Ανακοίνωση ΚΚΕ: Το νέο έργο είναι παλιό και έχει τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ νούμερο 2»

«ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ»:

     Το γνωστό έργο που είδαμε να παίζεται από το 2012 μέχρι το 2014 με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ βλέπουμε σε επανάληψη με τη νεότευκτη «Λαϊκή Ενότητα» του Π. Λαφαζάνη. Η, - μ' αυτήν την επωνυμία, - κοινοβουλευτική ομάδα που ενέσκηψε την Παρασκευή, έπειτα από ανεξαρτητοποίηση 25 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκεται να αποτελέσει το πρόκριμα ενός νέου πολιτικού σχήματος - αναχώματος για όσους αριστερούς, ριζοσπάστες, αγωνιστές τα προηγούμενα χρόνια είχαν αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ, την κυβέρνησή του και τη δυνατότητα να ανοίξει φιλολαϊκή προοπτική για τη χώρα. Η επίσημη πρώτη του Π. Λαφαζάνη, ως προέδρου της ΛΑ.ΕΝ., σε συνέντευξη Τύπου, την Παρασκευή, ήταν μια εξόφθαλμη αναπαραγωγή νεοκεϋνσιανών θέσεων και προτάσεων, με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ θέριεψε αυταπάτες για αριστερή φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού, καλλιέργησε και στη συνέχεια εκμεταλλεύτηκε «αντιμνημονιακές» διαθέσεις για να αναρριχηθεί στον κυβερνητικό θώκο, απ' όπου συνομολόγησε το τρίτο και σκληρότερο, για το λαό, μνημόνιο. Ακόμα και σε επίπεδο συνθηματολογίας, ο Λαφαζάνης ξέθαψε τα αντιμερκελικά και αντιμνημονιακά που κυριαρχούσαν στη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ έως και πριν από λίγο καιρό.

     Η προσπάθεια να στηθεί ένας ΣΥΡΙΖΑ Νο 2, τώρα που διαλύεται κάθε αμφιβολία για το ρόλο του πρώτου, δεν πρέπει να βρει ανταπόκριση στο λαό, που έζησε ήδη την οδυνηρή διάψευση προσδοκιών που του καλλιέργησαν και δεν έχει περιθώριο για νέες απογοητεύσεις, για νέα απώλεια πολύτιμου χρόνου, που μετράει σε βάρος του.

     Η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής, που υπόσχεται η «Λαϊκή Ενότητα», είναι η άλλη όψη της καπιταλιστικής Ελλάδας του ευρώ. Η όποια διαφορά έχει να κάνει με τους όρους ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ανάμεσά τους απαράβατος τέτοιος όρος είναι η επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, στο λαϊκό εισόδημα, κλπ. Απ' αυτήν δεν γλιτώνει ο λαός με όποιο νόμισμα. Ο Λαφαζάνης μίλησε την Παρασκευή για συντεταγμένη έξοδο απ' το ευρώ, «εφόσον χρειαστεί», όχι όμως από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έκλεισε δηλαδή το μάτι στο κεφάλαιο, διαβεβαιώνοντάς το ότι μιλά για έξοδο εφόσον το χρειαστεί η καπιταλιστική οικονομία, χάριν της οποίας αράδιασε ένα σωρό από γνωστά νεοκεϋνσιανά μέτρα διαχείρισης με στόχο την ανάκαμψή της, (π.χ. «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους για να ανασάνει η χώρα», αλλά όχι όλου, «κοινωνικοποίηση των τραπεζών για να παίξουν έναν αναπτυξιακό ρόλο», στηρίζοντας τις επενδύσεις και όχι το λαό φυσικά, «παραγωγική ανασυγκρότηση με ισχυρό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, ρευστότητα στην οικονομία»), δηλαδή ζεστό κρατικό χρήμα για τη στήριξη της περίφημης καπιταλιστικής ανάκαμψης. Μάλιστα, στην προσπάθειά του να επιβεβαιώσει ότι δεν υπερασπίζεται προτάσεις που θα θέσουν σε κίνδυνο το κεφάλαιο και τα κέρδη του, έφερε ως παράδειγμα το ότι «υπάρχουν κι άλλες χώρες έξω απ' το ευρώ που μια χαρά πορεύονται». Αλλά και ο Α. Νταβανέλος, στέλεχος της ΛΑ.ΕΝ., υποστήριξε, μιλώντας στην ΕΡΤ, ότι υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις σε κράτη της Ευρωζώνης που υπερασπίζονται την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Ποιες χώρες επικαλείται ο Λαφαζάνης; Τη Βρετανία, τη Δανία, που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη, γεγονός όμως που δεν εμποδίζει το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Ποιες δυνάμεις επικαλείται ο Νταβανέλος; Το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία, τους Ιταλούς βιομηχάνους, ένα τμήμα του γερμανικού κεφαλαίου...

     Τι σχέση έχουν οι λαοί αυτών των κρατών, ο λαός της Ελλάδας και η ελπίδα για ικανοποίηση των αναγκών του, με τις επιδιώξεις των εκμεταλλευτών τους, που αντανακλώνται σε πολιτικές προτάσεις για εθνικά νομίσματα, προτάσεις που φέρουν «προβιά» ριζοσπαστισμού για να ξεγελάνε και να κρύβουν το πραγματικό τους αντιλαϊκό περιεχόμενο; Αυτός ο καινούργιος κάλπικος διαχωρισμός «ευρώ - δραχμή» θέλει να κρύψει από το λαό ότι το βασικό είναι ο δρόμος του κεφαλαίου και η εξουσία του, είναι η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Μ' αυτά πρέπει ν' αναμετρηθεί ο λαός. Και όχι να συνταχθεί με τμήματα του κεφαλαίου που φλερτάρουν με την ιδέα ενός εθνικού νομίσματος, μιας άλλης νομισματικής συμμαχίας.

     Όσοι λοιπόν αισθάνονται αριστεροί, ριζοσπάστες, έχουν πείρα από τη συμμετοχή τους στο εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να την ξαναπατήσουν. Δεν πρέπει να ξανακουμπήσουν τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους σε νέες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Λύση υπέρ του λαού εντός του καπιταλιστικού συστήματος, με εναλλαγή κυβερνήσεων αστικής διαχείρισης, χωρίς ρήξη με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και το ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει. Όσοι προτάσσουν ως βασικό στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της καπιταλιστικής οικονομίας, όσοι υπηρέτησαν αυτό το στόχο από κυβερνητικές μάλιστα θέσεις, όσοι κλείνουν το μάτι σε τμήματα του κεφαλαίου που φλερτάρουν με την ιδέα της καπιταλιστικής Ελλάδας με εθνικό νόμισμα, δεν μπορούν να ακολουθήσουν διαφορετικό δρόμο από αυτόν που οδηγεί στη λαϊκή χρεοκοπία. Δεν έχει σημασία αν αυτή πραγματοποιηθεί με μνημόνιο ή όχι. Δεν έχει σημασία αν πραγματοποιηθεί εντός Ευρωζώνης ή εκτός. Σημασία έχει να ακυρωθεί η προσπάθεια μια τέτοια εναλλακτική επιλογή υπέρ του κεφαλαίου να θεωρηθεί ως αριστερή ριζοσπαστική λύση, ως διέξοδος υπέρ του λαού.

     Ο λαός, τα φτωχά λαϊκά στρώματα που έχουν ριζοσπαστικές διαθέσεις, δεν πρέπει να επιτρέψουν να ξαναγίνουν θεατές στο ίδιο έργο, να ζήσουν νέες διαψεύσεις. Μπορούν σήμερα, με μεγαλύτερη σιγουριά από ποτέ, να ακουμπήσουν τις προσδοκίες τους στο ΚΚΕ, να το εμπιστευτούν γιατί ποτέ δεν τους πρόδωσε ούτε έλειψε ποτέ απ' τον αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους. Γιατί είναι η μόνη δύναμη που διαθέτει πραγματικά εναλλακτική, ρεαλιστική, ελπιδοφόρα πρόταση διεξόδου, άξονες της οποίας είναι η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η μονομερής διαγραφή του χρέους και η κοινωνικοποίηση του πλούτου που έχει αυτή η χώρα.

«Πλυντήριο» της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης

     Πέραν, όμως, του τι προτείνουν, ένα σημαντικό ερώτημα είναι και το εξής: Ποιοι είναι αυτοί που διεκδικούν την εμπιστοσύνη του λαού; Που εμφανίζονται ως «νέο πολιτικό σχήμα»; Που αυτοεγκωμιάζονται για τη συνέπειά τους στην υπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων; Από παρθενογένεση προέκυψαν;

     Η σημερινή «Λαϊκή Ενότητα» είναι η χτεσινή «Αριστερή Πλατφόρμα», είναι τα στελέχη του ΣΥΝ και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ που επί 25 συναπτά έτη δίνουν αριστερό άλλοθι σε στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, όπως ήταν η πορεία ενσωμάτωσης της χώρας μας στην ΕΕ, στο ευρώ και την ΟΝΕ.

     Είναι αυτοί που φιλοτεχνούσαν για το κόμμα τους ριζοσπαστικό προφίλ, ακόμα και όταν αυτό αποθεωνόταν καταχειροκροτούμενο από εφοπλιστές και βιομηχάνους, σε κλειστές λέσχες του κεφαλαίου ανά τον κόσμο. Που σιγόνταραν αυταπάτες για τη δυνατότητα φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού, που καλούσαν το λαό να στηρίξει τις διαπραγματεύσεις στα διαβούλια της ΕΕ, ακόμα και την ώρα που είχε πλέον φανεί το ταξικό, βαθιά αντιλαϊκό περιεχόμενό τους. Είναι οι ίδιοι που στήριξαν, αυτό το 7μηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (και μάλιστα από υπουργικές θέσεις), κάθε βήμα προς το νέο μνημόνιο. Να θυμίσουμε τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη; Την πρόταση Τσίπρα των 47 σελίδων, λίγο πριν από το δημοψήφισμα και λίγο πριν από την οριστική συμφωνία; Είναι αυτοί που ακόμα και σήμερα υπερασπίζονται με σθένος το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ένα πρόγραμμα εξαπάτησης του λαού, όπου πλάι στις υποσχέσεις για ορισμένα ψίχουλα στην ακραία φτώχεια, καταγράφονταν δεσμεύσεις και υποσχέσεις προς το κεφάλαιο με στόχο την ανάκαμψή του.

.

24/8/2015