Μετεκλογικές οι πρεμιέρες, χωρίς όμως εκείνη την παρουσία που θα αφήσει πίσω όλες τις υπόλοιπες. Ευτυχώς που προβάλλεται ξανά, τη βδομάδα αυτή στο «Στούντιο», το «Κούλε Βάμπε ή σε ποιον ανήκει ο κόσμος» («Kuhle Wampe» - 1932) - σε σενάριο Μπρεχτ και σκηνοθεσία Σλάταν Ντούνοφ. Υπόδειγμα ενός σινεμά που ορθώνει ανάστημα την ώρα που πρέπει, τότε που μπορεί να αποβεί χρήσιμο στις πολιτικές εξελίξεις και όχι κατόπιν εορτής. (Δείτε εδώ το Trailer). Όσο για τα υπόλοιπα φιλμ που βγαίνουν απόψε έχουμε καταρχήν τη βρετανική ταινία τρόμου που παγώνει το αίμα «Η γυναίκα με τα μαύρα 2: Άγγελος θανάτου» («The Woman in Black 2 Angel of Death» - 2014) σε σκηνοθεσία Τομ Χάρπερ. Εν μέσω Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η διευθύντρια και η δασκάλα ενός σχολείου οδηγούν ορφανά απ' το Λονδίνο, για να τα προστατέψουν, σε μια μικρή πόλη όπου εγκαθίστανται σε ένα εγκαταλειμμένο αρχοντικό, μη γνωρίζοντας το τι συνέβη εκεί, πολλές δεκαετίες πριν. Οι ένοικοι του αρχοντικού δεν αργούν να αισθανθούν δίπλα τους μια ανεξήγητη παρουσία και την κατάρα που πλανάται στο χώρο... Το σίκουελ αυτό έρχεται μετά τη «Γυναίκα με τα μαύρα» (2012), που γνώρισε τεράστια επιτυχία και ενθυλάκωσε 127 εκατομμύρια, κύριος λόγος που το στούντιο παραγωγής «Hammer» αποφάσισε να ξαναζεστάνει την ιστορία τρόμου με νέο συστατικό, τον εφιαλτικό χαρακτήρα του φαντάσματος. Όμως, τα στοιχεία της γοητείας της πρώτης απόπειρας έσβησαν, ο μαγευτικός αφηγηματικός ρυθμός έγινε καχεκτικός και η τύρφη μετατράπηκε σε λάσπη... (Δείτε εδώ το Trailer)
Πρεμιέρα για μια παράξενη, σοκαριστική ταινία από την Ουκρανία που βραβεύτηκε φέτος στις Κάννες. «Η φυλή» («Τhe Tribe» - 2014) ο τίτλος της σε σκηνοθεσία Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι. Αντισυμβατική κατασκευή, δεν υπακούει σε νόρμες, γυρισμένη σε πλάνα σεκάνς, εξ ολοκλήρου στη νοηματική γλώσσα χωρίς υπότιτλους - λες και η νοηματική δεν είναι γλώσσα! Χωρίς σχόλια σε voice off, χωρίς μουσική, η ταινία εφευρίσκει ξανά τη χρήση του ήχου και της σιωπής στο σινεμά. Ταινία που δε μοιάζει με καμιά άλλη, με ήρωες κωφάλαλους έφηβους σε ένα σχολείο της Ουκρανίας, η ερωτική ιστορία πικρή, ωμή, οδυνηρή, σκοτεινή και συγκλονιστική. Μπορεί να ιδωθεί και ως πολιτική και κοινωνική αλληγορία βαρβαρότητας χωρίς αχτίδα φωτός, σε μια Ουκρανία παραδομένη στην αυθαιρεσία λίγων, αδίστακτων εγκληματιών που κάνουν τα πάντα για τα λεφτά. (Δείτε εδώ το Trailer)
Βιογραφία, η επόμενη ταινία, του καθηλωμένου σε αναπηρικό καροτσάκι πεισματάρη αστροφυσικού Στίβεν Χόκινγκ, που διαγνώστηκε στα 21 χρόνια του με νόσο των κινητικών νευρώνων, η βρετανική «Η Θεωρία των Πάντων» («The Theory of Everything» - 2014) σε σκηνοθεσία Τζέιμς Μαρς, που επιλέγει έναν πολύ συμβατικό τρόπο για να αφηγηθεί την ιστορία του, που εστιάζει κύρια στην προσωπική και οικογενειακή ζωή του ήρωα. Η ταινία επικαλύπτει τη μετριότητά της με τη γλυκύτητα της απόδοσης των πρωταγωνιστών. (Δείτε εδώ το Trailer).
«Ελεγεία πάνω στη Σιωπή. Πάνω στον Χρόνο που ορίζεται από την Σιωπή» χαρακτηρίζει η σκηνοθέτρια Μαργαρίτα Μαντά την τελευταία μεγάλου μήκους ταινία της «Για πάντα» (2014) που από απόψε προβάλλεται στην Ταινιοθήκη. «Κι ήθελα να το κάνω αυτό επιστρέφοντας σε φόρμες του Κινηματογράφου που δεν εικονοποιούν ιστορίες αλλά αναζητούν τις ιστορίες που ενυπάρχουν μέσα στις ίδιες τις εικόνες». (Δείτε εδώ το Trailer)
Τέλος, αδιάφορο και ανούσιο το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου «AGORA - από τη Δημοκρατία στις αγορές». Ο τίτλος λαλίστατος. Στον παράδεισο της αστικής μας Δημοκρατίας, όπου όλα πήγαιναν καλά με «Κόκα Κόλα», εμφανίζεται άξαφνα το χρέος, έρχεται το μνημόνιο κι αρχίζει η κρίση, ίδια εκδικητικό καπρίτσιο των κακών (πρώην καλών) «αγορών», αφού βεβαίως «οι Ελληνες παρουσίαζαν λανθασμένα στοιχεία στην ΕΕ και οι αγορές πήραν το στίγμα ότι η Ελλάδα ήταν αναξιόπιστη»... «Το "Αγορά" είναι η προσωπική μου αντίδραση στην κρίση, η θέση που παίρνω απέναντι στην αδικία», δήλωσε ο σκηνοθέτης για το «πολύχρωμο κι αδέσποτο» και μακριά από κάθε μορφή οργανωμένης πάλης ντοκιμαντέρ, που δίνει μια άκρως υποκειμενική και αντιεπιστημονική εικόνα για τα 4 συνολικά χρόνια της κρίσης 2010 - 2014. Γιατί αν η προσέγγιση δεν ήταν αναξιόπιστη οι «πρωταγωνιστές» δεν θα αναρωτιούνταν ως το τέλος της ταινίας για το γιατί του κεραυνού εν αιθρία... (Δείτε εδώ το Trailer).
Κριτική: Τζία Γιοβάνη
«Ο Ανθρωπος από τη Μασσαλία» (La French) του Σεντρίκ Χιμένες
Η δεύτερη ταινία του Σεντρίκ Χιμένες, τεράστια τοιχογραφία του εγκλήματος «αλά φρανσέζ», που διαφημιζόταν ως το αστυνομικό θρίλερ της χρονιάς, μπορεί να είναι το ακριβότερο φετινό γαλλικό φιλμ, αλλά όχι και το καλύτερο. Η μυθοπλασία βασίζεται σε γεγονότα που έλαβαν όντως χώρα στη Μασσαλία το 1975, όταν η δεύτερη πόλη της Γαλλίας κατείχε τον τίτλο του παγκόσμιου κόμβου στη διακίνηση ηρωίνης ειδικά προς τις ΗΠΑ, θέμα του σπουδαίου αμερικανικού φιλμ «French Connection» (1971) του Γουίλιαμ Φρίντκιν με τον Τζιν Χάκμαν, αλλά και πληθώρας γαλλικών θρίλερ νουάρ, των Ιβ Μπουασέ και Ανρί Βερνέιγ. Σαράντα και κάτι χρόνια μετά, ο Γάλλος σκηνοθέτης Σεντρίκ Χιμένες επανέρχεται στη στιγμή - κλειδί στην ιστορία του οργανωμένου εγκλήματος, με διάθεση μίμησης των προγενέστερων μετρ του φιλμ νουάρ. Η όμορφα κινηματογραφημένη Μασσαλία - ως ρετρό, ξεθωριασμένο, σκηνογραφικό ντεκόρ μονοσήμαντης αναπαράστασης - πρωταγωνιστεί, πλάι στο ντουέτο των κύριων ρόλων που υποδύονται οι χαρισματικοί αστέρες Ζαν Ντιζαρντέν, στο ρόλο του ορκισμένου δικαστή Πιερ Μισέλ, και Ζιλ Λελούς, στο ρόλο του «Τάνι», του τρομερού νονού που διαχειρίζεται την ιδιαίτερα προσοδοφόρα μαφιόζικη επιχείρηση. Και οι δυο τους τραγικές φιγούρες, ο κακοποιός θα αυτοκτονήσει, ο δικαστής θα δολοφονηθεί, συγκρούονται ανελέητα σε μονομαχία χαρακτήρων. Η ανθρώπινη αυτή διάσταση καλύπτει όποια, πολιτικής χροιάς, σπίθα θα μπορούσε να πεταχθεί από τη θεματική της ταινίας...
...και ο Χιμένες, που φαίνεται ότι ψάχνει ακόμα να βρει τη δική του «φωνή», αντί να κάνει, με αυστηρότερο χειρισμό, ένα θρίλερ - φάκελο, υποκύπτει στη γοητεία της μαγνητικής αντιπαράθεσης ανάμεσα σε δύο άνδρες και αφήνει την ταινία να υποκύπτει, με τη σειρά της, στο βάρος των κλισέ, μειώνοντας έτσι και την αναμονή κάποιων εκπλήξεων. Η συμβατική αυτή παραγωγή, γυρισμένη στο στιλ του '70, πληροί τις γενικές προδιαγραφές της saga του εγκλήματος που, με την πάροδο του χρόνου, γίνεται αντικείμενο φάντασμα και αντικείμενο μυθιστορηματικής αναπαράστασης με τη μυθική αγριάδα του είδους της αστυνομικής ταινίας. Προδοσίες, ανατροπές, σφαγές, γκάνγκστερ, καταδότες, μπαργούμαν, διεφθαρμένοι μπάτσοι... Σε κάποια ωστόσο σημεία της, η ταινία μοιάζει λιγότερο με αγχωτικό, αστυνομικό θρίλερ αμερικανικού στιλ και περισσότερο με κωμικό σκετς. Γιατί οι καλύτερες σκηνές της ταινίας είναι όντως οι κωμικές. Φαίνεται πάντως ότι όλο και περισσότεροι Γάλλοι παραγωγοί παρασύρονται στην τρέλα των μεγαλείων και ονειρεύονται αμερικανικό σινεμά και αμερικανικά στούντιο. Βέβαια, άλλο τι θα ήθελαν να κάνουν κι άλλο τι κάνουν τελικά...
Με τους: Ζαν Ντιζαρντέν, Ζιλ Λελούς, Σελίν Σαλέτ, Μπρούνο Τοντεσκίνι, Ζεράρ Μεϊλάν, κ.ά.
Παραγωγή: Γαλλία (2014).
«Ο κύριος Μόρτντεκαϊ» (Mortdecai) του Ντέιβιντ Κόεπ
Ο Ντέιβιντ Κόεπ μεταφέρει στον κινηματογράφο την τριλογία του δημοφιλούς Βρετανού συγγραφέα Σίριλ Μπονφιλιόλι μέσα από μια αφρώδη αστυνομική κωμωδία, που κάθε σεκάνς της προσφέρει συμπυκνωμένες δόσεις Τζόνι Ντεπ στο ρόλο του αντιήρωα των χρόνων του '70, Τσάρλι Μόρτντεκαϊ, που επιχειρεί τα πρώτα του βήματα στο σινεμά. Ο Ντεπ, πολλές φορές πριν, απέδειξε ότι έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται και να γίνεται μάλιστα συμπαθητικός σε ρόλους θρασύδειλου αλλά ευφάνταστου χαρακτήρα, βλ. Τζακ Σπάροου στους «Πειρατές της Καραϊβικής» και όχι μόνο... Ο ρόλος του Μόρτντεκαϊ λειτουργεί σωρευτικά στις πρόσφατες, απανωτές αποτυχίες του Ντεπ. Φαίνεται ότι η χωρίς ενδιαφέρον ίντριγκα σπρώχνει τον ηθοποιό να εμφανίζεται αλαζονικός έως γελοίος, ενεργοποιώντας μπουρλέσκ νούμερα που κουράζουν, ανιαρή εφαρμοσμένη παντομίμα στα «επίπεδα» γκαγκς που πέφτουν βροχή και υπερβολή που παρεμβαίνει στη λεπτότητα. Παρά τα αποπλανητικά ντεκόρ τύπου «παλαιάς Αγγλίας», η σκηνοθεσία της αποτυχημένης στη μεγαλοσύνη της, σχεδόν ανυπόφορης, ταινίας είναι κουραστική, ενώ οι επιδόσεις του υπόλοιπου καλού καστ δεν αρκούν για να τη σώσουν.
Εκκεντρικός Βρετανός αριστοκράτης, έμπορος έργων τέχνης, θαυμαστής των ωραίων γυναικών και απατεώνας κατά περίπτωση, ο ευγενικός αλλά πνιγμένος στα χρέη Τσάρλι Μόρτντεκαϊ ζει σε ένα αρχοντικό με τον έρωτα της ζωής του, τη θεϊκή Τζοάνα (Γκουίνεθ Πάλτροου) και τον Τζοκ (Πολ Μπέτανι), μπάτλερ και άφθαρτο πρωτοπαλίκαρό του. Οταν ένας επιθεωρητής της Μ15, αντίπαλος του Μόρτντεκαϊ από το κολέγιο, ο οποίος παραμένει ακόμα ερωτευμένος με την Τζοάνα, ζητά τη βοήθειά του για μια υπόθεση εξαφάνισης ενός πίνακα του Γκόγια, ο Τσάρλι βλέπει τη μοναδική ευκαιρία να διασωθεί... αφού ο Γκέρινγκ είχε σημειώσει στην πίσω πλευρά του κλεμμένου από τρομοκράτη πίνακα τον αριθμό ενός ελβετικού λογαριασμού με πρόσβαση στο χρυσό των ναζί...
Με τους: Τζόνι Ντεπ, Γκουίνεθ Πάλτροου, Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, Τζεφ Γκόλντμπλαμ, Πολ Μπέτανι, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog μας δεν έχει ούτε ειδησεογραφικό χαρακτήρα ούτε έχει θέση ενός φόρουμ.
Δοκιμαστικά ενεργοποιούμε την χρήση σχολίων. Αυτά όμως θα δημοσιεύονται ΜΟΝΟ εφόσον έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα σε σχέση με τις αναρτήσεις, όσα δηλαδή προσφέρουν κάποια επιπλέον συγκεκριμένη πληροφορία (άντε τις πρώτες μέρες μπορεί να κάνουμε μια εξαίρεση).
Γι αυτό είναι πιθανόν πολλοί φίλοι ή "φίλοι" να μην βλέπουν το σχόλιό τους δημοσιευμένο.
Αυτονόητα ΔΕΝ θα δημοσιεύονται απρεπή σχόλια.
Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ, των μαζικών φορέων, των ταξικών σωματείων είναι διαρκώς παρόντα στην κοινωνία και μπορεί εύκολα να τους συναντήσετε. Όποια συζήτηση, απορία, διαφωνία καλό θα είναι να εκφράζεται δια ζώσης.