Ταινίες μπόλικες φιλοξενεί η βδομάδα, με επικεφαλής την ολοκαίνουργια, αναμενόμενη γιατί πολυδιαφημιζόμενη δημιουργία της Marvel, «Deadpool» (2016), σε σκηνοθεσία Τιμ Μίλερ. Πρωταγωνιστεί ο ερωτευμένος μισθοφόρος Γουέιντ Γουίλσον, που μαθαίνοντας ότι έχει καρκίνο, δέχεται να μπει σε επικίνδυνη πειραματική θεραπεία η οποία τον παραμορφώνει αλλά τον κάνει και άτρωτο. Οπλισμένος με νέες ικανότητες, υιοθετεί το alter ego του, το μασκοφόρο «Deadpool» και αποφασίζει να κυνηγήσει αυτόν που του κατέστρεψε τη ζωή. Για τους ώριμους φίλους των Marvel Comics, θα διασκεδάσουν περισσότερο με τα δηκτικά σχόλια και αναφορές για άλλες ταινίες, παρά με τη βίαιη δράση, τα εντυπωσιακά εφέ και τις περιπέτειες του αντισυμβατικού ήρωα, του διαφορετικού από τους άλλους, που το ξεκαθαρίζει εξαρχής: Ενώ σκοτώνει τους κακούς, γυρίζει στην κάμερα και μιλά στο κοινό ή στέλνει ειρωνικά βλέμματα... Ο «Deadpool» σατιρίζει τους προγενέστερους ήρωες των κόμικς της Marvel με χυδαία γλώσσα και σκληρή βία, ενώ η ταινία εγκλωβίζεται στο ντελίριο και την αυτο - παρωδία, χωρίς ποτέ να βγαίνει απ' αυτό... (Δείτε εδώ το Trailer).
Στην «Αλκυονίδα» προβάλλεται η ταινία του Σάββα Καρύδα «Illusion» (2013), που συντάσσεται στους κανόνες και την ατμόσφαιρα του νεο - νουάρ. Μια ιστορία φυγής, μοναξιάς, έρωτα, βίας και εξαπάτησης με επίκεντρο ένα στριπτιζάδικο. (Δείτε εδώ το Trailer).
Ο 78χρονος Κλοντ Λελούς γύρισε την πανάλαφρη ερωτική ταινία στην εξωτική Ινδία, «Μια αγκαλιά στην άκρη του κόσμου» (2015), 50 χρόνια μετά τη φημισμένη «Ένας άνδρας και μια γυναίκα» (1966). Έρως ανάμεσα σε μουσικοσυνθέτη του σινεμά που βρίσκεται στη Βομβάη για δουλειά και τη σύζυγο του Γάλλου πρέσβη. Η Ινδία χρησιμοποιείται ως χρωματιστό, μετα - αποικιακό σκηνογραφικό φόντο με ιθαγενείς μουγκούς, με εξωτικά έθιμα, κομπάρσοι «συγκινητικοί» γιατί είναι φτωχοί. Τίποτα στην ταινία δεν έχει να κάνει με την πραγματικότητα... (Δείτε εδώ το Trailer)
Τέλος, την Κυριακή 21/2, στις 19.30, θα προβληθεί στο Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας Πατησίων - Κυψέλης (Πατησίων 252 - Πλ. Κολιάτσου) η αμερικανική ταινία του Ραμίν Μπαχρανί «99 σπίτια» (2015), με είσοδο ελεύθερη.
Κριτική: Τζία Γιοβάνη
«Οι σουφραζέτες» (Suffragette) της Σάρα Γκαβρόν
Οι Βρετανίδες σουφραζέτες παρουσιάζονται ενίοτε ως πάσχουσες από ανία κυρίες της υψηλής κοινωνίας με εντυπωσιακά καπέλα, που, ελλείψει ενδιαφερόντων, καταπιάνονται με τον πολιτικό ακτιβισμό για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Η ενδιαφέρουσα και καλοφτιαγμένη ταινία της Σάρα Γκαβρόν αφηγείται μια διαφορετική ιστορία για τις σουφραζέτες, με εκλάμψεις ταξικής προσέγγισης, όταν στο επίκεντρό της επιλέγει και τοποθετεί μια νεαρή σύζυγο και μητέρα από την εργατική τάξη, που από παιδάκι δουλεύει στο ίδιο πλυντήριο, υπό άθλιες συνθήκες, με τον εργοδότη συστηματικά να παρενοχλεί σεξουαλικά ανήλικα κορίτσια, που κι αυτά τα θεωρεί ιδιοκτησία του. Οι εργάτες το ξέρουν, σιωπούν όμως από φόβο αμετάκλητης απόλυσης. Οι γυναίκες δουλεύουν στο ανήλιο και υγρό πλυντήριο, από την ανατολή έως τη δύση του ήλιου, μέσα σε παγωμένα και καυτά νερά και επικίνδυνα χημικά, με ελάχιστη πληρωμή. Το Λονδίνο του 1912, υγρό, βρώμικο και φτωχό, θα μπορούσε με κάποια οπτική «επικαιροποίηση» να σηματοδοτεί το παρόν και κυρίως το δυστοπικό μέλλον της εργατικής τάξης - αν η ίδια δεν φροντίσει να αλλάξει αυτό το μέλλον - σε όποιο καπιταλιστικό μήκος και πλάτος της οικουμένης... Σε σημεία στην ταινία που «σήκωναν» σκάψιμο ώστε να φτάσει κανείς στην ουσία της εκμετάλλευσης, όχι μόνο των γυναικών αλλά και των ανδρών - γιατί κι αυτό το θίγει η ταινία - εκμετάλλευση που όχι μόνο δεν σταμάτησε, αλλά έναν αιώνα μετά ζει και βασιλεύει, η ταινία φρόντιζε γρήγορα - γρήγορα να επαναφέρει την οριοθετημένη «τάξη», επιστρέφοντας στην περιγραφική, γραμμική της αφήγηση.
Το φιλμ «Οι σουφραζέτες» έχει κλασική ανάπτυξη, ενώ μορφικά είναι μετωπικό και παραδοσιακό, χωρίς περίεργες αφηγηματικές τεχνικές. Διατηρεί δε τον συμπαγή και δυνατό της χαρακτήρα όταν υπενθυμίζει ότι τα δικαιώματα δεν χαρίζονται, αλλά κερδίζονται με σκληρούς αγώνες. Η ηθοποιός Κάρεϊ Μάλιγκαν ερμηνεύει με ευαισθησία τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Μοντ. Της πολύ νέας, αλλά «σπασμένης» από τη βία και τις ωμότητες της ταξικής κοινωνίας, γυναίκας. Η γλώσσα του σώματός της εκφράζει απελπισία, φτώχεια κι εγκατάλειψη. Με αυτά τα δεδομένα, η στράτευση σ' έναν αγώνα γεμάτο θυσίες δείχνεται ως αναγκαιότητα κι όχι ως επιλογή της, ενώ η Μέριλ Στριπ, στο ρόλο της ακριβοθώρητης αστής, ηγετικής σουφραζέτας Εμελιν Πάνχερστ, εμφανίζεται σε μια και μόνο σκηνή. Σημειωτέον ότι πρόκειται για την πρώτη ταινία τα γυρίσματα της οποίας έγιναν μέσα στο βρετανικό Κοινοβούλιο...
Με τους: Κάρεϊ Μάλιγκαν, Ελενα Μπόναμ Κάρτερ, Μέριλ Στριπ, Αν Μαρί Νταφ κ.ά.
Παραγωγή: Μ. Βρετανία (2015)
«Οι αρραβωνιασμένοι» (I Fidanzati) του Ερμάνο Ολμι
Τρίτη, μεγάλου μήκους ταινία του Λομβαρδού σκηνοθέτη Ερμάνο Ολμι, με νεορεαλιστικής γραφής κάμερα και μη επαγγελματίες ηθοποιούς. Αργή, εσωστρεφής, στοχαστική η δουλειά του πρώιμου Ολμι, στις αρχές της δεκαετίας του '60, στο ζενίθ του ιταλικού οικονομικού «μπουμ» και της μαζικής εσωτερικής μετανάστευσης - από το φτωχό Νότο στον πλούσιο Βορρά και όχι αντίστροφα. Το βλέμμα όμως, του χριστιανικών καταβολών και αδιάφορου για τον πολιτικό κινηματογράφο, Ερμάνο Ολμι, αποδεικνύει ότι ο σκηνοθέτης δεν υπήρξε ικανός να διεισδύσει στην αληθινή ουσία της κοινωνίας του Νότου (τη σικελική), την οποία περιγράφει επιφανειακά και μέσα από στερεότυπα. Η ταινία, ιστορία ενός έρωτα χαμένου και ξαναζωντανεμένου, διαφέρει από τις προγενέστερες λόγω στιλιστικής ποικιλίας. Η ταινία ανοίγει σε μια «μπαλέρα» (έτσι ονομάζεται ο χώρος όπου το κοινό συχνάζει για να χορέψει). Το πρώτο αυτό μέρος παραπέμπει κάπως στο πνεύμα των ταινιών του Αντονιόνι, όπου πρωταγωνιστεί η αδυναμία επικοινωνίας. Στο δεύτερο μέρος της, η ταινία μετατρέπεται σε ντοκιμαντέρ εποχής, ανακαλύπτοντας «αλλαγές», προϊόν της βιομηχανοποίησης, που όμως αντιμετωπίζει με μη κριτικό βλέμμα, ενώ στο τρίτο της μέρος, η ταινία προσπαθεί να αναπαραγάγει οπτικά γραπτές επιστολές.
Όπως στο «Η Θέση» (1961) έτσι κι εδώ, πρωταγωνιστές είναι απλοί άνθρωποι του λαού. Λαός για τον Ολμι σημαίνει άνθρωποι έντιμοι, εργατικοί και φειδωλοί, που σέβονται τους κανόνες. Ο σκηνοθέτης παρατηρεί τα συναισθήματά τους και τη σχέση τους με τη φύση και τη μοναξιά και η προσοχή του σκαλώνει στα απλά πράγματα της καθημερινότητας της εργατικής τάξης, ενώ διεισδύει με ευαισθησία σε συναισθήματα και κραδασμούς της συνείδησης, ανακαλύπτοντας ξανά ξεχασμένες αξίες.
Ο Μιλανέζος οξυγονοκολλητής Τζοβάνι, χαρακτήρας κλειστός, σιωπηλός, μη ικανός για εκφραστικές φινέτσες, παίρνει μετάθεση για τη Σικελία, όπου μπροστά σε μια διαφορετική πραγματικότητα αισθάνεται εξόριστος, υποφέρει από μοναξιά και νοσταλγία, μέχρι που αποφασίζει να τα «ξαναβρεί» με την κοπέλα του Λιλιάνα, που άφησε πίσω στο βορρά. Η ιστορία δεν έχει ανατροπές, βασίζεται στην περιγραφή μιας ερωτικής σχέσης που μπαίνει στη δοκιμασία της απόστασης. Η λογική γραμμή αναπαράστασης κόβεται συχνά από φλασμπάκ και σκέψεις οπτικοποιημένες που ανασύρονται διστακτικά στη μνήμη και στο φινάλε διαγράφεται μια σκιά αποξένωσης, λόγω ρουτίνας, στην αισιόδοξη και ήπια εικόνα, όταν ο Τζοβάνι λέει στην Λιλιάνα: Θα σου τηλεφωνήσω την Κυριακή, έτσι θα πληρώσω λιγότερα. Εντυπωσιακά τα πυροτεχνήματα στη γιορτή του χωριού Πατερνό, γνωστού για το καρναβάλι του...
Με τους: Κάρλο Καμπρίνι και Αννα Κάντζι
Παραγωγή: Ιταλία (1963)
«Χάιλ Καίσαρ!» (Hail Caesar !) των Ιθαν και Τζόελ Κοέν
Η τελευταία ταινία των Ιθαν και Τζόελ Κοέν είναι απλά ευχάριστη μετριότητα που δεν κρύβει εκπλήξεις. Πρόκειται για «μεταφίλμ» για ταινία δηλαδή μέσα στην ταινία και αναφέρεται στη χολιγουντιανή βιομηχανία ονείρων στο απόγειο της δόξας της, τη δεκαετία του '50, με μυθικούς σταρ, τεράστιες κλασικές ταινίες και στούντιο που, μέσα στους τέσσερις τοίχους τους, χτίζονταν κόσμοι τεχνητοί, μαγευτικοί και μαγικοί.
Οι αδελφοί Κοέν, γνώστες όλων των ειδών κινηματογράφου - κατασκεύασαν την ταυτότητά τους πάνω στις στάχτες του κλασικισμού του Χόλιγουντ - θέλουν να καθαρίσουν το σινεμά του παρελθόντος από όποια νοσταλγία ρετρό. Σήμερα αποτίουν φόρο τιμής στη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ με τα εντυπωσιακά μιούζικαλ, τα σκληρά γουέστερν, τα πομπώδη ιστορικά και θρησκευτικά έργα που έβγαιναν με τη σέσουλα και προβάλλονταν σ' ολόκληρη την οικουμένη...
Ταυτόχρονα, τότε ήταν και η χρυσή εποχή του γερουσιαστή Μακάρθι, τότε που τα όποια «κομμουνιστικά» σταγονίδια τοποθετούνταν στο μεγεθυντικό, ανακριτικό φακό, που συγγραφείς και άλλοι δημιουργοί διώκονταν και εκτοπίζονταν. Τότε έκανε και η τηλεόραση την πρώτη ντροπαλή εισβολή της στην καθημερινότητα των ανθρώπων, βήματα δειλά, αλλά αρκετά για να μειώσουν τα κινηματογραφικά εισιτήρια. Η ταινία «Χάιλ Καίσαρ!» πανάλαφρη κωμωδία ή καλύτερα παρωδία, αποκαλύπτει το Χόλιγουντ και τον κάλπικο κόσμο του που δεν πρέπει κανείς να παίρνει στα σοβαρά και δίνει ένα δείγμα τού τι θα μπορούσε να συμβεί, μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο γυρισμάτων στα χολιγουντιανά στούντιο εκείνο τον καιρό...
Ακολουθούμε τις κινήσεις του Εντι Μάνιξ, διευθυντή των κινηματογραφικών στούντιο Capitol, που, παρά την υπαρξιακή του κρίση, παραμένει ο «φίξερ», αυτός που κανονίζει ώστε οι σταρ των μεγάλων στούντιο να κρατιούνται μακριά από σκάνδαλα της φάμπρικας της μυθοπλασίας που τρέφεται από τα παραμυθιάσματα, εντός και εκτός οθόνης. Τα εκτός οθόνης ρυθμίζονται από τις δίδυμες δημοσιογράφους του κουτσομπολίστικου τύπου. Δομή απούσα, ιστορία αποσπασματική, περιπέτειες χωρίς κεφάλι και ουρά, διάλογοι κωφών, καρικατούρες, αυτοειρωνεία και αυτόματος πιλότος... Οι σκηνές χωρίς οργανικό σύνδεσμο μεταξύ τους και οι ρόλοι των Σκάρλετ Γιόχανσον, Τζόνα Χιλ και Τίλντα Σουίντον εντελώς ξεκάρφωτοι. Οσο για τον Τσάνινγκ Τέιτουμ, του οποίου το στάτους ηθοποιού προσπάθησαν να αναδείξουν τόσο οι Κοέν όσο και ο τελευταίος Ταραντίνο, άδικος κόπος...
Με τους: Σκάρλετ Τζόχανσον, Τσάνινγκ Τέιτουμ, Τζος Μπρόλιν, Τζορτζ Κλούνεϊ, Ρέιφ Φάινς, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog μας δεν έχει ούτε ειδησεογραφικό χαρακτήρα ούτε έχει θέση ενός φόρουμ.
Δοκιμαστικά ενεργοποιούμε την χρήση σχολίων. Αυτά όμως θα δημοσιεύονται ΜΟΝΟ εφόσον έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα σε σχέση με τις αναρτήσεις, όσα δηλαδή προσφέρουν κάποια επιπλέον συγκεκριμένη πληροφορία (άντε τις πρώτες μέρες μπορεί να κάνουμε μια εξαίρεση).
Γι αυτό είναι πιθανόν πολλοί φίλοι ή "φίλοι" να μην βλέπουν το σχόλιό τους δημοσιευμένο.
Αυτονόητα ΔΕΝ θα δημοσιεύονται απρεπή σχόλια.
Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ, των μαζικών φορέων, των ταξικών σωματείων είναι διαρκώς παρόντα στην κοινωνία και μπορεί εύκολα να τους συναντήσετε. Όποια συζήτηση, απορία, διαφωνία καλό θα είναι να εκφράζεται δια ζώσης.