα σε σχέση με τις αναρτήσεις, όσα δηλαδή προσφέρουν κάποια επιπλέον συγκεκριμένη πληροφορία (άντε τις πρώτες μέρες μπορεί να κάνουμε μια εξαίρεση).
Γι αυτό είναι πιθανόν πολλοί φίλοι ή "φίλοι" να μην βλέπουν το σχόλιό τους δημοσιευμένο.
Αυτονόητα ΔΕΝ θα δημοσιεύονται απρεπή σχόλια.
Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ, των μαζικών φορέων, των ταξικών σωματείων είναι διαρκώς παρόντα στην κοινωνία και μπορεί εύκολα να τους συναντήσετε. Όποια συζήτηση, απορία, διαφωνία καλό θα είναι να εκφράζεται δια ζώσης.