Κραυγές για το όνομα, τσιμουδιά για την ευρωατλαντική «ταμπακιέρα»

Κραυγές για το όνομα, τσιμουδιά για την ευρωατλαντική «ταμπακιέρα»

     Θέμα χρόνου είναι, σύμφωνα με τις δηλώσεις από την ελληνική και τη σκοπιανή πλευρά, να ολοκληρωθεί η συμφωνία για το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ.

     Στο φόντο αυτής της εξέλιξης, κυβέρνηση και ΝΔ κλιμακώνουν τη μεταξύ τους αντιπαράθεση, πάνω σε κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, όπου πίσω από το «δέντρο» του ονόματος κρύβουν το «δάσος» του ευρωΝΑΤΟικού σχεδιασμού στα Βαλκάνια, με τον οποίο συμφωνούν όλες οι αστικές δυνάμεις και τα κόμματα.

     Η αντιπαράθεσή τους βεβαίως δεν αφορά την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων και συνακόλουθα τη «γεωπολιτική αναβάθμιση» της Ελλάδας, αφού σ' αυτούς τους άξονες, που συνδέονται άμεσα με τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, καμιά διαφωνία δεν έχουν. Μόνο η κυβέρνηση «βγαίνει» καμιά φορά ως ΝΑΤΟικότερη των ΝΑΤΟικών, θυμίζοντας ότι δεν είναι απλώς ένα διμερές θέμα αλλά σχετίζεται με την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και φέρνοντας σε αμηχανία τη ΝΔ.

     Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση για «εθνική μειοδοσία» και η κυβέρνηση απαντά ταυτίζοντας τη ΝΔ με «ακροδεξιές φωνές που δεν θέλουν συμφωνία», ενώ απειλεί να «βγάλει στη φόρα» παλιότερους συμβιβασμούς της ΝΔ πάνω στο ονοματολογικό.

     Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και σε προηγούμενες φάσεις της διαπραγμάτευσης, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνούσε, αυτό που κινούσε τα νήματα ήταν το συμφέρον της ελληνικής αστικής τάξης, εντός του ευρωΝΑΤΟικού πλαισίου. Έτσι, λοιπόν, η Ελλάδα στήριξε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με σφραγίδα ΕΟΚ στις αρχές του 1990. Η ενδιάμεση συμφωνία με την ΠΓΔΜ το 1995, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (παρότι το τελευταίο πρωτοστάτησε στον εθνικιστικό παροξυσμό του 1992), άνοιξε το δρόμο για την «απογείωση» των οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες, με ανάδειξη της Ελλάδας στην πρώτη θέση των κρατών με τις μεγαλύτερες Άμεσες Ξένες Επενδύσεις στη γειτονική χώρα. Τις ίδιες επιλογές και κατευθύνσεις υπηρετούσε λίγα χρόνια αργότερα η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωΝΑΤΟική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, με τη διάθεση στρατιωτικών υποδομών, γης, θάλασσας και αέρα, προκειμένου επί 78 μερόνυχτα να σφυροκοπιέται ο λαός και ν' αλλάξουν τελικά τα σύνορα στη Βαλκανική, με νέα κράτη - προτεκτοράτα.

     Σήμερα η όξυνση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και με άλλα κράτη, όπως η Κίνα, και στην περιοχή των Βαλκανίων, έχει ενεργοποιήσει τους σχεδιασμούς τους, επιδιώκοντας να θωρακίσουν τα συμφέροντά τους έναντι των ανταγωνιστών τους. Άμεσος στόχος τίθεται η γρήγορη διεύρυνση ΝΑΤΟ και ΕΕ στα Βαλκάνια, και σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η επικείμενη συμφωνία. Σ' αυτόν το σχεδιασμό η Ελλάδα έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό - στρατηγικό ρόλο, προσδοκώντας οφέλη για την αστική τάξη. Εκεί είναι που συναντιούνται κυβέρνηση - ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, όσες διαφορές κι αν έχουν μεταξύ τους για πλευρές της διαπραγμάτευσης γύρω από το όνομα. Εκτός των άλλων, η συμφωνία για το όνομα θα αφήσει ανοιχτά «παράθυρα» σε ζητήματα όπως η απάλειψη αλυτρωτισμών, η εγγύηση συνόρων κλπ., που αφενός παρακάμπτονται συνειδητά για να μην επιβραδύνουν αυτά τα σχέδια, αφετέρου είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών που δεν αναγνωρίζουν σύνορα, κυριαρχικά δικαιώματα, που αμφισβητούν συνθήκες και συμφωνίες, που υποδαυλίζουν εθνικισμούς.

     Οι κόντρες για το όνομα, λοιπόν, καλά κρατούν, όμως όλοι μαζί - κυβέρνηση, ΝΔ, άλλα αστικά κόμματα, εθνικιστές και κοσμοπολίτες - στηρίζουν το στόχο της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της Ελλάδας στο ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο και τον πρωταγωνιστικό ρόλο που επιδιώκει, παζαρεύοντας ανταλλάγματα για την ελληνική αστική τάξη και μπλέκοντας το λαό σε επικίνδυνους μπελάδες.

8/6/2018