Με σημαντική συμμετοχή η συγκέντρωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου στην Φλώρινα

Κεντρική ομιλήτρια εκ μέρους του Μετώπου Αγώνα
Σπουδαστών η Νικολίνα Νικοπούλου 

Δεκάδες Φλωρινιώτες, νεολαία και εργαζόμενοι, τίμησαν την επέτειο της Εξέγερσης 

Ακολουθεί η ομιλία της Νικολίνας Νικοπούλου

     

     Νοέμβρης 1973 - Νοέμβρης 2015: Συνεχίζουμε, παλεύουμε για τη δική μας ζωή, το δικό μας μέλλον! Δεν θα δεχτούμε να ζούμε στα όρια της εξαθλίωσης. Σπάμε τα δεσμά! Με την αποφασιστική, την οργανωμένη δράση μας, μπορούμε να βάλουμε τη δική μας σφραγίδα, να επιβάλουμε το δικό μας δίκιο, ενάντια στο ζυγό των μονοπωλίων και την εγχώρια εξουσία τους, εναντίον της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

     Ο ξεσηκωμός στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβρη του 1973, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, - ορόσημο της λαϊκής πάλης, σε μια από τις δύσκολες περιόδους της νεότερης Ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος. Σαν τέτοιο ορόσημο μπορεί να σηματοδοτεί στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας την αντίσταση και την ανυποταγή. Ένας λαϊκός ξεσηκωμός, τα όρια του οποίου δεν χωρούν στα στενά πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, που μπορεί να αλλάζει το μανδύα της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης αυτής της άθλιας κοινωνίας με φασιστικά καθεστώτα και χούντες, – δηλαδή της δικτατορίας των μονοπωλίων, – αλλά με τον ίδιο πάντα σκοπό: Την εξουσία πάνω στην εργατική τάξη και στο λαό, για τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.

     Ο ξεσηκωμός του Νοέμβρη 1973 στο Πολυτεχνείο είχε ποιοτικά διαφορετικό περιεχόμενο, πολύ παραπάνω από τη διεκδίκηση μιας τυπικής μορφής αστικής ελευθερίας και δημοκρατίας, όσο κι αν αυτές ήταν τότε στραγγαλισμένες. Στη μνήμη μπορεί να ηχεί ακόμη το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», που κι αυτό επίσης σε κάθε εποχή έχει το δικό του συμβολισμό και το δικό του πολιτικό περιεχόμενο, αλλά ο ξεσηκωμός δεν ήταν μόνο αυτό ή μόνο γι' αυτό. Μαζί με το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» προβλήθηκαν και τα συνθήματα - στόχοι «Κάτω η χούντα», «Έξω οι ΗΠΑ και το NATO».  Επομένως το μήνυμα ήταν καθαρά πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλιστικό, όσο βεβαίως μπορούσε τότε αυτό να γίνεται ξεκάθαρο, συγκεκριμένο και, κυρίως, πολιτικά ορατό από την άποψη της ρεαλιστικότητας και της πραγματοποίησης.

     Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο «φοιτητικός» ξεσηκωμός, όπως προβάλλουν οι απολογητές του συστήματος. Στο φοιτητικό κίνημα, που ήταν συλλογικά οργανωμένο, δρούσαν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις και μάλιστα με διαφορετικές και τότε προσεγγίσεις ως προς το σκοπό της αντιδικτατορικής πάλης. Αλλά υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που επίσης αποτελεί ποιοτικό στοιχείο και από το οποίο βγαίνει πείρα και για το σήμερα. Στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου εκφράστηκε η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό κίνημα. Που έπαιξε σημαντικό ρόλο στον ίδιο τον ξεσηκωμό, όπως και στην επίδρασή του στις μετέπειτα εξελίξεις.

     Ο ξεσηκωμός του Νοέμβρη του '73, η κατάληψη της Νομικής που προηγήθηκε, συνολικά η αντιδικτατορική πάλη κατά της στρατιωτικής δικτατορίας συνεχίζουν να εμπνέουν όσους δεν βολεύονται με τη βαρβαρότητα, που φέρνουν στο λαό και τη νεολαία η πολιτική και η εξουσία που υπηρετεί τα μονοπώλια, η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα κόμματά τους. Προσφέρουν διδάγματα για την αξία της οργανωμένης πάλης του λαού και της νεολαίας και ενός ισχυρού ΚΚΕ, ως προϋποθέσεις που ενισχύουν την αντοχή, την αποτελεσματικότητα και την προοπτική των λαϊκών αγώνων.

     Ποιοι και γιατί επέβαλαν τη στρατιωτική δικτατορία;

     Η διακυβέρνηση της χώρας, την 21η Απριλίου 1967, πέρασε από τα αστικά κόμματα σε τμήματα δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου "κομμουνιστικού κινδύνου". Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά πως ο αντικομμουνισμός είναι πάντοτε προπομπός συνολικότερων αντιλαϊκών σχεδίων, έχει στο στόχαστρο συνολικά το λαό, τη νεολαία, το κίνημα.

     Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η εξυπηρέτηση εσωτερικών αναγκών του συστήματος, καθώς υπήρχαν αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικά κόμματα και το Παλάτι, – που υπήρχε ακόμα και ήταν μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, – αλλά και για να στηριχθούν οι επιδιώξεις του αμερικανο-νατοϊκού ιμπεριαλισμού στην περιοχή.

     Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια, την κρατούσαν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, όπως και πριν τη δικτατορία, είτε ήταν στην κυβέρνηση η «Δεξιά», είτε το «Κέντρο», είτε οι λεγόμενοι αποστάτες. Αυτό που άλλαξε ήταν η μορφή άσκησής της. Η δικτατορία ήταν ένα καθεστώς τρόμου – με εξορίες, βασανιστήρια, φυλακές, δολοφονίες, – που υπεράσπιζε την εξουσία των μονοπωλίων. Τα μονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα από τη χουντική διακυβέρνηση. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε πει, για παράδειγμα, στους εφοπλιστές: «Έλθετε προς ημάς και πέστε μας τι θέλετε. Εκ προοιμίου σας βεβαιώ, ότι η κυβέρνησις θα σας το δώση». Τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών εκτινάχθηκαν, ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, τσακίστηκε το εργατικό κίνημα με το βούρδουλα της καταστολής. Αυτό το καθεστώς υμνούν σήμερα οι ναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, που είχε στα όπα-όπα το μεγάλο κεφάλαιο και τα κέρδη του, και στον «γύψο» το λαό, τη νεολαία, τις ανάγκες και τους αγώνες τους.

     Ένα επιχείρημα των σημερινών θιασωτών της Χούντας, δηλαδή της Χρυσής Αυγής, είναι ότι "οι χουντικοί πέθαναν στην ψάθα" ή ότι η Χούντα αντιμετώπισε τη "φαυλοκρατία" και τη "διαφθορά του πολιτικού συστήματος". Στην πραγματικότητα στα χρόνια της δικτατορίας έγινε ένα πραγματικό "πάρτι" υπεξαίρεσης χρημάτων, ρουσφετιών και σκανδάλων. Οι χουντικοί έφτασαν δε σε τέτοιο σημείο που μέχρι και ο γνωστός προπαγανδιστής της δικτατορίας Σάββας Κωνσταντόπουλος αναγκάστηκε να γράψει: "Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κ.ο.κ.)".   Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα αφορούσαν συμβάσεις με ντόπια και ξένα μονοπώλια. Εκατομμύρια αρπάχτηκαν επίσης από τους χουντικούς για την κατασκευή του "Ναού του Σωτήρος" (το περιβόητο "Τάμα του Έθνους"). Για την κατασκευή του ναού, μαζεύτηκαν περίπου 450 εκατομμύρια δραχμές, με πολλά απ' αυτά τα χρήματα να προέρχονται από υποχρεωτικές "εισφορές" των δημοσίων υπαλλήλων. Μετά τη χούντα, στο ταμείο βρέθηκαν περίπου 47 εκατομμύρια. Πάνω από 400 εκατομμύρια δραχμές είχαν κάνει "φτερά"... Στο Δήμο της Αθήνας επίσης τα σκάνδαλα της Χούντας ξεπέρασαν το 1 δισεκατομμύριο δραχμές!

     Η αδυναμία του λαϊκού κινήματος να αντιτάξει αντίσταση για να αποτύχει το πραξικόπημα, παρ’ ότι τα σχέδια για επιβολή της δικτατορίας ήταν γνωστά, έβαλε τη σφραγίδα της στην αντιδικτατορική πάλη που αργοπόρησε να πάρει μαζικά χαρακτηριστικά. Επιβεβαιώνεται πως μονάχα ένα γερά οργανωμένο εργατικό–λαϊκό κίνημα που αντιπαλεύει την εξουσία των μονοπωλίων, όντας οργανωμένο στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, με πολιτική επαγρύπνηση, μπορεί να είναι έτοιμο για να αντιμετωπίσει και τέτοια σχέδια σε βάρος του λαού. Βασική προϋπόθεση για να μπορέσει το εργατικό–λαϊκό κίνημα ναανασυνταχθεί και να οργανωθεί, όπως αποδείχτηκε και από την περίοδο του αγώνα ενάντια στη δικτατορία, είναι το δυνάμωμα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.      

     Το πρώτο διάστημα μετά την επιβολή της δικτατορίας, όταν κυριαρχούσε ακόμα ο φόβος και η ηττοπάθεια, καθοριστική σημασία για το σπάσιμο αυτού του κλίματος, για να πάρει κουράγιο ο λαός, είχε η αταλάντευτη στάση των κομμουνιστών απέναντι στους ανακριτές, τους δεσμοφύλακες, τους βασανιστές. Πολλοί φυλακισμένοι και εξόριστοι, κομμουνιστές και κομμουνίστριες, στην πρώτη γραμμή των αγωνιστών, έδωσαν τέτοιο παράδειγμα.
     Τα θεμέλια της ανασύνταξης του κινήματος μπαίνουν το 1968. Το ΚΚΕ, μετά τη 12η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής το Φλεβάρη του 1968, ανασυγκροτεί τις παράνομες Οργανώσεις του, ξεκαθαρίζει τις γραμμές του απ’ τους οπορτουνιστές που ήθελαν να το διαλύσουν, στο όνομα της «ανανέωσής» του. Ξεκινά η κυκλοφορία του παράνομου «Ριζοσπάστη». Το Σεπτέμβρη ιδρύεται η ΚΝΕ. Η απόφαση αυτή δημιουργεί νέα δεδομένα για την ανασυγκρότηση του νεολαιΐστικου κινήματος. Ταυτόχρονα, ξεκινά και η έκδοση του παράνομου «Οδηγητή». Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και καθώς αναπτύσσονται οι Οργανώσεις τους, ιδρύονται οι αντιδικτατορικές Οργανώσεις: Η Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση – ΕΣΑΚ (τον Απρίλη του ’68), αργότερα η  Αντιδικτατορική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας – Αντι-ΕΦΕΕ και η Μαθητική Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας – ΜΟΔΝΕ.      

     Σε πρώτη φάση, ο αγώνας είχε διάφορες μορφές: διαβήματα, υπομνήματα, διακίνηση του παράνομου τύπου, προπαγανδιστική δουλειά με πέταγμα τρυκ, αναγραφή συνθημάτων και μετάδοση ηχογραφημένων μηνυμάτων σε κεντρικά σημεία, κινητοποιήσεις οικογενειών κρατουμένων κατά των βασανιστηρίων.
     Στα τέλη του 1971 και καθώς εξελίσσεται διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση (η λεγόμενη «πετρελαϊκή»), ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να σημειώνει άνοδο. Ιδιαίτερα το 1973, υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις απ’ την εργατική τάξη. Στην πρώτη γραμμή μπαίνουν διεκδικήσεις για την ίδρυση σωματείων, για τα μεροκάματα, τα ωράρια, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οργανώνονται απεργίες στους τυπογράφους της Αθήνας, τους αλιεργάτες της Καβάλας, τους τεχνικούς της «Ολυμπιακής»,  στη ΔΕΗ και αλλού.   

     Κινητοποιήσεις οργανώνονται και απ’ τους φοιτητές-σπουδαστές. Απ’ το 1972, ξεκινούν κινητοποιήσεις με αιχμή το αίτημα της διεξαγωγής γνήσιων σπουδαστικών εκλογών. Το 1973, με αφορμή τον «καταστατικό χάρτη» της Ανώτατης Παιδείας που προωθούσε η Χούντα, οι αγώνες κλιμακώνονται. Το Φλεβάρη οι φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική για δύο μέρες. Μέσα στους μήνες Μάρτη - Απρίλη γίνονται καταλήψεις, ξανά στη Νομική και στην Ιατρική, διάφορες κινητοποιήσεις σε άλλες σχολές της Αθήνας, της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης.

     Αγωνιστικές κινητοποιήσεις οργανώνονται και από αγρότες σε ορισμένους χώρους, γίνονται συλλαλητήρια εναντίον των απαλλοτριώσεων γης που εφαρμόζονταν για την εγκατάσταση μονοπωλιακών ομίλων (π.χ. ΠΕΤΡΟΛΑ).
     Παράλληλα, πραγματοποιούνται και εκδηλώσεις με καθαρά πολιτικό – αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Τέτοιες μέρες κινητοποίησης του λαού ήταν η 28η Οκτώβρη του ’72, η επέτειος του πραξικοπήματος το 1973 και  η Πρωτομαγιά του ’73.

     Η ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα, βέβαια, δεν προέκυψε μόνο απ’ το ανέβασμα των μορφών πάλης αλλά και με την όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης. Είχε μεγάλη σημασία, για να προχωρήσει το κίνημα μπροστά, να ηττηθούν οι απόψεις που αποδέχονταν το λεγόμενο «δημοκρατικό» εγχείρημα της Χούντας, με σκοπό να το αξιοποιήσουν, όπως έλεγαν, εκφράζοντας τη λογική του μικρότερου κακού, του «ρεαλισμού». Βασικοί φορείς αυτών των απόψεων ήταν δυνάμεις του αναθεωρητικού φραξιονιστικού τμήματος που αποχώρησε το 1968 από το ΚΚΕ, του λεγόμενου «ΚΚΕ Εσωτερικού» (πρόγονου του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ), καθώς και η ηγεσία της ΕΔΑ. Έτσι, φτάσαμε στο Νοέμβρη του ’73 και την κατάληψη του Πoλυτεχνείου, που δεν ήρθε σαν «κεραυνός εν αιθρία» αλλά ήταν η κορύφωση όλης της προηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαϊκού και του νεολαιΐστικου κινήματος.

     Το απόγευμα της Τετάρτης 14 Νοέμβρη ξεκινά η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Φτιάχνεται ο πρώτος ραδιοφωνικός πομπός, αρκετός κόσμος μαζεύεται γύρω από το Πολυτεχνείο ως το βράδυ.

     Την επόμενη μέρα, η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους και τους νέους να κατέβουν μαζικά στο Πολυτεχνείο. Από εκείνη τη στιγμή η κατάληψη του Πολυτεχνείου, καθώς ενώνεται με το εργατικό - λαϊκό κίνημα, αποκτά χαρακτήρα παλλαϊκού ξεσηκωμού. Δίπλα στο σύνθημα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία" δυνάμωναν και τα "Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ" και "Κάτω η Χούντα". Το μήνυμα ήταν πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιιμπεριαλιστικό. Ο ρόλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, παρά τις ελλείψεις που παρουσιάστηκαν, ήταν σημαντικός και πολλές φορές καθοριστικός.

     Η 16η Νοέμβρη ήταν η μέρα της κορύφωσης της εξέγερσης. Οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας προχωρούν και αυτοί σε καταλήψεις. Στην Αθήνα χιλιάδες λαού κατεβαίνουν με πυκνά και μεγάλα μπλοκ στο Πολυτεχνείο. Οι οικοδόμοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν τα μαχητικότερα μπλοκ. Περίπου 150.000 λαού είναι στους δρόμους. Η αστυνομία χτυπά το λαό, χωρίς να μπορεί να διαλύσει τις διαδηλώσεις. Αργά το απόγευμα πέφτουν οι πρώτοι νεκροί.

     Ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη τα τανκς κυκλώνουν το Πολυτεχνείο. Στις τρεις το πρωί ένα από τα τανκς πέφτει πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου. Η θυσία δεν πήγε χαμένη: άνοιξε ο δρόμος για την κατάρρευση της δικτατορίας, χιλιάδες νέοι και νέες από το παράδειγμα του Πολυτεχνείου διαπαιδαγωγήθηκαν με τα ιδανικά του αγώνα, της οργανωμένης απειθαρχίας και ανυπακοής.

     Τον Ιούλη του 1974 κάτω από το βάρος της κρίσης στην Κύπρο αλλά και λόγω των αναγκών του ίδιου του συστήματος, το καθεστώς κατέρρευσε.

     Όλη η 7χρονη αντιδικτατορική πάλη του λαού μας, ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου απέδειξαν πως κανένας αντιδραστικός μηχανισμός όσο κι αν εμφανίζεται παντοδύναμος και αιώνιος, δεν γλιτώνει από τις αντιθέσεις του, δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την υπεροχή του οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος.

     Η μορφή άσκησης της εξουσίας το 1974 άλλαξε, η εξουσία όμως παρέμεινε στα χέρια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών. Όσες κυβερνήσεις αναδείχτηκαν από τότε μέχρι και σήμερα αυτούς υπηρετούν.

     Όσες κυβερνήσεις αναδείχτηκαν από τότε μέχρι και σήμερα υπηρετούν το κεφάλαιο και τις διεθνείς καπιταλιστικές ενώσεις, στις οποίες συμμετέχει.
     Η σημερινή συγκυβέρνηση συνεχίζει στο δρόμο που χάραξαν όλες οι προηγούμενες. Η αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει στο εσωτερικό,

 «συμπληρώνεται» με όρκους πίστης στις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, με την επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας μας στις μεγάλες κόντρες που εξελίσσονται στην γειτονιά μας για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους. Αυτές οι αντιπαραθέσεις οδηγούν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στην προσφυγιά, μετατρέποντας τη μεσόγειο σε θάλασσα νεκρών, ενώ μπορούν να οδηγήσουν και σε ένα πιο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Από αυτές τις αντιπαραθέσεις κανένας λαός δε θα βγει κερδισμένος. Κανένας λαός δεν έχει συμφέρον να χύσει το αίμα του για να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα των λίγων. Παλεύουμε με τη δική μας σημαία, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας.

     Οι καπιταλιστές γνωρίζουν τη δύναμη του λαού, έχουν τον φόβο του, αν οργανωθεί και τους αντιπαλέψει. Γι’ αυτό, διαχρονικά, εναλλάσσουν, μεταμφιέζουν τις μορφές διαχείρισης της εξουσίας τους. Έτσι αξιοποιούν διάφορες εναλλακτικές λύσεις και σχήματα, αξιοποιούν, είτε χώρια, είτε μαζί, την τρομοκρατία και την καταστολή με το “καρότο” και τις αυταπάτες.

     Γέννημα του συστήματος είναι και οι εγκληματίες – ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Πότε τους «μαζεύουν» και πότε τους «αμολάνε», κατά πως τους βολεύει. Καμία σχέση δεν έχει η πατριδοκαπηλία των ναζί της ΧΑ, με το γνήσιο πατριωτισμό του λαού μας, τον αγώνα για να ζήσουμε καλύτερες μέρες στον τόπο μας χωρίς ντόπια και ξένα αφεντικά.   Πατριδοκάπηλο καθεστώς ήταν και η Χούντα. Πίσω απ’ τη χούντα όμως κρύβονταν τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας, αλλά και των αμερικανοΝΑΤΟϊκών τους συμμάχων.

     Ο ξεσηκωμός του Νοέμβρη του '73, η κατάληψη της Νομικής που προηγήθηκε, - συνολικά η αντιδικτατορική πάλη κατά της στρατιωτικής δικτατορίας, - συνεχίζουν να εμπνέουν όσους δεν βολεύονται με τη βαρβαρότητα, που φέρνουν στο λαό και τη νεολαία η πολιτική και η εξουσία που υπηρετεί τα μονοπώλια, η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα κόμματά τους. Προσφέρουν διδάγματα για την αξία της οργανωμένης πάλης του λαού και της νεολαίας και ενός ισχυρού ΚΚΕ, ως προϋποθέσεις που ενισχύουν την αντοχή, την αποτελεσματικότητα και την προοπτική των λαϊκών αγώνων. Μας θυμίζουν τους σφιχτούς δεσμούς της χούντας με το αστικό πολιτικό σύστημα, ότι η χούντα ήταν μια μορφή εξουσίας του κεφαλαίου. Ότι ο

φασισμός είναι γέννημα του καπιταλιστικού συστήματος και θρέφεται από αυτό. Ότι ο αντικομμουνισμός ήταν η επίσημη ιδεολογία, όχι μόνο της στρατιωτικής δικτατορίας, αλλά και του κράτους και των αστικών κομμάτων που έστρωσαν το δρόμο για την επιβολή της. Τις ευθύνες των αστικών κομμάτων για την επιβολή του χουντικού πραξικοπήματος το 1967. Τις ευθύνες δυνάμεων όπως οι οπορτουνιστικές, που εμποδίζουν την αυτοτελή οργάνωση και πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή καπιταλιστικής εξουσίας.

     Τα χρόνια που ακολούθησαν από την αποκατάσταση του αστικού κοινοβουλευτισμού τον Ιούλη του 1974 έως σήμερα, φανέρωσαν ότι η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, η νεολαία τους πλήττονται, όχι μόνο από ορισμένες μορφές της εξουσίας του κεφαλαίου, αλλά και από την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική κάθε αστικής διακυβέρνησης.

     Η μετάβαση απ' τη στρατιωτική δικτατορία στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, τον Ιούλη του 1974, δεν έδωσε ουσιαστική και οριστική λύση στα λαϊκά προβλήματα της φτώχειας, της ανεργίας, της διαρκούς υπονόμευσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Αυτό που ζει ο λαός μας, τα τελευταία 7 χρόνια της οικονομικής κρίσης, δεν είναι αποτέλεσμα απλά μιας "κακής διαχείρισης" των χρόνων της μεταπολίτευσης, όπως ισχυρίζονται όλα τα άλλα κόμματα. Αντίθετα, αποδείχθηκε πως οι όποιες παραχωρήσεις αποσπούν οι εργαζόμενοι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα είναι προσωρινές. Ότι όσες κυβερνήσεις επιλέγουν να διαχειριστούν αυτό το σάπιο σύστημα και τους νόμους του, αναπόφευκτα θ' ακολουθήσουν αντιλαϊκές πολιτικές. Αυτό αποδείχτηκε και με την "αριστερή" διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι κρίσεις, η ανεργία, η λιτότητα, η φτώχεια, οι πόλεμοι θα υπάρχουν όσο η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των καπιταλιστών, όσο η Ελλάδα είναι δέσμια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

     Το ιστορικό δίδαγμα για το λαό είναι ότι πρέπει να υπερασπίζεται τα δικά του δικαιώματα ανεξάρτητα από τις αστικές επιδιώξεις και αντιθέσεις. Να οργανώνει την πάλη του με στόχο την κατάκτηση της δικής του εξουσίας, της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

     Ο λαός, η νεολαία, όταν είμαστε οργανωμένοι και ενωμένοι, όταν ξέρουμε γιατί παλεύουμε, μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία. Μπορούμε να αποκτήσουμε τεράστια δύναμη όταν απορρίψουμε τις λογικές διαχείρισης του σημερινού σάπιου συστήματος, τις κυβερνήσεις της μιας ή της άλλης πολιτικής

δύναμης, που τάχα θα μας λύσουν το πρόβλημα. Βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο: την εξουσία του κεφαλαίου, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούν.
     Σήμερα έχουμε περισσότερες αποδείξεις. «Σωτήρες» και «εύκολες λύσεις» δεν υπάρχουν. Παίρνουμε τη ζωή μας στα δικά μας χέρια. Συμβάλουμε αποφασιστικά με τη συμμετοχή και την πάλη μας στην αγωνιστική ανασυγκρότηση του κινήματος, μαζικοποιώντας τα σωματεία και τις επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς, δυναμώνοντας τις επιτροπές και τα συμβούλια στην επαγγελματική εκπαίδευση, συγκροτώντας επιτροπές ανέργων, στα σωματεία και στις λαϊκές γειτονιές, δυναμώνοντας τους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους, κόντρα στον εκφυλισμό, δυναμώνοντας την αγωνιστική συλλογική δραστηριότητα μέσα στα σχολεία, με μαθητικά συμβούλια οργανωτές, κυψέλες του αγώνα, ενισχύοντας σε κάθε χώρο τον αγώνα διεκδίκησης των σύγχρονων αναγκών μας σε μόρφωση, δουλειά, ζωή με δικαιώματα. Παλεύουμε για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φασισμό, ανεργία, κρίσεις, πολέμους και προσφυγιά.

     Διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει!

     Συνεχίζουμε την πάλη για να ανατρέψουμε τη δικτατορία των μονοπωλίων, για να κατακτήσει ο λαός την εξουσία και να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει! Η κοινωνική εξέλιξη δε σταματάει εδώ, στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα. Είμαστε αισιόδοξοι: ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας νέων εξεγέρσεων και κοινωνικών επαναστάσεων, που θα οδηγήσουν ξανά την ανθρωπότητα στην πρόοδο! Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο σοσιαλισμός, είναι το μέλλον!