Εβδομάδα πλούσια σε ενδιαφέροντα αφιερώματα όπως το Φεστιβάλ κινηματογράφου «Για την Εθνική Αντίσταση» που εγκαινιάζεται απόψε στον κινηματογράφο «Στούντιο» της πλατείας Αμερικής, με ημερήσιο εισιτήριο 5 ευρώ. Σήμερα Πέμπτη, ημέρα αφιερωμένη στην Αλίντα Δημητρίου και τα ντοκιμαντέρ «Η ζωή στους βράχους» (2009) με θέμα τις γυναίκες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και ώρα προβολής 18.30 και «Θέατρο στο βουνό» (1985) που προβάλλεται στις 20.15 το βράδυ.
Επίσης, η Ταινιοθήκη της Ελλάδας φιλοξενεί από σήμερα έως και την Τετάρτη 25 του Φλεβάρη, την 4η Βδομάδα Αφρικανικού Κινηματογράφου. Στην εκδήλωση θα προβληθούν με ελληνικό και αγγλικό υποτιτλισμό 16 ταινίες μεγάλου μήκους, μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ και δύο μικρού, από 9 αφρικανικές χώρες. Η είσοδος σε όλες τις προβολές του αφρικανικού σινεμά είναι ελεύθερη στο κοινό. Απόψε, τα εγκαίνια της εκδήλωσης, στην Αίθουσα Α της Ταινιοθήκης, με την προβολή στις 8 το βράδυ της νιγηριανής ταινίας «1η Οκτώβρη» (2014, 144') παρουσία του σκηνοθέτη Κούνλε Αφολαγιάν. Πρόκειται για συναρπαστικό κοινωνικό δράμα τοποθετημένο στο μεταίχμιο της μετάβασης από τη βρετανική διακυβέρνηση στην εθνική ανεξαρτησία της Νιγηρίας. Για απόψε, είσοδος μόνο με προσκλήσεις.
Πληροφοριακά αναφέρουμε ότι η τουρκική «Χειμερία νάρκη» (2014) του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν μπαίνει απόψε στην τρίτη βδομάδα προβολής. Στο «Αστυ» και το «Πτι Παλαί» στις 17.20 και 20.45...
Κριτική: Τζία Γιοβάνη
«Τα παιδικά χρόνια του Μαξίμ Γκόρκι» του Μαρκ Ντονσκόι
Ο σημαντικότερος λόγος για να «δείξει» κανείς στα σημερινά παιδιά και έφηβους «Τα παιδικά χρόνια του Μαξίμ Γκόρκι» είναι ότι η καλαίσθητη, ζωντανή και ...
ποικιλόχρωμη, καίτοι ασπρόμαυρη, σοβιετική ταινία του 1938, παραπέμπει σε άριστης εικονογράφησης, αυθεντικά, μυθιστορήματα κλασικής γραφής, έργα που με νύχια και με δόντια πασχίζουν να «εξουδετερώσουν» ενσυνείδητα και μη, οι όποιοι τιμητές του μεταμοντέρνου... Στιλπνή και τεράστιας δύναμης η ταινία ενηλικίωσης - από τις σημαντικότερες που έφτιαξε το σινεμά - χαράσσεται ανεξίτηλα στη νεανική μνήμη με την απλότητα τόσο της αφηγηματικής της γραμμής όσο και αυτού που λέει. Η ταινία, όντας κάτι πολύ περισσότερο από την αυτοβιογραφική ματιά στη ζωή ενός προσώπου, φυλακίζει την προσοχή από τις πρώτες σκηνές, με την ιστορία του 12χρονου Αλεξέι Μαξίμοβιτς - του κατοπινού συγγραφέα και δραματουργού Μαξίμ Γκόρκι - στην τσαρική Ρωσία του 19ου αιώνα της εξαθλίωσης και της καταστολής, ενώ ταυτόχρονα διαπιστώνει κανείς ότι αυτό το φιλμ γερνά ξανανιώνοντας, χωρίς καν να δείχνει τα 80 σχεδόν χρόνια που πέρασαν από πάνω του.
Ο βάρδος της επαρχιακής Ρωσίας Μαρκ Ντονσκόι, κρυφοκοιτάζει μέσα στο παράθυρο μιας σκληρής εποχής και αναπαριστά χωρίς ρητορική ή δημαγωγική διάθεση την καθημερινότητα του φτωχού λαού. Ζωντανοί οι χαρακτήρες, κωμικοί κάποιες φορές, γλαφυρές οι καταστάσεις ντύνονται άλλοτε τον χιουμοριστικό μανδύα κι άλλοτε την καλοσύνη και την αλήθεια, την αισιοδοξία της φτώχειας, γιατί ο Ντονσκόι τρέφει απέραντο θαυμασμό για τον απλό άνθρωπο. Εικόνες μακρινές αλλά και τόσο κοντινές... Έμμεσο μάθημα Ιστορίας, αλλά άμεσο μάθημα ζωής, αγάπης και φιλίας η κορυφαία αυτή έκφραση του ποιητικού ρεαλισμού στο σοβιετικό κινηματογράφο του '30 με αρκετές σκηνές που ξεχωρίζουν. Από τον μικρό Αλεξέι που δωρίζει στο ανάπηρο ορφανό το κάτασπρο ποντικάκι του, έως τα αγόρια τα καθισμένα γύρω από τη φωτιά που ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο. Από τον παππού του Αλεξέι με τις άφατες κωμικές αντιδράσεις έως τα δάκρυα της γιαγιάς - της στιβαρής μητέρας / φύσης - όταν σφίγγει στην παλάμη της τα πρώτα νομίσματα που δούλεψε ο εγγονός της...
Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για κινηματογραφική ποίηση, για ένα οργανικό κομμάτι της ιστορίας του κινηματογράφου που ακόμα γοητεύει...
Με τους: Αλεξέι Λιάρσκι, Βαρβάρα Μασαλιτίνοβα, Μικαήλ Τρογιανόφσκι, κ.ά.
Παραγωγή: Σοβιετική Ενωση (1938)
«Ελεύθερος Σκοπευτής» (American Sniper) του Κλιντ Ιστγουντ
Πάρτι πατριωτικών κλισέ, διαφήμιση των Αμερικανών πεζοναυτών και ετυμηγορία υπεράσπισης της αμερικάνικης μηχανής θανάτου, η έντονα ρατσιστική ταινία για τον «καλύτερο» Αμερικανό ελεύθερο σκοπευτή όλων των εποχών, με 160 τουλάχιστον δολοφονίες στην πλάτη του, το προπαγανδιστικό και, πολύ πιθανόν, κύκνειο σκηνοθετικό άσμα του 84χρονου Κλιντ Ιστγουντ, που βέβαια ουδέποτε απέκρυψε τις ιδεολογικές του συγγένειες. Η ταινία συνιστά συνέχεια της αμερικανικής αποικιοκρατικής μυθολογίας για τους ήρωες του έθνους, που έπεσαν κατά την αναμέτρησή τους με τους απολίτιστους βάρβαρους εχθρούς. Οι γενικευμένες ομοιότητες με την ασύστολη προπαγάνδα των ταινιών «γουέστερν», που δικαιολογεί τις μαζικές σφαγές ολόκληρων φυλών ερυθρόδερμων, είναι έντονες. Ο «Ελεύθερος σκοπευτής» του Κλιντ Ιστγουντ, υποψήφιος για μπόλικα Οσκαρ - η προπαγάνδα λειτουργεί πάντα ανταποδοτικά κι ας κρύβεται αυτό επιμελώς - βασίζεται στην μπεστ σέλερ αυτοβιογραφία του ήρωα του έθνους Κρις Κάιλ. Αποδίδεται δε κινηματογραφικά πνιγμένη σε ποτάμια τεστοστερόνης προερχόμενης από το συγκεντρωμένο μισθοφορικό λουμπεναριό, που δεν μιλά παρά γρυλίζει, σε βόμβες κάθε είδους και σε γενικώς και αορίστως «κακούς», που πολεμούν τους Αμερικάνους κατακτητές. Ο χολιγουντιανός σταρ Μπράντλεϊ Κούπερ, με 20 κιλά παραπάνω, υποδύεται τον λαϊκό, πλην τίμιο, καουμπόι που, συντετριμμένος από τις τηλεοπτικές εικόνες, κατατάσσεται χωρίς δεύτερη σκέψη στους πεζοναύτες και στέλνεται στο Ιράκ όπου μετατρέπεται σε μηχανή θανάτου, με την Βίβλο όμως στο μέρος της καρδιάς και με αδιαπραγμάτευτη πίστη στο καθήκον προς την πατρίδα...
Υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων, λέει ο πατέρας του ήρωα. Τα πρόβατα, οι λύκοι και τα τσοπανόσκυλα, που προστατεύουν το κοπάδι. Ο Κρις θα γίνει τσοπανόσκυλο που με το όπλο στο χέρι υπερασπίζεται τους δικούς του, πρώτα τους επίλεκτους πεζοναύτες και κατ' επέκταση τον αμερικανικό λαό. Η ταινία δεν στάθηκε ούτε στιγμή στα αισχρά ψέματα της αμερικανικής εξουσίας για την εισβολή στο Ιράκ το 2003, για την κατοχή και τη μαζική γενοκτονία από τους ιδιωτικούς μισθοφορικούς στρατούς της «Blackwater» και τα συστηματικά βασανιστήρια στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ. Ο Ιστγουντ υιοθετεί πλήρως την οπτική του ελεύθερου σκοπευτή, που επονομάζεται «θρύλος», βλέπει τον Κάιλ σαν εθνικό ήρωα, ολόκληρη η ταινία συνιστά φόρο τιμής στους πεζοναύτες και δεν αφήνει παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης των τεκταινόμενων. Μάλιστα, όταν ένας Αμερικανός που τόλμησε να αμφισβητήσει την αποστολή πέφτει νεκρός από σφαίρα Ιρακινού, ο Κάιλ (και ο Ιστγουντ) θεωρεί ότι τον σκότωσε η αμφιβολία. Η αρχή της ταινίας καλή. Καλό μοντάζ, αποτελεσματική, οικονομική αφήγηση. Μαθαίνουμε από πού έρχεται ο πεζοναύτης, ποιον αγαπά και γιατί κάνει αυτό που κάνει. Μέχρι που επιστρέφουμε στο Ιράκ κι εκεί αρχίζει το σοβαρό πρόβλημα... Γιατί ο Ιστγουντ που, ακόμα, σκηνοθετεί με προφανή αυτοκυριαρχία, γνωρίζει άριστα τι πρέπει να κάνει για να αποδώσει αυτό που θέλει στην οθόνη. Παράδειγμα, μια φρικώδης σκηνή που ο Ιστγουντ εκμεταλλεύεται στο μάξιμουμ. Μια Ιρακινή βγαίνει από ένα οίκημα με ένα αγόρι και στέκεται μπροστά σε αμερικανικά μηχανοκίνητα. Ο «θρύλος» σκέφτεται τι να κάνει, να χτυπήσει ή όχι; Ο Ιστγουντ μάς γυρίζει πίσω στο χρόνο, γινόμαστε κοινωνοί του ασπρόμαυρου της οπτικής του «θρύλου», που ξεκινά από ένα πατριωτικό σπιτικό στο Τέξας. Ετσι, αν πριν δεν καταλαβαίναμε τι θα γινόταν, τώρα ξέρουμε τι θα γίνει... Και ο «θρύλος» τραβά τη σκανδάλη.
Τα 4 αλέ - ρετούρ Βαγδάτη - Τέξας συνιστούν 4 μακρές σεκάνς δράσης, γύρω από τις οποίες δομείται η ταινία, που όμως παραμένει άχρωμη και αδύνατη, στατική και άκαμπτη. Η ταινία, το αναφέραμε παραπάνω, εστιάζει στις επιδόσεις του μεμονωμένου στρατιώτη και αποκόπτεται ολοκληρωτικά από τα συμφραζόμενα της πολιτικής. Δεν προβληματίζεται για τη ρατσιστική χωρίς αποχρώσεις εικόνα που ο ήρωας έχει και δεν θέτει ερωτήσεις για την αμερικανική πολιτική, ενώ θα μπορούσε να τρυπώσει κάτω από το δέρμα του ήρωα και των ομοίων του και στην κουλτούρα που παράγει το σύστημα και αναπαράγουν οι διάφοροι Κρις Κάιλ κι έτσι θα μπορούσε να είχε φτιαχτεί μια απείρως μεγαλύτερη ταινία.
Η καριέρα πάντως του Ιστγουντ, που μετά τα 80 του πήρε μια περίεργα αντιδραστική τροπή, αφήνει στο στόμα γεύση δυσάρεστη...
Με τους: Μπράντλεϊ Κούπερ, Σιένα Μίλερ, Μπεν Ριντ, Σάμι Σέικ, Ερικ Κλόουζ, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2014)
«Το διαζύγιο» (Gett: The Trial of Viviane Amsalem) των Ρονιτ και Σλομι Ελκαμπέτζ
Υποδειγματικής αναπαράστασης δικαστικό δράμα με τόνους που ταλαντεύονται ανάμεσα στο τραγικό και παράδοξο πλαίσιο, μια «ανωμαλία», που ακουμπά στο ισραηλινό οικογενειακό δίκαιο. Ο χώρος συγκεκριμένος και σταθερός, η αίθουσα ενός θρησκευτικού δικαστηρίου κάπου στη χώρα, με τρεις ραβίνους για δικαστές, με αποκλειστική πηγή δικαίου τη θρησκεία - τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα διαζύγια - και με διάδικους, μάρτυρες έως και δικηγόρους ιδιαίτερα προσεκτικούς στο τι λένε, στο πώς ντύνονται κ.λπ. Στο δικαστήριο αυτό εξετάζεται η αίτηση διαζυγίου μιας γυναίκας που, πολύ νέα, παντρεύτηκε έναν άκαμπτο ορθόδοξο Εβραίο κι εδώ και τρία χρόνια εγκατέλειψε τη συζυγική στέγη και επέστρεψε στους γονείς της. Η γυναίκα επιδιώκει να αποκτήσει ξανά την ελευθερία της, μόνο που στο Ισραήλ, που το διαζύγιο εμπίπτει στο θρησκευτικό δίκαιο, αποκλειστικά ο σύζυγος δύναται να «λύει» το γάμο και να δίνει στη σύζυγο υπογεγραμμένο διαζύγιο. Μέχρι τότε, εκείνη πρέπει να παραμένει στη συζυγική εστία αποκλεισμένη από την κοινωνική ζωή και το σεβασμό.
Γυναικεία προσωπογραφία ώριμης, αυστηρής και μελαγχολικής γοητείας, αλλά και σπάνιας δύναμης «κατασκευασμένη» ως επί το πλείστον μέσα από κοντινά πλάνα, βλέμματα στο φακό και συνέπεια στη σκηνοθετική γραμμή της «υποκειμενικότητας του βλέμματος». Παρά το αποσπασματικό του χρόνου, μέσα από επιγραφές, που υπογραμμίζουν το ανεκτίμητο της ελεύθερης ύπαρξης, παρά το καταπιεστικό του χώρου και το δομικά επαναληπτικό της τυπικής γλώσσας, η ταινία εκπλήσσει με την κομψότητα της γραφής και την αμεσότητά της.
Με τους: Σιμόν Αμπκαριάν, Σασόν Γκαμπάι, Ζέεβ Ρεβάς, Γκάμπι Αμρανί, Ραμί Ντανόν, κ.ά.
Παραγωγή: Ισραήλ, Γερμανία, Γαλλία (2014).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog μας δεν έχει ούτε ειδησεογραφικό χαρακτήρα ούτε έχει θέση ενός φόρουμ.
Δοκιμαστικά ενεργοποιούμε την χρήση σχολίων. Αυτά όμως θα δημοσιεύονται ΜΟΝΟ εφόσον έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα σε σχέση με τις αναρτήσεις, όσα δηλαδή προσφέρουν κάποια επιπλέον συγκεκριμένη πληροφορία (άντε τις πρώτες μέρες μπορεί να κάνουμε μια εξαίρεση).
Γι αυτό είναι πιθανόν πολλοί φίλοι ή "φίλοι" να μην βλέπουν το σχόλιό τους δημοσιευμένο.
Αυτονόητα ΔΕΝ θα δημοσιεύονται απρεπή σχόλια.
Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ, των μαζικών φορέων, των ταξικών σωματείων είναι διαρκώς παρόντα στην κοινωνία και μπορεί εύκολα να τους συναντήσετε. Όποια συζήτηση, απορία, διαφωνία καλό θα είναι να εκφράζεται δια ζώσης.