Σημείο κλειδί ο ταξικός προσανατολισμός Γράφει ο Θανάσης Λεκάτης

Αρκούσε να βλέπεις τον Παπαχελά στον «Σκάι» χτες το βράδυ και την αγωνία του για το πώς θα σωθεί το σύστημα, για να καταλάβεις τι πρέπει να ανατρέψεις.
Αρκούσε να βλέπεις τον Βενιζέλο στη Βουλή, να προσπαθεί να πείσει ότι η βαρβαρότητα είναι προτιμότερη από την ανατροπή, για να καταλάβεις ότι πρέπει να πάρεις οριστικό διαζύγιο με την αστική πολιτική.
Είναι σάπιοι!

Ο κόσμος τους: Μια γκλαμουριά ντυμένη με στρας ξοδεύει τα βράδια όσα όλη τη μέρα αρπάζει γδέρνοντας εργάτες στα σύγχρονα κρεματόρια. Κι έχει το θράσος, κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέφτη να ρωτά: «ποια κρίση;» 

Η ιδεολογία τους: Ενας χυδαίος αντικομμουνισμός.
Ο μηχανισμός επιβολής της εξουσίας τους: Η οργάνωση της μιας προβοκάτσιας μετά την άλλη.
 

Η δημοκρατία τους: Δεν αντέχει ούτε καν εκλογές με καλπονοθευτικό σύστημα, όταν διαβλέπει ότι υπάρχει κίνδυνος να εμφανιστεί ρήγμα, δηλαδή να καταγραφεί μαζική αποστροφή προς το σύστημα από τα λαϊκά στρώματα, με ταυτόχρονη ενίσχυση της μόνης δύναμης που ευθέως κηρύσσει ανατροπή, δηλαδή του ΚΚΕ.
Η προοπτική που έχουν χαράξει: Η μαζική εξαθλίωση όλων εκείνων που μέσα από σκληρές αναμετρήσεις επί ενάμιση αιώνα κατάκτησαν το δικαίωμα να βελτιώνουν τους όρους διαβίωσής τους.
Η βύθιση: Η αποκάλυψη ότι έχουν αποφασίσει να εξοντώσουν τους απόμαχους της δουλειάς, αφού τώρα πια ως συνταξιούχοι δεν συμβάλλουν στην παραγωγή υπεραξίας. Ο απόλυτος κοινωνικός δαρβινισμός.

Οπως κι αν το ψάξεις, δεν έχει φως ο κόσμος τους.
Είναι, όμως, δύσκολο να συνειδητοποιηθεί το μέγεθος της βαρβαρότητας που προωθείται, από όσους δεν παρακολουθούν όλο το πακέτο της αστικής προπαγάνδας και πολύ περισσότερο απ' όσους δεν έχουν καθημερινό αντίδοτο τον εργατικό Τύπο, τον «Ριζοσπάστη» και τον «902».
Η όλη εξέλιξη αναγκάζει μέρα τη μέρα, οι σελίδες του «Ριζοσπάστη» να φωτίζουν όλο και περισσότερο στο άσπρο και μόνο στο άσπρο. Που, όμως, δεν θα το δει όποιος από άγνοια, ή αυταπάτη «διαβάζει» στο μαύρο, στον αστικό Τύπο, δηλαδή, τη ζωή του. Πραγματικότητα που δίνει εντολή για ένταση των εξορμήσεων με τον «Ριζοσπάστη», ώστε ακόμα περισσότεροι να βρίσκονται καθημερινά οπλισμένοι απέναντι στο μπαράζ της αστικής προπαγάνδας. Καθώς τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε αυτό το όπλο, το όπλο της δικής μας προπαγάνδας, όλο και πιο αιχμηρό. Αλλά επίσης και πιο αποτελεσματικό. Αυτό σημαίνει να φτάνει σ' όσο το δυνατόν περισσότερα εργατόσπιτα. Είναι μια ξεχωριστή προκήρυξη ο «Ριζοσπάστης». Μια προκήρυξη που ισοδυναμεί με το σοκ του απινιδωτή, μια προκήρυξη που έχει αποστολή να ποτίσει με αδρεναλίνη σώματα χτυπημένα άσχημα από την αστική προπαγάνδα κι ακόμα χειρότερα συνειδήσεις χτυπημένες άγρια από την καθημερινή εκμετάλλευση.

Η αστική τάξη προετοιμάζεται για μια από τις πλέον εκβιαστικές εκλογές. Με τρομοκρατικά διλήμματα: ή εμείς ή το χάος. Οπου το χάος θα περιγράφεται καθημερινά σαν μία προς μία καταστάσεις που θα φωτογραφίζουν τη ζωή του καθενός.
Η αστική τάξη προετοιμάζει το κλίμα για να χτυπήσει τον πραγματικό αντίπαλό της, την εργατική τάξη. Εχει ήδη νομοθετήσει το τσάκισμά της, πρέπει να τη νικήσει και στο πεδίο, στους χώρους δουλειάς.
Εκεί βρίσκει μπροστά της το ΚΚΕ, τον οργανωτή της εργατικής τάξης. Αυτό προετοιμάζει: Το χτύπημα του ΚΚΕ για να χτυπήσει την εργατική τάξη.
Η αστική τάξη έχει τα μέσα. Η εργατική τάξη έχει τον ταξικά προσανατολισμένο αγώνα της. Που αναδεικνύεται σε σημείο κλειδί. Το παράδειγμα της χαλυβουργίας αλλά και όλων των άλλων εργοστασίων όπου οργανώνεται η πάλη ευθέως απέναντι στον αντίπαλο, δείχνουν το δρόμο.

Η επιμονή του ΚΚΕ στην οργάνωση στους χώρους δουλειάς, πατάει από τη μια στην ανάγκη να πονέσει ο καπιταλιστής εκεί που θα χάσει από την πάλη των εργατών τα κέρδη του, κι από την άλλη στη γνώση ότι η συνείδηση αλλάζει εκεί ακριβώς που συγκρούεται ο εργάτης με τον πραγματικό αντίπαλο και μαθαίνει ότι ο αντίπαλος δεν είναι ανίκητος. Αυτή είναι μια σημαντική διαφορά με όσους οργανώνουν εκτονώσεις στην πλατεία.

Η αστική τάξη παράγει - αναπαράγει καθημερινά την ιδεολογία της.
Γράφουν: Ο Τσε «πέθανε», δηλαδή στο κρεβάτι του. Κι όμως, εκτελέστηκε όντας κρατούμενος αντάρτης. Αφαιρούν το έγκλημά τους και το «αντάρτης» που είναι κορυφαίο στη συλλογική συνείδηση της εργατικής τάξης για να περάσουν στο επόμενο:
Γράφουν: Ο Τσε ήταν «κομμουνιστής φονιάς» για να συμπληρώσουν ότι ο Τσε ταυτίζεται με μια ολοκληρωτική ιδεολογία, για να κρύψουν ότι μόνη ολοκληρωτική ιδεολογία είναι η αστική, αυτή ακριβώς που δεν ανέχεται να αμφισβητούνται τα κέρδη των καπιταλιστών.
Επειδή γνωρίζουν πως οι αγώνες για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι αγώνες για την απελευθέρωση συνολικά των λαϊκών στρωμάτων, επιχειρούν να ταυτίσουν τους εργατικούς αγώνες με τη δράση των προβοκατόρικων μηχανισμών που στήνουν για το χτύπημα του εργατικού κινήματος, όπως κάνει το ΒΗΜΑ, μιλώντας για «φαιοκόκκινες» ιστοσελίδες.

Εδώ που πάνε τα πράγματα δεν αρκεί να «έχουμε το νου μας». Απαιτείται η όλο και πιο σφιχτή συσπείρωση στο ΚΚΕ...