«23+ Παθιασμένα ψέματα για τον ένοπλο λαϊκό αγώνα 1941-1949»

ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» 17-07-2016, κυκλοφόρησε με ειδική ένθετη έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» που έχει τίτλο «23+ Παθιασμένα ψέματα για τον ένοπλο λαϊκό αγώνα 1941-1949», απάντηση στην αντικομμουνιστική διαστρέβλωση της Ιστορίας από το βιβλίο των Στάθη Καλύβα και Νίκου Μαραντζίδη με αφορμή τα 70 χρόνια του ΔΣΕ. Η συγκεκριμένη έκδοση συντάχθηκε από το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ.

Όπως αναφέρεται στην εισαγωγή της έκδοσης, το βιβλίο των Στάθη Καλύβακαι Νίκου Μαραντζίδη «Εμφύλια Πάθη, 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο» γνώρισε ιδιαίτερη και θετική προβολή από τα αστικά ΜΜΕ («Καθημερινή», «Βήμα», «Ποντίκι», αλλά και «Lifo», «AthensVoice» κ.ά.), με αποκορύφωμα τις 4 θεματικές εκπομπές που μεταδόθηκαν από το ραδιοφωνικό σταθμό «ΣΚΑΪ», καθώς και αναγνώριση εκ μέρους του αστικού πολιτικού προσωπικού (π.χ. Ευάγγελος Βενιζέλος).

Οι 100άδες σελίδες του βιβλίου περιέχουν σωρεία από ψέματα, που, για να τους προσδώσουν αντικειμενικότητα, τα ανακατεύουν με ορισμένα πραγματικά γεγονότα και κάποιες ορθές παραδοχές. Όμως, στο σύνολό του, το βιβλίο αποτελεί επιτομή διαστρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων και κατασκευής «γεγονότων», αντάξια του ιδεολογικού ρεύματος στην ιστοριογραφία («νέο κύμα») που οι συγγραφείς εκφράζουν. Σε ένα μόνο ζήτημα είναι ειλικρινείς: Στο ότι υπερασπίζονται το καπιταλιστικό σύστημα ευθαρσώς, από τη σκοπιά μάλιστα της εκσυγχρονιστικής αντίληψης για την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Η χυδαία ψευδολογική επίθεση των συγγραφέων κατά του ΚΚΕ έχει ως αφετηρία της την εξ ορισμού καταδίκη της αυτοτελούς πολιτικής του δράσης. Δηλαδή, επί της ουσίας θεωρούν ότι το ΚΚΕ δεν έχει το δικαίωμα να επεξεργάζεται και να υλοποιεί επαναστατική στρατηγική και τακτική, αλλά οφείλει να δρα σύμφωνα με τους όρους του αστικού κοινοβουλευτικού πλαισίου. Η αυτοτελής πολιτική του ΚΚΕ, μαζί με την ιδεολογία γενικά της ταξικής πάλης, ρίχνονται από τους δύο κονδυλοφόρους στο πυρ το εξώτερον.

Σε αυτό το έδαφος, επιτίθενται χυδαία και στον προλεταριακό διεθνισμό, από την ίδια αντικομμουνιστική βάση που δίκαζαν τα στρατοδικεία με τον μεταξικό νόμο 375 «περί κατασκοπίας», αναπαράγοντας και αυτοί με ύπουλο τρόπο το κλασικό ασφαλίτικο επιχείρημα ότι το ΚΚΕ ήταν όργανο της Μόσχας.

Οι συγγραφείς δεν ενδιαφέρονται μόνο για τη δυσφήμιση του παρελθόντος της ταξικής πάλης. Ενδιαφέρονται για τις σημερινές εξελίξεις και για τους μελλοντικούς κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσει η αστική εξουσία στην Ελλάδα.

Έτσι «διαβάζουν» και παρουσιάζουν την Ιστορία από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Συνολικότερα, οι Καλύβας - Μαραντζίδης, που ανήκουν στο λεγόμενο «νέο κύμα», υιοθετούν επιχειρήματα μη αποδεκτά ακόμα και από αστούς συναδέλφους τους. Οι Καλύβας - Μαραντζίδης δεν διστάζουν, για παράδειγμα, να δικαιολογήσουν τους συνεργάτες των αρχών της τριπλής φασιστικής Κατοχής (1941-1944), να συκοφαντήσουν το δικαίωμα του λαού στην αντίσταση και βέβαια να πάρουν το μέρος των εγχώριων και ξένων καπιταλιστικών δυνάμεων που χτύπησαν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ.

Οι του «νέου κύματος» συγκροτούν τη μία πλευρά ενός αναπαλαιωμένου δίπολου στην ιστοριογραφία. Στην άλλη πλευρά βρίσκονται οπορτουνιστές, σοσιαλδημοκράτες και άλλοι αστοί ιστοριογράφοι, με τις όποιες διαφορές έχουν μεταξύ τους. Ολοι αυτοί πολεμούν τις ακραίες αντικομμουνιστικές θέσεις του «νέου κύματος», επιχειρώντας έτσι να τονώσουν την «προοδευτικότητά» τους. Ωστόσο, ταυτίζονται με το «νέο κύμα» όσον αφορά το κύριο ζήτημα: την υπεράσπιση της αστικής εξουσίας. Αυτή είναι ο κοινός τους παρονομαστής.

Η «προοδευτική» ιστοριογραφία βάζει εμπόδια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, προκειμένου να αποτρέψει την εξαγωγή από τη δεκαετία του 1940 χρήσιμων συμπερασμάτων για την ταξική πάλη σήμερα.

Το υπ' αριθμόν 1 συμπέρασμα από αυτή τη δεκαετία είναι ότι η πάλη για την εργατική εξουσία παραμένει αναγκαία και επίκαιρη, όπως αναγκαία και επίκαιρη ήταν και στη διάρκεια της ΕΑΜικής Αντίστασης και μετά την Απελευθέρωση, οπότε διαμορφώθηκαν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.