Ενδιαφέρουσα προβλέπεται η βδομάδα 11 - 17 Δεκέμβρη, τόσο λόγω του Φεστιβάλ Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, που από νωρίς το απόγευμα «τρέχει» στην «Αλκυονίδα», όσο και του σημαντικού αναδρομικού αφιερώματος της «Ταινιοθήκης» στον ξεχωριστό Ελληνογάλλο δημιουργό Νίκο Παπατάκη (1918 - 2010), από τους ουσιαστικότερους καλλιτέχνες της ελληνικής διασποράς. Εξι οι ταινίες του που θα προβληθούν στο πλαίσιο του αφιερώματος. Η πρώτη του ταινία «Οι άβυσσοι» (1963) είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ζενέ «Οι Δούλες». Η ταινία Οι βοσκοί (1967) πραγματεύεται και καταγγέλλει τη δικτατορία των συνταγματαρχών στην Ελλάδα. Από τις λυρικότερες του ελληνικού σινεμά για τη νοσταλγία του ξενιτεμένου και την αποξένωση της μετανάστευσης, πολύ απλά, συναρπαστική «Η φωτογραφία» (1986). Η ταινία «Gloria Mundi» (1974) που κατέβηκε αμέσως, έπειτα από βομβιστική επίθεση ακροδεξιάς τρομοκρατικής οργάνωσης στον κινηματογράφο «Μαρμπέφ» όπου προβαλλόταν, έχει θέμα της τα βασανιστήρια των Γάλλων αποικιοκρατών στον πόλεμο της Αλγερίας, κατά τη δεκαετία του '50. Αιχμηρό πορτρέτο του Ζαν Ζενέ (στο ρόλο ο Μισέλ Πικολί) «Οι ισορροπιστές» (1991). Και, τέλος, η δεύτερη βερσιόν «Gloria Mundi» (2005)... Επίσης, συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για τον Νίκο Παπατάκη θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 15/12 στην «Ταινιοθήκη».
Ενας ακόμα λόγος για τον οποίο προβλέπεται ενδιαφέρουσα η τρέχουσα βδομάδα είναι η ουγγρική ταινία «Λευκός θεός» (2014) του Κορνέλ Μουντρούτσο, που προβάλλεται από σήμερα στο «Αστυ».
Όσο για τις υπόλοιπες πρεμιέρες, πολλές, όπως είπαμε και ευκολοχώνευτες ενόψει Χριστουγέννων. «Η Εξοδος: Θεοί και Βασιλιάδες» (2014): Θεαματική περιπέτεια ψηφιακής τεχνολογίας επικών διαστάσεων η αμερικανο-ισπανο-βρετανική παραγωγή με πρωταγωνιστές τον Μωυσή και τον Ραμσή, σε σκηνοθεσία Ρίντλεϊ Σκοτ (Δείτε εδώ το Trailer).
«Foxcatcher»(2014): Αμερικανικό δράμα σε αθλητικό περιβάλλον, σκηνοθετημένο από τον Μπένετ Μίλερ (Δείτε εδώ το Trailer). «Saint Laurent: Η Χρυσή Εποχή» (2014): Καλοφτιαγμένη γαλλοβελγική βιογραφία του σπουδαίου μόδιστρου για την περίοδο 1967 – 1976 (Δείτε εδώ το Trailer). «Ο Επιφανής Αγνωστος» (2014) τιτλοφορείται το γαλλικό θρίλερ, που όσο ξεδιπλώνεται τόσο πιο δύσκολα πείθει. Η σκηνοθεσία είναι του Ματιέ Ντελαπόρτ και ο Ματιέ Κασοβίτς κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο (Δείτε εδώ το Trailer). «Ο κήπος του Γιάλομ: Η φιλοσοφία μιας ζωής» (2014): Ντοκιμαντέρ της Σαμπίνε Γκίζιγκερ, μια βιογραφία του ψυχοθεραπευτή και συγγραφέα Ιρβιν Γιάλομ. Συμπαραγωγή Ελβετίας, Γαλλίας και ΗΠΑ (Δείτε εδώ το Trailer).
Τρεις οι ελληνικές ταινίες που κάνουν πρεμιέρα απόψε. Έξυπνη η ιδέα της αισθηματικής κωμωδίας «Κοινός παρονομαστής» (2014) του Σωτήρη Τσαφούλια, ατμοσφαιρική ταινία μυστηρίου η ελληνοαγγλική συμπαραγωγή του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα (Δείτε εδώ το Trailer). «O Xειμώνας» (2013) και, τέλος, ντοκιμαντέρ για το ολοκαύτωμα του Δεκέμβρη '43 στα Καλάβρυτα, «Καλάβρυτα - Ανθρωποι και Σκιές» (2014) του Ηλία Γιαννακάκη (Δείτε εδώ το Trailer).
Κριτική: Τζία Γιοβάνη
«Λευκός θεός» (White God) του Κορνέλ Μουντρούτσο
Πράγματι, στις αρχές του 2000 ψηφίστηκε στην Ουγγαρία - και βρίσκεται ακόμη σε ισχύ - νόμος ναζιστικής χροιάς, που υποχρεώνει τους κατόχους «ημίαιμων» σε καταβολή έξτρα φορολογίας. Πρακτικά, δηλαδή, απαγορεύεται να περιθάλψεις άστεγα και φτωχά τετράποδα... Με άξονα το συγκεκριμένο νόμο (με ιδιαίτερη φόρτιση συμβολικής αξίας) και φόντο την πολιτική της αστικής εξουσίας που ανοίγει διάπλατα τις πύλες της ευρωενωσιακής Ουγγαρίας στον καλπάζοντα ναζισμό, ο σκηνοθέτης, συνθέτει μια φιλμική κατασκευή σε δυο ισομερή κεφάλαια. Το πρώτο το αποκαλούμε «κοινωνική αλληγορία» (περιγραφή της εκμετάλλευσης) και το δεύτερο, «εκδικητική φαντασίωση» ή «λυτρωτικός οραματισμός». Στην καπιταλιστική κι «ελεύθερη» πια Ουγγαρία, υπάρχει χάσμα αγεφύρωτο ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη και περιορισμένη ελευθερία λόγου. Ετσι, η χρήση του σκύλου, ως κύρια μεταφορά του καταπιεζόμενου δεν είναι ασυνήθης, ιδίως σε χώρες με λογοκρισία, άλλες αφηγήσεις μπορεί να είχαν σκαλώσει... Η εκκωφαντική δε σαφήνεια των μεταφορών και συμβολισμών, εσωκλείει και μεταφέρει μια ατράνταχτη οικουμενικότητα. Στην ταινία «Λευκός θεός», η ιδέα, το θάρρος και η ακεραιότητά της, μαζί με το ιδεολογικό της πάθος και τη δημιουργική της μορφή, συνιστούν τα προεξάρχοντα στοιχεία της συνολικής αίσθησης... που σαν δυνατές σκυλίσιες σιαγόνες γραπώνουν το θεατή απ' το λαιμό και δεν τον αφήνουν παρά μετά τους τίτλους του τέλους.
Η 13χρονη Λίλι και ο ημίαιμος σκύλος της Χάγκεν είναι αχώριστοι. Η Λίλι μετακομίζει για τρεις μήνες στον πατέρα της, ελεγκτή ποιότητας του κρέατος, στα σφαγεία. Οταν εκείνος αντιλαμβάνεται ότι ως έμμεσος ιδιοκτήτης ημίαιμου, υποχρεούται να πληρώσει φόρο, διώχνει το σκυλί, προς απελπισία της Λίλι που δε σταματά να τον αναζητά στη βροχερή πόλη. Στο πρώτο μέρος της ταινίας ακολουθούμε τον αδέσποτο πια Χάγκεν - που πρωτοσυναντήσαμε «εξανθρωπισμένο» - στις κακουχίες και τον αγώνα του για επιβίωση. Παρακολουθούμε την πορεία του προς την αποκτήνωση. Ξεφεύγει από τον μπόγια, τον πουλά όμως ο λούμπεν άστεγος για δυο δεκάρες στον ανθρωπόμορφο «επιχειρηματία» στοιχημάτων στις κυνομαχίες. «Το σκυλί θέλω να δουλέψει για μας», λέει το αφεντικό (από πού ως πού αφεντικό;). Ολοι, μέχρι και οι σκύλοι σ' αυτό το σύστημα δουλεύουν σαν σκλάβοι για να πλουτίζουν τα αφεντικά... Ταινία άγρια, με πολύ ευαισθησία αλλά και τρομακτική από κάποιες πλευρές. Το ρόλο του σκύλου Χάγκεν κρατούν δύο αδέλφια: Ο Λουκ και ο Μπόντι, που φαίνεται ότι μπορούν να εκφράσουν όποιο συναίσθημα τους ζητηθεί.
Στο δεύτερο μέρος, η ταινία παίρνει μια αναπάντεχη στροφή. Οι σκύλοι εξεγείρονται, δραπετεύουν από το κυνοτροφείο και χυμούν απειλητικά στην πόλη που καταπίνει τον όχλο που ουρλιάζει.... Το τελευταίο εικοσάλεπτο της ταινίας εκπληκτικό για κείνη την αγωνία και τη θλιβερή ηχώ που εκπέμπει.
Στιγμές απίστευτου σινεμά, μέγας σκηνοθέτης ο Μουντρούτσο ελέγχει κάθε σπιθαμή της ταινίας που μιλά για θεσμοθετημένο ρατσισμό. Βαριά κοινωνική μεταφορά στις θεαματικές εικόνες με τις ορδές των αφηνιασμένων ζώων σ' αυτή την ιστορία εξέγερσης ενάντια στην εκμετάλλευση που εκτροχιάζεται σε μια αιματηρή και χαοτική πορεία εκδίκησης που αγγίζει το είδος της ταινίας τρόμου. Μύθος που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Αλληγορία, πολιτική, κοινωνικός τρόμος, μελό για παιδιά. Η σκηνοθεσία υπηρετεί μια ίντριγκα με πολλές εκπλήξεις και καταλήγει στην αποθέωση. Ο «Λευκός θεός» είναι μια ταινία για τους πάντες. Και για τους θαυμαστές του Μίκλος Γιαντσό στον οποίο είναι αφιερωμένη η ταινία και γι' αυτούς που πάνε σινεμά για να φάνε ποπ κορν. Πρόκειται για ένα σινεμά που δίνει στο φορμαλισμό του μια υγιή πνοή... (στο «Αστυ»)
Με τους: Ζόφια Πσότα, Σάντορ Ζότερ, Λίλι Μονόρι, Λίλι Χόρβαθ, Λάζλο Γκάλφι, Εργουιν Νάγκι
Παραγωγή: Ουγγαρία, Γερμανία, Σουηδία (2014)
Δείτε εδώ το Trailer
Δείτε εδώ το Trailer
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog μας δεν έχει ούτε ειδησεογραφικό χαρακτήρα ούτε έχει θέση ενός φόρουμ.
Δοκιμαστικά ενεργοποιούμε την χρήση σχολίων. Αυτά όμως θα δημοσιεύονται ΜΟΝΟ εφόσον έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα σε σχέση με τις αναρτήσεις, όσα δηλαδή προσφέρουν κάποια επιπλέον συγκεκριμένη πληροφορία (άντε τις πρώτες μέρες μπορεί να κάνουμε μια εξαίρεση).
Γι αυτό είναι πιθανόν πολλοί φίλοι ή "φίλοι" να μην βλέπουν το σχόλιό τους δημοσιευμένο.
Αυτονόητα ΔΕΝ θα δημοσιεύονται απρεπή σχόλια.
Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ, των μαζικών φορέων, των ταξικών σωματείων είναι διαρκώς παρόντα στην κοινωνία και μπορεί εύκολα να τους συναντήσετε. Όποια συζήτηση, απορία, διαφωνία καλό θα είναι να εκφράζεται δια ζώσης.