«Ντοκιμαντέρ» αντικομμουνιστικής σαβούρας από την ΕΡΤ

Στις 24/10 η ΕΡΤ1 πρόβαλε το ντοκιμαντέρ «Η ημέρα που... ο Στάλιν κέρδισε τον πόλεμο».

Το ντοκιμαντέρ είναι πλήρως εναρμονισμένο με την οπτική του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει γίνει ο καλύτερος υπερασπιστής των αμερικανοΝΑΤΟικών συμφερόντων. Γι' αυτό, εξάλλου, η «Αυγή» διαφήμισε την «εξαιρετική σειρά των 5 ντοκιμαντέρ», που κατόρθωσε να εξασφαλίσει η ΕΡΤ.

Το βασικό μέρος του ντοκιμαντέρ επιχειρεί να αναπαραστήσει τις συνομιλίες στη Διάσκεψη της Γιάλτας (4 - 11 Φλεβάρη 1945), με πρωταγωνιστές ηθοποιούς που θα μπορούσαν να έχουν πρωταγωνιστήσει με επιτυχία και στις «Οικογενειακές Ιστορίες» του ALPHA. Το σημαντικότερο, όμως, όπως εξάλλου μας πληροφορεί και το ίδιο το ντοκιμαντέρ, είναι ότι στις συνομιλίες στη Διάσκεψη της Γιάλτας δεν υπήρχαν στενογράφοι, ούτε και τηρήθηκαν πρακτικά. Με απλά λόγια, οι παρουσιαζόμενες συνομιλίες δεν προκύπτουν από κάποιο αντικειμενικό ιστορικό τεκμήριο, αλλά αναπλάθονται με βάση τις σημειώσεις των στρατιωτικών και των άλλων πρωταγωνιστών, δηλαδή από τις αναμνήσεις Βρετανών και Αμερικανών.

Με λίγα λόγια, έχουμε να κάνουμε με ένα ντοκιμαντέρ που δεν είναι και τόσο ντοκιμαντέρ, αλλά η αντικομμουνιστική άποψη των Βρετανών και των Αμερικανών για την ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τα ιστορικά γεγονότα κατανοούνται και παρουσιάζονται μέσα από τα χαρακτηριστικά των ηγετών των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας και της ΕΣΣΔ, δηλαδή ενάντια σε οποιαδήποτε επιστημονική προσπάθεια καταγραφής της ιστορικής πραγματικότητας. Αντίθετα, προσφέρεται πλήθος άχρηστων λεπτομερειών αναφορικά με τα χαρακτηριστικά των ηγετών, όπως ότι ο Τσόρτσιλ συνηθίζει να δουλεύει τη νύχτα πίνοντας δυνατό μπράντι και καπνίζοντας μονίμως πούρο ή ότι ο Στάλιν φοβόταν τα αεροπλάνα γι' αυτό πήγε στη Γιάλτα με τεθωρακισμένο τρένο και άλλες γελοιότητες.

Μέσα από αυτήν τη μέθοδο, ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ παρουσιάζεται ως δημοκράτης, με πίστη στην ανθρώπινη φύση και εμπνεόμενος από έναν ατρόμητο ιδεαλισμό για την καθιέρωση ενός μεταπολεμικού ειρηνικού κόσμου, στηριγμένου στις αποφάσεις του ΟΗΕ. Πρόκειται για τον ίδιο Ρούσβελτ που στήριξε τη δικτατορία Μπατίστα στην Κούβα, που διέταξε την κατάκτηση της Ισλανδίας κ.λπ. Και πρόκειται για τον ίδιο μεταπολεμικό καπιταλιστικό κόσμο, ηγετική δύναμη του οποίου ήταν οι ΗΠΑ, οι οποίες έριξαν δύο ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, μάτωσαν το λαό του Βιετνάμ, στήριξαν δεκάδες δικτατορικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο κ.λπ.

Ταυτόχρονα, ο Τσόρτσιλ, αν και αντικομμουνιστής, παρουσιάζεται ως ανθρωπιστής, αντίθετος με κάθε μαζική εκτέλεση. Πρόκειται για τον ίδιο Τσόρτσιλ που κατέσφαξε την Ινδία και άλλες βρετανικές αποικίες, που διέταξε τα βρετανικά στρατεύματα στην Ελλάδα να δρουν ωσάν να βρίσκονταν σε κατακτημένη χώρα κ.λπ.

Από την άλλη πλευρά, ο Στάλιν παρουσιάζεται ως Κόκκινος Τσάρος, ανηλεής, κρυψίνους και άξεστος. Μάλιστα, αντιστρέφοντας την ιστορική πραγματικότητα και κόντρα σε όλα τα τεκμήρια, το ντοκιμαντέρ ισχυρίζεται ότι ο Στάλιν, εκμεταλλευόμενος το όραμα του Ρούσβελτ για τον μεταπολεμικό κόσμο, κατόρθωσε να διασπάσει τη συμμαχία Τσόρτσιλ - Ρούσβελτ και να νικήσει στον πόλεμο, δημιουργώντας μια σοβιετική αυτοκρατορία!

Και όλα αυτά θα ήταν πολύ κωμικά, ίσως και διασκεδαστικά ή και γραφικά, αν δεν αξιοποιούνταν για να αναμασήσουν όλη την προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού για το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν δεν προσπαθούσαν να συγκαλύψουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν δεν επιχειρούσαν να σπιλώσουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ΕΣΣΔ στη συντριβή του ναζισμού και του φασισμού. Αν δεν συσκότιζαν την προσφορά των κομμουνιστών και άλλων ριζοσπαστών αγωνιστών που συγκρότησαν εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα σε όλη την Ευρώπη και αγωνίστηκαν με το όπλο στο χέρι ενάντια στο φασιστικό άξονα. Αν δεν αξιοποιούνταν για να αποκρύψουν ότι μια σειρά από τα στελέχη του ναζιστικού στρατού στη συνέχεια κατέλαβαν κρίσιμες θέσεις στα επιτελεία των αστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως ο πρώην αρχηγός του επιτελείου στρατού της Βέρμαχτ Α. Χόισινγκερ, που στη συνέχεια τοποθετήθηκε επικεφαλής της μόνιμης στρατιωτικής αποστολής του ΝΑΤΟ.

Άξιος ο χαρακτηρισμός της ΕΡΤ ως φερέφωνου της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

ΠΗΓΗ: https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10059157 

ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Ριζοσπάστης 19-02-2006

Έχουν τους φόβους τους (και τους λόγους τους)

Η παγκόσμια κινητοποίηση κατά του «αντικομμουνιστικού μνημονίου» είχε ως αποτέλεσμα να μη συγκεντρώσει αυτό την απαραίτητη πλειοψηφία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, που θα το καθιστούσε υποχρεωτικό κείμενο προς συζήτηση στο Συμβούλιο Υπουργών της Ευρώπης. Ηταν όμως μία μάχη του «αντικομμουνιστικού πολέμου». Αυτή η εκτίμηση δε στηρίζεται μόνο στην ταξική διαπίστωση που λέει ότι όσο οι κομμουνιστές διατηρούν ως βασικό τους στόχο να πραγματοποιήσει η εργατική τάξη με τους συμμάχους της την επαναστατική ανατροπή της κεφαλαιοκρατίας, άλλο τόσο θα παραμένουν και κύριοι αντίπαλοι, εχθροί της αστικής τάξης.

Υπάρχει πληθώρα στοιχείων που αποδεικνύουν ότι η πρωτοβουλία «Λίντμπλαντ» δε θα σταματήσει εδώ. Άλλωστε, οι κάθε είδους Λίντμπλαντ δεν πτοήθηκαν, ούτε όταν πριν από μερικά χρόνια ένα παρόμοιο ψήφισμα είχε επίσης απορριφθεί. Η προσπάθεια απαγόρευσης της Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας στην Τσεχία, οι απαγορεύσεις στις Βαλτικές Χώρες, καθώς και οι ποικίλες διώξεις κομμουνιστών και συνδικαλιστών σε όλα σχεδόν τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης συνεχίζουν να αποτελούν «πηγή έμπνευσης» για το μεγάλο κεφάλαιο και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Στον αδυσώπητο ανταγωνισμό του με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα θέλει να εξασφαλίσει ότι θα έχει τα «χέρια του λυμένα» σε ό,τι αφορά στην αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος και στην κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Για να εξασφαλίσει αυτήν τη «δημοκρατική» του ελευθερία, πρέπει να αποσοβήσει τον κίνδυνο μιας γενικευμένης λαϊκής αντεπίθεσης. Και ο αποτελεσματικότερος τρόπος είναι η παρεμπόδιση της δράσης των συνεπών ταξικών δυνάμεων, άρα πρώτα και κύρια των ασυμβίβαστων με τον ταξικό εχθρό κομμουνιστών.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η παγκόσμια αστική τάξη, άσχετα από τις μεγαλοστομίες και δημαγωγίες των εκφραστών της, έχει επίγνωση των εκρηκτικών καταστάσεων, που «υποθάλπουν» οι εγγενείς αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος και παίρνει τα μέτρα της, μήπως και καταφέρει να αποτρέψει τις επικείμενες εφόδους της εργατικής τάξης, στα χνάρια του Μεγάλου Οχτώβρη. Ενα από αυτά τα μέτρα αποτελεί και η ιδεολογική τρομοκρατία, που μέσα από ψεύδη και διαστρεβλώσεις προσπαθεί να μετατρέψει τη δικτατορία του προλεταριάτου, από πηγή έμπνευσης και πόλο συσπείρωσης των λαϊκών δυνάμεων, σε μπαμπούλα και αποκρουστικό «μοντέλο σοσιαλισμού» (Όλοι οι άλλοι «σοσιαλισμοί» είναι δεκτοί για το σύστημα. Η Ιστορία άλλωστε το αποδεικνύει συνεχώς, από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά).

Καρδιά αυτής της επιχείρησης αποτελεί η προσπάθεια καταδίκης του «σταλινισμού» στη συνείδηση των μαζών. `Η, όπως πολύ σωστά εκτίμησε και πρόσφατα η ΚΕ του ΚΚΕ, «η χυδαία αντικομμουνιστική προπαγάνδα για την αποκαλούμενη "σταλινική περίοδο", περίοδο που μπήκαν οι βάσεις για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, σε συνθήκες περικύκλωσης, εσωτερικής υπονόμευσης και δολιοφθοράς, στοχεύει στη συρρίκνωση και ματαίωση της πάλης για την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας. Νομιμοποιεί την αντεπανάσταση και στηλιτεύει με συκοφαντίες την επανάσταση. Εκείνο που επιδιώκει ο ιμπεριαλισμός είναι να ρίξουν οι λαοί στο "πυρ το εξώτερον" την επαναστατική βία, για να μπορεί απερίσπαστος να ασκεί τη βία του κεφαλαίου» («Ριζοσπάστης», 7/2/06).

Αφού αυτή η προσπάθεια δεκαετιών ξαναγίνεται σήμερα βασική επιλογή πολλών στηριγμάτων της καπιταλιστικής εξουσίας, οι διάφοροι «παρατρεχάμενοι» έπρεπε να δηλώσουν κι αυτοί «παρών», όχι μόνο κατά την ψήφιση του μνημονίου που προαναφέραμε, αλλά κυρίως μετά, μήπως και, προετοιμάζοντας το έδαφος, δημιουργήσουν ευνοϊκότερες συνθήκες για μια νέα καταδίκη των κομμουνιστών.

Η προσπάθεια αντιστροφής της πραγματικότητας

Από αυτή την προσπάθεια δεν μπορούσε να λείψει βεβαίως ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη (ΔΟΛ) και η «ναυαρχίδα» του, το «Βήμα». Π.χ., πρόσφατο κυριακάτικο φύλλο αυτής της εφημερίδας (5/2/06) φιλοξενεί δύο ολοσέλιδα άρθρα «ειδικών», που ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες και τονίζοντας διαφορετικές (παραποιημένες) πτυχές της «σταλινικής» ιστορίας, καταλήγουν σε παραλλαγές του ίδιου και απαράλλακτου μύθου, του αντικομμουνισμού με «αντισταλινικό» μανδύα (Η σειρά των «εξομολογήσεων» του Γλίξμπουργκ είχε ήδη αρχίσει).

Το πρώτο άρθρο φέρει τον τίτλο «Οι νοσταλγοί μιας "φαντασίας"» και το υπογράφει ο Στάθης Καλύβας (εφεξής Σ.Κ.), με την ιδιότητα του «καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης, στο Πανεπιστήμιο του Yale». Στους Ελληνες ερευνητές της Ιστορίας είναι περισσότερο γνωστός με την ιδιότητα του συνιδρυτή του «Δικτύου Μελέτης Εμφυλίων Πολέμων» και ως αγωνιώδης συλλογέας μονόπλευρων προσωπικών μαρτυριών (τις οποίες και διαφημίζει ως «...πρώτη - και μέχρι σήμερα μοναδική - συστηματική και μεγάλης κλίμακας εμπειρική διερεύνηση»1), που ενισχύουν την πεποίθησή του ότι οι ταγματασφαλίτες (γνωστοί στον κόσμο και ως γερμανοτσολιάδες) ήταν απλοί άνθρωποι, ακόμα και πατριώτες, που «αναγκάστηκαν» να συνεργαστούν με τον κατακτητή, επειδή το ΚΚΕ και το ΕΑΜ είχαν εξαπολύσει την «κόκκινη τρομοκρατία» στην ύπαιθρο (αυτό που λέει ο λαός μας «βάζει το κάρο μπροστά από τα βόδια» στον υπερθετικό βαθμό!) και επειδή, γενικότερα, για τους θανάτους αμάχων που «ερεύνησε» ο ίδιος, «το ΕΑΜ ήταν υπεύθυνο περίπου για το 55% αυτών των θανάτων, ενώ οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους ευθύνονται για το 45%»2!! Είναι αυτός που ισχυρίζεται ότι «είναι γενικά παραδεκτό πως στο επίπεδο του δημοσίου λόγου, οι κυρίαρχες ερμηνείες για την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου προέρχονται από τους απροκάλυπτα στρατευμένους μύθους που κατασκευάστηκαν στα πλαίσια της εμφύλιας σύρραξης. Ο μεταπολεμικός μύθος επεβλήθη από τους νικητές του εμφυλίου πολέμου ενώ μεταπολιτευτικά τη σκυτάλη την πήραν οι επίγονοι των ηττημένων»3 (η υπογράμμιση δική μας).

Στο «επιστημονικό έργο» του Σ.Κ. έχει αναφερθεί επανειλημμένα ο «Ριζοσπάστης»4. Εδώ απλώς αναφέρουμε ορισμένα χαρακτηριστικά του, επειδή σχετίζονται άμεσα με τα ζητήματα που θίγει ο Σ.Κ. στο «Βήμα» και οδηγούν μεταξύ άλλων και στο συμπέρασμα ότι, παρά τον τεκμηριωμένο αντίλογο που εξέφρασαν επανειλημμένα ακόμα και επιστήμονες που απέχουν πολύ από την κομμουνιστική ιδεολογία, ο συγκεκριμένος καθηγητής είναι «ανεπίδεκτος μαθήσεως».

Πριν αναφερθούμε στο περιεχόμενό του, αξίζει να επισημάνουμε ότι το άρθρο του Σ.Κ. φιλοξενήθηκε σε σελίδες, που επιμελείται ο γνωστός και μη εξαιρετέος αντικομμουνιστής, ΔΟΛιος (ή ΔΟΛιανός κατά μια παλαιότερη περιπέτειά του) Ι. Κ. Πρετεντέρης. Η αντικομμουνιστική παράκρουση του τελευταίου έχει φτάσει σε τέτοια ύψη, που ενώ μέχρι πρότινος έσερνε τα μύρια όσα στο «αντιδημοκρατικό» ΚΚΕ, επειδή δε συναινεί σε ζητήματα όπου όλα τα άλλα κόμματα συμφωνούν, τώρα ανακάλυψε ότι και τα άλλα κόμματα είναι αντιδημοκρατικά, επειδή «συμφώνησαν» με το ΚΚΕ στην καταδίκη του μνημονίου!5

Ο κύριος καθηγητής...

Αλλά ας επανέλθουμε στον πιο «καθωσπρέπει» κ. καθηγητή. Γνωρίζοντας ότι ο ίδιος προτάσσει τις αμερικανικές πανεπιστημιακές του περγαμηνές, για να δώσει μεγαλύτερη ισχύ στα όσα υπερασπίζεται6, είμαστε σχεδόν απόλυτα πεπεισμένοι ότι ο ίδιος είναι γνώστης και εκείνης της αμερικανικής ετήσιας έκθεσης για τη διεθνή κατάσταση, όπου εκφραζόταν σχεδόν με παράπονο η διαπίστωση ότι στην Ελλάδα υπάρχει ακόμα Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο παρά τα σχετικά μικρά εκλογικά του ποσοστά ασκεί μεγάλη επιρροή στον κόσμο και αποτελεί την κύρια αιτία του έντονου «αντιαμερικανισμού», που επικρατεί στην Ελλάδα.

Από αυτό μάλλον ορμώμενος ο Σ.Κ. υψώνει το λάβαρο του «κομμουνιστικού κινδύνου», μήπως και συμπαραταχτεί και κανένας άλλος, πλην των «δηλωμένων», οι οποίοι έσπευσαν, ήδη προτού πάρει θέση η Κοινοβουλευτική Συνέλευση, να στηρίξουν την αναγκαιότητα ενός τέτοιου «μνημονίου» (Εντελώς «συμπτωματικά», είναι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι ίδιοι «δηλωμένοι», που, πάντα πρώτοι, έστερξαν να υποστηρίξουν τις «αμερικανιές» για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ, για το «σχέδιο Ανάν», τα «ανθρώπινα δικαιώματα» στην Κούβα, κλπ.). Για την εκπλήρωση των ενδόμυχων πόθων του, ο Σ.Κ., όπως και στα «επιστημονικά» συγγράμματά του, δε φείδεται λαθροχειριών:

• Ισχυρίζεται ότι στην Ελλάδα, «...στην περίπτωση του μνημονίου, ζήσαμε μια κομμουνιστική υστερία» (η υπογράμμιση δική μας)!!
• Η καταδίκη του «μνημονίου» από όλα τα ελληνικά κόμματα της Βουλής και της Ευρωβουλής καθώς και από πληθώρα κοινωνικών φορέων και προσωπικοτήτων όλου του πολιτικού φάσματος δυναμώνει την πεποίθηση του Σ.Κ. ότι ίσως να μην είναι άστοχη η «σκωπτική» διαπίστωση «...πως η Ελλάδα είναι η τελευταία σοσιαλιστική χώρα της Ευρώπης»(!) Ισως το σχετικά «νεαρόν της ηλικίας του» (ή η απουσία του στις ΗΠΑ;) δεν τον αφήνει να πρωτοτυπήσει ούτε εδώ. Είναι βέβαιο ότι προφταίνει ακόμα να καταγράψει «προσωπικές μαρτυρίες» (π.χ., στα Μανιάτικα του Πειραιά) από (πρώην) βασιλοχουντικούς, οι οποίοι στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης θεωρούσαν τον Κ. Καραμανλή «κομμούνι», που έπρεπε να εκδιωχθεί από την εξουσία, ώστε μ' αυτόν τον τρόπο να αποδείξει ότι από τότε ακόμα η Ελλάδα είχε αυτό το «σκωπτικό» «κουσούρι»!
• Ισχυρίζεται ότι «το μνημόνιο δεν προκάλεσε άξια λόγου δημόσια συζήτηση και συνάντησε μια μάλλον γενικευμένη αδιαφορία στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες...». Εμείς, πάντως, αν και δεν είμαστε τόσο «σπουδαγμένοι» όσο ο Σ.Κ., γνωρίζουμε ότι η Πορτογαλία και η Κύπρος, π.χ., είναι ευρωπαϊκές χώρες όπου το μνημόνιο όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία, αλλά υπήρξε και ξεκάθαρη δέσμευση από τις κυβερνήσεις τους ότι θα το καταψήφιζαν, στην περίπτωση που θα έφτανε στο Συμβούλιο Υπουργών! Ο Σ.Κ. δεν έμαθε (ή δεν ήθελε να μάθει) γι' αυτές τις κυβερνητικές δεσμεύσεις. Πάντως, αν παρακολουθεί τις εξελίξεις μόνο μέσω του ΔΟΛ, η άγνοιά του μπορεί να εξηγηθεί, δεν μπορεί όμως και να δικαιολογηθεί!
• Ο Σ.Κ. κατάφερε να συμπυκνώσει αρκετές λαθροχειρίες σε μια μόνο φράση: «Είναι πράγματι παράδοξο να εκφράζεται νοσταλγία για τον κομμουνισμό σε μια χώρα (σ.σ. στην Ελλάδα) που ευτύχησε να τον αποφύγει, τη στιγμή που οι λαοί που τον υπέστησαν κάνουν ό,τι μπορούν για να απομακρύνουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τη μνήμη του. Στην ουσία πρόκειται για τη νοσταλγία ενός ανύπαρκτου παρελθόντος».

...και τι τον καίει ως απολογητή του συστήματος

Γιατί όμως ο Σ.Κ. σπαταλάει τόση μελάνη (ίσως και φαιά ουσία) για ένα «ανύπαρκτο παρελθόν»; Μήπως για να μας πείσει ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, που η Ελλάδα «ευτύχησε» να δεχτεί την ωμή και πολύπλευρη (στρατιωτική, πολιτική, οικονομική, κλπ.) επέμβαση των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών;

`Η, μήπως, τελικά περισσότερο τον καίει που οι λαοί (κι ανάμεσά τους από τους πρώτους ο ελληνικός λαός) δε «μασάνε» την κυβερνητική προπαγάνδα των ΗΠΑ και της ΕΕ, οι οποίες την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και όπου αλλού, τη βαφτίζουν «ανθρωπιστική βοήθεια», που αποβλέπει στην «ευτυχία» των λαών;

Πάντως, είναι σίγουρο ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δε «νοσταλγεί» την «καταδίκη του κομμουνιστοσυμμοριτισμού και των εγκλημάτων αυτού», που είχε αναλάβει να διεκπεραιώσει (στο όνομα του λαού!) το «δημοκρατικό» ελληνικό αστικό κράτος, από το 1946 έως το 1974 ανελλιπώς, με τις εκτελέσεις και τις δολοφονίες, τις εξορίες, τα «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων», το ξήλωμα συνδικαλιστικών ηγεσιών, τις αποβολές από τα σχολεία, κλπ. (Ο ασφαλίτης, που πρόσφατα άρχισε να χτυπά ξανά την πόρτα μας, «δι' υπόθεσίν μας», δεν είναι προϊόν της «νοσταλγίας» του λαού αλλά συνειδητή τρομοκρατική επιλογή του αστικού κράτους!).

Οσο για τους λαούς που ...«υπέστησαν» το σοσιαλισμό, ο Σ.Κ. μπορεί ως λάτρης του καπιταλιστικού συστήματος να θέλει να πιστέψουμε ότι (αστική) κυβέρνηση και λαός είναι ένα πράγμα, όμως δεν είναι. Αν ως λάτρης της έρευνας του «ειδικού» και του «τοπικού», ρίξει μια πρόχειρη ματιά στη σχέση μεταξύ του αριθμού αυτών που έχουν δικαίωμα ψήφου και του αριθμού των ψήφων που πήραν τα κόμματα που αποτελούν τις κυβερνήσεις της Ανατολικής Ευρώπης (όχι ότι στη Δυτική τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά), θα διαπιστώσει ότι αυτές οι «δημοκρατικά» εκλεγμένες κυβερνήσεις εκφράζουν το πολύ πολύ ένα 35-40% των λαών. Χώρια που είναι συζητήσιμο αν στο σύνολό του αυτό το ποσοστό τους εξέλεξε για να «απομακρύνουν τη μνήμη» του σοσιαλισμού.

Κατασκευάζει ιστορία με ό,τι τον βολεύει

Αλλά κι αν ο Σ.Κ. δεν μπορεί να σπαταλήσει το χρόνο του για τέτοιες έρευνες, υπάρχουν και οι σχετικές σφυγμομετρήσεις, οι οποίες δείχνουν ότι στις χώρες αυτές, αυτό που ο Σ.Κ. αποκαλεί «νοσταλγία» όχι απλά δε μειώνεται με την πάροδο του χρόνου, αλλά αντιθέτως αυξάνεται! Αυτό άλλωστε αποτέλεσε και ένα από τα επιχειρήματα του Λίντμπλαντ. Οσο κι αν προσπαθεί, πάντως, δεν μπορεί να κρύψει το φόβο του ότι η πισωδρόμηση συνειδήσεων είναι προσωρινή...

Και για να μην προτρέξει κανείς να ισχυριστεί ότι το παραπάνω φαινόμενο - της νοσταλγίας - περιορίζεται αποκλειστικά στην «εθνικιστική», όπως αρέσκονται να λένε, Ρωσία:

Στις 26 του Μάη 2004, η πολωνική καθημερινή εφημερίδα «Gazeta Wyborcza» δημοσίευσε με τον τίτλο «Κομμούνα γύρνα πίσω!» τα αποτελέσματα μιας σφυγμομέτρησης, που διενεργήθηκε εκείνο το μήνα. Στην ερώτηση, λοιπόν, ποιος μεταπολεμικός κρατικός ηγέτης έκανε τα περισσότερα για τη χώρα, σχεδόν οι μισοί (46%) τοποθετήθηκαν υπέρ του Εντουαρντ Γκιέρεκ (Α΄ Γραμματέας του Ενωμένου Πολωνικού Κόμματος των Εργαζομένων 1970-1980). Στον αγροτικό πληθυσμό, μάλιστα, οι προτιμήσεις άγγιξαν το «αντιδημοκρατικό» 75% των ερωτηθέντων! Το σύμβολο της αστικής αντεπανάστασης, ο «ηγέτης» Λεχ Βαλέσα, άγγιξε μόλις το 39% επί του συνόλου, κάτι που πολλοί «συνοδοιπόροι» του Σ.Κ. αποκάλεσαν «πολιτικό σκάνδαλο». Και αυτό σε μια χώρα (από τις πολλές) που ο αντικομμουνισμός αποτελεί εδώ και χρόνια επίσημο κρατικό δόγμα! (Μη βιαστεί κανείς «καλοθελητής» να χαρακτηρίσει την αναφερόμενη εφημερίδα «φιλοκομμουνιστική», γιατί μπορεί και να κληθεί στα δικαστήρια για «προσβολή»!).

• Τα περί «..."κόκκινης βίας" στην Ελλάδα της Κατοχής και του Εμφυλίου», που αναφέρει, τα προσπερνάμε γιατί ο «Ριζοσπάστης» ασχολήθηκε εκτενώς με αυτά, σε προηγούμενα φύλλα του. Τα αναφέραμε απλώς για να αναγνωρίσουμε ότι ο Σ.Κ., όπως και να το κάνουμε, χαρακτηρίζεται από μια ...συνέπεια
• Το πραγματικά «καινοτόμο» είναι οι ...«μαζικές σταλινικές απελάσεις των Ελλήνων του Καυκάσου»! Μένουμε κατάπληκτοι, καθώς οι ...γνώσεις μας σε αυτόν τον τομέα στηρίζονταν μόνο στους επιφανείς «ποντιολόγους-σταλινολόγους» και στους ισχυρισμούς τους περί «εξολόθρευσης του ποντιακού πληθυσμού από το σταλινικό καθεστώς, μέσω των δεινών που υπέστησαν κατά τον βίαιο μαζικό εκτοπισμό τους στην Ασία»!
• Μικρότερη εντύπωση πάντως δημιουργεί η επόμενη θέση του, ότι «παραμένουν όμως τελείως άγνωστες οι ιστορίες εκατοντάδων ανωνύμων οπαδών και μελών του ΚΚΕ που βρήκαν τον θάνατο στα χέρια των ίδιων των συντρόφων τους». Με αυτό το «εκατοντάδες» πώς θα βρει προκοπή ο Σ.Κ. στο διεθνή στίβο του αντικομμουνισμού; Εκεί αναφέρονται ήδη «δεκάδες εκατομμύρια θύματα» του σταλινισμού! Ας το αλλάξει τουλάχιστον σε «χιλιάδες»! Ετσι, αν μη τι άλλο, θα μπορέσει πιο πειστικά να αποδώσει την ήττα του ΚΚΕ και του ΔΣΕ στην αλληλοεξολόθρευση, που βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, καθώς οι «συμμαχικές» αγγλοαμερικανικές δυνάμεις επιτελούσαν στην Ελλάδα το «ιεραποστολικό» τους έργο, με σκοπό να «ευτυχήσει» ο ελληνικός λαός!
• Για να υποστηρίξει τα περί «εκατοντάδων νεκρών», ο Σ.Κ. προσθέτει αμέσως παρακάτω: «Μια τέτοια, άγνωστη στην Ελλάδα, περίπτωση αφηγείται ο Ούγγρος συγγραφέας Gyorgy Faludy στο βιβλίο του Οι ευτυχισμένες μέρες μου στην κόλαση, που περιέχει τις αναμνήσεις του από διάφορα ουγγρικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου κρατήθηκε από το 1948 ως το 1956». Κατά τα λεγόμενα του Σ.Κ., ο Faludy διαπίστωσε κατά την παραμονή του στο στρατόπεδο Kistarcsa ότι υπήρχε ξεχωριστό κελί, που κρατούνταν 12 Ελληνες, «κατά πάσα πιθανότητα ναυτεργάτες», «που βρέθηκαν τα χρόνια εκείνα στο Λονδίνο (;) και που σκόπευαν να περάσουν στην Ελλάδα για να ενσωματωθούν στο Δημοκρατικό Στρατό», «με την κατηγορία ότι είναι πράκτορες των ιμπεριαλιστών». Οι Ελληνες αυτοί, «για κάμποσο καιρό» δεν ήθελαν να συνειδητοποιήσουν σε ποια κατάσταση βρίσκονταν, «συνέχισαν να ακούγονται γέλια και φωνές από το κελί τους, σταδιακά όμως έπεσε βαριά σιωπή». Κάποια στιγμή ένας από τους Ελληνες αποπειράται να αυτοκτονήσει και «την επόμενη μέρα οι άνδρες της μυστικής αστυνομίας τους ξυλοκόπησαν άγρια και τους αλυσόδεσαν. Μετά από αυτό, καταλήγει ο Faludy, οι Ελληνες ούτε ξανακούστηκαν ούτε ξανατραγούδησαν τη Διεθνή...»
• Προφανώς για τον Σ.Κ., αυτό το «λογοτέχνημα» αποτελεί από μόνο του «ιστορική μαρτυρία»! Για άλλους όμως μπορεί να είναι απλά μια εκ των υστέρων «μαρτυρία δικαίωσης» ενός «αντικαθεστωτικού». Ομως, ακόμα και στην περίπτωση που θεωρήσουμε πραγματικά τα όσα ισχυρίζεται ο Σ.Κ. ότι αναφέρει ο Ούγγρος συγγραφέας, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι 12 Ελληνες υπέστησαν φυλάκιση και ξυλοδαρμό. Λυπηρό βεβαίως γεγονός, που, όμως, ακόμα και αν το αποδεχτούμε ως πραγματικό, αδυνατούμε να καταλάβουμε το πώς μπορεί να στηρίξει τη «θεωρία» του Σ.Κ. για τις «τελείως άγνωστες ιστορίες εκατοντάδων ανώνυμων οπαδών και μελών του ΚΚΕ που βρήκαν τον θάνατο στα χέρια των ίδιων των συντρόφων τους»!
• Για την περίπτωση αυτή, όμως, καθώς και σε άλλες ΔΟΛιες θεωρίες θα αναφερθούμε στο φύλλο της επόμενης Κυριακής

Σημειώσεις

1. Mark Mazower (Επιμέλεια), Μετά τον Πόλεμο - Η ανασυγκρότηση της οικογένειας, του έθνους και του κράτους στην Ελλάδα, 1943-1960, εκδ. «Αλεξάνδρεια», 2003, σελ. 162.

2. Ο.π. σελ. 175.

3. Στάθης Ν. Καλύβας, «Ποιοι φοβούνται την επιστημονική έρευνα της ιστορίας μας», «Τα Νέα», 8-9 Νοέμβρη 2003.

4. Βλ. μεταξύ άλλων τα φύλλα 16/4/04, 12/9/04, 3/10/04, 28/10/04, 21/11/04, 25/12/04, 22/5/05, 10/7/05 και 11/12/05.

5. «Το Βήμα» 22 και 27/1/06.

6. Βλ. «Τα Νέα», 19-20/06/04.

Του
Νίκου ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΑΚΗ*
*Ο Νίκος Παπαγιωργάκης είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ