Για την Παγκόσμια Μέρα για την εξάλειψη της βίας ενάντια στις γυναίκες (25 Νοέμβρη)

Η βία κατά των γυναικών με όλες τις μορφές της και τις εκφράσεις της, δεν εξαλείφεται με επετειακές εκδηλώσεις, με μεγαλόστομες διακηρύξεις και εξαγγελίες ενάντιά της. Αντιθέτως, όταν τα μεγάλα λόγια βγαίνουν από τα χείλη αυτών που αποφασίζουν και εφαρμόζουν την αντιλαϊκή πολιτική τότε η ουσία του προβλήματος μένει σκόπιμα κρυμμένη. Όταν οι σχετικές πρωτοβουλίες οργανώνονται και χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση, τους δήμους και τις περιφέρειες, τότε το υποτιθέμενο ενδιαφέρον για την αντιμετώπιση της βίας γίνεται η "βιτρίνα" για να εκθέσουν την "ευαισθησία" και το "ενδιαφέρον" τους για τις γυναίκες όσοι ευθύνονται για τα προβλήματά τους. Όταν τον πρώτο λόγο έχουν οι ίδιοι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, τότε η "εκστρατεία" κατά της βίας γίνεται προπέτασμα για να κρυφτεί η πραγματικότητα που ζουν, η εκμετάλλευση και οι μορφές βίας που υφίστανται οι εργαζόμενες, οι άνεργες, οι νέες μητέρες. Όταν το συμπέρασμα είναι πως ο αντίπαλος ενάντια στον οποίο πρέπει να παλέψουν οι γυναίκες είναι το αντίθετο φύλο, οι άντρες, τότε η συζήτηση γύρω από τη βία δεν αντιμετωπίζει, αλλά θεμελιώνει βαθύτερα την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Όταν το ρόλο του "πρώτου βιολιού" ενάντια στη βία αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ εκείνα που έχουν αναλάβει το ρόλο του εξευτελισμού και της εκπόρνευσης των γυναικών, τότε η υποκρισία περισσεύει.

Η βία κατά των γυναικών είναι φαινόμενο σύμφυτο με το εκμεταλλευτικό σύστημα, έχει τις ρίζες και τις αιτίες του σε αυτό. Πηγάζει από τις κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις που διαμορφώνονται στα πλαίσιά του. Συνδέεται με τις σάπιες αξίες που κυριαρχούν σε αυτό, με τη διαπαιδαγώγηση στα πρότυπα του ατομισμού, του ανελέητου ανταγωνισμού, με τη συκοφάντηση της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, του οργανωμένου αγώνα. Για αυτό το λόγο, δεν είναι περίεργο το γεγονός πως όσο η καπιταλιστική κρίση οξύνεται, τόσο η ανισοτιμία των γυναικών της λαϊκής οικογένειας βαθαίνει και τα φαινόμενα της βίας, ακόμα και της κακοποίησης, πληθαίνουν.

Για μας, για το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, η ανεργία, η απόλυση, η μαύρη εργασία, η απόλυση εγκυμονούσας, η υπογραφή συμφωνητικού από τις νέες εργαζόμενες πως δεν θα μείνουν έγκυοι για να προσληφθούν, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, η τρομοκρατία στο χώρο της δουλειάς είναι και αυτά μορφές βίας με πολλαπλές αρνητικές συνέπειες. Οδηγούν τελικά πιο εύκολα και στις άλλες μορφές βίας.

Κάθε γυναίκα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας δικαιούται να είναι οικονομικά ανεξάρτητη και αυτό σημαίνει μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρεπή μισθό και μεροκάματο, αλλά και κρατική προστασία της μητρότητας, με άδειες, επιδόματα, υποδομές και δωρεάν κρατικές υπηρεσίες που θα την στηρίζουν ουσιαστικά. Αυτά αποτελούν τους πιο ουσιαστικούς παράγοντες, ώστε η γυναίκα να έχει τη δυνατότητα να αντισταθεί και να αποκρούσει τη βία που υφίσταται, να μπορέσει να καταγγείλει και να απεμπλακεί ακόμα και από την ενδοοικογενειακή βία.

 Γι' αυτό το λόγο καλούμε τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων να οργανωθούν και να παλέψουν. Να δυναμώσουν το λαϊκό και το εργατικό κίνημα που αγωνίζεται με προοπτική μια άλλη κοινωνία. Μια κοινωνία στην οποία οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι θα πάρουν στα χέρια τους τον πλούτο που παράγουν, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική ισότητα ανάμεσα στα δυο φύλα, να βάλουν στη θέση της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της βίας, το δίκιο τους, την ηθική και τις δικές τους αξίες.

                                                                                   Σύλλογος Γυναικών Φλώρινας

                                                                                                 Μέλος ΟΓΕ