Σαν σήμερα: 22 Απρίλη

1616 Πεθαίνει στη Μαδρίτη ο συγγραφέας του δον Κιχώτη, Μιγκουέλ Θερβάντες.

1724 Γεννιέται ο Γερμανός ιδεαλιστής φιλόσοφος Εμάνουελ Καντ.

1870 Γεννιέται ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, ο Λένιν. Ο Β. Ι. Λένιν ξεκινά την επαναστατική του δράση, από τα νεανικά ακόμη χρόνια. Στρέφεται στη μελέτη του μαρξισμού και στην οργάνωση της πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης, αλλά και στη διάδοσή του στους εργάτες της Πετρούπολης, με τους οποίους συνδέεται από τα φοιτητικά του χρόνια. Τούτο συμβαίνει, παρά και ενάντια στο ρεύμα της εποχής, όταν και ο «ναροντνικισμός» επικρατούσε και δρούσε με μορφές πολιτικής πάλης, όπως η ατομική τρομοκρατία ενάντια στον τσάρο. Είναι χαρακτηριστικό ότι με την εκτέλεση του μεγαλύτερου αδελφού του, Αλέξανδρου, μετά τη σύλληψη και καταδίκη του σε θάνατο για απόπειρα δολοφονίας του τσάρου Αλέξανδρου ΙΙΙ, ο Λένιν λέει ότι «εμείς θα ακολουθήσουμε άλλο δρόμο».

Το 1894, το έργο του «Ποιοι είναι οι φίλοι του λαού και πώς καταπολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες», αποτελεί σταθμό για τη διάδοση του μαρξισμού στη Ρωσία και την ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης της Ρωσίας. Ταυτόχρονα, είναι και ένα αποτελεσματικό θεωρητικό όπλο ενάντια στο ναροντνικισμό, ο οποίος προπαγάνδιζε ότι η Ρωσία θα φτάσει στο σοσιαλισμό μέσα από την αγροτική κοινότητα και ότι ο καπιταλισμός είναι τυχαίο φαινόμενο στη Ρωσία. Το έργο του «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία» ανοίγει το δρόμο για τη συνένωση της επαναστατικής θεωρίας με το επαναστατικό κίνημα στη Ρωσία, αφού θεμελιώνει το ρόλο και τις σχέσεις των τάξεων στη Ρωσία, αναδεικνύοντας τη δυνατότητα της μικρής, αλλά συγκεντρωμένης εργατικής τάξης να ηγηθεί της επανάστασης.

«...Δώστε μας μια οργάνωση επαναστατών - και θα αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία!», έλεγε χαρακτηριστικά ο Λένιν. Συμμετέχοντας και καθοδηγώντας ένα μαρξιστικό όμιλο στην Πετρούπολη, καταπιάνεται με την ίδρυση επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης σε πανεθνική κλίμακα. Σαν πρώτο βήμα συνενώνει τους μαρξιστικούς ομίλους στην Πετρούπολη σε επαναστατική πολιτική οργάνωση, την «Ένωση πάλης για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης». Τούτο συμβαίνει το 1895. Τρία χρόνια αργότερα, το Μάρτη του 1898, συνήλθε στο Μινσκ το πρώτο, ιδρυτικό Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος, Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ). Ωστόσο, αμέσως μετά το συνέδριο, πιάστηκε όλη η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, και έτσι, ουσιαστικά, δεν προχώρησε η ενιαία οργάνωση του κόμματος. Αυτό έγινε κατορθωτό στα 1903, με το δεύτερο συνέδριο του ΣΔΕΚΡ, και υπό την καθοδήγηση του Λένιν ιδρύεται ουσιαστικά το μπολσεβίκικο κόμμα.

Η ζωή και η δράση του Λένιν είναι αξεχώριστα δεμένη με την ίδρυση και τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο Λένιν παίρνει ο ίδιος άμεσα μέρος στην πρακτική δράση για την επαναστατική ανύψωση της εργατικής τάξης. Επιμένει στην ίδρυση του δικού της κόμματος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε και, μάλιστα, σε διάκριση από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δεύτερης Διεθνούς. Έτσι, το μπολσεβίκικο κόμμα είναι το πρώτο με τις αρχές του «Κόμματος Νέου Τύπου».

Επίμονη και αποφασιστική ήταν η δράση του, για δημιουργία κόμματος ενιαίου, σε πανεθνική κλίμακα, με κεντρικό καθοδηγητικό όργανο, που εφαρμόζει την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Με επικεφαλής τον Λένιν, το μπολσεβίκικο κόμμα μπαίνει μπροστάρης της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, κυρίως της φτωχής αγροτιάς και των μισοπρολετάριων της Ρωσίας. Οδηγεί το προλεταριάτο της Ρωσίας ως τη νίκη με την κατάληψη της εξουσίας και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Έτσι ανοίγει ο δρόμος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού για πρώτη φορά στον κόσμο, μετά τη νικηφόρα επανάσταση. Σημαντικό είναι, επίσης, ότι καθόρισε και τεκμηρίωσε τον καθοδηγητικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, όχι μόνο στην κατάληψη της εξουσίας, αλλά και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Στα έργα του, ο Λένιν ανέπτυξε και συγκεκριμενοποίησε παραπέρα όλα τα συστατικά μέρη του μαρξισμού - τη φιλοσοφία, την πολιτική οικονομία και τον επιστημονικό κομμουνισμό. Ήταν φανατικός πολέμιος κάθε αναθεωρητικής και ρεφορμιστικής διαστρέβλωσης της επαναστατικής θεωρίας. Ο ίδιος θεωρούσε ως έναν από τους πιο βασικούς όρους για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης την αδιάλλακτη πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό, ενώ, παράλληλα, ασκούσε δριμεία κριτική στον αριστερισμό, στην ψευτοεπαναστατική φρασεολογία, στον «επαναστατικό» τυχοδιωκτισμό. Ο Λένιν ανακάλυψε θεωρητικά τη δυνατότητα να συντριβεί η αλυσίδα του διεθνούς ιμπεριαλισμού με την απόσπαση κρατών από τον κλοιό του, αναπτύσσοντας τη θεωρία του αδύνατου κρίκου της, θεμελιώνοντας επιστημονικά τη δυνατότητα της νίκης του σοσιαλισμού αρχικά σε μια ή σε μερικές χώρες.

Ο Λένιν αγωνιζόταν με συνέπεια ενάντια στην εθνική στενότητα. Οι μπολσεβίκοι σήκωσαν ψηλά τη σημαία του διεθνισμού και με την καθοδήγηση του Λένιν έκαναν στη διάρκεια του πολέμου αποτελεσματική πάλη για τη συσπείρωση όλων των διεθνιστικών στοιχείων, για την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

1892 Πεθαίνει ο Γάλλος συνθέτης Εντουάρ Λαλό.

1894 Πεθαίνει ο πεζογράφος και ποιητής Κώστας Κρυστάλλης.

1912 Η «Πράβδα», το επίσημο όργανο του κόμματος των Μπολσεβίκων, αρχίζει να εκδίδεται στην Αγία Πετρούπολη (μετέπειτα Λένινγκραντ).

1915 Η πρώτη μαζική επίθεση με χημικά αέρια στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Την εξαπέλυσαν οι Γερμανοί κατά τη δεύτερη μάχη του Ιπρ, σκοτώνοντας πάνω από 6.000 στρατιώτες από τη Γαλλία και τις αποικίες σε 10 μόλις λεπτά. Πολλοί περισσότεροι ήταν εκείνοι που τυφλώθηκαν.

1918 Διάταγμα του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού στην επαναστατημένη Ρωσία για την εθνικοποίηση του εξωτερικού εμπορίου.

1928 Σφοδρότατος σεισμός σημειώνεται στις 8.15 μ.μ. στην Κορινθία. Σκοτώνονται 20 άνθρωποι και 3.000 σπίτια καταστρέφονται.

1943 Στο Ανθοχώρι του Μετσόβου τμήματα του ΕΛΑΣ χτυπούν την ιταλική φρουρά που αριθμούσε 1.200 άντρες και απελευθερώνουν το Μέτσοβο.

1944 Στην Ιταλία σχηματίζεται κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Π. Μπαντόλιο με τη συμμετοχή των Χριστιανοδημοκρατών, των Κομμουνιστών και των Σοσιαλιστών. Το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα συνέχισε να μετέχει σε διάφορες αστικές κυβερνήσεις έως το 1947, όταν μετά από κυβερνητική κρίση που προκάλεσε ο πρωθυπουργός Ντε Γκάσπερι, εκδιώχθηκε μαζί με τους σοσιαλιστές. Η περίπτωση της Ιταλίας (καθώς και της Γαλλίας και άλλων χωρών) εκείνη την περίοδο φανέρωνε το πρόβλημα στρατηγικής στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, με την απομάκρυνση μιας σειράς ΚΚ από τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης και τον εγκλωβισμό τους σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες κ.ο.κ.

1963 Πραγματοποιείται το Δ’ Παμφοιτητικό Συνέδριο (22-28/4/1963), το οποίο αποφασίζει τη δημιουργία της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδος (ΕΦΕΕ). Βασικά αιτήματα ήταν το 15% για την Παιδεία, η διάλυση του Σπουδαστικό Τμήματος της Ασφάλειας, καθώς και της ΕΚΟΦ και των άλλων «παρακρατικών» οργανώσεων.