Εμφανιζόμενη ανάρτηση

ΔΗΜΟΣΚΟΠΉΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Ενόψει της επετείου της Οκτωβριανής Επανάστασης - Παράθεση ερευνών κοινής γνώμης για το πώς βλέπουν σήμερα οι πολίτες των τ. σοσιαλιστικών χωρών την περίοδο του σοσιαλισμού (ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ - updated 17-4-2019)

ΛΕΝΙΝ: Λοιπόν πώς τα περνάτε στον Καπιταλισμό; Αφιερωμένο στην τεράστια παρακαταθήκη της Οκτωβριανής Επανάστασης παρουσιάζουμε έρευνες...

Δυναμώνουμε το ΚΚΕ παντού! Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές 2019

Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2018

Ο Μαρξισμός και το Εθνικό Ζήτημα (3)

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ - Κυριακή 25 Ιούλη 1999

Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ
Ο Μαρξισμός και το Εθνικό Ζήτημα

Ο "Ρ" αναδημοσιεύει σήμερα το τρίτο και τελευταίο μέρος των αποσπασμάτων από το άρθρο του Ι. Β. Στάλιν, "Ο Μαρξισμός και το Εθνικό Ζήτημα". Υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες ότι η αναδημοσίευση γίνεται από το περιοδικό "ΚΟΜΕΠ", Θεωρητικό και Πολιτικό Οργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, τεύχος 3 1999.

Γ Μέρος

ΙΙΙ. Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

Το έθνος έχει το δικαίωμα να καθορίζει ελεύθερα την τύχη του, έχει το δικαίωμα να οργανώνεται όπως του αρέσει, χωρίς βέβαια να βλάπτει τα συμφέροντα άλλων εθνών. Αυτό είναι αναμφισβήτητο.
Πώς, όμως, πρέπει να οργανωθεί, ποιες μορφές πρέπει να πάρει η μελλοντική του συγκρότηση, αν ληφθούν υπόψη τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του έθνους και πρώτ' απ' όλα του προλεταριάτου;
Το έθνος έχει το δικαίωμα να οργανωθεί αυτόνομα. Έχει το δικαίωμα και να αποχωριστεί ακόμα. Αυτό, όμως, δε σημαίνει επίσης ότι πρέπει να το κάνει αυτό κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ότι η αυτονομία είτε ο αποχωρισμός συμφέρουν παντού και πάντα στο έθνος, δηλαδή στην πλειοψηφία του, δηλαδή στα εργαζόμενα στρώματα. Οι Τάταροι της Υπερκαυκασίας σαν έθνος μπορούν να συγκεντρωθούν, ας πούμε, στη Βουλή τους και υποταγμένοι στην επιρροή των μπέηδων και μολάδων τους να παλινορθώσουν στον τόπο τους το παλιό τους καθεστώς, να αποφασίσουν να αποχωριστούν από το κράτος. Σύμφωνα με την έννοια της παραγράφου που μιλάει για την αυτοδιάθεση, έχουν απόλυτο δικαίωμα να το κάνουν αυτό. Συμφέρει, όμως, αυτό στα εργαζόμενα στρώματα του ταταρικού έθνους; Μπορεί η σοσιαλδημοκρατία να βλέπει αδιάφορα πώς παρασέρνουνε οι μπέηδες και οι μολάδες τις μάζες στη λύση του εθνικού ζητήματος; Δε θα πρέπει η σοσιαλδημοκρατία να αναμειχθεί στην υπόθεση και να επηρεάσει με καθοριστικό τρόπο τη θέληση του έθνους; Δε θα πρέπει να βγει μ' ένα συγκεκριμένο σχέδιο για τη λύση του ζητήματος, μ' ένα σχέδιο που να συμφέρει περισσότερο στις τατάρικες μάζες;
Ποια λύση συμβιβάζεται με τα συμφέροντα των εργαζόμενων μαζών: Η αυτονομία, η ομοσπονδία ή ο αποχωρισμός;
Όλα αυτά είναι ζητήματα, που η λύση τους εξαρτιέται από τις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, που περιβάλλουν το δοσμένο έθνος.
Πολύ περισσότερο, που οι συνθήκες, όπως και το καθετί, αλλάζουν, και μια λύση που είναι σωστή για τη δοσμένη στιγμή μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι ολότελα απαράδεκτη για μια άλλη στιγμή.
Στα μέσα του 19ου αιώνα, ο Μαρξ ήτανε οπαδός του αποχωρισμού της ρωσικής Πολωνίας και είχε δίκιο, γιατί τότε επρόκειτο για την απελευθέρωση ενός ανώτερου πολιτισμού από έναν κατώτερο που τον κατάστρεφε. Και το ζήτημα τότε έμπαινε, όχι μονάχα στη θεωρία, όχι ακαδημαϊκά, μα στην πράξη, στην ίδια τη ζωή...
Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Πολωνοί μαρξιστές εκφράζονταν πια ενάντια στον αποχωρισμό της Πολωνίας κι είχαν κι αυτοί επίσης δίκιο, γιατί στα τελευταία 50 χρόνια είχανε γίνει βαθιές αλλαγές στην οικονομική και εκπολιτιστική προσέγγιση της Ρωσίας και Πολωνίας. Εκτός απ' αυτό, τον ίδιο καιρό το ζήτημα του αποχωρισμού μετατράπηκε από θέμα πραχτικό σε θέμα για ακαδημαϊκές συζητήσεις, που συγκινούσε ίσως μονάχα τους διανοούμενους του εξωτερικού.
Αυτό, βέβαια, δεν αποκλείει την πιθανότητα να παρουσιαστούν ορισμένες εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες, κάτω από τις οποίες το ζήτημα του αποχωρισμού της Πολωνίας να ξαναγίνει επίκαιρο.
* * *
Απ' όλα αυτά βγαίνει ότι η λύση του εθνικού ζητήματος είναι δυνατή, μονάχα σε σχέση με τις ιστορικές συνθήκες, παρμένες στην εξέλιξή τους.

Οι οικονομικές, πολιτικές και εκπολιτιστικές συνθήκες, που περιβάλλουν το δοσμένο έθνος, είναι το μοναδικό κλειδί για να λυθεί το ζήτημα πώς ακριβώς πρέπει να οργανωθεί το ένα ή το άλλο έθνος, ποιες μορφές πρέπει να πάρει η μελλοντική του συγκρότηση. Γι' αυτό είναι δυνατό να χρειάζεται ειδική λύση του ζητήματος για κάθε έθνος. Αν χρειάζεται κάπου μια διαλεκτική τοποθέτηση του ζητήματος, αυτό χρειάζεται ίσα - ίσα εδώ, στο εθνικό ζήτημα...

VII. ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

Μας μένει να αναπτύξουμε τη θετική λύση του εθνικού ζητήματος. Ξεκινούμε από το γεγονός ότι το ζήτημα μπορεί να λυθεί μονάχα σε αδιάσπαστη σύνδεση με τη σημερινή κατάσταση στη Ρωσία.
Η Ρωσία περνά μια μεταβατική περίοδο, όπου δεν αποκαταστάθηκε ακόμα η "κανονική", "συνταγματική" ζωή, όπου δε λύθηκε ακόμα η πολιτική κρίση. Μπροστά μας έχουμε μέρες θύελλας και "περιπλοκών". Γι' αυτό έχουμε το κίνημα το σημερινό και το αυριανό, το κίνημα που βάζει για σκοπό του τον πλέριο εκδημοκρατισμό.
Και ακριβώς σε σύνδεση μ' αυτό το κίνημα, πρέπει να εξεταστεί το εθνικό ζήτημα.
Ο πλήρης εκδημοκρατισμός της χώρας αποτελεί, λοιπόν, τη βάση και τον όρο για τη λύση του εθνικού ζητήματος.
Στη λύση του ζητήματος πρέπει να υπολογιστεί, όχι μονάχα η εσωτερική, μα και η εξωτερική κατάσταση. Η Ρωσία βρίσκεται ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία, ανάμεσα στην Αυστρία και την Κίνα. Η ανάπτυξη του δημοκρατισμού στην Ασία είναι αναπόφευκτη. Η ανάπτυξη του ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη δεν είναι τυχαίο γεγονός. Στην Ευρώπη τα πράγματα στενεύουν για το κεφάλαιο, γι' αυτό ξεχύνεται στις ξένες χώρες, αναζητώντας καινούριες αγορές, φτηνούς εργάτες, καινούριους τόπους τοποθέτησης κεφαλαίων. Ολα αυτά οδηγούν, όμως, σε εξωτερικές περιπλοκές και στον πόλεμο. Κανένας δεν μπορεί να πει πως ο Βαλκανικός Πόλεμος (2) είναι το τέλος κι όχι η αρχή των περιπλοκών. Γι' αυτό είναι απόλυτα δυνατό να δημιουργηθεί ένας τέτοιος συνδυασμός των εσωτερικών και των εξωτερικών συνθηκών, όπου η μια, είτε η άλλη εθνότητα της Ρωσίας να θεωρήσει ότι είναι αναγκαίο να θέσει και να λύσει το ζήτημα της ανεξαρτησίας της. Και, φυσικά, δεν είναι δουλιά των μαρξιστών να βάλουν εμπόδια στις περιπτώσεις αυτές.
Απ' όλα αυτά βγαίνει, όμως, ότι οι Ρώσοι μαρξιστές δε θα τα καταφέρουν, χωρίς το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών.
Το δικαίωμα αυτοδιάθεσης είναι, λοιπόν, απαραίτητο σημείο για τη λύση του εθνικού ζητήματος.
* * *
Παρακάτω. Τι θα γίνει με τα έθνη, που, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, θα προτιμήσουν να μείνουν μέσα στα πλαίσια του συνόλου;
Είδαμε ότι η εκπολιτιστική - εθνική αυτονομία είναι άχρηστη. Πρώτα είναι τεχνητή και χωρίς ζωή, γιατί προϋποθέτει την τεχνητή συνένωση σε ένα έθνος ανθρώπων, που η ζωή, η πραγματική ζωή, τους χωρίζει και τους πετά στις διάφορες άκρες του κράτους. Δεύτερο, ωθεί στον εθνικισμό, γιατί οδηγεί στην άποψη "του διαχωρισμού" των ανθρώπων σε εθνικές κουρίες, στην άποψη να "οργανωθούν" έθνη, στην άποψη να "διατηρηθούν" και να καλλιεργηθούν οι "εθνικές ιδιότητες" - δηλαδή σε κάτι που δεν είναι καθόλου δουλιά της σοσιαλδημοκρατίας...
...η εθνική αυτονομία, λοιπόν, δε λύνει το ζήτημα. Πού βρίσκεται τότε η διέξοδος;
Η μοναδική σωστή λύση είναι η κατά περιοχή αυτονομία, η αυτονομία για καθορισμένες πια ενότητες, σαν την Πολωνία, τη Λιθουανία, την Ουκρανία, τον Καύκασο κλπ.
Το πλεονέκτημα της αυτονομίας κατά περιοχή βρίσκεται πρώτ' απ' όλα στο γεγονός ότι δεν πρόκειται για ένα χωρίς έδαφος πλάσμα της φαντασίας, αλλά για έναν καθορισμένο πληθυσμό που ζει σ' έναν ορισμένο χώρο. Επειτα δε χωρίζει τους ανθρώπους κατά έθνη, δε στεριώνει τους εθνικούς φραγμούς, αντίθετα, σπάζει τους φραγμούς αυτούς και ενώνει τον πληθυσμό για να του ανοίξει το δρόμο για ένα χωρισμό άλλης λογής, για τον ταξικό χωρισμό. Τέλος, δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο ο φυσικός πλούτος της περιοχής και ν' αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις, χωρίς να περιμένει γι' αυτό τις αποφάσεις του κοινού κέντρου - όλα αυτά είναι λειτουργίες, που λείπουν από την εκπολιτιστική - εθνική αυτονομία.
Η κατά περιοχή αυτονομία αποτελεί, λοιπόν, απαραίτητο σημείο στη λύση του εθνικού ζητήματος.
Δε χωρεί αμφιβολία ότι καμιά από τις περιοχές δεν παρουσιάζει συμπαγή εθνική ομοιομορφία, γιατί σε καθεμιά από αυτές σφηνώθηκαν εθνικές μειονότητες. Οπως οι Εβραίοι στην Πολωνία, οι Λετονοί στη Λιθουανία, οι Ρώσοι στον Καύκασο, οι Πολωνοί στην Ουκρανία κλπ. Γι' αυτό θα μπορούσε κανείς να φοβηθεί ότι οι μειονότητες θα καταπιέζονται από τις εθνικές πλειοψηφίες. Ο φόβος όμως έχει βάση, μονάχα στην περίπτωση που η χώρα θα μείνει στο παλιό καθεστώς. Δώστε στη χώρα πλέριο δημοκρατισμό και οι φόβοι χάνουν κάθε βάση.
Προτείνουν να ενωθούν οι διασπαρμένες μειονότητες σε μια ενιαία εθνική ένωση. Οι μειονότητες όμως δεν έχουν ανάγκη από τεχνητές ενώσεις, μα από πραγματικά δικαιώματα στον τόπο τους. Τι θα τους δώσει μια τέτοια ένωση χωρίς πλέριο δημοκρατισμό;.. Η, τι χρειάζεται η εθνική ένωση, όταν υπάρχει πλέριος δημοκρατισμός;
Τι συγκινεί ιδιαίτερα την εθνική μειονότητα;
Η μειονότητα είναι δυσαρεστημένη, όχι γιατί της λείπει η εθνική ένωση, μα γιατί της λείπει το δικαίωμα της μητρικής γλώσσας. Επιτρέψτε της να χρησιμοποιεί τη μητρική γλώσσα και η δυσαρέσκεια θα περάσει μόνη της.
Η μειονότητα είναι δυσαρεστημένη, όχι γιατί λείπει η τεχνητή ένωση, μα γιατί της λείπουν τα δικά της εθνικά σχολεία. Δώστε της τέτοιο σχολειό και η δυσαρέσκεια θα χάσει αμέσως κάθε βάση.
Η μειονότητα είναι δυσαρεστημένη, όχι γιατί λείπει η εθνική ένωση, μα γιατί λείπει η ελευθερία της συνείδησης (η ελευθερία της θρησκευτικής λατρείας), της μετακίνησης κλπ. Δώστε της αυτές τις ελευθερίες και θα πάψει να είναι δυσαρεστημένη.
Λοιπόν, η εθνική ισοτιμία σε όλες τις μορφές της (γλώσσα, σχολειό, κλπ.) αποτελεί ένα απαραίτητο σημείο για τη λύση του εθνικού ζητήματος. Επομένως είναι απαραίτητος ένας γενικός κρατικός νόμος, που να βασίζεται στον πλέριο δημοκρατισμό της χώρας, που να απαγορεύει χωρίς εξαίρεση όλα τα εθνικά προνόμια και οποιοδήποτε στένεμα ή περιορισμό των δικαιωμάτων των εθνικών μειονοτήτων.
Ετσι, και μόνο έτσι, μπορεί να υπάρχει πραγματική και όχι χάρτινη εγγύηση για τα δικαιώματα της μειονότητας.
* * *
Μπορεί να διαμφισβητείται είτε και να μη διαμφισβητείται η ύπαρξη λογικής σύνδεσης ανάμεσα στον οργανωτικό φεντεραλισμό και την εκπολιτιστική - εθνική αυτονομία. Δεν μπορεί όμως να διαμφισβητηθεί ότι η τελευταία αυτή δημιουργεί ευνοϊκή ατμόσφαιρα για έναν αχαλίνωτο φεντεραλισμό, που περνάει στην πλέρια ρήξη, στο σεπαρατισμό. Αν οι Τσέχοι στην Αυστρία και οι μπουντιστές στη Ρωσία, που άρχισαν από την αυτονομία και πέρασαν κατοπινά στην ομοσπονδία, καταλήξανε στο σεπαρατισμό, σ' αυτό έπαιξε χωρίς αμφιβολία μεγάλο ρόλο η εθνικιστική ατμόσφαιρα, που την καλλιεργεί φυσικότατα η εθνική - εκπολιτιστική αυτονομία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η εθνική αυτονομία και η οργανωτική ομοσπονδία πηγαίνουν χέρι με χέρι. Αυτό είναι κατανοητό. Και η μια και η άλλη διεκδικούν το διαχωρισμό κατά εθνότητες. Και η μια και η άλλη προϋποθέτουν οργάνωση κατά εθνότητες. Η ομοιότητα είναι αναμφίβολη. Η διαφορά είναι μονάχα ότι εκεί χωρίζουν γενικά τον πληθυσμό, ενώ εδώ χωρίζουν τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες.
Ξέρουμε σε τι οδηγεί ο διαχωρισμός των εργατών σε εθνότητες. Η διάσπαση του ενιαίου εργατικού κόμματος, το κομμάτιασμα των συνδικάτων ανάλογα με τις εθνότητες, η όξυνση των εθνικών προστριβών, ο εθνικός απεργοσπαστισμός, ο πλέριος εκφυλισμός μέσα στις γραμμές της σοσιαλδημοκρατίας - αυτά είναι τα αποτελέσματα του οργανωτικού φεντεραλισμού. Η ιστορία της σοσιαλδημοκρατίας της Αυστρίας και η δράση του Μπουντ στη Ρωσία μιλάνε εύγλωττα γι' αυτό.
Το μοναδικό μέσο ενάντια σ' αυτό είναι η οργάνωση πάνω στις αρχές του διεθνισμού.
Καθήκον μας είναι να συσπειρώσουμε τοπικά τους εργάτες όλων των εθνοτήτων της Ρωσίας σ' ενιαίες και αδιαίρετες κολεχτίβες και να συσπειρώσουμε αυτές τις κολεχτίβες σ' ένα ενιαίο κόμμα.
Είναι αυτονόητο πως μια τέτοια συγκρότηση του κόμματος, όχι μόνο δεν αποκλείει, μα προϋποθέτει πλατιά αυτονομία των περιοχών μέσα στο ενιαίο κομματικό σύνολο.
Η πείρα του Καυκάσου δείχνει όλη τη σκοπιμότητα αυτού του τύπου της οργάνωσης. Αν οι Καυκάσιοι πέτυχαν να υπερνικήσουν τις εθνικές προστριβές ανάμεσα στους Αρμένηδες και τους Τατάρους εργάτες, αν πέτυχαν να διαφυλάξουν τους πληθυσμούς από τον κίνδυνο των πιθανών σφαγών και τουφεκισμών, αν στο Μπακού, στο καλειδοσκόπιο αυτό των εθνικών ομάδων, δεν είναι τώρα πια δυνατές οι εθνικές συγκρούσεις, αν επιτεύχθηκε εκεί να τραβηχτούν οι εργάτες στο ενιαίο ρεύμα ενός ρωμαλέου κινήματος - η διεθνική διάρθρωση της σοσιαλδημοκρατίας του Καυκάσου δεν έπαιξε σ' όλα αυτά τον τελευταίο ρόλο.
* * *
Ο τύπος της οργάνωσης δεν επιδρά μονάχα στην πραχτική δουλιά. Βάζει την ανεξάλειπτη σφραγίδα του σ' όλη την πνευματική ζωή του εργάτη. Ο εργάτης ζει τη ζωή της οργάνωσής του, εκεί αναπτύσσεται πνευματικά και διαπαιδαγωγείται. Και μόνο το γεγονός ότι συχνάζει στην οργάνωσή του, ότι συναντιέται κάθε φορά με τους αλλοεθνείς συντρόφους του και διεξάγει μαζί τους έναν κοινό αγώνα, κάτω από την καθοδήγηση της κοινής κολεχτίβας, τον διαποτίζει βαθιά η ιδέα ότι οι εργάτες πριν απ' όλα είναι μέλη μιας ταξικής οικογένειας, μέλη της ενιαίας στρατιάς του σοσιαλισμού. Και αυτό δεν μπορεί να μην έχει τεράστια διαπαιδαγωγητική σημασία για τα πλατιά στρώματα της εργατικής τάξης.
Γι' αυτό ο διεθνικός τύπος οργάνωσης είναι σχολειό για τα συντροφικά αισθήματα, η μεγαλύτερη ζύμωση για το διεθνισμό.
Δε γίνεται το ίδιο με την οργάνωση κατά εθνότητες. Οι εργάτες, που οργανώνονται στη βάση της εθνότητας, κλείνονται στα εθνικά καβούκια, χωρίζονται ο ένας από τον άλλο με οργανωτικούς φραγμούς. Δεν υπογραμμίζεται το κοινό που υπάρχει ανάμεσα στους εργάτες, μα αυτό που ξεχωρίζει τον έναν από τον άλλο. Εδώ ο εργάτης είναι, πρώτ' απ' όλα, μέλος του έθνους του: είναι Εβραίος, Πολωνός κλπ. Δεν είναι εκπληκτικό ότι ο εθνικός φεντεραλισμός στην οργάνωση καλλιεργεί στους εργάτες το πνεύμα της εθνικής απομόνωσης.
Γι' αυτό ο εθνικός τύπος οργάνωσης είναι σχολειό της εθνικής στενότητας και αποστέωσης.
Έτσι έχουμε μπροστά μας δυο κατ' αρχήν διαφορετικούς τύπους οργάνωσης: Τον τύπο της διεθνικής συσπείρωσης και τον τύπο του οργανωτικού "διαχωρισμού" των εργατών κατά εθνότητες.
Οι απόπειρες να συμφιλιώσουν τους δύο αυτούς τύπους δεν πέτυχαν ίσαμε τώρα. Το συμφιλιωτικό καταστατικό της αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας, που το επεξεργάστηκαν το 1897 στο Βίμπεργκ, κρεμόταν στον αέρα. Το κόμμα της Αυστρίας διασπάστηκε σε κομμάτια, συμπαρασέρνοντας και τα συνδικάτα. Ο "συμφιλιωτισμός" δεν αποδείχτηκε μονάχα ουτοπικός, μα και βλαβερός. Ο Στράσερ έχει δίκιο όταν διαπιστώνει ότι "ο σεπαρατισμός σημείωσε τον πρώτο του θρίαμβο στο κομματικό συνέδριο του Βίμπεργκ" (*). Το ίδιο έγινε και στη Ρωσία. Ο "συμφιλιωτισμός" με τον φεντεραλισμό του Μπουντ, που έγινε στο Συνέδριο της Στοκχόλμης κατέληξε σε πλέρια χρεοκοπία. Το Μπουντ τορπίλισε το συμβιβασμό της Στοκχόλμης. Το Μπουντ από την επόμενη κιόλας της Στοκχόλμης έγινε εμπόδιο για τη συνένωση των εργατών σε μια ενιαία οργάνωση κατά τόπους, που να περικλείνει τους εργάτες όλων των εθνοτήτων. Και το Μπουντ συνέχιζε επίμονα τη χωριστική του ταχτική, παρ' όλο που η σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας στα 1907 και στα 1908 απαίτησε κάμποσες φορές να πραγματοποιηθεί επιτέλους η ενότητα κάτω στη βάση, ανάμεσα στους εργάτες όλων των εθνοτήτων (3). Το Μπουντ, που άρχισε από την οργανωτική εθνική αυτονομία, στην πράξη πέρασε στην ομοσπονδία, για να καταλήξει στην πλέρια ρήξη, στο σεπαρατισμό. Διακόπτοντας, λοιπόν, τις σχέσεις με τη σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας, έφερε μέσα σ' αυτή τη σύγχυση και την αποδιοργάνωση. Φτάνει μόνο να θυμηθούμε την υπόθεση Γιάγγελο (4).
Γι' αυτό πρέπει να εγκαταλειφθεί ο δρόμος της "συμφιλίωσης" σαν ουτοπικός και βλαβερός.
Ένα από τα δυο: Είτε φεντεραλισμός του Μπουντ, και τότε η σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας αναδιοργανώνεται πάνω στις αρχές του "διαχωρισμού" των εργατών κατά εθνότητες. Είτε διεθνικός τύπος οργάνωσης, και τότε αναδιοργανώνεται το Μπουντ πάνω στις αρχές της εδαφικής αυτονομίας, σύμφωνα με τον τύπο της σοσιαλδημοκρατίας στον Καύκασο, στη Λετονία και Πολωνία, ανοίγοντας το δρόμο για την άμεση συνένωση των Εβραίων εργατών με τους εργάτες των άλλων εθνοτήτων της Ρωσίας.
Μέσος δρόμος δεν υπάρχει: Οι αρχές νικούν, αλλά δε "συμφιλιώνονται"...
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
2. Ο Πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος άρχισε τον Οκτώβρη του 1912 ανάμεσα στη Βουλγαρία, στη Σερβία, στην Ελλάδα και το Μαυροβούνιο, από τη μια μεριά, και την Τουρκία, από την άλλη.
* Βλ. Ι. Στράσερ: "Ο εργάτης και το έθνος", 1912.
3. Βλέπε τις αποφάσεις της τέταρτης ("τρίτης Πανρωσικής") συνδιάσκεψης του ΣΔΕΚΡ, που έγινε στις 5 - 12 του Νοέμβρη 1907 και της V Συνδιάσκεψης του ΣΔΕΚΡ ("της πανρωσικής του 1908") (βλ. "ψηφίσματα και αποφάσεις των συνεδρίων, συνδιασκέψεων και ολομελειών της ΚΕ του ΚΚ (μπ.) της ΕΣΣΔ", μέρος Ι, 1940, σελ. 118, 131 της 6ης ρωσ. έκδοσης).
4. Ο Ε. Ι. Γιάγγελο, που ήταν μέλος του Πολωνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PPS) είχε βγει βουλευτής της Βαρσοβίας στην IV κρατική Δούμα από το συνασπισμό του Μπουντ και του (PPS) με τους αστούς εθνικιστές ενάντια στους Πολωνούς σοσιαλδημοκράτες. Η σοσιαλδημοκρατική ομάδα της Δούμας, όπου την πλειοψηφία την είχαν οι μενσεβίκοι και λικβινταριστές (της μενσεβίκικης εφτάδας) απέναντι στους 6 βουλευτές των μπολσεβίκων, ψήφισε μια απόφαση, που δεχόταν τον Γιάγγελο στη σοσιαλδημοκρατική Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το blog μας δεν έχει ούτε ειδησεογραφικό χαρακτήρα ούτε έχει θέση ενός φόρουμ.

Δοκιμαστικά ενεργοποιούμε την χρήση σχολίων. Αυτά όμως θα δημοσιεύονται ΜΟΝΟ εφόσον έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα σε σχέση με τις αναρτήσεις, όσα δηλαδή προσφέρουν κάποια επιπλέον συγκεκριμένη πληροφορία (άντε τις πρώτες μέρες μπορεί να κάνουμε μια εξαίρεση).
Γι αυτό είναι πιθανόν πολλοί φίλοι ή "φίλοι" να μην βλέπουν το σχόλιό τους δημοσιευμένο.
Αυτονόητα ΔΕΝ θα δημοσιεύονται απρεπή σχόλια.

Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ, των μαζικών φορέων, των ταξικών σωματείων είναι διαρκώς παρόντα στην κοινωνία και μπορεί εύκολα να τους συναντήσετε. Όποια συζήτηση, απορία, διαφωνία καλό θα είναι να εκφράζεται δια ζώσης.