Εκεί στην πύλη...
Η είδηση πέρασε φυσικά
στα ψιλά (να μην πω δεν πέρασε καλύτερα) των «ειδήσεων» (εξαίρεση φυσικά οΡιζοσπάστης).
Βλέπεις δεν αφορούσε κάποιο ξεκωλάκι που λέει τον καιρό κουνώντας τον πισινό
του, δεν ήταν οι γνωστές και αναμενόμενες τούμπες των στελεχών του νεοπαΣΟΚ,
δεν ήταν κάποιο «οικολογικό» πανηγύρι του τύπου με τα μονοπύθμενα, δεν ήταν
κάποια περιοδεία για στήριξη στους καρχαρίες της ΕΕ, δεν ήταν μία ακόμα συγνώμη
του πρώην υπουργού οικονομικών που αφού πρώτα βίασε ότι είχε μείνει όρθιο τώρα
έχει την «λύση», δεν ήταν καν κάποιο σουαρέ των κρετίνων που από την μία
τσακίζουν τον Λαό και από την άλλη οργανώνουν παρτάκια «συμπαράστασης». Ένας
θάνατος ήταν απλά, ούτε καν πιασιάρικος, κάποιου τύπου που δεν τον γνώριζαν και
πολλοί μιας και ο «κάποιος» δεν ήταν ούτε κοσμικός, ούτε είχε πάει στα reality.
Λίγοι τον γνώριζαν και
αυτοί οι περισσότεροι συνάδερφοί του. Εργάτες. Απεργοί. Εκεί στην πύλη της
Χαλυβουργίας ο Βαγγέλης ήταν από τους πρώτους που σήκωσαν το χέρι για να
ψηφίσουν απεργία όταν ο μεγάλος μπουάνα αποφάσισε να αρχίσει τις απολύσεις.
Ήταν από τους πρώτους που ρίχτηκε στην μάχη της απεργίας και της περιφρούρησης.
Επτά μήνες πέρασαν από τότε. Απέναντί τους όλοι οι σφουγγαρόκωλοι της εξουσίας
και τα τσιράκια τους. Με τα στημένα «ρεπορτάζ» για το «δικαίωμα» στην εργασία
που κάθε λίγο έστηναν τα καρχαρίνια των 8 και τα αφεντικά τους (χωρίς πλάνα
βεβαίως βεβαίως καθώς οι καμιά 25ριά της εργοδοσίας δεν έφταναν για σκηνικό
«σύγκρουσης»). Με ανακοινώσεις των φασιστοειδών στον Βόλο για να μην
«παρασέρνουν» οι λυστοσυμμορίτες τους εργάτες στην απεργία. Με την στάση των
συνδικαλΗστών του νεοπαΣΟΚ και του πολιτευτή τους στη Μαγνησία να αποτελεί
μνημείο προδοσίας της εργατικής τάξης. Με το μέτωπο όλων των βιομηχάνων
απέναντί τους, καθώς όλοι οι κηφήνες βλέπουν ότι η ήττα τους στην Χαλυβουργία
είναι η αρχή του τέλους τους. Με πολιτικάντιδες γυρολόγους των κομμάτων, που «κλαίνε»
για τους τραμπούκους του ΠΑΜΕ που εμποδίζουν την έξοδο των εκδρομέων την
πρωτομαγιά.
Κάποια στιγμή ο
Βαγγέλης δεν μπόρεσε να πάει στην πύλη. Τον χτύπησε η κακιά αρρώστια και τον
τσάκισε. Οι συνάδερφοί του δίπλα του να του δίνουν κουράγιο. Αν και μάλλον
αυτός με την δύναμη της ψυχής του τους έδινε μαθήματα. Δίπλα του είχε και τους
χιλιάδες εργάτες από όλη την Ελλάδα και από όλο τον κόσμο που με το υστέρημά
τους για πάνω από 200 ημέρες στηρίζουν τον δίκαιο αγώνα των απεργών. Των δύο
νέων Ισπανών τουριστών που πέρασαν από την πύλη μόνο και μόνο για να δώσουν τα
λίγα λεφτά που τους είχαν απομείνει για τις διακοπές τους. Των μαθητών που
μάζεψαν λεπτό λεπτό το χαρτζιλίκι τους για να το προσφέρουν στις οικογένειες
των αγωνιστών. Οι πόνοι του Βαγγέλη αφόρητοι, όμως το χαμόγελο δεν έφευγε από
τα χείλη του. Ένα παράπονο μόνο είχε. Που δεν μπορούσε να είναι στην πύλη. Με
τα αδέρφια του. Να πάει στην πύλη. Στο πόστο του στον αγώνα. Πριν λίγες μέρες
ο Βαγγέλης Δημόπουλος, Εργάτης στην Χαλυβουργία «έφυγε» . Τελευταίες
του λέξεις ήταν : «Τώρα επιτέλους θα πάω στην πύλη». Σε ευχαριστούμε για το
μάθημα. Δεν χωράει σε κανένα βιβλίο. Είναι από αυτά τα μαθήματα που μόνο ένας
Άνθρωπος της εργατιάς μπορεί να διδάξει, όχι με γράμματα, αλλά με την στάση
του… Κράτα λοιπόν το λάβαρο του αγώνα σταθερά Βαγγέλη Δημόπουλε. Δίπλα σου όλοι
οι συνάδερφοί σου, όλα τα αδέρφια της τάξης σου. Εκεί στην πύλη της
Χαλυβουργίας σήμερα, στις πύλες όλων των εργοστασίων αύριο.
Υγ. Αντί να πάρεις δύο
πακέτα τσιγάρα αύριο, πάρε ένα. Με τα λεφτά του άλλου πακέτου αγόρασε ένα
κουπόνι ενίσχυσης του αγώνα των χαλυβουργών. Εδώ και καιρό είμαι άνεργος. Έστω
και δέκα λεπτά την μέρα, τα βάζω στην άκρη. Λίγα είναι ίσως για κάποιους. Εγώ
όμως αισθάνομαι τόσο όμορφα που έστω κι έτσι, έστω κι από μακριά, προσφέρω αυτά
τα λίγα και την ώρα που τα στέλνω στους απεργούς νιώθω ότι κι εγώ είμαι έστω
(για λίγο) δίπλα στον Βαγγέλη. Εκεί στην πύλη της Χαλυβουργία
