Σαν σήμερα: 8 Μάρτη

1857 Οι εργάτριες στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Υπολογίζεται ότι οι γυναίκες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι απ' τους μισθούς των ανδρών. Εκτός των άλλων διακρίσεων, οι εργάτριες είχαν να αντιμετωπίσουν και τη διάκριση που γινόταν ανάμεσα στους εργαζόμενους αγγλοσαξονικής καταγωγής και στους υπόλοιπους υπέρ των πρώτων. Αισθανόμενοι την απειλή μιας γενικευμένης εργατικής εξέγερσης, οι εργοστασιάρχες απαντούν με ομαδικές απολύσεις και εξαπολύουν τους «μπράβους», για να τρομοκρατήσουν τις εργάτριες που πρωτοστατούσαν στην απεργία. Παρά την τρομοκρατία, οι διαδηλώσεις εκείνης της μέρας χαρακτηρίστηκαν από το μέγεθος και τη μαχητικότητά τους. Στους εργοδότες και την κυβέρνηση δεν έμενε άλλος δρόμος από το να χρησιμοποιήσουν την αστυνομία. Οι αστυνομικές δυνάμεις ρίχνονται με μανία πάνω στις εργάτριες, οι διαδηλώσεις βάφτηκαν με αίμα.

Η Β' Διεθνής Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, που συνήλθε στην Κοπεγχάγη το 1910, καθιέρωσε, μετά από πρόταση της επιφανούς προσωπικότητας του διεθνούς εργατικού κινήματος Κλάρας Τσέτκιν, τη μέρα της 8ης Μάρτη σαν Διεθνή Μέρα της Γυναίκας κάτω από δυο βασικά συνθήματα: Την πάλη για τα δικαιώματά της και την πάλη για την ειρήνη.

1904 Γεννιέται στη Χαλκίδα ο μουσουργός Νίκος Σκαλκώτας. Έργα του «36 Ελληνικοί Χοροί», «Η Θάλασσα», «Η λυγερή και ο θάνατος» κ.ά.

1907 Γεννιέται ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

1917 Πεθαίνει ο στρατηγός κόμης Φέρντιναντ φον Ζέπελιν, κατασκευαστής των περίφημων πηδαλιοχούμενων αερόστατων που φέρουν το όνομά του.

1921 Συνέρχεται το 10ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας (μπολσεβίκων), οι εργασίες του οποίου κράτησαν έως τις 16 Μάρτη. Το 10ο Συνέδριο επεξεργάστηκε τις μεθόδους της οικοδόμησης του σοσιαλισμού με βάση τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ), στερέωσε τη συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά, καθώς και τη συμμαχία των εθνοτήτων της σοβιετικής χώρας. Τέλος, αποτέλεσε σταθμό στην πάλη για την ενότητα του Κόμματος και την καταπολέμηση του φραξιονισμού.

Η ΝΕΠ έβαλε προσωρινά φρένο στους ρυθμούς επέκτασης των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής. Αποτελούσε μια προσωρινή υποχώρηση που επιβλήθηκε από τις αντικειμενικές συνθήκες στην οικονομία της Σοβιετικής Ρωσίας και το σχετικό κλονισμό της σχέσης της εργατικής τάξης με τη μικρομεσαία αγροτιά που προκλήθηκε από τον εμφύλιο πόλεμο και την ξένη επέμβαση. Σήμαινε τη μερική ισχυροποίηση εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων και (στο έδαφός τους) το δυνάμωμα μιας αστικής τάξης στην πόλη και στην ύπαιθρο (κουλάκοι). Βέβαια, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και του κόμματός της η ΝΕΠ δεν αντιμετωπιζόταν μοιρολατρικά ως ένα δήθεν αυτόνομο, νομοτελειακό «στάδιο» της επαναστατικής διαδικασίας. Η πορεία της θα κρινόταν από την ικανότητα της προλεταριακής εξουσίας να πείσει τη μικρομεσαία αγροτιά ότι η παλινόρθωση της ατομικής ιδιοκτησίας και του ελεύθερου εμπορίου θα σήμαινε προοπτικά κατρακύλισμα στην τσιφλικάδικη και καπιταλιστική εξουσία. Θα καθοριζόταν από τη δυνατότητα του κράτους να ανορθώσει τη σοσιαλιστική βιομηχανία και να δώσει στην αγροτιά την υλικοτεχνική βάση (τρακτέρ, εξηλεκτρισμός κλπ.) για τη ριζική αναμόρφωση της μικρο-αγροτικής παραγωγής σε κοινωνική βάση και, επόμενα, και της μικροαστικής συνείδησης του αγρότη. Οι αντιφάσεις που ενυπήρχαν στα πλαίσια της ΝΕΠ δεν μπορούσαν σε τελική ανάλυση να λυθούν παρά μέσω της ταξικής πολιτικής του προλεταριακού κράτους, μέσω της πορείας της ταξικής πάλης.

Όπως τόνιζε και ο Β. Ι. Λένιν, «η πολιτική αυτή ονομάστηκε Νέα Οικονομική Πολιτική, γιατί κάνει στροφή προς τα πίσω. Εμείς τώρα υποχωρούμε, σαν να πηγαίνουμε προς τα πίσω, μα το κάνουμε για να κάνουμε πρώτα πίσω και να πάρουμε μετά φόρα και να κάνουμε ένα άλμα πιο μεγάλο προς τα μπρος. Μόνο μ' αυτόν τον όρο υποχωρήσαμε, πραγματοποιώντας τη Νέα Οικονομική Πολιτική» («Άπαντα», τόμος 45, σελ. 302).

1922 Αρχίζει στο Παρίσι διεθνής διάσκεψη με θέμα τον συνεχιζόμενο ελληνοτουρκικό πόλεμο. Οι συνομιλίες αποτυγχάνουν και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την ολοκληρωτική ήττα του ελληνικού στρατού και τη Μικρασιατική Καταστροφή.

1924 Η ελληνική κυβέρνηση (του Αλέξανδρου Παπαναστασίου) αναγνωρίζει τη σοβιετική εξουσία και συμφωνείται η επανάληψη των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας - ΕΣΣΔ.

1925 Κηρύσσεται πανελλαδική απεργία των σιδηροδρομικών κατά της απόφασης της κυβέρνησης να προβεί σε περικοπή των μισθών και απολύσεις. Σε ένδειξη αλληλεγγύης κατεβαίνουν σε απεργία και οι εργάτες βιομηχανίας επισιτισμού και ορισμένα καπνεργατικά σωματεία της Μακεδονίας. Στις 14 Μάρτη απεργούν οι τροχιοδρομικοί και οι ηλεκτροτεχνίτες. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να καθυποτάξει τους απεργούς. «Εξηνάγκασα τους σιδηροδρομικούς να κατέλθουν εις απεργίαν, διά να κτυπήσω αποτελεσματικώς την εργατικήν τάξιν», δήλωσε κυνικά ο πρωθυπουργός Μιχαλακόπουλος στις 12 Μάρτη. Γίνονται ομαδικές απολύσεις σιδηροδρομικών, ενώ με έντονη συκοφαντική προπαγάνδα η κυβέρνηση προσπαθεί να στρέψει την κοινή γνώμη κατά των απεργών. Η Πανρωσική Ένωση των Συνδικάτων των Σιδηροδρομικών εκδήλωσε τη συμπαράστασή της στον αγώνα των Ελλήνων συναδέλφων τους, στέλνοντάς τους και χρηματική ενίσχυση 2.564 δολαρίων. Η απεργία λύθηκε στις 24 Μάρτη με ήττα των σιδηροδρομικών. Πάνω από 2.000 σιδηροδρομικοί απολύθηκαν. Ωστόσο, ο αγώνας είχε αποτελέσματα. Βαθμιαία οι απολυθέντες επαναπροσλήφθηκαν. Το διάταγμα για την περικοπή των μισθών καταργήθηκε και το Δεκέμβρη του 1925 καθιερώθηκε νέο μισθολογικό σύστημα με βάση τις αλλαγές στον τιμάριθμο.

1944 Τελειώνει η Μάχη της Κοκκινιάς μεταξύ των δυνάμεων του ΕΛΑΣ από τη μία πλευρά και των Γερμανών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους από την άλλη. Οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους αποχωρούν, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 34 νεκρούς και περισσότερους από 100 τραυματίες, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΛΑΣ, που είχε 8 νεκρούς και 20 τραυματίες.

1950 Η Σοβιετική Ένωση ανακοινώνει ότι κατέχει την ατομική βόμβα.

1968 Πεθαίνει ο Εμμανουήλ Μάντακας, στρατηγός του ΕΛΑΣ (και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του). Μετείχε στο Εθνικό Συμβούλιο των Κορυσχάδων ως εθνοσύμβουλος Πειραιά (14-27 Μαΐου 1944), ενώ στις 28 Αυγούστου 1944 αναδείχθηκε Αντιπρόεδρος της ΠΕΕΑ. Για τη συμπόρευσή του με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ εξορίστηκε στη Μακρόνησο (1947-1949). Διετέλεσε επίσης βουλευτής της ΕΔΑ.

1970 Αποτυχαίνει απόπειρα της ΕΟΚΑ Β΄ να δολοφονήσει τον Πρόεδρο της Κύπρου, Μακάριο. Με ανακοίνωσή του, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, τονίζει πως η επίθεση αυτή αποτελεί μέρος γενικότερων σχεδιασμών κατά της ανεξαρτησίας, της ακεραιότητας και της ασφάλειας της Κύπρου. Ως εμπνευστή αυτών των σχεδίων καταγγέλλει τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και το καθεστώς της χούντας.