Παπαγεωργίου Βασίλης
Πέρα από τις «λεπτομέρειες» για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης και πίσω από τον
κουρνιαχτό που σηκώνουν σκόπιμα οι κυβερνητικοί εταίροι και τα αστικά ΜΜΕ για το «κλείδωμα»
του πακέτου των πρόσθετων αντιλαϊκών μέτρων, μεγαλύτερη σημασία έχει ο λαός να βγάλει
γενικότερα πολιτικά συμπεράσματα για να κανονίσει την πορεία του. Το πρώτο που προκύπτει
αβίαστα από τις εξελίξεις είναι ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή συνταγή για τη διαχείριση της
καπιταλιστικής κρίσης. Το πακέτο των 14,5 δισ. ευρώ, για παράδειγμα, θα το πληρώσουν εξ ολοκλήρου
οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα και καμία ανακούφιση δεν πρόκειται να
υπάρξει αν το πληρώσουν σε δύο ή τέσσερα χρόνια, αφού στο τέλος η συντριπτική πλειοψηφία
του λαού θα βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτης φτώχειας, εξαθλίωσης και πείνας. Το δεύτερο
συμπέρασμα είναι χωρίς ενιαίο ταξικό αγώνα της εργατικής τάξης, χωρίς την κοινή δράση, συμμαχία
με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα ενάντια στα μονοπώλια και την πολιτική που τα ενισχύει δεν μπορούν
να μπουν εμπόδια σ' αυτή την πολιτική, να δημιουργούνται προϋποθέσεις για κάποιες κατακτήσεις,
να δοθούν δηλαδή λύσεις σε κάποια αιτήματα των εργαζομένων. Και επίσης οριστική λύση, φιλολαϊκή
διέξοδος μπορεί να υπάρξει μόνο αν υπάρξει συνολική λύση στο πολιτικό πρόβλημα, δηλαδή στο
πρόβλημα εξουσίας. Δεν πρόκειται βέβαια για καινούρια συμπεράσματα, αλλά ενισχύονται από τις
τελευταίες εξελίξεις και πρέπει να συνειδητοποιηθούν από ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Η πάλη των εργαζομένων,
των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων για την αποτροπή των νέων μέτρων και των άλλων αιτημάτων
για την προστασία του βιοτικού επιπέδου του λαού, πρέπει πιο αποφασιστικά να πολιτικοποιηθεί,
δηλαδή να στοχεύει ξεκάθαρα τον αντίπαλο στην καρδιά, να συνδέεται με την προοπτική ανατροπής
της εξουσίας του κεφαλαίου. Μόνο έτσι θα έχουν αποτελέσματα οι λαϊκοί - ταξικοί αγώνες.
κουρνιαχτό που σηκώνουν σκόπιμα οι κυβερνητικοί εταίροι και τα αστικά ΜΜΕ για το «κλείδωμα»
του πακέτου των πρόσθετων αντιλαϊκών μέτρων, μεγαλύτερη σημασία έχει ο λαός να βγάλει
γενικότερα πολιτικά συμπεράσματα για να κανονίσει την πορεία του. Το πρώτο που προκύπτει
αβίαστα από τις εξελίξεις είναι ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή συνταγή για τη διαχείριση της
καπιταλιστικής κρίσης. Το πακέτο των 14,5 δισ. ευρώ, για παράδειγμα, θα το πληρώσουν εξ ολοκλήρου
οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα και καμία ανακούφιση δεν πρόκειται να
υπάρξει αν το πληρώσουν σε δύο ή τέσσερα χρόνια, αφού στο τέλος η συντριπτική πλειοψηφία
του λαού θα βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτης φτώχειας, εξαθλίωσης και πείνας. Το δεύτερο
συμπέρασμα είναι χωρίς ενιαίο ταξικό αγώνα της εργατικής τάξης, χωρίς την κοινή δράση, συμμαχία
με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα ενάντια στα μονοπώλια και την πολιτική που τα ενισχύει δεν μπορούν
να μπουν εμπόδια σ' αυτή την πολιτική, να δημιουργούνται προϋποθέσεις για κάποιες κατακτήσεις,
να δοθούν δηλαδή λύσεις σε κάποια αιτήματα των εργαζομένων. Και επίσης οριστική λύση, φιλολαϊκή
διέξοδος μπορεί να υπάρξει μόνο αν υπάρξει συνολική λύση στο πολιτικό πρόβλημα, δηλαδή στο
πρόβλημα εξουσίας. Δεν πρόκειται βέβαια για καινούρια συμπεράσματα, αλλά ενισχύονται από τις
τελευταίες εξελίξεις και πρέπει να συνειδητοποιηθούν από ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Η πάλη των εργαζομένων,
των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων για την αποτροπή των νέων μέτρων και των άλλων αιτημάτων
για την προστασία του βιοτικού επιπέδου του λαού, πρέπει πιο αποφασιστικά να πολιτικοποιηθεί,
δηλαδή να στοχεύει ξεκάθαρα τον αντίπαλο στην καρδιά, να συνδέεται με την προοπτική ανατροπής
της εξουσίας του κεφαλαίου. Μόνο έτσι θα έχουν αποτελέσματα οι λαϊκοί - ταξικοί αγώνες.
